เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวโหย่วเทียน จ้าวเสี่ยวกังเกาหัวด้วยความเขินอายโดยตรง

"พ่อ ฉันไม่ได้ทำอะไร เพียงแค่พาพี่สะใภ้มาเก็บเห็ดสนป่า หลังจากนั้นขายให้ได้เงินเพื่อไปช่วยเธอชดใช้หนี้ที่เกิดจากการแต่งงานในก่อนหน้านี้ของพี่ชาย"

เดิมทีภายในใจของจ้าวโหย่วเทียนยังคงคิดที่อยากจะเจอผู้หญิงที่อยู่บนภูเขา ลองดูว่าสามารถจัดงานแต่งให้จ้าวเสี่ยวกังได้หรือยัง ท้ายที่สุดแล้วเสียงในเมื่อกี้ยังดังขนาดนี้ ไม่ต้องให้เขาคิดก็รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

แต่ตอนนี้ได้ยินจ้าวเสี่ยวกังบอกว่าเป็นซ่งยวี่ชิง สิ่งนี้ทำให้จ้าวโหย่วเทียนโกรธจนเกือบจะงายหลังแล้ว

"เมื่อกี้นายทำอะไรกับพี่สะใภ้ของนายบนภูเขา? นายมียางอายบ้างหรือเปล่า? นายไม่ละอายใจพี่ชายของนายบ้างเหรอ? บอกนายไปกี่ครั้งแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับเธอ ทำไหมนายถึงไม่เชื่อฟังเลยนะ"

จ้าวโหย่วเทียนยิ่งพูดยิ่งโกรธ หยิบแส้ที่ใช้สำหรับนำฝูงแกะฟาดไปทางด้านข้างจ้าวเสี่ยวกังหนึ่งที

เพี้ยะ…….

การฟาดในครั้งนี้ทำให้จ้าวเสี่ยวกังกัดฟัน แต่ว่าจ้าวเสี่ยวกังยังคงมีความดื้อรั้นอย่างมากและพูด :"พ่อ ฉันกับพี่สะใภ้ขาวสะอาด ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดแบบนั้นหรอกนะ เมื่อกี้เธอถูกงูกัด ฉันก็เลยช่วยเธอดูดพิษออก ยังสามารถทำอะไรได้อีก?"

"นายยังจะเถียงอีก เสียงเมื่อกี้ดังขนาดไหน นายหลอกผีผียังไม่เชื่อเลย นายกล้าหลอกฉัน ฉันเชื่อนายก็บ้าแล้ว"

จ้าวโห่ยวเทียนมองไปทางจ้าวเสี่ยวกังโดยยกแส้ที่สั่นไว้ในมือ ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้ฟาดแส้ลงไป

"พ่อ ฉันไม่ได้หลอกคุณนะ ฉันไม่ได้ทำอะไรกับพี่สะใภ้จริงๆ คุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อ ฉันก็ไม่ได้ทำอะไร นอกจากนี้ฉันชอบพี่สะใภ้จริงๆ ฉันชอบพี่สะใภ้มาตั้งแต่แรกเริ่มแล้ว แน่นอนว่าตอนที่พี่ชายยังมีชีวิตอยู่ฉันไม่มีทางแย่งจากเขา แต่ว่าตอนนี้พี่ชายตายไปแล้ว ทำไหมฉันถึงไม่สามารถชอบพี่สะใภ้ได้ล่ะ ไม่สามารถอยู่กับเธอด้วยกัน นอกจากนี้ตอนที่พี่ชายยังมีชีวิตอยู่เคยบอกกับฉันว่าให้ฉันดูแลพี่สะใภ้ให้ดี"

"นายยังจะพูดอีก ถ้ายังพูดอีกเชื่อไหมว่าฉันจะตีจนนายตาย"

จ้าวเสี่ยวกังทำให้จ้าวโหย่วเทียนโกรธจนตัวสั่นไปหมด ถ้าเรื่องแบบนี้แพร่กระจายออกไป มันจะกลายเป็นเรื่องตลกของหมู่บ้านบางจื่อทั้งหมดอย่างแน่นอน เขามีชีวิตมาเกือบครึ่งชั่วอายุ คิดไม่ถึงเลยว่าลูกชายจะทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้

"ถ้าหากนายยังคิดว่าฉันเป็นพ่ออยู่ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปก็หยุดติดต่อกับเธอสะ ถ้าหากนายยังอยู่กับเธอ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปนายจัดการฟาร์มภูเขาและสระบัวด้วยตนเองเลย แกะภูเขาเหล่านี้นายเอาไปเลี้ยงคนเดียวเลย สำหรับเงินที่ใช้จ่ายเจ้าสาวในการแต่งงานกับพี่สะใภ้ไม่ต้องคิดว่าจะได้จากฉันแม้แต่แดงเดียวเลย"

