หลังจากที่ซ่งยวี่ชิงพูดจบเช่นนั้น เธอก็รีบวิ่งกลับบ้านพร้อมกับเห็ดซนบนหลัง ระหว่างทางเธอไม่กล้าหันกลับมา เมื่อกลับถึงบ้านแล้วเธอนั่งอยู่ที่ลานบ้าน เธอกลับคิดถึงของเล่นอันใหญ่ของจ้าวเสี่ยวกังนั้น และยังมีเรื่องดีๆที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันนี้ เพียงแต่เมื่อคิดถึงฐานะของตัวเอง ซ่งยวี่ชิงถอนหายใจยาว

ระหว่างทางจ้าวเสี่ยวกังฮัมเพลงพื้นบ้านและไล่ฝูงแกะกลับบ้าน สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้เขาเซอร์ไพรส์อย่างมาก

แม้ว่าจะไม่ได้ทำเรื่องดีๆกับพี่สะใภ้จนเสร็จ แต่ว่าอย่างน้อยๆพี่สะใภ้ก็ให้สัญญากับเขาแล้ว โดยเฉพาะในตอนท้ายพี่สะใภ้ก็ปล่อยวางแล้ว สิ่งนี้สำหรับเขาแล้วถือว่าเป็นความสุขที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน กะทันหันจนทำให้เขาแม้แต่ฝันก็ยังมีความสุข

เมื่อจ้าวเสี่ยวกังกลับถึงบ้านก็เห็นจ้าวโหย่วเทียนนั่งยองๆมองดูเขาด้วยสายตาที่เย็นชาที่ประตูบ้าน และแม่หลี่กุ้ยเฟินเดินมาข้างหน้าโดยตรงแล้วดึงหูของเขาลากเข้าบ้าน

"ไอ้เด็กเวร วันนี้นายอธิบายมาตรงๆเลยนะ มีการไปทำอะไรซ่งยวี่ชิงหรือเปล่า?"

"โอ๊ยๆๆเจ็บนะ แม่ ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะ ทำไหมคุณถึงเป็นเหมือนกับพ่อไม่เชื่อฉันเลยนะ"

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง มือของของหลี่กุ้ยเฟินที่ดึงอยู่บนออกแรงอีกครั้ง

"เด็กอย่างนายเคยพูดเรื่องจริงตอนไหน พ่อของนายก็ได้ยินเสียงแล้ว นายยังไม่กล้ายอมรับอีกเหรอ? เป็นถึงลูกผู้ชายก็ต้องกล้าทำกล้ารับ นายนั้นทำให้ฉันและพ่อของนายผิดหวังจริงๆ"

แม้ว่าจ้าวเสี่ยวกังจะถูกแม่ดึงหูจนทำให้เจ็บปวดไปหมด แต่ว่าภายในใจกลับมีความสุขขึ้นมาทันที เพราะเขาเข้าใจความหมายบางอย่างจากคำพูดของแม่ได้ชัดเจน

"แม่ แม่ คุณเบามือลงหน่อย ฉันไม่ได้ทำอะไรจริงๆ ถ้าหากฉันทำฉันจะต้องแสดงความรับผิดชอบอย่างแน่นอน ฉันเป็นคนที่เหลือทนแบบนั้นเหรอ?"

"ฮึ วันนี้นายพูดความจริงกับฉันมา ตกลงได้มีการรังแกคนอื่นหรือเปล่า?"

