จางฟู่กุ้ยพูดด้วยการสำลักเล็กน้อย :"ชุ่ยฮวา ชีวิตนี้ของฉันแม้ว่าจะตายไปก็ไม่รู้สึกเสียใจที่ได้แต่งงานกับคุณ รอให้ฉันหายแล้วฉันจะไปทำสวน ไม่มีทางปล่อยให้คุณเหนื่อยอย่างแน่นอน"

หลี่ชุ่ยฮวาคิดไม่ถึงเลยว่าจางฟู่กุ้ยจะพูดคำพูดที่สวยหรูแบบนี้ออกมา แต่เมื่อเธอเห็นน้ำตาในดวงตาของจางฟู่กุ้ยคลอเบ้า และพร้อมกับแววตาของการสำลัก กลับรู้ได้ทันทีว่าคำพูดในเมื่อกี้มันไม่ได้ง่ายเหมือนกับที่พูด แต่เป็นการพูดออกมาด้วยความจริงใจ

"คุณเป็นถึงผู้ชายคนหนึ่งพูดแบบนี้ทำไหม? รอให้หายแล้วค่อยว่ากัน ก่อนที่จะหายดีก็อย่าพูดกับฉันเรื่องของการไปทำงานที่สวน ตอนนี้ฉันไปทำงานกับจ้าวเสี่ยวกังยังสามารถเลี้ยงคุณได้"

หลี่ชุ่ยฮวาพูดไปด้วย พร้อมกับจัดของที่อยู่บนโต๊ะและเตรียมที่จะเอาหม้อไปต้มน้ำร้อนสักหน่อย พร้อมกับทำอาหารอีกสักสองสามอย่างให้จางฟู่กุ้ย

จางฟู่กุ้ยได้ยินหลี่ชุ่ยฮวาพูดถึงจ้าวเสี่ยวกังและอดไม่ได้ที่จะนึกถึงสิ่งที่จ้าวเสี่ยวกังซื้อตอนเที่ยง ถามอีกครั้ง :"เสี่ยวกังหักเงินของคุณเท่าไหร่? ถึงสามสิบไหม?"

ระหว่างที่กำลังจัดระเบียบโต๊ะหลี่ชุ่ยฮวาเหลือบมองจางฟู่กุ้ยหนึ่งที วางงานที่ทำอยู่โดยตรง หลังจากนั้นก็หยิบเงินหนึ่งร้อยห้าสิบหยวนออกจากกระเป๋ากางเกง ก้มตัวลงและเอาไปวางไว้บนตากของจางฟู่กุ้ยและพูดเสียงเบา :"เห็นหรือยัง? คนอื่นเขาไม่หักแม้แต่แดงเดียว ตอนนี้สบายใจหรือยัง?"

ในก่อนหน้านี้กระดุมตรงหน้าอกของหลี่ชุ่ยฮวาเคยตกไปแล้ว ดังนั้นในช่วงเวลาที่กลับมาเพียงแค่ใช้หญ้าผันเอาไว้เท่านั้น ตอนนี้เมื่อก้มลงมาแบบนี้ ความแน่นของหน้าอกทำให้หญ้าหลายนั้นขาดอีกครั้ง

ทั้งๆที่แต่งงานกับหลี่ชุ่ยฮวามาหลายปีแล้ว แต่ว่าสำหรับแตงโมที่อวบอ้วนเหมือนกับหลี่ชุ่ยฮวาแบบนี้ ทุกครั้งจางฟู่กุ้ยมักจะยื่นมือไปจับ

เมื่อเห็นสิ่งที่ขาวราวกับหิมะนั้น จางฟู่กุ้ยที่ไม่ได้ทำอะไรกับหลี่ชุ่ยฮวามาหลายวันแล้วเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนองโดยตรง

อึกอึก…..

