[หลังจากอ่านเรื่องของคุณแล้ว เรื่องราวของคุณยังไม่ตรงใจทางเรา กรุณาลองเปลี่ยนเนื้อหา หรือส่งต่อให้ผู้เขียนคนอื่น]

[สวัสดี นิยายของคุณเข้าร่วมกับทางเราไม่ได้]

[ไม่สามารถเข้าร่วมได้]

[ตอนเปิดเริ่มเรื่องงงเกินไป ทางเราไม่เข้าใจว่าคุณเขียนอะไรลงไป เพราะงั้นทางเราไม่สามารถให้คุณเข้าร่วมได้]

 

อ่ะ อาาา–

 

ในห้องของอพาร์ทเมนต์แห่งหนึ่ง ผมนั่งจ้องไปยังหน้าจอ หลังจากเลื่อนไปซักพัก หัวของผมก็เริ่มเกิดคำถาม

 

“ทำไมกัน?”

 

ผมคิดว่า ผมเองก็ไม่ใช่นักเขียนที่แย่นะ ทำไมทุกเว็บไซต์ถึงปฎิเสธงานผมหมดเลยล่ะ.. ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป แม้แต่ค่าอาหารผมคงไม่มีจ่ายแน่ๆ 

 

หลังจากนั่งคิดไปซักพัก โทรศัพท์มือถือที่อยู่ข้างๆคอมพิวเตอร์ ก็ได้มีข้อความขึ้นมา

 

มีใครส่งข้อความมาด้วยหรอ?

 

มันต้องเป็นเพื่อนมัธยมที่รวยเชี่ยๆ หรือไม่ก็พ่อบุญธรรมที่เป็นทหารสงคราม หรือจะเป็นคุณปู่รวยล้านๆดอลล่า? แล้วพวกเขาจำเพื่อนคนนึงที่จนชิบหายคนนี้ได้.

 

หลังจากเพ้อไปซักพัก ผมปลดล๊อคหน้าจอ และข้อความก็ได้แสดงให้เห็น

 

 

 

[ เตือนความจำการใช้จ่าย : เรียนคุณลูกค้า บัญชีของท่านได้ติดบิลมือถือ ทางเรารับข้อมูลตลอด 24 ชม ด้วยระบบอัตนโมัติ รบกวนจ่ายให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้… ]

 

ตอนที่ผมเห็นข้อความนี้ ผมรู้สึกเหมือนบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป + มัสตาร์ด + ไส้กรอก และผมเหมือนเจ้าหมาฮัสกี้ตัวนึง ความขมขื่นและความเจ็บปวดเข้ามีโถมจิดใจของผม

 

ก่อนที่ผมจะรวบรวมสติกลับมาได้ โทรศัพท์ของผมก็ได้ดังอีกครั้งนึง และมีข้อความใหม่เด้งขึ้นมา

[ถึงคุณผู้เช้าห้อง 301 ตึก 3 สเนล เรสซิเดนซ์ สวัสดี คุณได้ติดค้าง กำหนดการ (1 พฤษ 2022 ถึง  1 มิถุนานยน 2022) จำนวน 850 หยวน และท่านได้เลยกำเนิดการจ่ายไปแล้ว 1 วัน กรุณาจ่ายก่อน 3 วันหลังจากเลยเวลา หากท่านไม่จ่ายทางระบบจะตัดน้ำและตัดไฟของท่าน กรุณาจ่ายให้เร็วที่สุด]

 

เฮ้อ.. ดูเหมือนมันจะไม่มีทางออกแล้วแฮะ

 

หลังจากที่ผมอ่านข้อความนั้นเสร็จ ผมได้เปิดอาลีเปย์ และ ธนาคารออนไลน์ที่อยู่ในเครื่องขึ้นมา

ผมมีอยู่ 1.50 หยวน ในอาลีเปย์ และ 300.50 หยวน ในบัญชีธนาคาร และ 300 หยวนนั้นเป็นเงินก้อนสุดท้ายที่ผมมี.

