ระหว่างที่ซุนหรานหรานพูดด้วยความอ่อนแอ เอวที่บิดตลอดเวลาต้องการหลบหนีจากการโจมตีของจ้าวเสี่ยวกัง

เมื่อได้ยินคำพูดของซุนหรานหราน ความตื่นเต้นของจ้าวเสี่ยวกังเพิ่มมากยิ่งขึ้น ในขณะเดียวกัน ความรุนแรงก็เพิ่มขึ้นด้วย

"ฮ่าๆๆ พี่สาว คุณพยายามจะบีบฉันออกไม่ใช่เหรอ? ทำไหมแค่แป๊บเดียวก็ไม่ไหวแล้ว?"

"อ้า……พี่สาว…..เพียงแค่…….ต้องการเปลี่ยนรูปแบบ……แบบนี้ต่อไป…….พี่สาวคงไม่ไหวแน่"

ซุนหรานหรานรู้สึกว่าจ้าวเสี่ยวกังเริ่มเร็วขึ้นและเร็วขึ้นเรื่อยๆ การโจมตียิ่งอยู่ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เธอไม่สามารถแม้แต่จะจับต้นไม้นั้นได้อีกต่อไป ร่างกายนุ่มนิ่มจนล้มลงแล้ว

โชคดีที่จ้าวเสี่ยวกังมีสายตาไวและมือไว เขากอดเอวที่เรียวยาวนั้นและไม่ปล่อยให้ซุนหรานหรานนอนบนพื้น

เมื่อเห็นผิวของซุนหรานหรานแดงก่ำไปหมดแล้ว จ้าวเสี่ยวหลิงที่อยู่ไม่ไกลภายในใจมีความกระหายอย่างมาก เธอลุกขึ้นยืนเตรียมจะไปช่วยซุนหรานหราน แต่เมื่อนึกถึงตรงนั้นของเธอยังมีความรู้สึกเจ็บและบวม เธอก็ไม่กล้าเล็กน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคิดถึงไอ้นั่นของจ้าวเสี่ยวกังในเมื่อคืนนี้ และไม่มีวี่แววว่าจะระบายออกทั้งคืน ยิ่งทำให้เธอกลัวมากยิ่งขึ้น

ถ้าหากเพียงแค่ครั้งเดียวผ่านไปซุนหรานหรานและเธอสองคนยังไม่ไหว เธอไม่เพียงแต่จะเจ็บอย่างรุนแรงมากยิ่งขึ้น บางทีอาจจะไม่สามารถทำงานได้สองสามวันเลย

ช่วงเวลาที่จ้าวเสี่ยวหลิงเตรียมจะนั่งลง ก็เห็นร่างหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลกำลังปีนขึ้นมาอย่างช้าๆ ผ้ากอซยังคงพันอยู่ที่รอบแขนนั้น แต่ร่างทรงเสน่ห์ที่ยื่นออกมาและโค้งงอทำให้เธอนึกถึงใครบางคนโดยไม่ตั้งใจ

โดยเฉพาะความอวบอิ่มของหน้าอกของคนที่อยู่ไม่ไกล แม้จะห่างกันเกินสิบเมตร เธอล้วนแล้วสัมผัสได้ถึงความรู้สึกว่าจะระเบิดแบบนั้น

หมู่บ้านบางจื่อทั้งหมู่บ้านสามารถมีผู้หญิงที่มีหน้าอกแบบนี้ได้เพียงสาวงามอันดับสองของหมู่บ้านอย่างหลี่ชุ่ยฮวา ถ้าไม่ใช่เพราะบุคลิกปากร้ายของหลี่ชุ่ยฮวา มักจะทะเลาะกับคนอื่น ไม่แน่เธออาจจะได้รับความนิยมมากกว่าซ่งยวี่ชิง

หลี่ชุ่ยฮวาอยู่ที่บ้านของซ่งยวี่ชิงไม่มีอะไรให้ทำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอคิดถึงจางฟู่กุ้ยภายในใจของเธอรู้สึกกังวลเล็กน้อย อดไม่ได้ที่อยากจะออกมาสูดอากาศสักหน่อย

แต่ว่าอากาศร้อนขนาดนี้ บนถนนไม่มีผู้คนเลยแม้แต่คนเดียว ต้องการหาคนคุยด้วยก็ไม่มี

แต่เมื่อเธอได้ยินโทรโข่งของหมู่บ้านประกาศว่าจ้าวเสี่ยวกังต้องการรับซื้อเห็ดสนกับคนในหมู่บ้าน เธอรู้ได้ทันทีว่าจ้าวเสี่ยวกังเกรงว่าเตรียมจะยิ่งใหญ่และแข็งแกร่งขึ้น ทันใดนั้นตัดสินใจไปฟาร์มบนภูเขาเพื่อช่วยจ้าวเสี่ยวกังเก็บเห็ดสน ตอนนี้แผลของเธอหายสนิทแล้วหลังจากที่ใช้ยาของหนิวเกิงซึง แม้จะยังมีสะเก็ดเล็กน้อย แต่ว่าไม่เป็นปัญหาอะไรเลย

