"อื้ม……"

การตอบในครั้งนี้ทำให้ซ่งยวี่ชิงรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

เดิมทีซ่งยวี่ชิงไม่ต้องการให้จ้าวเสี่ยวกังเห็นฉากดังกล่าว แต่ว่าความพยายามอย่างหนักในเมื่อคืนล้มเหลว จากนั้นเธออดไม่ได้ที่จะยอมแพ้ แต่ช่วงเวลาที่เธอเห็นจ้าวเสี่ยวกังล็อคประตู เธอรู้สึกเสียใจเล็กน้อย เธอก็เลยอยากพยายามด้วยตัวเองเป็นครั้งสุดท้ายอีกครั้ง

แต่ว่าเมื่อเวลาที่เธอทำมันจากภายนอก ในไม่ช้าความรู้สึกที่มีความสุขแบบนั้นกลับทำให้ความคิดที่อยากจะเอาแตงกวาออกมาเจือจางลง

เห็นท่าทางที่ตื่นเต้นของจ้าวเสี่ยวกังและกลืนน้ำลายอย่างต่อเนื่อง ปฏิกิริยาแรกของซ่งยวี่ชิงคือการหุบขาอย่างรวดเร็ว ไม่ให้จ้าวเสี่ยวกังเห็นฉากที่น่าละอาย

แต่ว่ายังไม่ทันรอให้เธอหุบขาทั้งคู่ จ้าวเสี่ยวกังก็กดมันเอาไว้อีกครั้งด้วยมือทั้งสอง ซ่งยวี่ชิงคิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังจะมีความกล้าแบบนี้ เมื่อเห็นจ้าวเสี่ยวกังเด็กคนนั้นเงยหน้าขึ้นและยึดอก ในเวลานี้มีความรู้สึกคาดหวังในหัวใจของเธอ

"พี่สะใภ้ คุณอย่าขยับไปเรื่อย ฉันเริ่มมองไม่เห็นแตงกวาแล้ว"

เดิมทีซ่งยวี่ชิงที่รู้สึกเขินอายเล็กน้อยและตั้งหน้าตั้งตารอ เมื่อเธอได้ยินเรื่องนี้ก็รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที ถ้าหากเพราะว่าเรื่องนี้แล้วเธอต้องไปที่โรงพยาบาล เกรงว่าจะต้องขายหน้าจริงๆแล้ว

"เสี่ยวกัง นายรีบช่วยพี่สะใภ้หน่อยนะ ฉันดึงมันมาทั้งคืนแล้วแต่ก็เอาออกไม่ได้"

หลังจากพูดจบ ซ่งยวี่ชิงก้มหน้าลงอย่างเขินอาย เมื่อเห็นจ้าวเสี่ยวกังเฝ้าดูที่นั่นอยู่ตลอดเวลา ซ่งยวี่ชิงปิดตาของเธอโดยตรงและให้จ้าวเสี่ยวกังสังเกตที่นั่น ด้วยวิธีนี้ความเขินอายและความขายหน้าภายในใจก็จะลดลงได้มาก

จ้าวเสี่ยวกังมองไปทางซ่งยวี่ชิงที่กำลังหลับตา ขนตายาวที่กำลังสั่นระริกๆอยู่ตลอดเวลา ทำให้เขามีความรู้สึกอย่างหนึ่งที่อยากจะจูบไปหนึ่งทีอย่างลับๆ

"พี่สะใภ้ ฉันจะหาไม้จิ้มฟันแล้วเสียบเข้าไปเพื่อดูว่าฉันจะเอามันออกได้ไหม คุณช่วยรอฉันอยู่ที่นี่ก่อนนะ"

เมื่อได้ยินจ้าวเสี่ยวกังจะใช้ไม้จิ้มฟัน ซ่งยวี่ชิงกลัวเล็กน้อยและพูด :"เสี่ยวกัง นายต้องอ่อนโยนหน่อยนะ อย่าทำให้ของพี่สะใภ้พังล่ะ"