จ้าวเสี่ยวกังคิดไม่ถึงเลยว่าพ่อจะพูดแบบนี้ออกมา แต่ว่าเขาชอบซ่งยวี่ชิงนั้นออกมาจากใจจริง ถ้าหากหลายสิ่งหลายอย่างไม่เกิดขึ้นระหว่างคนทั้งสอง เขายังคงสามารถปล่อยวางได้อย่างเด็ดขาด แต่ว่าหลังจากตอนที่ตัวเองเอาแตงกวาออกให้ซ่งยวี่ชิง หัวสมองของเขาล้วนแล้วเต็มไปด้วยใบหน้าของคนๆนั้นแล้ว เมื่อนึกถึงคำพูดที่เป็นห่วงของซ่งยวี่ชิงบนภูเขาในเมื่อกี้ จ้าวเสี่ยวกังพูดด้วยความดื้อรั้นออกมาโดยตรง :"จัดการด้วยตัวเองก็จัดการด้วยตัวเองสิ ฉันไม่มีทางตัดขาดจากพี่สะใภ้อย่างแน่นอน"

เมื่อเห็นว่าจ้าวเสี่ยวกังมีความดื้อรั้นแบบนี้ แส้ในมือของจ้าวโหย่วเทียนถูกยกขึ้นหลายครั้งติดต่อกัน ท้ายที่สุดแล้วกลับไม่ได้ฟาดลงมา สุดท้ายจากไปด้วยความโกรธเคือง

มองไปที่ด้านหลังของจ้าวโหย่วเทียน ภายในใจของจ้าวเสี่ยวกังรู้สึกเสียใจอย่างกะทันหัน แต่ว่าถ้าให้เขาตัดขาดกับซ่งยวี่ชิง ใจของเขาทำไม่ได้อย่างแน่นอน นับตั้งแต่เขาเริ่มชอบผู้หญิงที่อ่อนโยนเหมือนสายน้ำคนนั้น พร้อมกับการเปลี่ยนแปลงของกาลเวลา ค่อยๆเริ่มเข้าใจ เขาเริ่มสังเกตเห็นจุดเด่นบนตัวของซ่งยวี่ชิงมากยิ่งขึ้น

อ่อนโยน แน่วแน่ ไม่เคยสร้างปัญหาโดยไร้เหตุผล นอกจากนี้ยังมีความฉลาด สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในหมู่บ้านบางจื่อ เพียงแค่ผู้ชายในหมู่บ้านบางจื่อเห็นซ่งยวี่ชิงเข้า ล้วนแล้วอดไม่ได้ที่จะมองไม่หยุด

หลังจากกลับไปยอดภูเขา จ้าวเสี่ยวกังพบว่าซ่งยวี่ชิงเก็บเห็ดสนป่าได้ครึ่งตะกล้าแล้ว มองดูท่าทางที่มีเสน่ห์ของซ่งยวี่ชิงที่กำลังค้นหาอย่างจริงจัง จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากก่อนหน้านี้และชี้ตั้งขึ้นอีกครั้งทันที

"พี่สะใภ้ ตรงนี้ไม่ต้องหาแล้ว ในก่อนหน้านี้ฉันเพิ่งเก็บไปเอง"

"เสี่ยวกัง ทำไหมนายถึงกลับมาเร็วขนาดนี้ คนเลี้ยงแกะใต้ภูเขาเป็นใครเหรอ?"

ซ่งยวี่ชิงคิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังจะกลับมาเร็วขนาดนี้ อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา แต่เมื่อสายตาของเธอมองไปทางจ้าวเสี่ยวกัง พบว่ากางเกงตัวใหญ่นั้นชี้ขึ้นสูงแล้ว อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงอย่างมาก ในเวลาเดียวกันก็รีบหันหน้าหนีอย่างรวดเร็ว แต่ว่าดวงตาที่แอบส่องอย่างลับๆนั้นกลับไม่สามารถหลบพ้นสายตาของจ้าวเสี่ยวกังได้

"ฮ่าๆๆ พี่สะใภ้ นั่นเป็นแกของบ้านฉัน คนเลี้ยงแกะเป็นพ่อของฉัน เพียงแต่ตอนนี้จากไปแล้ว คุณสามารถเก็บเห็ดสนที่ฟาร์มภูเขาแห่งนี้ได้อย่างสบายใจเลย ยังไงสะฟาร์มบนภูเขาแห่งนี้ก็ถูกฉันทำสัญญาเช่าเอาไว้แล้ว"

"นาย…..นายไม่ได้ทะเลาะกับพ่อของนายใช่ไหม?"

