จ้าวเสี่ยวกังมองไปที่ที่โจวหรานฮวาชี้ อดไม่ได้ที่จะเขินอาย ที่แท้ของเล่นอันใหญ่นั้นลุกขึ้นมานานแล้ว

"ฮ่าๆๆๆ อันนี้ฉันพูดแล้วมันไม่นับ มันไม่เชื่อฟังฉัน น่าจะเป็นเพราะว่าคุณป้าสวยเกินไปแล้วจริงๆ ไม่อย่างนั้นไอ้นั่นมันคงไม่มีทางมีปฏิกิริยามากขนาดนี้หรอก"

โจวหรานฮวามองไปที่ไอ้นั่นของจ้าวเสี่ยวกังและหัวใจก็เต้นแรงเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นไอ้นั่นของจ้าวเสี่ยวกัง เมื่อก่อนเพียงแค่เคยได้ยินข่าวลือจากคนในหมู่บ้านเท่านั้น แต่ว่าวันนี้เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นที่ไอ้นั่นที่มีกางเกงขวางอยู่กลับทำให้ตกใจอย่างมาก

มีกางเกงขวางอยู่ยังสามารถใหญ่ขนาดนี้ ถ้าหากเอาออกมามันจะขนาดไหน? โดยเฉพาะถ้าใส่เข้าไป ความรู้สึกแบบนั้น เพียงแค่นึกดูเธอก็รู้สึกมีความชื้นขึ้นมาแล้ว

"พูดตลกกับป้าน้อยๆหน่อย ฉันจะไปเรียกลุงจ้าวของนายตื่น เด็กอย่างนายรอฉันอยู่ที่นี่ก่อน"

หลังจากพูดจบ โจวหรานฮวาจงใจบิดสะโพกแล้วเดินเข้าไปในบ้าน

จ้าวเสี่ยวกังมองไปที่รูปลักษณ์ที่บิดไปมาที่สวยงาม อยู่ดีๆก็อยากดันอีกคนให้ชิดกำแพงแล้วกระทำจากข้างหลังสักที รูปลักษณ์ของการแกล้งทำแบบนั้นสามารถทำให้เลือดกำเดาของคนไหลออกมาได้เลยนะ

รอประมาณสิบนาที จ้าวหวู่ค่อยออกมาพร้อมเข็มขัด คนที่ตามเขาออกมาด้วยกันก็คือโจวหรานฮวา เพียงแต่ในเวลานี้โจวหรานฮวากลับมีการเปลี่ยนชุดใหม่แล้ว เดรสสีดำทันสมัยมากกับรองเท้าส้นสูง

แต่ว่าความเขินอายและสัมผัสของคำเยินยอบนใบหน้านั้นไม่สามารถปกปิดได้ โดยเฉพาะคลื่นฤดูใบไม้ผลิในดวงตาคู่นั้น มันแสดงให้เห็นอย่างเต็มที่ว่าในเมื่อกี้จ้าวหวู่และโจวหรานฮวามีอะไรกันไปหนึ่งยก เพียงแค่ในครั้งนี้เป็นเพียงแค่ธรรมดาๆไร้เสียงเท่านั้น

"ฮ่าๆๆ ลุงจ้าว ฉันมาที่นี่มีธุระอยากคุยกับคุณสักหน่อย ฉันจะไปถอนเงินตอนนี้เลย หรือว่ารอให้คุณเตรียมตัวเสร็จแล้วค่อยไปเหรอ?"

จ้าวหวู่เห็นรูปลักษณ์ที่ฟังดูคุ้นหูของจ้าวเสี่ยวกัง ภายในใจพอใจอย่างมาก

"อืม สิ่งที่ควรเตรียมฉันก็เตรียมเสร็จหมดแล้ว ตอนนี้นายไปถอนเงินก็พอแล้ว และอีกอย่างเมื่อคืนเรื่องที่นายบอกว่าจะรับซื้อเห็ดสน อีกสักครู่ฉันจะตะโกนด้วยลำโพงตัวใหญ่ให้นาย นายทำเรื่องของนายได้อย่างสบายใจก็พอแล้ว"

