จ้าวโหย่วเทียนคิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังจะเปลี่ยนหัวข้อกะทันหันแบบนี้ โดยเฉพาะเปลี่ยนไปถึงตัวของซ่งยวี่ชิง

สำหรับซ่งหยี่ชิงเขาและหลี่กุ้ยเฟินในก่อนหน้านี้อันที่จริงได้ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว แต่ว่าภายในใจของทั้งสองคนยังคงมีความแค้นอยู่บ้างเล็กน้อย ถ้าหากไม่ใช่ว่าเห็นหลายวันก่อนเห็นจ้าวเสี่ยวกังสูญเสียจิตวิญญาณไป พวกเขาไม่มีทางเห็นด้วยแน่นอน

ท้ายที่สุดแล้วพวกเขามีแค่ลูกชายคนเดียว การตายของจ้าวต้าเป่ามีความผิดปกติ ในเรื่องนี้พวกเขายังไม่กล้าบอกกับจ้าวเสี่ยวกัง เพราะบุคลิกของจ้าวเสี่ยวกังใจร้อนเกินไป

แต่ว่าจ้าวโหย่วเทียนและหลี่กุ้ยเฟินรู้ การตายของจ้าวต้าเป่าซ่งยวี่ชิงน่าจะรู้ไม่มากก็น้อย

"อั๊ยยะ ได้ เรื่องนี้พ่อสัญญากับนายแล้วนิ แต่ว่านายอย่าดีใจให้เร็วเกินไป อย่างน้อยนายก็ต้องมีอาชีพเป็นของตัวเอง ธุรกิจเห็ดสนมันไม่ยืนยาว ทำให้ฉันเห็นว่านายมีความสามารถในการดูแลผู้หญิงแบบนั้นได้แล้ว พ่อก็จะให้นายแต่งงานกับเธอโดยไม่มีความกังวล ไม่อย่างนั้นในเรื่องนี้นายรอดูไปก่อนดีกว่า"

แม้ว่าคำพูดของจ้าวโหย่วเทียนไม่ได้พูดชัดเจน แต่ว่าจ้าวเสี่ยวกังก็เข้าใจความหมายในคำพูดบ้างเล็กน้อยแล้ว เพียงแต่เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไหมพ่อของตัวเองถึงไม่ชอบพี่สะใภ้ขนาดนั้น หรืออาจมีความลับบางอย่างในตัวพี่สะใภ้ที่ทำให้พ่อของตัวเองกลัวได้ขนาดนี้

"พ่อ คุณสบายใจได้เลย ก่อนที่ตัวเองยังไม่มีอาชีพที่มั่นคง ในเรื่องนี้ฉันจะไม่พูดถึงอีกแล้ว เพียงแต่ฉันยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่จำเป็นต้องให้คุณตอบตกลงก่อน"

สิ่งหนึ่งที่เพิ่งสัญญาไป คิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังจะมีคำขอร้องอีกแล้ว สิ่งนี้ทำให้ดวงตาของจ้าวโหย่วเทียนเบิกกว้างและโกรธเล็กน้อย และพูด :"นายพูดมาได้เลย มีเรื่องอะไร? เรื่องที่เกี่ยวข้องกับผู้หญิงไม่ต้องพูดถึงแล้ว"

"ฮ่าๆๆ ในครั้งนี้ไม่ใช่แล้ว วันนี้ฉันเจอเข้ากับหัวหน้าหมู่บ้าน หัวหน้าหมู่บ้านบอกว่าไม่มีใครทำสัญญาเช่าอาณาเขตภูเขาทางทิศตะวันออกของหมู่บ้านพวกเรา ถ้าหากฉันเก็บเอาไว้ล่ะก็ จะให้ฉันราคาต่ำสุดและยังช่วยฉันยื่นเรื่องค่าชดเชยของที่ดินให้อีกด้วย คุณคิดว่า……."

