หลังจากจ้าวเสี่ยวกังพูดจบ เถ้าแก่คนอื่นๆล้วนแล้วอึ้งไปชั่วขณะ หัวเราะฮ่าๆๆออกมาโดยตรง

พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมจ้าวเสี่ยวกังถึงมีความกล้าที่จะเดิมพันกับพวกเขาทั้งสี่คนในคราวเดียว ในสายตาของพวกเขาจ้าวเสี่ยวกังเป็นเหมือนเด็กที่โง่เขลาคนหนึ่ง

ก่อนหน้านี้จั่วจวินซั่งยังมีความกังวลเล็กน้อยเพราะว่าเขาไม่เข้าใจบุคลิกของจ้าวเสี่ยวกัง แต่ว่าตอนนี้กลับไม่มีความเคร่งครัดใดๆแล้ว เพราะว่าตอนนี้ในสายตาของเขาจ้าวเสี่ยวกังเป็นเหมือนเด็กโง่คนหนึ่ง

"นายชาย นายพูดออกมาได้เลย ต้องการพนันกับพวกเราสี่คนยังไง?"

เมื่อได้ยินจั่วจวินซั่งถามแบบนี้ คนอื่นๆ อีกหลายคนมองจ้าวเสี่ยวกังด้วยความสงสัย

ในเวลานี้หลิวต้าโถวรู้ได้ทันทีว่าจ้าวเสี่ยวกังถูกพิพาทแล้ว ดึงจ้าวเสี่ยวกังถอยไปโดยตรง เดินไปอยู่ข้างหน้าจ้าวเสี่ยวกังหัวเราะและพูด :"เถ้าแก่ทุกท่าน เขาเป็นเพียงแค่เด็กหนุ่มที่มีความเลือดร้อนเท่านั้น พวกคุณอย่าได้ใส่ใจกับเขาเลย"

หลังจากพูดจบ หลิวต้าโถวเตรียมจะพาจ้าวเสี่ยวกังออกไป

แต่ว่าจั่วจวินซั่งพวกเขาหลายคนจะพลาดโอกาสดีๆแบบนี้ได้อย่างไร

"พ่อครัวหลิว คุณไม่ต้องช่วยเขาพูดหรอก นี่เป็นเรื่องของพวกเราหลายคนกับน้องชายคนนี้ ต่อให้ประธานหยวนของพวกคุณมาเกรงว่าก็ทำอะไรไม่ได้ ในขณะนี้พวกเราหลายคนยังไม่โมโห คุณช่วยรออยู่ด้านข้างอย่างเชื่อฟังน่าจะดีกว่านะ"

คนที่พูดคือเถ้าแก่ที่อ่อนโยนคนนั้น แต่ว่าดวงตาทั้งคู่ของเขานั้นกลับเป็นเหมือนกับงูพิษ หลิวต้าโถวมองเห็นก็เริ่มเย็นชาไปทั้งตัว เขาตกใจกลัวจนก้าวถอยหลังอย่างเชื่อฟังโดยตรง

จ้าวเสี่ยวกังกลับไม่มีความกลัวใดๆ ก้าวไปข้างหน้าโดยตรงและพูด :"พวกคุณอย่ามาทำให้น้าหลิวของฉันตกใจ ในเมื่อฉันกล้าเสนอที่จะเดินพันกับพวกคุณ จะต้องเดิมพันกับพวกคุณอย่างแน่นอน เพียงแต่ก่อนจะเดินพันพวกเราควรจะตรวจสอบวิธีการของการเดิมพันสักหน่อยไหม?"

คำพูดจองจ้าวเสี่ยวกังทำให้หลายคนอึ้งไปอีกครั้ง โดยเฉพาะจั่วจวินซั่งก็ตกอยู่ในห้วงความคิด

ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ การแสดงของจ้าวเสี่ยวกังนั้นมีความพอดี ไม่มีความประหม่าและตื่นตระหนก แม้ว่าจะถูกทุกคนมองว่าเป็นคนโง่ จ้าวเสี่ยวกังกลับไม่มีความโกรธใดๆ แต่ยังคงเดินตามจังหวะของเขาไปเรื่อยๆ

เมื่อคิดแบบนี้ ภายในใจของจั่วจวินซั่งตะลึงอย่างมาก

จั่วจวินซั่งสังเกตเห็น แน่นอนว่าคนอื่นๆก็สังเกตเห็นเช่นกัน เพียงแต่มูลค่าค่าตัวเถ้าแก่อย่างพวกเขาล้วนแล้วอยู่ที่หลายสิบล้าน ยิ่งบวกกับคนที่มีค่าตัวถึงหลายร้อยล้านอีกด้วย แม้ว่าจะสังเกตเห็น แต่ว่ากลับไม่มีความใส่ใจใดๆเลยด้วยซ้ำ เพราะว่าเป็นอำนาจที่พวกเขาไม่จำเป็นต้องไปใส่ใจ

"ฮ่าๆๆ น้องชาย นายสามารถเอาอะไรออกมาพนันเหรอ? พวกเราหลายคนไม่มีทางรังแกนายแน่นอน นายเอาออกมาหนึ่งพันหยวน พวกเราเอาออกมาสี่พันหยวนเป็นยังไง?"