"โอเค อย่างนั้นฉันขอขอบคุณลุงจ้าวก่อนเลยนะ รอให้ฉันรับซื้อเห็ดสนได้แล้ว จะพยายามยามเลือดอันที่ดีที่สุดให้คุณ"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จ้าวหวู่ขมวดคิ้วและพูด :"เรื่องนี้ช่างมันเถอะ เมื่อคืนนายก็เอาของที่ดีขนาดนั้นมาให้แล้ว จะให้เด็กอย่างนายมาแสดงความกตัญญูตลอดได้อย่างไร ถ้าหากทำแบบนี้อีกลุงจ้าวจะไม่ช่วยนายอีกแล้วนะ"

"ฮ่าๆๆ ครั้งนี้ฉันแค่ยืมดอกไม้มาถวายพระพุทธเจ้าเท่านั้น ใครบอกว่าฉันจะให้คุณชิมกันล่ะ ฉันเพียงแค่ต้องการยืมมือของคุณให้คุณป้าและยังมีพี่สาวถิงถิงชิมต่างหาก ฉันเป็นแค่เด็กหนุ่มคนหนึ่งคงไม่สามารถส่งเห็ดสนให้พี่สาวถิงถิงได้หรอกมั้ง ถ้ามีคนเอาข่าวลือแพร่ออกไปมันจะทำให้ชื่อเสียงของพี่ถิงถิงเสียหายอย่างมากเลยนะ ฉันนั้นอาจจะไม่เป็นไร มากสุดก็เป็นแค่คางคกอยากกินเนื้อหงส์เท่านั้น แต่ว่าพี่ถิงถิงนั้นไม่เหมือนกัน นั่นเป็นถึงหงส์เลยนะ ดังนั้นเรื่องเหล่านี้ความจริงแล้วคุณพูดแล้วมันก็ไม่นับนะ"

ถูกจ้าวเสี่ยวกังพูดใส่แบบนี้ ทำให้จ้าวหวู่เริ่มไม่รู้ว่าควรจะปฏิเสธยังไงดีแล้ว

โจวหรานฮวากลอกตาไปมา เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง ดวงตาที่สวยงามก็สว่างวาบขึ้น หัวเราะและพูด :"เสี่ยวกัง นายคิดอะไรกับพี่ถิงถิงของนายหรือเปล่า?"

เมื่อคำพูดของโจวหรานฮวานี้ออกมา ทำให้จ้าวเสี่ยวกังและจ้าวหวู่ต่างตะลึงพร้อมกัน

จู่ๆจ้าวหวู่ก็นึกขึ้นได้ มองไปทางจ้าวเสี่ยวกังด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มออกมา

และจ้าวเสี่ยวกังนั้นมีความลำบากใจเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะชอบจ้าวถิงถิงเหมือนกัน แต่ว่าเขานั้นไม่อยากจะติดกับดักจริงๆ ท้ายที่สุดแล้วอีกฝ่ายเป็นถึงลูกสาวของหัวหน้าหมู่บ้าน เมื่อได้รับการยืนยันแล้ว ในอนาคตเขากับซ่งยวี่ชิงและยังมีซุนหรานหรานผู้หญิงเหล่านั้นล้วนแล้วจะถูกจำกัดอย่างมาก

"ฮ่าๆๆ คุณป้า ทำไหมคุณถึงพูดแบบนี้ ทำให้ฉันเริ่มมีความเขินอายแล้ว ฉันบอกว่าฉันไม่ได้คิดอะไรกับพี่ถิงถิงพวกคุณจะเชื่อไหม? พี่ถิงถิงร่างกายเป็นเหมือนกับนางฟ้าแบบนั้น เกรงว่าเป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่งก็มีความคิดแล้ว มีเพียงแค่พี่ถิงถิงต่างหากที่ไม่คิดอะไรกับฉัน พวกคุณอย่าเข้าใจผิดนะ"

"นอกจากนี้ ฉันก็รู้อยู่แล้วว่าตัวเองมีฐานะแบบไหน พี่ถิงถิงคือคนที่อยากอยู่ในเมืองใหญ่ ฉันก็แค่คนบ้านนอกคนหนึ่ง ใช้นิ้วมือนิ้วเท้าคิดก็รู้ว่าพี่ถิงถิงไม่มีทางมีความคิดอะไรกับฉันแน่นอน"

เมื่อได้ยินคำอธิบายของจ้าวเสี่ยวกัง โจวหรานฮวาและจ้าวหวู่ต่างมองหน้ากัน ในขณะเดียวกัน ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องที่ทั้งสองคนคุยกันเมื่อคืนนี้

"เสี่ยวกัง คำพูดนี้ของนายลุงจ้าวไม่ชอบฟังนะ ย้อนกลับไปตอนนั้น ป้าของนายก็เป็นหงส์บนท้องฟ้าเช่นกัน ท้ายที่สุดแล้วก็ถูกลุงจ้าวของนายจัดการแล้วไม่ใช่เหรอ? นายยังหนุ่มยังแน่น พี่ถิงถิงของนายก็มีอายุมากกว่านายแค่สามสี่ปีเท่านั้น มีเรื่องบางอย่างนายไม่ลองดูก่อนก็ไม่รู้ นายมีความคิดอะไรต่อพี่ถิงถิงก็พูดมาได้เลย ลุงสามาถช่วยนายได้"

คำพูดของจ้าวหวู่ทำให้จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกว่าขึ้นหลังเสือแล้วลงมาไม่ได้เล็กน้อย

"ฮ่าๆๆ ลุงจ้าว ตอนนี้เรื่องของการแต่งงานเปิดกว้างอย่างอิสระ อิสระด้านความรัก เกรงว่าคุณคงไม่สามารถยุ่งกับเรื่องนี้ได้แล้ว นอกจากนี้ฉันก็ไม่อยากจะบังคับเรื่องที่พี่ถิงถิงเธอไม่ชอบ ดังนั้นเรื่องของการจับคู่คุณไม่ต้องยุ่งดีกว่า ฉันขอไปถอนเงินก่อนนะ"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังวิ่งหนีจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

เมื่อเห็นจ้าวเสี่ยวกังวิ่งหนีอย่างเขินอาย จ้าวหวู่และโจวหรานฮวาต่างหัวเราะกันขึ้นมา

"ฮ่าๆๆ…..คิดไม่ถึงเลยว่าเด็กคนนี้จะมีด้านที่เขินอายด้วย คนในหมู่บ้านของพวกเราต่างบอกว่าเขาหน้าด้านอย่างมาก นอกจากนี้ยังควักไอ้นั่นออกมาต่อหน้าหลี่ชุ่ยฮวาอีก"

"คำพูดของคนในหมู่บ้านคุณเชื่อด้วยเหรอ? เพียงแต่เด็กคนนี้หน้าด้านจริงๆ คิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อพบเจอถิงถิงของบ้านพวกเราแล้วจะเขินอายเป็นด้วย ดูเหมือนว่าชอบถิงถิงของบ้านพวกเราแล้วจริงๆ"

สำหรับคำพูดของทั้งสองคน แน่นอนจ้าวเสี่ยวกังไม่รู้อยู่แล้ว แต่ว่าตลอดการเดินทางของเขาทำให้เขาจามตลอดเวลา ทำให้เขารู้สึกแย่อย่างมาก

หลังจากกลับมาถึงบ้าน ขี่จักรยานสีทองที่เก่าอย่างมากของบ้านตัวเอง ขับตรงไปยังสหกรณ์เครดิตในชนบทในเมืองโดยตรง

ระหว่างทางเขาเหยียบด้วยความเร็วที่เร็วอย่างมาก กลัวว่าขากลับจะช้าไปหน่อย

แต่เมื่อเขามาถึงสหกรณ์เครดิตชนบท คนอื่นเขาก็เพิ่งจะทำงานพอดี

วันนี้เกาลี่ลี่ยังคงใส่ชุดยูนิฟอร์มของธนาคารอยู่ข้างนอก แต่ว่าการแต่งตัวของเธอในวันนี้สวยเป็นพิเศษ ขาขาวที่เรียวทั้งคู่นั้นไม่มีการใส่ถุงน่องอีกต่อไป สวมรองเท้าแตะคริสตัลด้านบน ทำเล็บมือเล็บเท้าอย่างประณีต

ปากแดงเล็กน้อยทาด้วยลิปกลอสสีอ่อนๆ ข้างบนหูก็มีการสวมต่างหูที่สวยงามอย่างมาก

การแต่งหน้าแบบบางเบาที่เธอวาดในวันนี้ เพื่อรองรับการตรวจสอบโดยผู้นำเบื้องบน นอกจากนี้เพียงแค่มีผลงานดี เธอก็จะได้เป็นพนักงานประจำ เพียงแค่ได้เป็นพนักงานประจำแล้วตัวเองก็มีถ้วยกินข้าวแล้ว วันนี้เธอจึงทำให้ตัวเองมีความสุขมากเป็นพิเศษ และมีความสุข

จ้าวเสี่ยวกังก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าพนักงานต้อนรับจะสวยขนาดนี้ ในสายตาของเขา เกาลี่ลี่ดูไม่เหมือนคนในชุมชนเลย แต่ว่าเป็นเหมือนกับคนในผู้หญิงเหล่านั้นในเมืองมากกว่า การแต่งตัวนั้นสวยงามอย่างมากจริงๆ

เมื่อสิ่งแรกที่เห็นเป็นจ้าวเสี่ยวกัง เกาลี่ลี่ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงรูปร่างหน้าตาของเล่นอันใหญ่ของจ้าวเสี่ยวกังในครั้งที่แล้ว ในช่วงสองสามวันและคืนที่ผ่านมา ทุกวันในฝันของเธอ เธอจะฝันว่าถูกจ้าวเสี่ยวกังกระทำ นอกจากนี้มีความสุขอย่างมาก มีความสุขจนร้องครางออกมาจนทำให้ตัวเองตกใจตื่นขึ้นมาของช่วงกลางดึกทุกคืน หลังจากนั้นตัวเองก็ใช้ของเล่นแท่งไฟฟ้าแก้ปัญหา

วันนี้เจอจ้าวเสี่ยวกังอีกครั้งภายในใจของเธออดไม่ได้ที่จะเต้นรัวขึ้นมา ไม่ใช่เพียงแค่จ้าวเสี่ยวกังมีของเล่นอันใหญ่อย่างเดียว และจ้าวเสี่ยวกังก็เหมือนกับแฟนหนุ่มของเธอในก่อนหน้านี้อย่างมากจริงๆ

"พี่สาวคนสวย ฉันต้องการถอนเงิน"

"พี่สาวคนสวย ฉันต้อง……."

เมื่อได้ยินจ้าวเสี่ยวกังเรียกตัวเองติดต่อกันสามครั้ง ท้ายที่สุดแล้วเกาลี่ลี่ค่อยดึงสติกลับมา หัวเราะด้วยความเขินอายและพูด :"นายต้องการถอนเงินเท่าไหร่"

"แปดหมื่น ก็คือถอนเงินทั้งหมดของครั้งที่แล้วออกมา"

เกาลี่ลี่รู้สึกงงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเรื่องนี้ และพูด :"นายเพิ่งฝากได้ไม่กี่วันเองนะ ไม่มีดอกเบี้ยเลยด้วยซ้ำ"

"ฮ่าๆๆ ไม่จำเป็น ฉันมีเรื่องด่วนต้องทำ พี่สาวคนสวยแค่ช่วยถอนออกมาให้ฉันก็พอแล้ว"

เกาลี่ลี่รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยเมื่อถูกจ้าวเสี่ยวกังเรียกว่าพี่สาวคนสวยอย่างต่อเนื่อง หัวใจดวงน้อยของเธอเต้นแรงอย่างไม่หยุด เธอพบว่าจ้าวเสี่ยวกังที่ไม่ดื่มเหล้านั้นน่ารักกว่าจ้าวเสี่ยวกังที่ดื่มเหล้ามาก

"ฮ่าๆๆ…..ทำไหมนายถึงปากหวานขนาดนี้ ระหว่างพี่สาวจะหลงรักนายนะ….."