จางฟู่กุ้ยกลืนน้ำลายอย่างแรง เสียงนี้ทำให้หลี่ชุ่ยฮวาได้ยินเข้าพอดี หลี่ชุ่ยฮวาจัดเรียงเสื้อผ้าของตัวเองที่อยู่ด้านข้างไปด้วย พร้อมกับเหลือบมองจางฟู่กุ้ยหนึ่งทีอย่างมีมีเสน่ห์และพูด :"ดูท่าทางของคุณนั่นสิ แต่งานกับฉันมากี่ปีแล้ว คุณยังมองไม่พออีกเหรอ?"

"ฮ่าๆๆ จะให้มองพอได้อย่างไร ชีวิตนี้เกรงว่าคงมองไม่พอ"

หลังจากพูดจบ มือของจางฟู่กุ้ยยื่นออกไปและล้วงเข้าไป หลังจากนั้นเริ่มมีการนวดอย่างมัวมันส์ขึ้นมา

สำหรับการกระทำของจางฟู่กุ้ยแบบนี้ หลี่ชุ่ยฮวาคุ้นเคยกับมันมานานแล้ว แม้ว่าจะเป็นแบบนี้ เธอก็มีความรู้สึกเช่นกัน โดยเฉพาะภายใต้การนวดอย่างเมามันส์ของขางฟู่กุ้ย เธออดไม่ได้ที่จะคิดถึงวิธีที่จ้าวเสี่ยวกังนวดตัวเอง ในไม่ช้าสีผิวก็เปลี่ยนเป็นแดงก่ำไปทั้งตัว

"ชุ่ยฮวา ฉันต้องการ"

ระหว่างที่จางฟู่กุ้ยนวดไปด้วย หลังจากนั้นไอ้นั่นของตัวเองก็เริ่มชูขึ้นมา

หลี่ชุ่ยฮวาถูกจางฟู่กุ้ยทำแบบนั้นก็มีความยากเช่นกัน เมื่อหลี่ชุ่ยฮวานึกถึงตรงนั้นที่ถูกจ้าวเสี่ยวกังทำตอนนี้ยังรู้สึกปวดเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะแสร้งทำเป็นเป็นห่วงและปฏิเสธ :"ขาของคุณยังไม่หายดี ในเวลานี้จะให้ทำยังไง? รอให้คุณหายดีแล้วค่อยทำกัน"

หลังจากพูดจบ หลี่ชุ่ยฮวาลุกขึ้นและดึงมือของจางฟู่กุ้ยออก ในขณะเดียวกันก็ตักเตือน :"ตอนที่ฉันไม่อยู่บ้านคุณจะต้องเก็บเงินให้ดีนะ รอถึงวันพรุ่งนี้ฉันจะไปซื้อนกพิราบสองตัวแล้วมาทำสตูว์ให้คุณกิน ได้ยินมาว่าของแบบนั้นดีต่อบาดแผลอย่างมาก"

จางฟู่กุ้ยมองไปที่ร่างที่สง่างามของหลี่ชุ่ยฮวา ภายในใจร้อนเป็นไฟ แต่ว่าเขาก็รู้เช่นกันว่าตอนนี้ไม่สามารถทำเรื่องแบบนั้นได้จริงๆ

มองดูเงินที่วางอยู่บนตัก นึกถึงคำพูดที่จ้าวเสี่ยวกังพูดเหล่านั้นในตอนเที่ยง จางฟู่กุ้ยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขอบคุณจ้าวเสี่ยวกังเล็กน้อย

"ชุ่ยฮวา เสี่ยวกังปฏิบัติต่อเราอย่างดี หลังจากนี้ไปช่วยเขาทำงานจะต้องลงแรงมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นภายในใจของฉันจะรู้สึกผิดต่อเขาอย่างมาก"

หลี่ชุ่ยฮวาเก็บโต๊ะไปด้วย พร้อมกับพูดอย่างไม่อดทน :"รู้แล้ว คุณเป็นถึงผู้ชายตัวใหญ่คนหนึ่งทำไหมถึงลุงลังแบบนี้ รู้สึกว่าจะจู้จี้มากกว่าผู้หญิงอย่างฉันอีกนะ"