ยังไม่ทันพูดจบ จ้าวโหย่วเทียนก็เปิดปากพูดแล้ว

"จ้าวหวู่จะไม่โกงเด็กอย่างนายใช่ไหม ดินแดนบนภูเขานั้นถือว่าไม่เลวเลย แต่ว่าไม่เหมาะกับการเพาะปลูกเลยด้วยซ้ำ และการเดินทางไปบนภูเขานั้นมันไม่ง่ายเลย นายเช่ามาแล้วจะทำอะไรได้?"

"ฮ่าๆๆ ดินแดนบนภูเขานั้นไม่เหมาะแก่การเพาะปลูก แต่ว่าทำการเพาะปลูกมันจะได้เงินสักกี่บาทเอง ฉันสามารถปลูกต้นไม้พืชผลได้ ต้นชา มีพืชผลมากมายที่เหมาะกับการเอาชีวิตรอดในดินแดนภูเขา ไม่ว่าจะทำอะไรล้วนแล้วเป็นการหาเงิน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือฉันเพิ่งรู้จักเถ้าแก่หลายคนไม่ใช่เหรอ? ถึงเวลานั้นยืมเส้นสายของพวกเขามาใช้สักหน่อย ไม่ต้องห่วงเรื่องขายของพวกนี้เลย"

เมื่อได้ยินจ้าวเสี่ยวกังพูดแบบนี้ จ้าวโหย่วเทียนมองลึกลงไปที่จ้าวเสี่ยวกัง เขารู้สึกว่าก่อนหน้านี้เขาประเมินลูกชายคนนี้ของตัวเองต่ำเกินไป

ลูกชายคนโตจ้าวต้าเป่าทำงานมั่นคง นิสัยก็ดีอย่างมาก แต่น่าเสียดายตายไปแล้ว

ลูกคนเล็กจ้าวเสี่ยวกังมีอารมณ์ใจร้อน วู่วาม มีไหวพริบที่ดีอย่างมาก จ้าวโหย่วเทียนกลัวเสมอว่าความใจร้อนของจ้าวเสี่ยวกังจะสร้างปัญหา แต่ว่าตอนนี้ดูเหมือนว่า เขาตระหนักว่าเขาได้เพิกเฉยต่อความฉลาดเฉลียวของจ้าวเสี่ยวกัง มีการวางแผนเอาไว้ล่วงหน้าก่อนที่จะลงมือทำสิ่งต่างๆ แม้ว่าจะมีความใจร้อนแต่ก็มีการพิจารณาถึงผลลัพธ์ที่ตามมา

"ได้ ในเรื่องนี้พ่อสัญญากับนาย ไม่มีเงินบอกกับฉันได้เลย ต่อให้ต้องเอาเงินทั้งหมดของครอบครัวออกมาฉันก็จะสนับสนุนนาย"

"พ่อ ฉันต้องใช้เงินของครอบครัวด้วยเหรอ? เพียงแค่เงินที่ฉันหามาได้ในวันนี้ก็รู้สึกว่าพอแล้ว อย่างนั้นฉันขอกินข้าวก่อนหลังจากนั้นค่อยไปหาลุงจ้าว"

จ้าวโหย่วเทียนขมวดคิ้วและพูด :"อื้ม ก่อนไปอย่าลืมไปเอาไวท์ดีๆจากใต้เตียงของฉันไปด้วยหนึ่งขวดนะ"

"ฮ่าๆๆ พ่อ ไม่จำเป็นแล้ว ฉันมีของที่ดีกว่านั้น"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังเข้าไปในบ้านโดยตรงและช่วยหลี่กุ้ยเฟินนำอาหารออกมาวางลงบนโต๊ะ กินซาลาเปาอย่างรวดเร็วไปหลายคำ หลังจากนั้นเข้าไปในห้องของตัวเองเอามันออกมา นั่นก็คือโสมที่ซุนหรานหรานมอบให้ตัวเอง ในตอนที่ครั้งแรกที่อยู่กับซุนหรานหรานด้วยกัน