เธอพูดกับซ่งยวี่ชิงทันทีและเดินขึ้นไปฟาร์มบนภูเขาโดยตรง

ระหว่างทางภายในใจของเธอมีความขัดแย้งกันอย่างมาก ทันทีที่คิดถึงจ้าวเสี่ยวกังและกลับนึกถึงจางฟู่กุ้ย คิดถึงจางฟู่กุ้ยเล็กน้อยที่ได้อยู่กับเธอมาในก่อนหน้านี้ คิดถึงจ้าวเสี่ยวกังไม่ลังเลที่จะมอบเงินสองหมื่นหยวนให้กับสวี่เอ้อหนิวเพื่อเธอ คิดถึงจ้าวเสี่ยวกังที่อุ้มเธอบุกไปที่บ้านของหนิวเกิงซึงอย่างบ้าคลั่ง

คิดไปเรื่อยๆ เธอเริ่มยิ้มออกมา เธอรู้สึกว่าสิ่งที่จ้าวเสี่ยวกังทำเป็นสิ่งที่เธอต้องการ แม้ว่าอายุจะมากกว่าจ้าวเสี่ยวกัง แต่ว่าจ้าวเสี่ยวกังเด็กผู้ชายคนนี้มีน้ำใจมากกว่าจางฟู่กุ้ยอย่างมาก

ยิ่งคิดยิ่งทำให้เธออยากจะเจอจ้าวเสี่ยวกังให้เร็วมากขึ้น เมื่อเวลาที่เธอปีนขึ้นไปบนภูเขาได้ครึ่งทาง ก็ได้ยินเสียงร้องครางอ้าอ้าของซุนหรานหราน

เสียงของซุนหรานหรานนั้นดูเหมือนว่าจะหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว ในไม่ช้าก็จุดไฟให้กับเธออย่างรวดเร็ว เพราะหลายวันนี้ไม่ได้รับความชุ่มชื้นจากจ้าวเสี่ยวกัง

พร้อมกับเสียงของซุนหรานหรานดังขึ้นเรื่อยๆ ความคิดภายในใจของเธอแบบนั้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ตอนที่เธออยู่บ้านของซ่งยวี่ชิงก่อนหน้านี้ เธอแทบอดไม่ได้ที่จะผลักจ้าวเสี่ยวกังล้มลง ถ้าหากไม่ใช่ว่าต้องการช่วยจ้าวเสี่ยวกังทำให้ซ่งยวี่ชิงนอนลง ในเมื่อคืนนี้เธอคงลงมือทำไปแล้วอย่างแน่นอน

เวลาที่หลี่ชุ่ยฮวาปีนขึ้นไปจนห่างจากจ้าวเสี่ยวกังและซุนหรานหรานยังมีสิบกว่าเมตร เห็นได้ชัดอย่างมากว่าซุนหรานหรานที่อ่อนแออยู่แล้วกำลังปล่อยให้จ้าวเสี่ยวกังทำทุกอย่างที่เขาต้องการ

การเคลื่อนไหวของจ้าวเสี่ยวกังรุนแรงอย่างมาก เสียงกระทบที่คมชัดกระตุ้นทุกเส้นประสาทของหลี่ชุ่ยฮวาอย่างล้ำลึก

"เสี่ยวกัง……พี่สาว…..พี่สาว…..ไม่ทำแล้ว……อ้าอ้า……."

เดิมทีซุนหรานหรานมีความคิดอยากเปลี่ยนรูปแบบบริการจ้าวเสี่ยวกัง แต่ว่าภายใต้การโจมตีอย่างหนักของจ้าวเสี่ยวกังหนึ่งรอบ ทำให้หมดแรงอย่างสิ้นเชิง กระทั่งแรงพูดก็ไม่มีแล้ว

"ฮ่าๆๆ พี่สาว ยังเช้าอยู่เลย นี่ฉันเพิ่งจะมีความรู้สึกเองนะ"

"อ้าอ้า…..ไม่ไหวแล้ว…..พี่สาว…..ไม่ไหวแล้ว"

ซุนหรานหรานพยายามบิดเอวอย่างแรง ต้องการรักษาระยะห่างจากไอ้นั่นของจ้าวเสี่ยวกัง แต่ว่าทุกครั้งที่จ้าวเสี่ยวกังทำลงมาล้วนแล้วทำให้ตัวเธอสั่นโดยตรง เธอหลบไม่พ้นเลยด้วยซ้ำ

ช่วงเวลาที่ซุนหรานหรานกำลังอ้อนวอนขอความเมตตา เธอพยายามหันกลับมามองจ้าวเสี่ยวหลิงซึ่งอยู่ไม่ไกล เวลาที่อยากให้จ้าวเสี่ยวหลิงมาช่วยสักหน่อย มองเห็นลี่ชุ่ยฮวาพอดี

ทันทีที่มองเห็นหลี่ชุ่ยฮวา ราวกับว่าเธอมีแรงขับเคลื่อนแล้ว

"ชุ่ยฮวา เธอรีบเข้า……มาได้แล้ว……เด็กคนนี้…….ทำฉัน……จนจะตายอยู่แล้ว"