จางฟู่กุ้ยมองไปที่ร่างที่กำลังยุ่งอยู่ของหลี่ชุ่ยฮวาด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น หลังจากนั้นเก็บเงินอย่างเงียบๆ

ในไม่ช้า มีเสียงทำอาหารดังออกมาจากภายในห้องครัว จางฟู่กุ้ยนั่งอยู่บนรถเข็น จากนั้นมองไปทางร่างที่กำลังยุ่งอยู่ จู่ๆก็รู้สึกว่าตัวเองมีความอบอุ่นอย่างมาก เมื่อก่อนต่อให้เขาพยายามมากแค่ไหนหลี่ชุ่ยฮวาก็ไม่เคยเป็นห่วง แต่ว่าตอนนี้กลับทำได้อย่างธรรมชาติ

สิ่งที่เขาไม่รู้คือ ในเวลานี้ภายในใจของหลี่ชุ่ยฮวาก็มีความรู้สึกผิดเช่นกัน คิดไม่ถึงเลยว่าตอนเที่ยงจะลืมทำอาหารให้จางฟู่กุ้ย สิ่งที่สำคัญที่สุดคือยังไปทำเรื่องผิดต่อจางฟู่กุ้ยอีก โดยเฉพาะเวลาที่จางฟู้กุ้ยบอกว่าต่อให้ตายไปแล้วก็ไม่เสียดายประโยคนี้ ภายในใจของหลี่ชุ่ยฮวารู้สึกทรมานอย่างมาก

พร้อมกับการผ่านไปของเวลา หลี่ชุ่ยฮวาทำอาหารเสร็จแล้วพร้อมกับนำมาวางบนโต๊ะอีกครั้ง และยังมีการทำกับข้าวหลายอย่างให้จางฟู่กุ้ย

เมื่อเห็นบนโต๊ะเต็มไปด้วยกับข้าว บนใบหน้าของจางฟู่กุ้ยมีทั้งความดีใจและความทุกข์

"ชุ่ยฮวา ช่วงน่าร้อนแบบนี้ทำไหมคุณถึงทำกับข้าวเยอะขนาดนี้ กินไม่หมดก็จะเสียนะ"

"กลัวทำไหม? บ้านของพวกเราไม่ใช่ว่ายังมีตู้เย็นเหรอ ถึงเวลาเก็บไว้ในตู้เย็นก็พอแล้ว"

หลี่ชุ่ยฮวากินข้าวไปด้วย พร้อมกับพูดอย่างเฉยเมยไปด้วย

สำหรับท่าทางของหลี่ชุ่ยฮวานี้ จางฟู่กุ้ยก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน เลือกที่จะกินข้าวอย่างเงียบๆโดยตรง

และในเวลานี้ ข้างนอกบ้านของหลี่ชุ่ยฮวากลับมีคนแอบมองอยู่นอกประตูอย่างลับๆล่อๆครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เมื่อเห็นหลี่ชุ่ยฮวาและจางฟู่กุ้ยกำลังกินข้าวอยู่ กลับมีการจากไปด้วยความผิดหวังเล็กน้อย

หลังจากกินข้าวเสร็จแล้วและทำความสะอาดเสร็จ หลี่ชุ่ยฮวาล็อคประตูบ้าน หลังจากนั้นเริ่มอาบน้ำภายในลานบ้าน

เหงื่อที่เคยทำกับจ้าวเสี่ยวกังมาก่อนหน้านี้ โดยเฉพาะกลับมาอย่างเร่งรีบจึงไม่มีการอาบน้ำดีๆ ตอนนี้กลับมาถึงบ้านแล้ว เธอที่รักความสะอาดเริ่มมีการขัดถูกด้วยสบู่ขึ้นมา

