จ้าวเสี่ยวกังคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีฉากแบบนี้เกิดขึ้น เขาคิดว่าจ้าวถิงถิงกำลังจะล้ม ก็เลยดึงอีกฝ่ายเข้ามาในอ้อมแขนของตัวเองโดยสัญชาตญาณ

แต่ว่าด้วยเหตุนี้ ของเล่นอันใหญ่นั้นก็ถูกระหว่างขาขาวเรียวคู่นั้นของจ้าวถิงถิงเริ่มมีการถูขึ้นมาโดยตรง โดยเฉพาะจ้าวถิงถิงไม่ได้สูงเหมือนจ้าวเสี่ยวกัง ดังนั้นของเล่นนั้นสัมผัสกับข้างล่างของเธอโดยตรง

ถูกความเร่าร้อนนั้นร้อนใส่ จ้าวถิงถิงรู้สึกว่าคนทั้งคนเกือบจะถูกความร้อนนั้นเผาจนละลายแล้ว

แรงกระตุ้นแบบนั้นเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน นอกจากนี้นี้เธอรู้สึกว่าตรงนั้นของตัวเองมีความเร่าร้อนกว่าเมื่อก่อน อ่อนโยนขึ้นมาก

"พี่ถิงถิง เสียงร้องของคุณในเมื่อกี้ทำให้ฉันรู้สึกว่าเกือบจะระเบิดแล้ว แต่ว่าตอนนี้คุณใช้ขาของคุณหนีบเอาทำให้ฉันรู้สึกสบายมากเลย ถ้าหากแต่งงานกับคุณแล้วสามารถถูกคุณหนีบแบบนี้ทุกๆวันใช่ไหม?"

คำพูดของจ้าวเสี่ยวกังนี้ทำให้จ้าวถิงถิงเขินอายจนสุกหัวเข้าไปในอ้อมแขนของจ้าวเสี่ยวกังโดยตรง

สัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงอย่างมาก หน้าอกที่แข็งราวกับหิน และยังมีกลิ่นหอมเฉพาะตัวของผู้ชายที่น่าดมคนนั้น ชั่วขณะจ้าวถิงถิงมีความรู้สึกว่าอยากจะกอดจ้าวเสี่ยวกังเอาไว้แน่น

"ใช่ รอให้นายแต่งงานแล้ว นายกับภรรยาของนายก็จะสามารถทำแบบนี้ได้ทุกวัน"

ระหว่างที่จ้าวถิงถิงพูดไปด้วย พร้อมกับออกมาจากอ้อมแขนของจ้าวเสี่ยวกังอย่างรวดเร็ว เธอกลัวว่าถ้าหากยังไม่ออกมา ผ่านไปสักพักอาจจะทนไม่ไหวจนผลักจ้าวเสี่ยวกังล้มลงกับพื้นได้

มองดูของเล่นอันใหญ่ของจ้าวเสี่ยวกังที่พุ่งออกมาจากตรงซิปเป้ากางเกง ภายในใจของเธออดไม่ได้ที่จะเสียใจขึ้นมา

และไม่รู้ว่าของเล่นอันใหญ่นี้สุดท้ายแล้วผู้หญิงคนไหนจะได้ไปครอบครอง ช่างเป็นผู้หญิงที่โชคดีและมีความสุขจริงๆ

จ้าวเสี่ยวกังมองดูจ้าวถิงถิงที่กำลังมองของเล่นอันใหญ่ของตัวเองที่ยืนอึ้งอยู่ที่นั่น รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายน่าจะมีความรู้สึกชอบไอ้นั่นของตัวเองแล้ว ทันใดนั้นอยากจะตีเหล็กตอนยังร้อน

"พี่ถิงถิง ฉันไม่มีแผนว่าจะแต่งงานแล้ว เพราะว่าไม่แต่งงานพี่ถิงถิงก็จะสามารถแต่งงานกับฉัน นอกจากนี้ยังสามารถถูกคุณหนีบแบบนี้ทุกวัน ครั้งแรกของฉันรู้สึกมีความสุขมากเลย"

จ้าวถิงถิงคิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังจะพูดคำพูดแบบนี้ออกมา มองดูท่าทางที่จริงจังอย่างมากของจ้าวเสี่ยวกัง ใจเธอสั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ

จะมีผู้ชายสักกี่คนที่พูดกกับเธอว่าเพื่อเธอแล้วจะไม่แต่งงานกับคนอื่น? ไม่มีแม้แต่คนเดียว

ผู้ชายที่อยู่รอบตัวเธอเหล่านั้นล้วนแล้วต้องการแค่ตัวเธอเท่านั้น แต่ว่าอยากแต่งงานกับเธอจริงๆนั้นน้อยอย่างมาก ในจุดนี้ตัวเธอเองเข้าใจได้อย่างชัดเจน

"เสี่ยวกัง อย่าพูดไร้สาระ นายจะไม่แต่งงานได้ยังไง? พี่สาวมีอายุมากกว่านายมากเลยนะ"