เมื่อจ้าวเสี่ยวกังได้ยินคำพูดของจั่วจวินซั่ง หัวเราะและพูด :"เถ้าแก่การเดิมพันของฉันไม่ใช่เงิน นอกจากนี้ฉันก็ไม่มีเงินด้วย การเดิมพันของฉันคือการบอกพวกคุณทั้งหมดเกี่ยวกับไอ้นั่นของของฉัน รวมถึงทำไหมพวกคุณถึงเดาว่ามันใหญ่ขนาดนี้ สามารถใช้งานได้ดีไหม"

สำหรับเงื่อนไขที่จ้าวเสี่ยวกังเสนอออกมา พวกเขาหลายคนคิดไม่ถึงเลยจริงๆ

แต่เงื่อนไขดังกล่าวเป็นสิ่งที่พวกเขาต้องการจริงๆ

"ฮ่าๆๆ ใช้ได้เลยนะน้องชาย ในเมื่อนายมีความใจกว้างขนาดนี้ อย่างนั้นฉันจะอ้างอิงจากการคำนวณของฉัน ฉันจะเอาเงินสองหมื่นออกมาเดิมพันกับนายเป็นยังไง?"

เมื่อได้ยินอีกฝ่ายเปิดปากเสนอราคาให้สองหมื่นหยวน ภายในใจของจ้าวเสี่ยวกังสูดลมหายใจด้วยความตะลึงอย่างเงียบๆ นี่มันเป็นเหมือนกับว่าเอาเงินออกมาเล่นเลยนะ ในเวลาเดียวกัน ความคิดในการทำเงินในหัวใจของจ้าวเสี่ยวกังกำลังเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เขารู้ว่าคนเหล่านี้ทำไหมถึงมีความมั่นใจขนาดนี้ ไม่มีอะไรมากไปกว่ามีเงินมาสนับสนุนเท่านั้น

"อย่างนั้นความหมายของเถ้าแก่คนอื่นๆ……"

จ้าวเสียวกังแกล้งทำเป็นพูดไม่จบ หลังจากนั้นต้องการดูว่าคนหลายคนจะเสนอราคามาเดิมพันกับเขาเท่าไหร่

"ฉันว่าพวกเราหลายคนอย่าอยู่ที่สองหมื่นเลย พวกเราหลายคนมาปัดเศษให้น้องชายคนนี้ดีกว่า หนึ่งแสน ถ้าหากน้องชายคนนี้ชนะพวกเราก็จะจ่ายหนึ่งแสนหวน แต่ว่าจะต้องตอบคำถามของพวกเราหนึ่งข้อ นั่นก็คือใหญ่ขนาดนี้ใช้งานได้ดีไหม ถ้าหากน้องชายแพ้แล้ว แน่นอนว่าพวกเราหลายคนก็ไม่ต้องจ่ายเงินแล้ว พวกเราหลายคนคิดว่ายังไง?"

ในครั้งนี้ชายหนุ่มที่มีหน้าสี่เหลี่ยมเป็นคนพูด พูดด้วยน้ำเสียงที่ดังอย่างมาก เต็มไปด้วยความมั่นใจ

"ฮ่าๆๆ ในเมื่อเถ้าแก่เจิ้งพูดแบบนี้แล้ว แน่นอนว่าพวกเราหลายคนไม่พูดอะไรอยู่แล้ว ทุกอย่างทำตามที่เถ้าแก่เจิ้งพูดได้เลย"

เมื่อได้ยินคนหลายคนตอบตกลง เจิ้งจื่อหรุถามจ้าวเสี่ยวกังด้วยสีหน้าที่จริงจังอย่างมาก :"น้องชาย นายพูดมาได้เลย ต้องการพนันยังไง?"

เมื่อเห็นว่าคนหลายคนตอบตกลง จ้าวเสี่ยวกังก็ไม่กลัวคนหลายคนกลับคำพูด ท้ายที่สุดแล้วฝ่ายตรงข้ามล้วนแล้วเป็นคนมีเงิน นอกจากนี้ทางของเขายังมีหลิวต้าโถวเป็นพยาน

"ฉันต้องการพนันกับพวกคุณว่าตกลงไอ้นั่นของใครใช้งานได้ดีกว่ากัน พวกคุณสี่คนสามารถรวมกันมาได้เลย เข้ามาพร้อมกัน กระทั่งฉันอนุญาตให้พวกคุณใช้ยาได้ แต่ว่าฉันไม่มีเงินไปหาสาวๆมาให้หรอกนะ ยังคงต้องให้พวกคุณออกเงินเชิญฉันถึงจะได้ เป็นยังไง?"