"ฮ่าๆๆ พี่สะใภ้คุณคิดอะไรอยู่ คุณสบายใจได้เลย ฉันจิ้มไปที่แตงกวาเอง ไม่มีทางทำไปเรื่อยแน่นอน"

จ้าวเสี่ยวกังพูดไปด้วย พร้อมกับยื่นมือออกไป หลังจากมองเห็นแตงกวาครึ่งลูก ค่อยๆแทงไม้จิ้มฟันไปข้างบน จ้าวเสี่ยวกังค่อยๆดึงออกมาอย่างช้าๆ เพียงแต่ยังไม่ทันได้ออกแรงไม้จิ้มฟันก็หลุดออกมาก่อนแล้ว

สิ่งนี้ทำให้จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย ใช้อย่างอื่นกลัวว่าจะทำให้ซ่งยวี่ชิงได้รับบาดเจ็บ แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็เอาออกมาไม่ได้

ซ่งยวี่ชิงดูเหมือนว่าจะรู้ว่าเรื่องมันจัดการยากอย่างมาก เริ่มร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว

"เสี่ยวกัง พี่สะใภ้ไม่อยากไปโรงพยาบาล นายต้องช่วยพี่สะใภ้นะ"

เมื่อเห็นใบหน้าที่สวยงามของซ่งยวี่ชิงเต็มไปด้วยน้ำตา จ้าวเสี่ยวกังจะทนต่อการต่อสู้แบบนี้ได้อย่างไร ตบหน้าอกทันทีแล้วพูดว่า :"พี่สะใภ้ คุณสบายใจได้เลย วันนี้ฉันจะต้องช่วยคุณเอาออกมาได้แน่นอน ต่อให้ต้องใช้ปากของฉันเอาออกมาก็ตาม"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังอึ้งไปชั่วขณะ

คนที่อึ้งไม่ใช่แค่จ้าวเสี่ยวกังคนเดียว ดวงตาของซ่งยวี่ชิงก็เบิกกว้างเช่นกัน มองไปทางจ้าวเสี่ยวกัง

"พี่สะใภ้ คุณอย่าคิดไปเรื่อย ฉันเพียงแค่เผลอพูดออกมาเท่านั้น"

"เสี่ยวกัง นายรังเกลียดที่พี่สะใภ้สกปรกใช่ไหม?"

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่น่ารักและน่าสงสารของซ่งยวี่ชิง จ้าวเสี่ยวกังรีบโบกมือและพูด :"ไม่ใช่นะ ไม่ใช่นะ พี่สะใภ้ ฉันเพียงแค่มีความลำบากใจของตัวฉันเองเท่านั้น"

"เสี่ยวกัง เอาแบบนี้นายลองดูก็ได้นะ หลังจากนี้ชื่อเสียงของพี่สะใภ้ขึ้นอยู่กับนายทั้งหมดแล้ว ถ้าหากเรื่องนี้ต้องไปโรงพยาบาลจริงๆคนในหมู่บ้านจะต้องรู้แน่นอน อย่างนั้นพี่สะใภ้คงไม่สามารถมีชีวิตได้อีกต่อไป"

จ้าวเสี่ยวกังคิดไม่ถึงเลยว่าซ่งยวี่ชิงต้องการทำตามในสิ่งที่เขาต้องการจริงๆ

มองไปที่ใบหน้าที่สวยงามของซ่งยวี่ชิง ร่างกายที่สมบูรณ์แบบดูประหม่าและหวาดกลัวที่เล็กน้อย จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกว่านี่เป็นโอกาสดีที่จะได้บรรลุความฝันของเขาให้เป็นความจริง

ตอนนี้เขาพูดขอร้อง แม้ว่าจะเอาเปรียบคนอื่นเล็กน้อย แต่ว่าพี่สะใภ้ที่มีความสวยงามขนาดนี้จะต้องแต่งงานใหม่ ถ้าหากมีวันหนึ่งต้องแต่งงานใหม่ อย่างนั้นความฝันที่ผ่านมาของเขาเกรงว่าจะต้องล้มเหลวจริงๆแล้ว นอกจากนี้เรื่องแบบนี้ให้ผู้ชายคนอื่นทำอย่างนั้นให้ตัวเองทำก่อนยังจะดีกว่าสะอีก ยังไงสะเขาก็เป็นน้องชายแท้ๆของพี่ชาย