 

ผมคือนักเขียนนิยาย แผนของผมก็เป็น การใช้เงิน 300 หยวน ให้ผ่านไปถึงครึ่งเดือนหน้า และเขียนนิยายอะไรซักอย่างที่โด่งดึงขึ้นมา และได้รับการเซนต์สัญญา นั้นเป็นทางออกทางเดียว ผมก็ได้ไม่ต้องเป็นห่วงเกี่ยวกับชีวิตของตัวเองในเดือนหน้า

มีใครบางคนได้กล่าวไว้ว่า “ชีวืตก็เหมือนกล่องช็อคโกแลต คุณไม่รู้หรอกว่าจะได้อะไร

 

“เอาจริงๆแล้วผมไม่ใช้นักเขียนมืออาชีพมาก่อนหน้านั้น หลังจากผมจบจากมหาวิทยลัย ผมก็หางานง่ายๆได้ขึ้นมา และการเขียนนิยายเป็นงานอดิเรกที่ผมจะทำหลังจากทำงานเสร็จในช่วงกลางคืน ผมไม่รู้ว่าเพราะอัปเดตมันทุกวันหรือเปล่า หรือว่าผมมีพรสวรรค์ทางด้านการเขียน แต่นิยายเรื่องแรกนั้นได้รับการเซนต์สัญญาเร็วมาก และ กลายเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ทำให้ผมหาเงินได้”

 

ยังไงก็ตาม ช่วงเวลาที่ดีนั้นไม่ได้คงอยู่ตลอดไป หลังจากช่วงนึงที่เศรษฐกิจได้ถดถอยลง และหลายๆบริษัทได้ปิดตัวลง หลายๆธุรกิจก็ได้หายไป บอสของผมได้เอาเงินค่าจ้างของเดือนไป และสัญญาว่าจะจ่ายคืนในครั้งหน้า และยังได้บอกว่าทางบริษัทได้มีปัญหาทางด้านการเงิน เลยต้องเลื่อนเวลาในการจ่ายเงินไป และในที่สุดเขาก็ได้แบล็คลิสพนักงานกลุ่มใหญ่ ยุบกลุ่มบริหาร และหายตัวไปพร้อมกับเมียน้อยของเขา และในที่สุดบริษัทก็ได้ล่มละลายไป

 

เงินที่ผมเก็บออมไว้ ผมก็ได้ใช้ไปกับการจ่ายค่าเช่าที่ และเป็นพาร์ทไทม์ที่เขียนนิยายไปวันๆ เอาชีวิตรอด และวางแผนกับการหางานใหม่.

 

มันยังแย่ได้กว่านั้นอีกนะ เว็บๆนึงที่ผมเขียนนิยายไว้และได้เงินราวๆ 1000 หยวนต่อเดือน.. เว็บนั้นได้ปิดตัวลง

 

ผมวางแผนไว้ว่า เงินก้อนนั้นจะเอามาจ่ายค่าเช่าเดือนนี้ แต่แผนนั้นได้หายไปแล้ว รายรับของผมมันไม่เหลือซักทางแล้ว

 

ด้วยความสินหวัง ผมเลยตัดสินใจแผนการหาเงินฉุกเฉินขึ้นมา ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้า และส่งใบสมัครงาน และก็ได้รบกวนบรรณาธิการหลายๆคน และเรื่องราวก็ได้เริ่มต้นขึ้น

 

“ตอนนี้ กองบรรณาธิการเกือบทั้งหมดได้ตอบกลับมาหมดแล้ว เหลือแค่…”

แสงสลัวๆจากหน้าจอ ผมจ้องไปยังบรรณาธิการที่ยังไม่ได้ตอบกลับมา

 

เธอเป็นบรรณาธิการของบริษัทนิยาย 2D ที่ใหญ่ที่สุด “น้ำผึ้งแสนหวาน” นักเขียนหลายๆคนได้กล่าวเอาไว้ว่าเธอเป็นคนที่ทุ่มเทกับเรื่องราว และอ่อนโยนกับนักเขียน หลายๆคนเลยให้เธอเป็นบรรณาธิการของพวกเขา

 

“ขอร้องล่ะ ถึงจะไม่ยอมรับ ก็ช่วยบอกจุดผิดพลาดมาทีเถอะ…”

 

ให้ผมทำอะไรก็ยอม เพื่อที่จะได้เซ็นสัญญาแล้วก็…

 

ในช่วงเวลาแห่งการรอคอยนั้น ผมได้ยินเสียงการเต้นของหัวใจ ลมหายใจเริ่ม หายใจเร็วขึ้น และการมองเห็นของผมก็เริ่มเบลอที่ละนิด..