จ้าวถิงถิงก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าทำไหมตัวเองถึงต้องอธิบาย แต่เธอกลับมีความรู้สึกคาดหวังจางๆ อยู่ในใจ แม้ว่าจะเข้าใจได้อย่างชัดเจนว่าเธอกับจ้าวเสี่ยวกังเป็นไปไม่ได้ แต่ว่าภายในใจของเธอกลับมีความคาดหวัง คาดหวังว่าจ้าวเสี่ยวกังจะมีคำตอบที่น่าพอใจให้กับเธอ

"ใครบอกว่ามากกว่าเยอะ มันก็แค่สี่ปีเองไม่ใช่เหรอ? ผู้หญิงอายุมากกว่าสามปีเป็นเหมือนอิฐทองคำ ผู้หญิงอายุมากกว่าสี่ปีเหมือนกับความสุขและอายุยืน นี่เป็นสิ่งที่พ่อของฉันพูดออกมาด้วยตัวเอง ถ้าหากพี่สาวถิงถิงแต่งงานกับฉันจริงๆ นั่นเป็นเพราะว่าฉันบำเพ็ญชาญมาหลายชาติถึงจะแลกมาได้ นอกจากนี้พี่ถิงถิงอายุไม่มากเลยแม้แต่นิดเดียว มองดูแล้วเหมือนกับเด็กสาวอายุสิบแปดปีเอง"

"ฮ่าๆๆ…..เสี่ยวกัง ปากของนายนี่มันช่างหวานจริงๆเลยนะ พี่สาวเกือบจะเชื่อว่าเป็นเรื่องจริงแล้วนะ"

ระหว่างที่จ้าวถิงถิงพูดไปด้วย พร้อมกับเผยให้เห็นถึงแววตาของผู้หญิง ในขณะเดียวกัน ดวงตาก็เปรียบเสมือนดวงดาวเล็กๆ ที่ส่องสว่างขึ้น ท่าทางนั้นทำให้คนที่มองเห็นชอบอย่างมาก

"ฉันไม่ได้พูดโกหกนะ สิ่งที่ฉันพูดล้วนแล้วเป็นความจริง ถ้าหากไม่ได้จริงๆฉันจะไปคุยกับลุงจ้าวแล้วนะ บอกว่าเพียงแค่ฉันไม่แต่งงาน พี่ถิงถิงก็จะแต่งงานกับฉัน ฉันให้ลุงจ้าวให้ความยุติธรรมกับฉัน"

จ้าวถิงถิงคิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังจะเล่นแผนนี้ ถ้าหากพ่อของเธอรู้เรื่องนี้จริงๆ เธอจะต้องถูกสั่งสอนสักรอบอย่างแน่นอน เมื่อนึกถึงคำพูดของพ่อแม่ตัวเองที่พูดตอนนั้น เก้าในสิบเป็นไปได้อย่างยิ่งที่จะจับคู่เธอกับจ้าวเสี่ยวกัง แต่ว่าภายในใจของเธอกลับไม่อยากจะพัฒนาอยู่ในหมู่บ้านด้วยซ้ำ

ที่นี่การเดินทางไม่สะดวก เศรษฐกิจด้อยพัฒนา ความคิดของผู้คนมีความล้าหลังอย่างมาก คนที่มีมือถือก็มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอุปกรณ์ชั้นสูงของในเมืองเหล่านั้น

หลังจากคิดเกี่ยวกับมัน จ้าวถิงถิงรู้สึกว่าไม่สามารถดึงจ้าวเสี่ยวกังเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้อีกต่อไป ไม่อย่างนั้นจ้าวเสี่ยวกังอาจจะจริงจังได้ เธออาจจะต้องเสียเวลากับเด็กตัวใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเธอไปตลอดชีวิต

"เสี่ยวกัง พี่สาวขอพูดกับนายตรงๆเลยนะ นายกับพี่สาวเป็นไปไม่ได้จริงๆ พี่สาวอยากจะอยู่ในเมือง ไม่อยากกลับมาอยู่ที่บ้าน แม้ว่าสภาพแวดล้อมของพวกเราที่นี่จะดีมาก แต่ว่ามีสิ่งของมากมายล้วนแล้วไม่เอื้ออำนวย นอกจากนี้ตามความคิดของพี่สาว ดีที่สุดคือสามารถไปซื้อบ้านสักหลังในเมือง เพียงแค่บ้านสักหลังก็เพียงพอที่จะต้องทำให้นายทำงานอย่างหนักตลอดชีวิตแล้ว ดังนั้นนายอย่าคิดเรื่องแต่งงานกับพี่สาวดีกว่านะ"

แม้ว่าคำพูดนี้มันจะโหดร้ายไปหน่อย แต่ว่าจ้าวถิงถิงรู้สึกว่าจำเป็นต้องพูดออกมา เธอไม่อยากทำร้ายผู้ชายตัวโตที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ไม่อยากให้จ้าวเสี่ยวกังต้องแบกบ้านหลังใหญ่ที่มีโซ่ตรวนกลายเป็นทาสแบบนั้น

"พี่ถิงถิง คุณพูดมาเยอะขนาดนี้แล้วแต่กลับไม่พูดประเด็นหลักออกมาเลย อย่างนั้นฉันขอถามคุณหน่อย คุณรังเกียจฉันไหม?"