แม้ว่าเขาจะไม่สามารถรู้ราคาที่แน่นอนของโสมได้ แต่เห็นขนาดและน้ำหนักของโสมแล้ว จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกว่าราคาน่าจะไม่ค่อยแพงเท่าไหร่

เมื่อเห็นว่าโสมนั้นมีรูปร่างที่ไม่สวยเท่าไหร่นัก จ้าวเสี่ยวกังวิ่งไปที่ใต้เตียงของจ้าวโหย่วเทียน ค้นหาไวท์ชั้นเลิศที่ตัวเองต้องการออกมา

"พ่อ อย่างนั้นฉันขอเอาไปหนึ่งขวดนะ"

เมื่อเห็นจ้าวเสี่ยวกังถือไวท์ของตัวเอง จ้าวเสี่ยวกังพยักหน้าด้วยความโล่งใจ และพูด :"ไปได้แล้ว ปากจะต้องหวานหน่อยนะ อย่าวู่วามมากเกินไปล่ะ"

"พ่อ เข้าใจแล้ว"

พูดจบ จ้าวเสี่ยวกังหยิบขวดไวน์แล้วเดินไปที่บ้านของจ้าวหวู่

หลังจากจ้าวเสี่ยวกังไป หลี่กุ้ยเฟินมองไปที่จ้าวโหย่วเทียนที่กำลังดื่มไวน์อยู่ อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเขาและพูด :"ทำไหม? ตอนนี้มองโลกในแง่ดีเกี่ยวกับงานของลูกชายหรือยัง? ก่อนหน้านี้ฉันส่งซุปไก่ไปให้ซ่งยวี่ชิงคุณยังบอกว่าไม่เห็นด้วย ทำไหมตอนนี้ฉันรู้สึกว่าคุณตกลงอย่างสมบูรณ์แล้วล่ะ"

"ฮ่าๆๆ ก่อนหน้านี้นั่นเป็นเพราะไม่รู้ว่าลูกชายของตัวเองมีความสามารถ ตอนนี้รู้สึกว่าลูกชายมีอนาคตอย่างมาก ส่วนเรื่องของคนหนุ่มคนสาวเหล่านั้นไม่ต้องไปสนใจหรอก"

ระหว่างที่จ้าวโหย่วเทียนพูดไปด้วย พร้อมกับจิบไวท์ไปด้วย

อ้า……

เผ็ดจนทำให้จ้าวโหย่วเทียนต้องกินผักไปหลายคำโดยตรง จากนั้นยิ้มและพูดคุยกับหลี่กุ้ยเฟินเกี่ยวกับเรื่องของจ้าวเสี่ยวกัง

"แม่ของลูก ดูเหมือนว่าหลังจากนี้ไปเรื่องของซ่งยวี่ชิงพวกเราก็ต้องใส่ใจหน่อยแล้ว"

"ฮึ ฉันใส่ใจมาโดยตลอดไหม ซุปไก่ เกี๊ยวน้ำ ซาลาเปา ไม่ว่าจะเป็นอะไรช่วงนี้ฉันส่งให้กินตลอด เพียงแต่เด็กคนนั้นยังคงมีเหตุผลอย่างมาก ตอนนี้ยังเรียกฉันว่าแม่อีกนะ"

ระหว่างที่หลี่กุ้ยเฟินพูดไปด้วย พร้อมกับกินข้าวเสร็จแล้ว เริ่มเก็บถ้วยชำบนโต๊ะ

เพราะว่าดื่มไวท์ไปนิดหน่อย ตาของจ้าวโหย่วเทียนก็เบลอเล็กน้อยเช่นกัน โดยเฉพาะมองเห็นภรรยาของตัวเองก้มเช็ดโต๊ะอยู่ตรงหน้าตัวเอง หน้าอกคู่นั้นระยิบระยับห้อยอยู่ตรงหน้าตัวเองแบบนั้น ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

เมื่อได้ยินเสียงกลืนน้ำลาย หลี่กุ้ยเฟินจะไม่เข้าใจสามีของตัวเองคนนี้ไดอย่างไร

ทันใดนั้นเหลือบมองจ้าวโหย่วเทียนอย่างมีเสน่ห์และพูด :"ลูกชายเพิ่งออกไป คุณก็เริ่มคิดเรื่องที่ไม่ซื่อสัตย์แล้วเหรอ?"