ความคิดแบบนี้ปรากฏขึ้น จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่าสิ่งนี้สามารถเกิดขึ้นได้

"พี่สะใภ้ จูบแรกของฉันยังอยู่ คุณบอกว่าให้ฉันใช้จูบแรกของฉันไปจูบไอ้นั่นของคุณ ต่อจากนี้คุณจะให้ฉันทำยังไง"

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง ซ่งยวี่ชิงก็ตะลึงเช่นกัน ต่อจากนั้นหน้าแดงไปทั่วทั้งใบหน้า เธอจะไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของจ้าวเสี่ยวกังได้อย่างไร แต่ว่าเรื่องแบบนั้นจะให้เธอเปิดปากพูดออกมาได้อย่างไร

"เสี่ยว…..กัง ถ้าหากนายไม่รังเกลียดสะใภ้ จูบแรกก็ให้พี่สะใภ้เลยเป็นยังไง?" พูดจบซ่งยวี่ชิงแทบรอไม่ไหวที่จะหาตะเข็บแล้วหลบเข้าไปทันที

เดิมทีจ้าวเสี่ยวกังเพียงแค่มีความคิดที่อยากจะช่วยดูดมันออกมา หลังจากนั้นก่อนที่ซ่งยวี่ชิงจะแต่งงานใหม่ขอร้องให้เขาได้ทำสักรอบ คิดไม่ถึงเลยว่ายังไม่ทันได้เอ่ยคำขอร้องซ่งยวี่ชิงก็เป็นคนริเริ่มให้ผลประโยชน์แก่เขาแล้ว

เหตุผลที่ซ่งยวี่ชิงทำเช่นนี้ ภายในใจเธอคิดเรื่องนี้มานานมากแล้ว จ้าวเสี่ยวกังมีความคิดที่อยากจะมีอะไรกับเธอมานานแล้ว นอกจากนี้เธอก็ชอบจ้าวเสี่ยวกังอยู่บ้างเล็กน้อย โดยเฉพาะเรื่องที่จ้าวเสี่ยวกังทะเละกับคนในชุมชนมากมายเพื่อเธอ ตอนนั้นเธอรู้สึกว่าอาจจะไม่มีผู้ชายคนที่สองในโลกยินดีที่จะทำเพื่อเธอขนาดนั้นได้แล้ว

วันนี้ดันมามีเรื่องมากมายเกิดขึ้นอีกแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เธอเห็นของใหญ่ของจ้าวเสี่ยวกัง ความจริงภายในใจได้ยอมรับอีกฝ่ายแล้วจริงๆ เพียงแต่เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่งจะเปิดปากพูดก่อนได้อย่างไร?

ตั้งแต่จ้าวเสี่ยวกังให้คำแนะนำกับเธอ แน่นอนเธอจะไม่ทำให้จ้าวเสี่ยวกังลำบากใจ

"พี่สะใภ้ ฉันไม่รังเกลียด คุณไม่รังเกลียดฉันฉันก็ขอบคุณมากแล้ว"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังค่อย ๆ หันหน้าเข้าหาใบหน้าของซ่งยวี่ชิงอย่างช้าๆ

ซ่งยวี่ชิงหลับตาลงด้วยความเขินอายโดยสัญชาตญาณ

มองไปที่ขนตาสั่นระริกของซ่งยวี่ชิง ริมฝีปากแดงก่ำ จ้าวเสี่ยวกังจูบลงไปอย่างเชื่องช้า

รู้สึกถึงลมหายใจร้อนระอุระหว่างริมฝีปากของจ้าวเสี่ยวกัง ซ่งยวี่ชิงเปิดปากออกอย่างช้าๆ จากนั้นเริ่มแนะนำการเคลื่อนไหวที่เชื่องช้าของจ้าวเสี่ยวกังด้วยตัวเอง