ตอนที่หลี่กุ้ยเฟินพูดคำนี้ออกมา จ้าวโหย่วเทียนปิดประตูและสูบบุหรี่เดินเข้ามาในบ้าน

"แม่ ฉันไม่ได้ทำจริงๆ มากสุดก็แค่จูบปากเล็กๆเท่านั้น"

เมื่อตอนที่จ้าวเสี่ยวกังพูดคำพูดนี้เสียงก็ยิ่งอยู่ยิ่งเล็ก สิ่งที่สำคัญเป็นเพราะเขานึกถึงเขาไม่ได้จูบเพียงแค่ปากที่เดียว

เมื่อเห็นท่าทางของจ้าวเสี่ยวกัง จ้าวโหย่วเทียนและหลี่กุ้ยเฟินล้วนแล้วถอนหายใจ

พวกเขามีแค่ลูกชายคนนี้คนเดียว ถ้าหากมีการตัดขาดความสัมพันธ์จริงๆจะเป็นไปได้ยังไง? ใครจะไม่เข้าใจความจริงที่ว่าเลือดข้นกว่าน้ำ? แต่ว่าสำหรับซ่งยวี่ชิงแล้วภายในใจของพวกเขายังคงมีความสงสัยลึกๆ ท้ายที่สุดแล้วยังมีการทำให้ลูกคนโตตาย เพียงแต่คิดไม่ถึงเลยว่าลูกชายคนเล็กจะหลงใหลไปด้วย

"พอแล้ว วันนี้นายช่วยพูดให้แม่สบายใจหน่อย ตกลงนายได้ทำอะไรเธอไหม ถ้าหากทำเรื่องที่ผิดต่อคนอื่นแล้วจริงๆ ครอบครัวของพวกเราไม่ใช่เป็นคนที่ไม่มีเหตุผลนะ"

"แม่ ถ้าหากฉันรังแกเธอจริงๆล่ะก็ คุณและพ่อจะตัดขาดความสัมพันธ์กับฉันจริงๆหรือเปล่า?"

คำพูดของจ้าวเสี่ยวกังนี้ออกมา หลี่กุ้ยเฟินดึงหูของจ้าวเสี่ยวกังอย่างโหดเหี้ยมอีกครั้งและพูด :"นายไอ้เด็กเวร ฉันรู้อยู่แล้วว่านายต้องไปรังแกคนอื่นเขา หูของพ่อนายก็ไม่ได้หนวก จะสามารถฟังผิดได้ยังไง?"

หลี่กุ้ยเฟินยิ่งพูดยิ่งโมโห แรงของมือยิ่งอยู่ยิ่งแรงขึ้นเรื่อยๆ เจ็บปวดจนทำให้จ้าวเสี่ยวกังต้องกัดฟันเอาไว้แน่น

จ้าวโหย่วเทียนหายใจเข้าลึกๆและถอนหายใจพูด :"พอได้แล้ว ปล่อยมือเถอะ พวกเรามีแค่ลูกชายคนนี้ มีเรื่องอะไรน่าจะคุยกับเขาดีๆหน่อย"

"เสี่ยวกัง ซ่งยวี่ชิงเด็กผู้หญิงคนนี้ฉันและพ่อของนายล้วนแล้วเข้าใจ เธอเป็นผู้หญิงที่ดีมาก ไม่ใช่ตัวซวย และไม่ใช่คนที่ทำให้สามีตาย"

จ้าวเสี่ยวกังเบิกต้ากว้างอ้าปากกว้างมองไปทางจ้าวโหย่วเทียนด้วยความตะลึงและถาม :"พ่อ คุณรู้อยู่แล้วทำไหมยังพูดเธอแบบนั้นเหมือนแม่ล่ะ?"

"นายรู้ไหมทำไหมถึงต้องพูดเธอแบบนั้น? นั่นก็เพราะนายไง? ตอนที่พี่ชายของนายยังมีชีวิตอยู่ นายวันๆเอาแต่ไปวนเวียนอยู่กับชีวิตของพี่ชายนายและพี่สะใภ้ เมื่อก่อนนายและพี่ชายของนายไม่เคยขยันอยู่ด้วยกันขนาดนั้น ฉันกับแม่ของนายและยังมีพี่ชายของนายรู้ว่านายมีความคิดอย่างอื่นแอบแฝง พวกเราคิดมาโดยตลอดว่านายเพียงแค่แอบชอบชั่วขณะเท่านั้น คิดไม่ถึงเลยว่านายจะจริงจังขนาดนี้"