เมื่อเห็นว่าภายในเสื้อผ้าของตัวเองยังมีสิ่งเหล่านั้นของจ้าวเสี่ยวกังติดอยู่ ภายในใจของหลี่ชุ่ยฮวารู้สึกสับสนเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะริเริ่มมองไปทางจางฟู่กุ้ยทันที

เมื่อเห็นว่าแววตาของจางฟู่กุ้ยมองตัวเองด้วยความเร่าร้อนพอดี สิ่งน้ำยิ่งทำให้เธอมีความกระวนกระวายมากขึ้น

"ล้วนเป็นสามีและภรรยาเก่าแล้ว คุณยังมองอะไรอีก ไม่ใช่ไม่เคยเห็นสักหน่อย"

หลังจากพูดจบ หลี่ชุ่ยฮวาแกล้งทำเป็นเหลือบมองจางฟู่กุ้ย หลังจากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าทั้งหมดโยนลงไปในกะละมัง เริ่มซักขึ้นมา

ภายในลานบ้านของตัวเอง หลี่ชุ่ยฮวาไม่กลัวคนอื่นมาเห็นด้วยซ้ำ ร่างเปลือยเปล่าโดยตรงและเริ่มซักผ้าอยู่ที่นั่น

เมื่อเห็นหน้าอกที่อวบอิ่มคู่นั้นห้อยอยู่ตรงหน้า ภายในใจของจางฟู่กุ้ยรู้สึกว่าเปลวไฟกำลังลุกไหม้อีกครั้ง ทันใดนั้นนั่งวีลแชร์เข้ามาที่ลานบ้าน

""ชุ่ยฮวา ช่วยอาบให้ฉันด้วย อากาศร้อนมากเลย""

หลี่ชุ่ยฮวาเช็ดหยดน้ำบนใบหน้าของเธอ ลักษณะที่มีเสน่ห์นั้นเปรียบเสมือนดอกไม้ที่เบ่งบานในยามเช้าภายใต้แสงไฟ น่าหลงใหลอย่างมาก

ในฉากนี้จางฟู่กุ้ยมองจนอ้าปากค้างโดยตรง

"ขาของคุณเป็นแบบนี้จะอาบยังไง? บาดแผลห้ามโดนน้ำไม่ใช่เหรอ?"

แม้ว่าหลี่ชุ่ยฮวาจะดุร้ายอย่างมาก แต่จางฟู่กุ้ยรู้ว่านั่นเป็นเพราะเป็นห่วงเขา

"ฮ่าๆๆ ชุ่ยฮวา คุณสวยมากเลย ฉันก็แค่อยากให้คุณล้างตรงนี้ของฉันเท่านั้น"

เมื่อเห็นไอ้นั่นของจางฟู่กุ้ยเริ่มชี้ชูชันขึ้นมาแล้ว หลี่ชุ่ยฮวาหมดคำพูดเล็กน้อย และพูด :"ทำไหมคุณถึงไม่เปลี่ยนนิสัยเลยนะ ความสามารถของการชี้ชูชันนั้นเร็วอย่างมาก ฉันช่วยคุณล้างอย่างเดียวนะ แต่ว่าเรื่องแบบนั้นฉันไม่สามารถช่วยคุณได้ ฉันกลัวว่าจะทำให้โดนบาดแผลของคุณ"

"ฉันรู้ ฉันรู้ คุณแค่ล้างให้ฉันก็พอแล้ว"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลี่ชุ่ยฮวาค่อยคุกเข่าลงอย่างช้าๆ ช่วยจางฟู่กุ้ยปลดเข็มขัดออก

ช่วงเวลาที่เธอกำลังดึงกางเกงลง ทันใดนั้นจางฟู่กุ้ยก็เอื้อมมือออกไปจับหน้าอกที่เต็มมือทั้งคู่นั้นขึ้นมา

"ชุ่ยฮวา ให้ฉันชิมหน่อยสิ ไม่ได้กินมานานแล้ว ฉันคิดถึงแทบแย่อยู่แล้ว"