ความจริงแล้วภายในใจของเธอกำลังคิดอยู่ว่าตัวเองคนเดียวจะเอาแตงกวาออกมายังไงดี แต่ว่าเมื่อคิดถึงสิ่งที่น่าละอายใจแบบนั้นแล้วเธอยังคงปฏิเสธไป

เมื่อเห็นว่าซ่งยวี่ชิงยังคงใจแข็งไม่ต้องการให้ช่วย จ้าวเสี่ยวกังสามารถทำได้เพียงแค่ตายใจกับเรื่องที่ต้องการทำอย่างนั้นภายในใจ

หลังจากเดินออกจากบ้านของซ่งยวี่ชิงแล้วจ้าวเสี่ยวกังก็อยากจะไปอาบน้ำในแม่น้ำ เตรียมพร้อมที่จะไปดับไฟภายในใจออกสักหน่อย

เพิ่งเดินมาถึงข้างแม่น้ำ จ้าวเสี่ยวกังเห็นสะใภ้ที่น่ารักซุนหรานหรานข้างบ้านของเขานั่งยอง ๆ และซักผ้าในอ่างอย่างต่อเนื่อง

กางเกงที่คล้ายผ้าชิพโฟนั้นไม่สามารถปิดบังบั้นท้ายกลมๆ ของอีกฝ่ายได้เลย ล้วนแล้วบอกว่าที่นั่นอุดมสมบูรณ์อย่างมาก แต่ว่าซุนหรานหรานแต่งงานมาสองปีแล้ว จ้าวเสี่ยวกังกลับไม่เห็นท้องของอีกฝ่ายมีอะไรผิดปกติเลย

"พี่สาวหราน อากาศร้อนขนาดนี้พี่ชายต้าจ้วงกลับให้คุณออกมาซักผ้าไม่สงสารคุณบ้างเลย ช่างน่าเสียดายพี่สาวอย่างคุณที่ขาวเหมือนผักกาดขาวดีๆ"

เดิมทีซุนหรานหรานต้องการซักผ้าให้เสร็จก่อนแล้วค่อยอาบน้ำระบายความร้อนสักหน่อย คิดไม่ถึงเลยว่าอากาศร้อนขนาดนี้จ้าวเสี่ยวกังจะปรากฏตัวอยู่ข้างแม่น้ำ

เพียงแต่เมื่อเวลาที่เธอมองเห็นกางเกงลายดอกไม้ของจ้าวเสี่ยวกังมีรูขนาดใหญ่ อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

"ฮ่าๆๆๆ…..นายต้องการบอกว่าพี่ชายต้าจ้วงของนายเป็นหมูใช่ไหม ฉันก็แค่ซักเสื้อผ้าไม่กี่ตัว ในไม่ช้าก็จะกลับไปแล้ว อากาศที่ร้อนขนาดนี้นายมาทำอะไรที่ข้างแม่น้ำ?"

"ฮ่าๆๆ พี่สาว ฉันนั้นอยู่ในที่ไกลก็ได้กลิ่นหอมมาจากทางไกล หลังจากนั้นก็เลยเดินมา ก็เลยมองเห็นพี่สาวโดยบังเอิญที่แพร่กลิ่นหอมที่น่าหลงใหลที่ฉันได้กลิ่นเดินตามมา เดิมทีคิดว่าจะมีอะไรน่าตื่นเต้นสักหน่อย คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นดอกไม้ที่มีเจ้าของแล้ว"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังมีท่าทางที่น่าเสียงดายอย่างมาก จากนั้นเขาก็กระโดดลงไปในน้ำโดยตรง

เมื่อได้ยินจ้าวเสี่ยวกังมีการพูดชมตัวเองอย่างสุภาพแบบนั้น ซุนหรานหรานมองดูจ้าวเสี่ยวกังที่อยู่ภายในน้ำด้วยสายตาที่มีเสน่ห์อย่างมาก ภายในใจกลับมีความสุขอย่างมาก

"ฮ่าๆๆๆ…..ปากของนายช่างหวานจริงๆเลยนะ อายุขนาดนี้ก็รู้เรื่องน่าตื่นเต้นแล้ว ไอ้นั่นของนายใช้งานดีหรือเปล่า? ถึงกล้าออกมาทำเรื่องน่าตื่นเต้น"

จ้าวเสี่ยวกังฟังคำพูดที่ค่อนข้างสงสัยของซุนหรานหราน ทันใดนั้นก็ไม่พอใจบ้างเล็กน้อย กระโดดมาปรากฏตัวต่อหน้าซุนหรานหรานโดยตรง หลังจากนั้นกางกางตัวใหญ่ที่เป็นรูก็มีไอ้นั่นโผล่ออกมาจากรูโดยตรง

"พี่สาว คุณดูสิมันใหญ่ขนาดนี้แล้ว คุณคิดว่ามันใช้งานได้ดีหรือเปล่า?"

เดิมทีซุนหรานหรานเพียงแค่ต้องการแกล้งจ้าวเสี่ยวกังเท่านั้น ตอนนี้เห็นของจริงแล้ว การซักผ้าก็ช้าลงเล็กน้อย

"เสี่ยวกัง นายโตมายังไง ใหญ่กว่าของพี่ชายต้าจ้วงของนายถึงสิบกว่าเท่าเลยนะ นี่นายสามารถเอาชีวิตของผู้หญิงได้เลยนะ"

เมื่อได้ยินการพูดชมของซุนหรานหรานนี้ ภายในใจของจ้าวเสี่ยวกังภูมิใจอย่างมาก

เมื่อเห็นแววตาที่เจ้าเล่ห์ของซุนหรานหรานนั้น เข้าใจความคิดของอีกฝ่ายในทันที

"ฮ่าๆๆ พี่สาว ถ้าหากคุณชอบล่ะก็ พวกเรานัดเวลาทำเรื่องน่าตื่นเต้นกันสักหน่อยก็ได้นะ"

"นายเป็นคนพูดเองนะ เพียงแต่นายห้ามพูดเรื่องนี้กับพี่ชายต้าจ้วงของนายนะ"

ภายในใจของซุนหรานหรานก็ตื่นเต้นเช่นกัน เธอแต่งงานกับหลิวต้าจ้วงมาสองปีแล้ว แต่มันก็ไม่ต่างจากการเป็นม่ายเลย คนภายนอกล้วนแล้วรู้ว่าเธอไม่สามารถมีลูกได้ แต่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเหตุผลสำคัญอยู่ที่ตัวของหลิวต้าจ้วง

ทุกวันต้องเผชิญกับชายสามวินาทีอย่างหลิวต้าจ้วง ซุนหรานหรานโกรธจนไม่รู้จะทำยังไง ตอนนี้จ้าวเสี่ยวกังมีข้อเสนอแบบนี้แน่นอนเธอไม่มีทางปฏิเสธอยู่แล้ว

"สบายใจได้ ฉันไม่ใช่คนโง่ จะไปพูดกับพี่ชายต้าจ้วงได้ยังไง……"

คำพูดยังไม่ทันได้พูดจบ จ้าวเสี่ยวกังมองเห็นเงาของคนปรากฏอยู่ในที่ไกล ทันใดนั้นก็กระโดดลงไปในน้ำอย่างรวดเร็ว ว่ายน้ำออกไปที่ไกล

ในเวลานี้ซึ่งอยู่ไม่ไกลนักหลิวต้าจ้วงก็เดินมาทางนี้เช่นกัน

"หรานหราน ช่วยกลับไปที่บ้านกับฉันหน่อย ที่ดินสิบกว่าเอเคอร์ของพวกเราหมดอายุแล้ว หัวหน้าหมู่บ้านไปเก็บเงินแล้ว เงินของบ้านพวกเราเธอเป็นคนดูแล ฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าอยู่ตรงไหน"

เดิมทีซุนหรานหรานรู้สึกว่ากำลังจะทำเรื่องดีๆเกิดขึ้นกลับถูกหลิวต้าจ้วงทำลายแบบนี้ ทันใดนั้นโกรธจนแทบจะไม่รู้จะระบายยังไง

"คุณไม่สามารถรออยู่ที่บ้านหรือยังไง? เงินทั้งหมดใส่ไว้ในตู้ไม่ใช่หรือยังไง?"