หลี่ชุ่ยฮวาได้ยินเสียงร่าเริงของซุนหรานหรานพร้อมกับเสียงร้องไห้ป่นอยู่ด้วย ภายในใจของเธอยิ่งรู้สึกมีความจั๊กจี้มายิ่งขึ้น บิดเอวอย่างรวดเร็วแล้วเดินไปหาทั้งสองคน

เธอตกตะลึงอย่างมากเมื่อเห็นจ้าวเสี่ยวหลิงที่อยู่ไม่ไกล ต่อจากนั้นเดินไปทางจ้าวเสี่ยวหลิง

"น้องสาวเสี่ยวหลิงเอ๋ย เธอแอบดูอยู่ที่นี่ไม่รู้สึกเขินอายบ้างเหรอ? พี่หรานหรานคนนี้ไร้จิตสำนึก มีเรื่องดีขนาดนี้คิดไม่ถึงเลยว่าจะไม่เรียกเธอไปด้วย มานี่สิพี่สาวจะพาเธอไปด้วยกัน"

พูดจบ หลี่ชุ่ยฮวาแทบรอไม่ไหวที่จะจับมือของจ้าวเสี่ยวหลิงและเดินไปทางจ้าวเสี่ยวกังด้วยกัน

จ้าวเสี่ยวหลิงคิดไม่ถึงเลยว่าหลี่ชุ่ยฮวาที่มีความปากร้ายคนนี้มีด้านที่น่าหลงใหลและกระตือรือร้นแบบนี้อยู่ด้อย ทันใดนั้นไม่รู้ควรปฏิเสธยังไงดี ท้ายที่สุดแล้วตรงนั้นของเธอยังเจ็บอยู่นิดหน่อย

"พี่สาวชุ่ยฮวา ฉันขอไม่ไปดีกว่า พวกคุณตามสบายเลย"

ระหว่างที่จ้าวเสี่ยวหลิงพูดไปด้วย พร้อมกับค่อยๆ เดินตามจังหวะก้าวของหลี่ชุ่ยฮวาไปด้วย ในขณะเดียวกัน ดวงตาก็แอบมองไปทางซุนหรานหรานและจ้าวเสี่ยวกัง

เห็นท่าทางของจ้าวเสี่ยวหลิง หลี่ชุ่ยฮวาหัวเราะฮ่าๆๆๆออกมาโดยตรง

"น้องสาว เธออย่าแกล้งให้พี่สาวดูแล้ว พี่สาวเป็นคนที่เคยผ่านมาก่อน ไปกันเถอะ ไอ้นั่นของจ้าวเสี่ยวกังเธอก็เคยเห็นแล้ว เป็นของล้ำค่าของผู้หญิงอย่างแน่นอน เดี๋ยวพี่สาวจะหลีกทางให้เธอทำก่อน"

ถูกหลี่ชุ่ยฮวาพูดใส่แบบนี้ ภายในใจของจ้าวเสี่ยวหลิงอดไม่ได้ที่จะมีความคาดหวังเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะกลัวเล็กน้อย แต่ว่าเมื่อนึกถึงความรู้สึกของการขึ้นสู่สวรรค์เป็นระยะๆ เธอยังคงมีความคาดหวังอย่างมาก

เมื่อเห็นแขนของหลี่ชุ่ยฮวายังมีผ้าก๊อซพันอยู่ จ้าวเสี่ยวหลิงถามด้วยความเป็นห่วง :"พี่สาวชุ่ยฮวา แขนของคุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม เอาแบบนี้ฉันพยุงคุณเอง"

"ฮ่าๆๆๆ…..ไม่จำเป็น แขนของพี่สาวเกือบจะหายดีหมดแล้ว ไปกันเถอะ พวกเราไปช่วยซุนหรานหรานกันเถอะ"

ซุนหรานหรานมองมาทางหลี่ชุ่ยฮวาและจ้าวเสี่ยวหลิงด้วยดวงตาที่พร่ามัว ภายในใจของเธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอรู้สึกว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปจะต้องถูกจ้าวเสี่ยวกังทำจนตายอย่างมีความสุขแน่นอน

"ชุ่ยฮวา…..เสี่ยวหลิง……เร็ว…..เร็วเข้า…..พวกเราสามคน……..มาบีบให้เด็กคนนี้ออกด้วยกัน……."

หลังจากพูดจบ ซุนหรานหรานหมดแรงจนนอนอยู่บนพื้น จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกว่าใกล้จะพอแล้ว ดังนั้นจึงไม่กล้าทำต่อไป

เมื่อเห็นซุนหรานหรานหมดแรงจนนอนอยู่บนพื้นหายใจหอบ จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกสดชื่นอย่างมาก

ขาขาวราวกับหิมะเรียวยาวทั้งคู่นั้นเข้ากับต้นหญ้าสีเขียวขุ่นบนพื้นหญ้าภาพที่สวยงามส่งผลกระทบต่อจ้าวเสี่ยวกัง

"เสี่ยวกัง……พี่สาว……ตัวคนเดียวคงไม่ไหว…….แต่ว่าพี่สาวยังมี…….เพื่อรักอยู่นะ……"