หลังจากจ้าวเสี่ยวกังพูดคำพูดนี้จบ คนเหล่านั้นที่อยู่ตรงข้ามเริ่มมองหน้ากันขึ้นมา

พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังจะแข่งแบบนี้กับพวกเขา นอกจากนี้เมื่อดูจากรูปลักษณ์ที่มั่นคงของจ้าวเสี่ยวกังก็เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เสแสร้ง

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือคิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังยังอนุญาตให้พวกเขาใช้ยา วิธีการแบบนี้มันไม่ต่างจากขุดหลุมฝังศพให้ตัวเองเลย แต่ว่าด้วยท่าทางที่มีความมั่นใจของจ้าวเสี่ยวกังกลับทำให้พวกเขาเริ่มมีความลังเลเล็กน้อย

วิธีการนี้ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ใช่อย่างอื่นใด ต่อให้ชนะแล้ว ชัยชนะของพวกเขานี้ มันก็แค่สี่คนต่อหนึ่งคนเท่านั้น

แต่ถ้าแพ้แล้ว พวกเขายิ่งขายหน้าอย่างมาก คนสี่คนรวมกันแล้วก็สู้คนหนึ่งคนไม่ได้ โดยเฉพาะยังเป็นปัญหาเรื่องของไอ้นั่นอีก ผู้ชายเป็นสิ่งต้องห้ามมากที่สุดเกี่ยวกับการถูกพูดว่าใช้งานไม่ได้

การกระทำของจ้าวเสี่ยวกังนี้รู้สึกได้ถึงการขึ้นหลังเสือแล้วลงไม่ได้อย่างเห็นได้ชัด

ชายหนุ่มที่มีความอ่อนโยนลุกขึ้นยืน เดินมาอยู่ต่อหน้าจ้าวเสี่ยวกังหัวเราะและพูด :"น้องชายแน่ใจนะว่าคำนวณดีแล้ว เอาแบบนี้ พวกเราหลายคนไม่จำเป็นต้องแข่งกับนายแล้ว นายเพียงแค่ยืนยันว่าไอ้นั่นของนายใช้งานได้ดี พวกเราหลายคนก็จะโอนเงินให้นาย เป็นยังไง?"

"ฮ่าๆๆ เถ้าแก่ ไม่มีสาวสวย ของเล่นของฉันคงไม่สามารถยืนยันได้หรอกนะ ฉันพูดว่ามันใช้งานได้ดีพวกคุณคงไม่เชื่อแน่นอน แข่งกับพวกคุณแต่พวกคุณกลับไม่กล้าแข่งด้วย แบบนี้ฉันไม่สามารถยืนยันได้เลยนะ"

คำพูดของจ้าวเสี่ยวกังนี้เมื่อถึงหูของคนหลายคนมันเป็นแบบนั้นจริงๆ

แต่เพียงคำพูดหนึ่งประโยคของจ้าวเสี่ยวกัง พวกเขาไม่เชื่ออย่างแน่นอน

จั่วจวินซั่งหรี่ตาและลุกขึ้นยืน หัวเราะและพูด :"เอาแบบนี้ นายอยู่ต่อหน้าพวกเราช่วยตัวเองเป็นยังไง? เพียงแค่สามารถอยู่ได้ถึงครึ่งชั่วโมงเงินก็เป็นของนายทันที"

เมื่อจ้าวเสี่ยวกังมองไปที่ดวงตาที่หรี่ลงของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความไม่มีเจตนาชั่วร้าย ความโกรธทั้งหมดในก่อนหน้านี้ล้วนแล้วถูกระงับทันที

"ฮ่าๆๆ เถ้าแก่อยากดูฉันช่วยตัวเองขนาดนั้น ไปหาคนอื่นดีกว่านะ ฉันไม่สามารถทำได้ และยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ในเมื่อพวกคุณไม่เชื่อใจฉัน อย่างนั้นฉันก็ไม่เชื่อใจพวกคุณอย่างแน่นอน ฉันนั้นมีสูตรลับที่จะพัฒนาไอ้นั่นของพวกคุณจริงๆนะ แต่ว่าจะใช้ได้ผลไหมนั้นฉันไม่กล้ายืนยัน ลาก่อน"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังเดินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็วโดยตรง จับงูตัวนั้นขึ้นมาแล้วเดินไปยังชั้นล่าง

มองดูแผ่นหลังของจ้าวเสี่ยวกัง คนหลายคนที่อยู่ภายในห้องล้วนแล้วอึ้งไปชั่วขณะ

เถ้าแก่หน้าสี่เหลี่ยม ถอนหายใจและพูด :"เด็กคนนี้จะกลายเป็นอาวุธที่ยิ่งใหญ่ในอนาคต เพียงแต่การกระทำในเมื่อกี้ของเถ้าแก่จั่วมันช่างเป็นการดูถูกคนบ้างเล็กน้อย ไม่อย่างนั้นพวกเราอาจจะถามอะไรได้นิดหน่อย"

จั่วจวินซั่งพูดด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย :"พวกเรามีฐานะอะไร เขาเป็นเพียงแค่เด็กบ้านนอกคนหนึ่งเท่านั้น ต่อให้อีกสิบปีเขาก็พลิกผันชีวิตไม่ได้"

"ฮ่าๆๆ…..นั่นมันก็ไม่แน่หรอกนะ"

ทันใดนั้นเสียงของการหัวเราะเยาะก็ดังมาจากที่ประตู