จ้าวเสี่ยวกังจ้องตาของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น ราวกับว่าอยากจะมองบางอย่างจากอีกฝ่าย

จ้าวถิงถิงมองดูท่าทางที่จริงจังอย่างมากของจ้าวเสี่ยวกัง ในเวลาเดียวกัน เห็นดวงตาของอีกฝ่ายเหมือนท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวที่เต็มไปด้วยสีสันของความพากเพียร อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและพูด :"ถ้าหากพี่สาวรังเกียจนายจริงๆ นายคิดว่าฉันจะมากับนายที่ข้างแม่น้ำด้วยตัวคนเดียวเหรอ?"

"อย่างนั้นแสดงว่าพี่สาวชอบฉันสินะ?"

ในเวลานี้บนใบหน้าของจ้าวเสี่ยวกังมีความดีใจ แต่ว่ายังคงรอคอยคำตอบของจ้าวถิงถิง

"อืม พี่สาวชอบนาย แต่ว่าชอบกับการแต่งงานไม่เหมือนกันนะ เสี่ยวกัง นายอย่าจริงจังกับคำพูดในก่อนนี้ของพี่สาวนะ"

จ้าวถิงถิงคิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังจะจริงจังขนาดนี้ จู่ๆภายในใจของเธอก็รู้สึกหนักใจเล็กน้อย

"ฮ่าๆๆ พี่สาวถิงถิงสบายใจได้ ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น ถ้าหากฉันอ่อนแอขนาดนั้นเกรงว่าฉันคงไม่สามารถอยู่หมู่บ้านนี้ได้นานขนาดนี้หรอก"

ทันใดนั้นจ้าวเสี่ยวกังก็บอกกับจ้าวถิงถิงว่าทำไมเขาถึงลาออกจากโรงเรียน หลังจากการตายอของพี่ชาย เขาพูดถึงเรื่องของหนี้ครอบครัวและยังมีซ่งยวี่ชิงเป็นเรื่องๆออกมา ทำเพื่อซ่งยวี่ชิงแล้วเขาทำให้คนมากมายในหมู่บ้านขุ่นเคือง แต่ว่าเขากลับไม่รู้สึกเสียใจแม้แต่นิดเดียว

เมื่อได้ยินเรื่องของจ้าวเสี่ยวกัง จ้าวถิงถิงก็ชื่นชมเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้เช่นกัน คิดไม่ถึงเลยว่าต้องการเผชิญกับความกดดันแบบนั้นด้วยตัวคนเดียวแต่กลับไม่ยอมแพ้ ถ้าหากเอาไปใส่ไว้บนตัวคนอื่นแกรงว่าคนยอมแพ้ไปนานแล้ว

"เสี่ยวกัง นายสุดยอดมาเลยจริงๆ ในอนาคตนายจะต้องมีอนาคตอย่างแน่นอน"

คำพูดของจ้าวถิงถิงเต็มไปด้วยความจริงจัง ในเวลานี้ภายในใจของเธอเชื่อว่าจ้าวเสี่ยวกังจะต้องมีอนาคตอย่างแน่นอน แม้ว่าอาจจะไม่สุดยอดอย่างมาก แต่ว่าอย่างน้อยๆก็น่าจะเดินออกไปจากหมู่บ้านได้

"ฮ่าๆๆ พี่ถิงถิง อย่างนั้นรอให้ฉันมีอนาคตแล้วค่อยแต่งงานกับคุณได้ไหม?"

"อั๊ยยะ ทำไหมคืนนี้เด็กอย่างนายถึงเอาแต่เถียงเรื่องนี้กับฉันตลอดเลยนะ ดึกขนาดนี้แล้ว ฉันขอกลับบ้านก่อนนะ ปัญหานี้ค่อยคุยกันในอนาคต"

แม้ว่าจ้าวถิงถิงไม่ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้ยอมรับ แต่ว่าในสายตาของจ้าวเสี่ยวกังเชื่อว่าสำเร็จไปครึ่งหนึ่งแล้ว

ทันใดนั้นรูดซิปกางเกงขึ้น ตามเธอจากข้างหลังส่งเธอกลับไปจนถึงประตูบ้าน

ทันทีที่ถึงประตูบ้าน จ้าวถิงถิงก็ไม่ได้ยินเสียงแบบนี้อีกแล้ว และมีการถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"เอาล่ะ พี่สาวมาถึงบ้านแล้ว นายกลับไปได้แล้ว ฉันไม่ส่งนายแล้วนะ"

เมื่อเห็นจ้าวเสี่ยวกังลังเลที่จะพูดและหยุด จ้าวถิงถิงอดไม่ได้ที่จะถามต่อ :"ทำไหม? นายยังมีเรื่องอะไรอีกเหรอ?"

"พี่ถิงถิง ฉันสามารถกอดคุณอีกครั้งได้ไหม ความรู้สึกในก่อนหน้านี้ทำให้ฉันคิดถึงมากเลย และชอบอย่างมาก ฉันขอกอดคุณอีกครั้งนะ"