"ฉันไม่มีกุญแจนิ……." น้ำเสียงของหลิวต้าจ้วงยิ่งอยู่ยิ่งเล็ก

จ้าวเสี่ยวกังมองดูการจากไปและการดุๆด่าๆของซุนหรานหรานกับหลิวต้าจ้วง ภายในใจก็ถอนหายใจเช่นกัน

เขาเพียงแค่ต้องการแซวสักหน่อย คาดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนั้นซุนหรานหรานจะจริงจัง โชคยังดีที่หลิวต้าจ้วงมาได้ทันเวลาพอดี ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าจะกำจัดอีกฝ่ายยังไงดี

หลังจากกลับมาถึงบ้าน จ้าวเสี่ยวกังเห็นพ่อของเขาและหัวหน้าหมู่บ้านจ้าวหวู่นั่งสูบบุหรี่อยู่ในบ้าน เพียงแต่คุณพ่อมีใบหน้าเศร้าเล็กน้อย คุณแม่ที่อยู่ด้านข้างกำลังถอนหายใจ

"ลุงจ้าว นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ? ทำไหมถึงทำให้คุณพ่อและคุณแม่มีใบหน้าที่เศร้าขนาดนี้"

จ้าวหวู่มองไปยังจ้าวเสี่ยวกังด้วยใบหน้าที่ขมขื่น และพูด :"ที่ดินสิบเอเคอร์ของบ้านนายที่ทำสัญญาไว้หมดอายุแล้ว ฉันเพียงแค่มาแจ้งให้ทราบเท่านั้น ถ้าหากต้องการเช่าต่อจำเป็นต้องจ่ายเงินสามหมื่นหยวน พ่อของนายอยากจะทำต่อ แต่กลับไม่มีเงิน"

หลายๆที่ในหมู่บ้านล้วนแล้วเป็นสิบปีจ่ายหนึ่งครั้ง จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะนึกถึงสระบัวที่ถูกทิ้งร้างและทุ่งภูเขาที่รกในหมู่บ้านที่ไม่มีคนเอาแล้ว

ที่ดินอุดมสมบูรณ์และคนในหมู่บ้านล้วนแล้วต้องการเพาะปลูก และจะมีการแข่งขันที่ดุเดือดแน่นอน แต่สระบัวและฟาร์มบนภูเขาร้างคงไม่มีใครต้องการ ท้ายที่สุดแล้วเป็นสถานที่ที่เพาะปลูกอะไรก็ไม่ขึ้นยกเว้นหญ้าเท่านั้นมีคนเอาก็แปลกแล้ว

"ลุงจ้าว ฟาร์มบนภูเขาร้างและสระบัวของหมู่บ้านพวกเราอยู่ในขอบเขตของสัญญานี้หรือไม่?"

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง จ้าวหวู่เหลือบมองดูจ้าวเสี่ยวกังอย่างคาดไม่ถึงและพูด :"แน่นอนอยู่แล้ว เพียงแต่สถานที่แบบนั้นจะมีใครเอา? นายต้องการเหรอ หนึ่งหมื่นหยวนสิบปี ฟาร์มบนภูเขาและสระบัวให้นายทั้งหมด"

"ฮ่าๆๆ ลุงจ้าว ไม่ว่ายังไงพวกเราทั้งสองครอบครัวก็แซ่จ้าว นอกจากนี้พวกเรายังเป็นครอบครัวเดียวกัน สถานที่ที่ไม่มีใครต้องการเอาคุณให้ฉันจ่ายเงินหนึ่งหมื่นหยวน แบบนี้มันรังแกหลานชายอย่างฉันเกินไปหรือเปล่า? นอกจากนี้ฉันเพิ่งเรียนจบ ฉันเพียงแค่อยากได้ พ่อของฉันก็ต้องเห็นด้วยแน่นอน คุณลองคิดดูสิว่าสามารถลดหน่อยได้ไหม?"

จ้าวหวู่นั้นคิดไม่ถึงเลยว่าปากของจ้าวเสี่ยวกังจะร้ายกาจขนาดนี้ และทุกประโยคคือกุญแจสำคัญ

"ฮ่าๆๆ ฉันให้ราคานี้กับนายถือว่าถูกมากแล้ว สระบัวนั้นเป็นสระบัวที่มีเนื้อที่สามสิบเอเคอร์เลยนะเลย และฟาร์มภูเขาก็เป็นฟาร์มภูเขาขนาดหนึ่งร้อยเอเคอร์ รวมกันแล้วหนึ่งร้อยสามสิบเอเคอร์สิบปีหนึ่งหมื่นหยวน หนึ่งปีเพียงแค่หนึ่งพันหยวนเองนะ นายเพียงแค่ล่าสัตว์ไปขายนิดหน่อยก็สามารถหาหนึ่งพันหยวนได้แล้วมั้ง?"