"ฮ่าๆๆ สิ่งที่สำคัญคือภรรยาสวยเกินไปแล้ว อารมณ์ของฉันเริ่มควบคุยไม่อยู่แล้ว"

หลังจากพูดจบ จ้าวโหย่วเทียนลุกขึ้นและกอดหลี่กุ้ยเฟินเอาไว้ ผลัดลงไปบนโต๊ะที่เพิ่งเช็ดได้สะอาดอย่างรวดเร็ว

"นายอายุมากขนาดนี้แล้ว ทำไหมถึงใจร้อนเหมือนกับคนหนุ่มเลย ไม่รู้วิธีการเล่นซึ่งๆหน้ากับฉันหรือไง"

"ฮ่าๆๆ เล่นซึ่งๆหน้าล้วนแล้วเป็นผู้ชายที่ใช้งานไม่ได้ถึงจะทำแบบนั้น คนที่เหมือนกับฉันแบบนี้ ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น"

เพิ่งสิ้นสุดเสียง จ้าวโหย่วเทียนถอดกางเกงของหลี่กุ้ยเฟินอย่างรวดเร็วโดยตรง ในเวลาเดียวกันตัวเองยังคงดื่มและทับไปบนตัวของหลี่ชุ่ยฮวา

"ฮ่าๆๆ…..แค่คุณเล่นโวหารเป็นด้วย……อั๊ยยะ….."

หลี่กุ้ยเฟินยังไม่ทันสิ้นสุดเสียง จ้าวโหย่วเทียนก็โจมตีเข้าไปโดยตรง

"ฮ่าๆๆ ภรรยา ฉันไม่อยากจะโม้นะ ไอ้นั่นของฉันต่อให้เป็นทั้งหมู่บ้านของพวกเราล้วนแล้วไม่มีใครมี ไม่อย่างนั้นในตอนนั้นคุณสวยขนาดนี้จะแต่งกับฉันได้อย่างไร"

"อื้ม…..สิ่งที่คุณพูด……มัน……สมเหตุสมผลอย่างมาก ฉันมีลูก……สองคนแล้ว……แต่ว่าไอ้นั่นของคุณ……..ยังสามารถใช้งานกับฉันได้ดีทีเดียว"

ระหว่างที่หลี่กุ้ยเฟินพูดไปด้วย พร้อมกับเริ่มหายใจหอบ

"คุณช่วยเบาหน่อย เดี๋ยวคนอื่นได้ยินเข้าใจไม่ได้ มันน่าอายนะ….."

"ใครเป็นคนออกกฎว่าอายุมากแล้วทำไม่ได้ ไอ้นั่นของฉันยังสามารถใช้งานได้ดีอย่างมากเลยนะ" ระหว่างที่จ้าวโหย่วเทียนพูดไปด้วย พร้อมกับออกแรงมากยิ่งขึ้น

และในเวลานี้ซุนหรานหรานและหลิวต้าจ้วงกำลังรับประทานอาหารอยู่ในลานบ้าน เมื่อได้ยินเสียงที่เป็นเอกลักษณ์นี้ ทั้งสองคนมองหน้ากัน ต่างรู้สึกว่าร่างกายร้อนลุ่มไปทั้งตัว

"ภรรยา ฉันก็อยากได้แล้ว"

ระหว่างที่หลิวต้าจ้วงพูดไปด้วย พร้อมกับดันซุนหรานหรานลงไปบนพื้นโดยตรง