หลังจากพูดจบ ซ่งยวี่ชิงมองจ้าวเสี่ยวกังด้วยความกังวล ในเวลาเดียวกัน สายตาของเธอแสร้งทำเป็นไม่ได้ตั้งใจและกวาดเป้าของจ้าวเสี่ยวกังอย่างรวดเร็วหนึ่งที

จ้าวเสี่ยวกังมองไปยังแววตาที่มีความเขินอายและปรารถนาของซ่งยวี่ชิงนั้น อดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้า กลืนน้ำลายเล็กน้อยแล้วจับมือหยกขาวอันละเอียดอ่อนของซ่งยวี่ชิงไว้ในมือทั้งสองข้างและพูด :"พี่สะใภ้ ไม่เป็นไร ต่อให้ทะเลาะกันคุณก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย คุณไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงฉัน"

"เสี่ยวกัง นายอย่าทำแบบนี้ได้ไหม ท้ายที่สุดแล้วฉันเป็นพี่สะใภ้ของนาย ถูกคนอื่นในหมู่บ้านของพวกเราพบเข้า ชื่อเสียงของนายจะแย่เอานะ"

สัมผัสได้ถึงฝ่ามืออันทรงพลังของจ้าวเสี่ยวกัง ซ่งยวี่ชิงดึงออกมาอย่างรวดเร็ว ช่วงเวลาที่ดึงออกมานั้น ภายในใจของเธอกลับมีความว่างเปล่าเล็กน้อย ความว่างเปล่านี้เป็นเหมือนกับว่าต้องฟังเสียงร้องของเพื่อนบ้านหลี่ชุ่ยฮวาด้วยตัวเองคนเดียว

"พี่สะใภ้ ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าคุณตอบตกลงแล้วเหรอ? คุณไม่ใช่บอกว่าต้องการเปิดใจให้กับฉันเหรอ? ทำไหมตอนนี้ถึงเปลี่ยนอย่างกะทันหันล่ะ?"

เมื่อจ้าวเสี่ยวกังแบบนี้ออกมา ใบหน้าของซ่งยวี่ชิงแดงขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนหน้านี้เธอบอกว่าเธอเปิดใจและคิดว่าเธอเปิดมันและปล่อยให้จ้าวเสี่ยวกังเข้าไป ตอนนี้ได้ยินจ้าวเสี่ยวกังพูดแบบนี้อีกครั้ง เธอรู้ว่าตัวเองเข้าใจผิดฝ่ายตรงข้ามแล้ว แต่ว่าให้เธอยอมรับจ้าวเสี่ยวกังเพียงแค่ช่วงเวลาหนึ่ง เธอกลับรู้สึกว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้

ท้ายที่สุดแล้วจ้าวเสี่ยวกังอายุน้อยกว่าเธอสี่ปี นอกจากนี้ตัวเองยังเป็นพี่สะใภ้ของเขา ไม่ว่าจะเป็นด้านอายุหรือว่าจะเป็นด้านจรรยาบรรณเธอล้วนแล้วไม่สามารถยอมรับได้

แต่ว่าเมื่อคิดถึงในก่อนหน้านี้จ้าวเสี่ยวกังต้องปกป้องเธอด้วยตัวคนเดียวเพื่อปิดกั้นข่าวลือมากมาย เพื่อเธอแล้วต่อยตีกับคนอื่น ภายในใจของเธอกลับอดไม่ได้ที่จะทำร้ายผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ นอกจากนี้เธอก็เป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว แต่ว่าเมื่อคิดถึงของเล่นอันใหญ่ของจ้าวเสี่ยวกังแล้ว ภายในใจของเธอกลับมีความลังเลเล็กน้อย

"เสี่ยวกัง พี่สะใภ้ไม่ใช่ไม่ตอบตกลงนาย เพียงแต่เกรงว่าความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนมันเป็นไปไม่ได้จริงๆ ฉันเป็นพี่สะใภ้ของนาย ถ้าหากเรื่องนี้ถูกแพร่ออกไป นายกับพี่สะใภ้คงไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ที่หมู่บ้านบางจื่อได้แล้ว จะต้องถูกคนหัวเราะเยาะอยู่เบื้องหลังแน่นอน พี่สะใภ้ถูกคนอื่นว่าเริ่มคุ้นชินแล้ว แต่ว่านายยังเด็กอยู่ ไม่สามารถทนต่อความกดดันแบบนี้ได้"

เมื่อเห็นซ่งยวี่ชิงมองตัวเองด้วยความเป็นห่วง เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายที่พิจารณาแทนตัวเองทุกอย่าง จ้าวเสี่ยวกังก้าวไปข้างหน้าโดยตรงและกอดอีกฝ่ายไว้ในอ้อมแขนเอาไว้แน่น

"พี่สะใภ้ ฉันไม่กลัว ฉันไม่มีกลัวอะไรสักอย่าง เพียงแค่พี่สะใภ้ตอบตกลงว่าจะอยู่กับฉันด้วยกัน ต่อให้ท้องฟ้าถล่มลงมาฉันก็จะช่วยคุณเอาไว้"

ซ่งยวี่ชิงที่อยู่ในอ้อมแขนของจ้าวเสี่ยวกังตามสัญชาตญาณต้องการขัดขืน แต่สามารถรับรู้ได้ถึงหน้าอกที่เร่าร้อนและคำสาบานของจ้าวเสี่ยวกังนั้น กลับทำให้ร่างกายของซ่งยวี่ชิงอ่อนลงอย่างสมบูรณ์

"เสี่ยวกัง พี่สะใภ้ตอบตกลง ตอบตกลง….."

ซ่งยวี่ชิงพูดไปด้วยและเริ่มร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง