จ้าวเสี่ยวกังคิดไม่ถึงเลยว่าซุนหรานหรานจะมีความกล้าเช่นนี้ แต่ว่าความกล้าแบบนี้เขากลับชอบอย่างมาก

เดิมทีอีกฝ่ายที่ถูกกระตุ้นจนลุกเป็นไฟแล้ว จ้าวเสี่ยวกังก็ไม่ได้เพลิดเพลินอย่างเงียบๆอีกต่อไป แต่เริ่มเป็นฝ่ายจู่โจมกลับ มือใหญ่ทั้งคู่เคลื่อนตรงไปตามเอวเรียวของซุนหรานหรานแล้วเลื่อนขึ้นไป

"อ้า"

เดิมทีภายในใจของเธอถูกไอ้นั่นของจ้าวเสี่ยวกังเติมเต็มจนรู้สึกกระสับกระส่ายไปหมดแล้ว ตอนนี้การเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันของจ้าวเสี่ยวกังทำให้ร่างกายของเธออ่อนลงโดยตรง

แม้ว่ามือของจ้าวเสี่ยวกังจะทะลุผ่านเสื้อยืด แต่ว่าความอ่อนนุ่มนั้นกลับถูกป้องกันด้วยชั้นที่หนาอย่างมาก สิ่งนี้จะทำให้จ้าวเสี่ยวกังทนต่อไปได้อย่างไร เพิ่มความพยายามโดยตรงและต้องการค้นหาช่อง

เดิมทีร่างกายของซุนหรานหรานก็อ่อนอยู่แล้ว จะสามารถทนต่อการกระตุ้นของจ้าวเสี่ยวกังแบบนี้ได้อย่างไร

ทันใดนั้นก็มีเสียงครางที่ชัดเจนออกมาจากรูจมูกของซุนหรานหราน ในเวลาเดียวกัน ความเร็วและความแรงของมือของเธอก็ลดลงอย่างมากในทันที

"อื้มอืม"

เสียงครางที่ชัดเจนนี้ทำให้จ้าวเสี่ยวกังตะลึงเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเสียงอันไพเราะที่สามารถเทียบได้กับสาวสวยอย่างซ่งยวี่ชิงได้

"ระวัง……"

เอี๊ยด……

จ้าวเสี่ยวกังและซุนหรานหรานเพียงแค่สนใจกับความเพลิดเพลิน แต่ลืมสถานการณ์ของทั้งสองคนในเวลานี้ การผ่อนคลายของซุนหรานหราน มอเตอร์ไซค์ขนาดเล็กพุ่งชนขอบถนนโดยตรง โชคดีที่จ้าวเสี่ยวกังมีพละกำลังอย่างมาก ใช้เท้าทั้งสองข้างยันมอเตอร์ไซค์เอาไว้โดยตรง ในเวลาเดียวกันก็คว้าซุนหรานหรานที่กำลังจะล้มเอาไว้อย่างรวดเร็ว

ซุนหรานหรานตบไปที่หน้าอก มองดูคูน้ำลึกที่หน้าขอบหินที่อยู่ไม่ไกลนัก แม้เหตุการณ์นั้นจะผ่านไปแล้วแต่ในใจยังรู้สึกหวาดกลัว

จ้าวเสี่ยวกังก็กลัวอยู่พักหนึ่ง ถ้าหากว่าเมื่อกี้เกิดอุบัติเหตุเพราะว่าเรื่องแบบนั้นจริงๆมันคงไม่คุ้มอย่างแน่นอน

"พี่สาว คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?"

"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เสี่ยวกัง พวกเรารีบไปทำธุระกันเถอะนะ อนาคตถ้าอยากทำอะไรกับพี่สาว เพียงนัดหมายกับพี่สาวล่วงหน้า โชคดีที่นายแข็งแกร่ง ไม่อย่างนั้นวันนี้กลับไปพี่สาวคงไม่รู้จะต้องอธิบายยังไงแล้ว"

หลังจากพูดจบ ซุนหรานหรานหายใจเข้าลึกๆหนึ่งทีและเตรียมจะไปขับรถเข้าเมืองต่อ

มองดูร่างกายที่สั่นเทาของซุนหรานหราน จ้าวเสี่ยวกังรู้ว่าซุนหรานหรานน่าจะเป็นเพราะว่าเมื่อกี้ตกใจมากเกินไป

จ้าวเสี่ยวกังลงจากรถทันทีและเดินไปที่ด้านหน้า และพูด :"พี่สาว มาเดี๋ยวฉันขับเอง คุณไปพักอยู่ข้างหลังก่อน"

"นายขับเป็นเหรอ?"

"เป็นสิ สมัยตอนที่ฉันไปเรียนก็เคยขับเวฟร้อยยี่สิบห้าของเพื่อนร่วมชั้น คันนี้ง่ายกว่าคันนั้นเยอะ"

เมื่อได้ยินจ้าวเสี่ยวกังพูดเช่นนี้ ภายในใจของซุนหรานหรานรู้สึกโล่งใจไม่น้อย ลงจากรถแล้วปล่อยให้จ้าวเสี่ยวกังขับ

ในครั้งนี้ ระหว่างทั้งสองคนซื่อสัตย์ลงไม่ใช่น้อย ในไม่ช้าจ้าวเสี่ยวกังก็ขับรถพาซุนหรานหรานไปถึงสหกรณ์สินเชื่อชนบท หลังจากช่วยซุนหรานหรานจอดรถแล้ว จ้าวเสี่ยวกังมุ่งตรงไปยังสถานที่ที่ขายส่งปลาเป็นและกุ้งเป็น

ซุนหรานหรานมองไปทางจ้าวเสี่ยวกังที่มีน้ำใจเช่นนี้ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอบอุ่นภายในใจ

"เสี่ยวกัง นายทำธุระเสร็จแล้วรีบกลับมานะ พี่สาวจะรอนายอยู่ที่นี่"

หลังจากพูดจบ ซุนหรานหรานอดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากที่อยู่บนรถกับจ้าวเสี่ยวกัง ใบหน้าอดไม่ได้ที่จะร้อนขึ้นมาทันที หันตัวกลับไปอย่างรวดเร็วและเดินเร็วเข้าไปยังสหกรณ์สินเชื่อชนบท และวิ่งเข้าไปโดยสวมร้องเท้าส้นสูงสีแดงคู่นั้น

มองไปที่ใบหน้าที่แดงก่ำของซุนหรานหราน จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกเหมือนได้ค้นพบโลกใบใหม่ เขาคิดไม่ถึงเลยว่าในวันธรรมดาผู้หญิงที่มีความเปิดเผยขนาดนั้นจะมีด้านแบบนี้ด้วย อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดังออกมาและพูด :"พี่สาว รอฉันก่อน ฉันจะกลับมาในไม่ช้า"

เมื่อได้ยินจ้าวเสี่ยวกังตะโกนแบบนี้ ซุนหรานหรานรู้สึกเหมือนกับว่ากวางชนกัน ในเวลาเดียวกันมุมปากก็ยกขึ้นและยิ้มอย่างน่าหลงใหล

ระหว่างทางจ้าวเสี่ยวกังยังคงนึกถึงสัมผัสของมืออันนุ่มนวลของซุนหรานหราน ภายในใจอดไม่ได้ที่จะคาดหวังขึ้นมา

ตลาดขายส่งปลาทอดหงฟาเป็นตลาดขายส่งปลาทอดที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเซียงหลิว ในสถานที่แห่งนี้จ้าวเสี่ยวกังสามารถเห็นกุ้งลอบสเตอร์ได้หลากหลายชนิด สิ่งนี้ทำให้จ้าวเสี่ยวกังมีความสุข ถามสถานที่หลายแห่งติดต่อกัน จ้าวเสี่ยวกังไปที่ร้านขายส่งที่ถูกที่สุดและซื้อพันธุ์กุ้งสิบกิโลกรัมในราคาหกสิบหยวน

ส่องดูพันธุ์กุ้งลอบสเตอร์สด จ้าวเสี่ยวกังแทบรอไม่ไหวที่จะกลับไปเลี้ยงดู

เมื่อถึงจุดสิ้นสุดของตลาดขายส่งปลาทอดหงฟา ทันใดนั้นจ้าวเสี่ยวกังก็เห็นป้ายโฆษณาที่ประตู "ร้านอาหารเผิงไหล" ที่โด่งดังที่สุดในเมืองมีการขายอาหารป่า

ราคาของเห็ดสนป่าที่กล่าวข้างต้นนั้นจริง ๆ แล้วราคาสามสิบหยวนต่อหนึ่งกิโลกรัม ปลาไหลป่าทุ่งข้าวก็แพงเว่อร์

จ้าวเสี่ยวกังจดหมายเลขโทรศัพท์ที่อยู่บนป้ายโฆษณาอย่างเงียบ ๆ เขาคิดไว้แล้วว่าจะหาหม้อทองก้อนแรกได้อย่างไร

เมื่อนำพันธุ์กุ้งลอบสเตอร์สิบกิโลกรัมไปถึงหน้าสหกรณ์สินเชื่อชนบท จ้าวเสี่ยวกังก็เห็นซุนหรานหรานเดินออกมาพอดี

"พี่สาว สิ่งต่าง ๆ เป็นไปด้วยดี?"

ช่วงเวลาที่เห็นจ้าวเสี่ยวกัง บนใบหน้าของซุนหรานหรานมีความสุขอย่างมาก หัวเราะและพูด :"อื้ม เป็นไปด้วยดี นายทำธุระเสร็จแล้วเหรอ?"

"อื้ม เสร็จแล้ว พวกเรากลับบ้านกันเถอะ คุณมาซ้อนท้ายฉัน"

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง ซุนหรานหรานรู้ว่าจ้าวเสี่ยวกังกลัวเรื่องแบบนั้นจะเกิดขึ้นอีกครั้ง ในเวลานั้นเลยพยักหน้าตอบตกลง

กลับไปยังทางเดิม จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกถึงความนุ่มนวลที่ด้านหลัง อดไม่ได้ที่จะจิตใจฟุ้งซ่าน เพียงแต่เขากลับพยายามควบคุมเอาไว้ ท้ายที่สุดแล้วในก่อนหน้าก็เคยได้รับบทเรียนมาแล้ว

"พี่สาว คุณไปกู้เงินมาได้เท่าไหร่?"

ซุนหรานหรานไม่คิดว่าจ้าวเสี่ยวกังจะถามคำถามนี้ จากนั้นพูด :"หกหมื่นกว่า เดิมทีฉันคิดว่าเรื่องมันจะยาก ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะจัดการให้เร็วขนาดนี้"

จ้าวเสี่ยวกังฟังคำพูดที่ตื่นเต้นของซุนหรานหราน หัวเราะและพูด :"นั่นเป็นเพราะว่า วันนี้พี่สาวแต่งตัวเหมือนกับนางฟ้าลงมาจากสวรรค์ อีกฝ่ายหลงใหลพี่สาวมานานแล้ว แม้แต่คนที่มีสมาธิอย่างฉันขนาดนั้นก็ทนไม่ไหว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนเหล่านั้น"

"ฮ่าๆๆๆ…..ยังมานางฟ้าไม่นางฟ้าอีก นายเคยได้ยินมาบ้างไหมว่าผู้หญิงเป็นเหมือนกากเต้าหู้สามสิบปี? ตอนนี้พี่สาวอายุยี่สิบแปดแล้ว ใกล้จะกลายเป็นกากเต้าหู้แล้ว"

"ใครเป็นคนพูด ฉันมองว่าตอนนี้พี่สาวยังเป็นเหมือนกับดอกไม้ที่สดใส ยังไม่ได้กลายเป็นกากเต้าหู้อะไรนั่น นอกจากนี้ร้างกายของพี่สาวผิวหนังยังเนียนเหมือนกับผ้าซาติน ต่อให้เป็นผิวของเด็กผู้หญิงอายุสิบแปดปีก็ไม่ดีเท่าของพี่สาว"

เมื่อซุนหรานหรานได้ยินคำพูดนี้ อดไม่ได้ที่จะนึกถึงมือใหญ่ทั้งสองที่จ้าวเสี่ยวกังเอื้อมมือเข้าไปในเสื้อยืดของตัวเอง เมื่อคิดแบบนี้ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกคันภายในใจเล็กน้อย แต่ว่าเพียงแค่คิดถึงใกล้จะกลับถึงบ้านแล้ว บังคับตัวเองให้ระงับความกระสับกระส่ายในใจเอาไว้

"เด็กอย่างนายพูดจาให้ผู้หญิงมีความสุขเก่งนิ นายเคยลองผิวของเด็กสาวสิบแปดปีแล้วเหรอ? อย่ามาหลอกพี่สาวเลย พี่สาวไม่ใช่ถูกหลอกจนโตนะ"

"สิ่งที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริง ฉันได้สัมผัสมือของเด็กผู้หญิงหลายคนในชั้นเรียนของพวกเรามาแล้ว มือนั้นไม่ได้ดีเท่าของพี่สาวแน่นอน"

หลังจากพูดจบ มือข้างหนึ่งของจ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะวางมือบนขาใหญ่สีขาวของซุนหรานหรานที่อยู่ภายในถุงน่องสีดำ

ซุนหรานหรานคิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังจะมีความกล้าแบบนี้ เดิมทีเธอได้ระงับความกระสับกระส่ายภายในใจเอาไว้แล้ว แต่ว่ากลับถูกมือใหญ่กระตุ้นเช่นนี้ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกควบคุมภายในใจที่ร้อนรุ่นไม่ได้

รู้สึกว่าซุนหรานหรานเกาะติดตัวเองแน่นขึ้นเรื่อยๆ จ้าวเสี่ยวกังมีความสุข ในเวลาเดียวกันมือที่วางอยู่บนขาขาวหยกของซุนหรานหรานก็เริ่มเคลื่อนไหวอย่างไม่ซื่อสัตย์ยิ่งขึ้นไปอีก

"เสี่ยวกัง……ช่วย……หยุดเคลื่อนไหว……."

การหายใจออกในหูทำให้หัวใจของจ้าวเสี่ยวกัง ต้องหยุดรถอย่างกะทันหันลงมาและจับตัวของซุนหรานหรานเอาไว้ให้ตรง

"เสี่ยวกัง…..อย่าทำแบนี้ ไม่ช้าก็เร็วพี่สาวก็จะเป็นของนาย อย่าเพิ่งใจร้อน"

แม้ว่าซุนหรานหรานจะเพลิดเพลินอย่างมาก แต่ว่ากลับไม่อยากถูกหลิวต้าจ้วงพบเห็นสิ่งผิดปกติ ครั้งที่แล้วในก่อนหน้านี้เธอรู้สึกว่าตัวเองเริ่มมีความรู้สึกไปแล้ว โชคดีที่ใส่กางเกงยีนส์ขาสั้น ถ้าหากว่าเป็นกางเกงบางตัวอื่นเกรงว่าเธอคงจะมีบางอย่างออกมาแล้ว

"ฮ่าๆๆ พี่สาว อย่างนั้นพวกเรามานัดเวลากันก่อนไหม?"