"การตายของพี่ชายนายเป็นอุบัติเหตุ ทิ้งพี่สะใภ้ที่สวยขนาดนี้ไว้หนึ่งคน การกระทำทุกอย่างของนายฉันและแม่ของนายล้วนแล้วมองดูอยู่ เพียงแต่ผู้หญิงที่สวยขนาดนี้นายคู่ควรเหรอ? สุนัขจิ้งจอกนายรู้ความหมายของมันไหม? นั่นก็คือดูดเอาวิญญาณของคน แม้ว่าซ่งยวี่ชิงคนนี้จะไม่ใช่สุนัขจิ้งจอก แต่ก็แตกต่างกันไม่มาก มีผู้ชายห้าหรือหกคนในหมู่บ้านของเราที่ล้วนแล้วอยากจะได้เธอมาครอง ฉันและแม่ของนายเพื่อให้นายตายใจ ก็เลยพูดว่าเธอเป็นตัวซวยที่มีดวงกินผัวทำให้สามีตาย เพียงแต่คิดไม่ถึงเลยว่าสุดท้ายแล้วนายยังคงเลือกเดินเส้นทางนี้"

"เห้อ ถ้าหากนายทำเรื่องที่กระทำผิดต่อคนอื่นเขาก็ต้องไปแต่งงานกับเธอแล้ว แต่ว่าก่อนที่จะแต่งงานกับเธอนายจำเป็นต้องมีอนาคตก่อน ไม่อย่างนั้นไม่ช้าก็เลวก็จะเป็นภรรยาของคนอื่นได้"

หลังจากพูดจบ จ้าวโหย่วเทียนถอนหายใจลึก ๆ และถือถังน้ำเดินไปยังพื้นที่ไม่กี่เอเคอร์ที่เหลืออยู่ของครอบครัวแล้ว ก่อนหน้านี้จ้าวโหย่วเทียนโกรธอย่างมากจริงๆ ต่อให้เป็นตอนนี้เขาก็ยังโกรธอย่างมาก แต่ว่าเมื่อเผชิญหน้ากับลูกของตัวเอง ขายหน้าหน่อยเขาก็ยอม ใครให้เขามีลูกชายแบบนี้ล่ะ

เมื่อหลี่กุ้ยเฟินเห็นจ้าวโหย่วเทียนทำสิ่งต่าง ๆ อย่างชัดเจน ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก นำข้าวออกมาให้จ้าวเสี่ยวกังโดยตรง จากนั้นตามจ้าวโหย่วเทียนไปที่สวน

จ้าวเสี่ยวกังที่อยู่ภายในบ้านตกใจอย่างมากกับคำพูดของจ้าวโหย่วเทียน ความหมายของพ่อตัวเองเขาจะไม่เข้าใจได้อย่างไร มันหมายความว่าซ่งยวี่ชิงเป็นผู้หญิงที่สวยมากเกินไป เขาไม่มีความสามารถในการแต่งงานและไม่สามารถดูแลได้

แต่ว่าเขานั้นไม่ใช่คนที่ไม่มีความสามารถคนหนึ่ง หลังจากรับประทานอาหาร จ้าวเสี่ยวกังตัดสินใจขายเห็ดสนและเริ่มดำเนินการตามแผนของเขา

ด้วยตะกร้ายาขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเห็ดสนบนหลังของเขา เขาเดินไปที่บ้านของซุนหรานหรานที่อยู่ถัดไป

เดิมทีจ้าวเสี่ยวกังอยากจะเคาะประตู แต่ว่ากลับพบว่าประตูไม่ได้ปิดไว้ แต่ว่ากลับเหมือนกับว่าจงใจไม่ได้ปกปิดมันแบบนั้น สิ่งสำคัญที่สุดคือเขาเห็นร่างสีขาวราวกับหิมะจากรอยเปิดแยกที่ประตู ร่างนั้นเขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเป็นร่างของใคร นั่นก็คือซุนหรานหราน