"ลุงจ้าว ที่คุณพูดมานั้นก็ถูกอยู่ แต่ว่าภายในหนึ่งปีฉันคงไม่สามารถไปล่าสัตว์ได้บ่อยๆหรอกมั้ง เพียงแค่เงินเพาะปลูกเล็กน้อยต้องเอาไปจ่ายค่าธรรมเนียมสัญญาฉันจะสามารถเก็บเงินไปแต่งงานได้อย่างไร ลุงจ้าวคุณช่วยสู้เพื่อมันหน่อยได้ไหม ลองดูสิว่าสามารถลดลงอีกหน่อยได้ไหม?"

ลุงจ้าวได้ยินคำพูดนี้ ภายในใจสับสนเล็กน้อย

"นายต้องการที่จะทำสัญญาเช่าสระบัวและฟาร์มบนภูเขาจริงๆเหรอ? ถ้าคิดจะทำสัญญาจริง ๆ ฉันจะให้ราคาสิบปีแปดพันหยวน ลดไม่ได้อีกแล้วนะ ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่รู้จะไปพูดกับเบื้องบนยังไง นี้เพื่อเห็นแก่สองครอบครัวของเราที่เป็นครอบครัวเดียวกัน"

"อื้ม ลุงจ้าว ที่ดินของครอบครัวพวกเราไม่สามารถต่อสัญญาได้แล้ว แต่สุดท้ายก็ต้องมีแหล่งทำมาหากิน ทำสัญญากับฟาร์มภูเขาและสระบัวกันก่อน ต่อให้แย่แค่ไหนก็ต้องสู้ต่อไปแล้ว"

จ้าวโหย่วเทียนมองดูลูกชายของตัวเองพูดเจรจาแบบนั้นอยู่ที่นั่น อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโล่งใจ ในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าลูกชายของตัวเองพูดถูก

"เหล่าจ้าว คำพูดของลูกชายคุณเชื่อถือได้ไหม? ถ้าหากคุณเห็นด้วยกับลูกชายของคุณ พวกเราก็มาทำสัญญากัน ไม่อย่างนั้นฉันไปแจ้งให้เบื้องบนแล้ว ถึงเวลาพวกคุณกลับรู้สึกเสียใจเรื่องมันก็ยากแล้ว"

"อื้ม สิ่งที่เสี่ยวกังพูดมีเหตุผล ทำตามที่ลูกชายพูดแล้วกัน"

ในไม่ช้าจ้าวหวู่ก็หยิบกระดาษและปากกาออกมา และยังมีตราอย่างเป็นทางการของหมู่บ้านมาจัดทำเอกสาร หลังจากทุกอย่างจัดการเสร็จแล้ว จ้าวหวู่ตบไหล่จ้าวเสี่ยวกังแล้วพูดว่า :"เด็กน้อยมีความกล้าหาญ หลังจากนี้มีเรื่องลำบากอะไรก็มาหาลุงจ้าว สิ่งที่ลุงจ้าวสามารถช่วยนายจัดการได้จะต้องช่วยอย่างแน่นอน เพียงแต่หลังจากนี้ไปอย่าเปิดเผยแบบนี้อีก ถ้าหากถูกผู้หญิงภายในหมู่บ้านเห็นเข้าจะไม่ดีนะ"

หลังจากพูดจบ จ้าวหวู่เหลือบมองกางเกงของจ้าวเสี่ยวกังและจากไป

จ้าวเสี่ยวกังมองไปที่รูในกางเกงตัวใหญ่ของตัวเอง รู้สึกมีความเขินอายเล็กน้อยและหัวเราะขึ้นมา ถึงแม้ว่าจะเป็นแบบนี้ เขายังคงไปส่งจ้าวหวู่ที่หน้าประตู

รอให้จ้าวหวู่จากไปแล้ว จ้าวโหย่วเทียนเรียกจ้าวเสี่ยวกังเข้าไปในบ้าน เขาไม่สามารถมองทะลุลูกชายของตัวเองได้อีกต่อไป

"เสี่ยวกัง บอกฉันหน่อยสิว่าทำไหมนายถึงไปทำสัญญาเช่าสถานที่ที่ไม่มีประโยชน์แบบนั้น"

"ฮ่าๆๆ คุณพ่อ คุณก็สนับสนุนฉันแล้ว แน่นอนว่าคุณก็มีความคิดของตัวเองด้วยใช่ไหม เอาแบบนี้คุณลองพูดความคิดของคุณออกมาก่อนไหม?"