แม้ว่าจ้าวเสี่ยวกังจะมีความรู้ทางทฤษฎีเป็นส่วนใหญ่ในการดูหนังเรื่องแบบนั้น แต่ว่าจะไปเคยสัมผัสกับประสบการณ์จริงสะที่ไหนกัน

หลังจากได้ลิ้มรสถึงกลิ่นอันหอมหวานนั่นแล้ว สัญชาตญาณที่บ้าคลั่งของจ้าวเสี่ยวกังระเบิดออกมา ซ่งยวี่ชิงก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกของการขาดอากาศหายใจเป็นเวลานาน ไม่นานเหมือนดอกพีช การหายใจที่ช้าๆก็ค่อยๆเร็วขึ้นมา

เมื่อเวลาที่มือทั้งคู่ของจ้าวเสี่ยวกังเตรียมที่จะเข้าไปในเสื้อของซ่งยวี่ชิง กลับถูกมือของซ่งยวี่ชิงกำเอาไว้แน่น

"เสี่ยวกัง พี่สะใภ้ก็ถูกนายจูบไปแล้ว นอกจากนี้จูบแรกของนายก็เป็นของพี่สะใภ้แล้ว ควรจะช่วยพี่สะใภ้ดูดออกมาได้แล้วใช่ไหม"

สัมผัสรสชาติของกลิ่นหอมระหว่างริมฝีปากและฟัน จ้าวเสี่ยวกังมีความรู้สึกที่ยังไม่หายอยากและพูด :"พี่สะใภ้ ฉันฝันอยากจะมีวันนี้มานานแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าฝันจะกลายเป็นจริง"

"พี่สะใภ้ ถ้าหากว่าฉันช่วยคุณดูดออกมาแล้วคุณสามารถตอบตกลงคำขอร้องของฉันได้ไหม"

ซ่งยวี่ชิงมองไปที่จ้าวเสี่ยวกังด้วยความสงสัย และพูด :"คำขอร้องอะไร นายพูดสิ เพียงแค่พี่สะใภ้สามารถช่วยนายได้ก็จะช่วย"

เมื่อได้ยินคำพูดของซ่งยวี่ชิง จ้าวเสี่ยวกังยิ้มออกมาอย่างกะทันหัน

"ฮ่าๆๆ…..พี่สะใภ้ ถ้าฉันช่วยคุณดูดออกมาแล้ว หลังจากนั้นฉันสามารถทำเหมือนกับพี่ชายของฉันทำแบบนั้นสักครั้งได้ไหม"

ซ่งยวี่ชิงคิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังจะขอร้องแบบนั้นออกมาได้ ในเวลาเดียวกัน เธอก็รู้ด้วยว่าคนที่แอบอยู่บนหลังคาในคืนแต่งงานน่าจะเป็นจ้าวเสี่ยวกัง แม้ว่าเธอต้องการอยู่กับจ้าวเสี่ยวกังด้วยกัน แต่ว่าความคิดภายในใจของเธอกลับทำให้ปฏิเสธไปอย่างไม่ลังเลใจ

"ไม่ได้ ฉันเป็นผู้หญิงของพี่ชายนายแล้ว ทำไหมนายถึงขอร้องแบบนี้ออกมาได้ ถ้าหากนายไม่อยากจะช่วย ฉันจะไปโรงพยาบาลก็ได้"

หลังจากพูดจบ ซ่งยวี่ชิงเตรียมที่จะลุกขึ้น แต่ว่ากลับถูกจ้าวเสี่ยวกังกดลงมา

"พี่สะใภ้ คุณอย่าโกรธเลย อย่าโกรธเลย ฉันจะช่วยคุณเดี๋ยวนี้เลย"

จ้าวเสี่ยวกังไม่พูดแม้แต่คำเดียว ยื่นปากเข้าไปดูดโดยตรง