มือสองข้างของเธอเองกำลังนวดไปมาที่หน้าอกสองก้อนขาวนั้น ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความพร่ามัว

จ้าวเสี่ยวกังคิดไม่ถึงเลยว่ากลางแสกๆแบบนี้ซุนหรานหรานจะมีการกระทำแบบนี้ภายในบ้านของตัวเอง ทันใดนั้นเขาก็เห็นซุนหรานหรานนำมะเขือยาวขนาดใหญ่ขึ้นจากน้ำหนึ่งลูก

ท่าทางของซุนหรานหรานมีการลูบมะเขือเล่นเบาๆ ทำให้เขาคิดขึ้นมาทันทีว่าถ้าหากซันหรานหรานนอนอยู่บนตัวของเขาและมีการลูบเล่นของเล่นอันใหญ่ของเขานั้น

ซุนหรานหรานมองดูมะเขือยาวในมือ ถอนหายใจเบาๆ

ในเมื่อคืนกลางดึกหลิวต้าจ้วนพยายามอย่างหนัก ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้ช่วยอะไร เพียงแค่สามารถใช้ปากช่วยเธอจัดการเท่านั้น แต่ว่าความรู้สึกแบบนั้นมันเป็นเหมือนกับความคันอ่านเสื้อผ้าเท่านั้น ไม่ฟินอะไรเลยด้วยซ้ำ เมื่อมองไปที่มะเขือยาวในมือ เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงของเล่นอันใหญ่ของจ้าวเสี่ยวกัง

เดิมทีเธอคิดว่ามีเพียงแค่ตัวเธอคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าของเล่นอันใหญ่ของจ้าวเสี่ยวกังนั้นใหญ่แค่ไหน คิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังทำเพื่อซ่งยวี่ชิงแล้ว กลับมีการโชว์ของเล่นที่ร้ายกาจนั้นออกมาต่อหน้าผู้คนมากมาย ตอนนี้สาวๆที่อยู่บนท้องถนนล้วนแล้วมีการพูดสิบเรื่องจะมีอยู่เก้าเรื่องที่เป็นเรื่องของไอ้นั่นของจ้าวเสี่ยวกัง

ค่อยๆ เลียมะเขือยาวที่อยู่ในมือด้วยลิ้นอย่างช้าๆ ภายในใจของซุนหรานหรานรู้สึกไม่พอใจมากยิ่งขึ้น

ในเวลานี้จ้าวเสี่ยวกังก็เห็นรูปลักษณ์ที่มีความสุขของซุนหรานหรานจากรอยแยกที่ประตู ในฉากนี้ทำให้จ้าวเสี่ยวกังอยากจะให้มะเขือยาวลูกนั้นที่อยู่ในมือของซุนหรานหรานกลายเป็นของเล่นอันใหญ่ของตัวเอง

เมื่อเห็นว่าซุนหรานหรานลุกขึ้นยืนเตรียมจะเอามะเขือยาวดำเนินต่อ จ้าวเสี่ยวกังทนไม่ไหวแล้ว

ตุ้งตุ้งตุ้ง……

"พี่สาว อยู่บ้านไหม?"

หลังจากพูดจบคำพูดนี้ จ้าวเสี่ยวกังยังคงไม่ลืมที่จะจ้องมองซุนหรานหรานจากรอยแยกของประตู

ซุนหรานหรานถูกมะเขือยาวลูกนั้นทำให้ร้อนลุ่มไปทั้งตัวแล้ว ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของจ้าวเสี่ยวกัง ร่างกายสั่นด้วยความตกใจ ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงของเล่นอันใหญ่ของจ้าวเสี่ยวกัง เธอรู้สึกว่านี่เป็นความประสงค์ของพระเจ้า

"มาแล้ว มาแล้ว รอสักครู่"