 

“เวลานั้นของนายมาถึงแล้วล่ะ”

ตอนที่ผมกำลังมึนงงอยู่นั้น เสียงนึงก็ได้ดังขึ้น

 

ผมได้หันหลังไปและเห็นผู้หญิงที่สวมเสื้อคลุมสีดำ ยืนอยู่ใกล้ๆโต๊ะคอมของผม ในมือกำลังกำเคียวไว้อยู่ สีหน้าของเธอนั้นเย็นชาจนไม่มีอะไรเปรียบ

 

เกิดอะไรขึ้นกัน ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงเข้ามาในห้องของผมได้?

 

ในสถานการ์ณที่แปลกประหลาดแบบนี้ แต่ความกลัวของผมกลับหายไป และตอบกลับไปว่า 

“รอแปปนะ ผมเป็นนักเขียนนิยาย ตอนนี้ผมคุยกับบรรณาธิการอยู่ ช่วยรอให้เธออ่านเสร็จก่อนเถอะ”

 

“นี่นายเขียนนิยายด้วยหรอ?”

 

ผมได้ยินหญิงสาวได้กล่าวขึ้นข้างๆและพูดว่า “ฉันขออ่านหน่อยแล้วกันนะ”

เธอกำเมาส์และได้เลื่อนไปเปิดเอกสารที่อยู่บนหน้าจอของผม

 

“…”

 

หญิงสาวคนนัน้นได้เงียบไปซักพัก คล้ายกับเธอกำลังจะรีวิวนิยายที่ผมเขียนขึ้นมา

 

“จุดเริ่มต้นอย่างเฉิ่ม ไม่มีความตื่นเต้นซักนิด แถมโครงร่างของเรื่องก็ห่วยแตกอีก นี่นายเขียนนิยายจริงหรอ? แม้แต่ไก่ยังเขียนได้ดีกว่านายเลยด้วยซ้ำ”

 

หลังจากผ่านไปราวๆครึ่งนาที หญิงสาวคนนั้นก็ได้พูดขึ้น “เอาเถอะ นายไม่ต้องรอหรอกนะ มันไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก ไปกันเถอะ ”

 

“เดียวก่อนนะ”

 

ในตอนนั้นเองที่ผมพึ่งรู้สึกตัว “คุณคือใคร เข้ามาในห้องผมได้ไง?”

 

“นี่นายต้องให้ฉันอธิบายด้วยหรอ?”

 

หญิงสาวได้เอาฮุดลง เปิดให้เห็นใบหน้าอันแสนงดงาม “ฉันคือยมทูตที่มาเอาชีวิตของนายไปไงล่ะ”

ผมได้ถามเธอไป “นี่ผมกำลังจะตายแล้วหรอ?”

 

“นายทำงานทุกวันเป็นเวลา 996 วันโดยไม่มีวันหยุด แถมยังเขียนนิยายจนดึกดื่นอีก เดือนนี้เวลาที่นายนอนต่อวันมันราวๆ 4 ชั่วโมง ต่อวันด้วยซ้ำ ถ้านายไม่ตาย แล้วใครจะตายอีกล่ะ?”

 

เอาล่ะเราคุยเรื่อยเปื่อยมาเยอะแล้ว มาเถอะฉันจะพานายไปเอง

 

“นี่ผมต้องตายจริงๆหรอ?”

 

หลังจากที่ผมรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมหายใจเข้าลึกๆ ความกังวลได้เริ่มหายไป ถ้าผมจะต้องตายจริงๆและก็ผมไม่กลัวมันเลยซักนิด ความกล้าของผมเริ่มมากขึ้น และจบลงด้วยผมเดินเข้าไปใกล้ๆคุณยมทูต

 

“ผมขออะไรหน่อยได้ไหม? เป็นแฟนผมซักวัน ไม่สิ แค่ชั่วโมงเดียวก็ได้ ผมไม่เคยมีแฟนเลยตลอดทั้งชีวิต และหน้าอกของคุณมันก็เล็กมากๆอีก ถ้าคุณป็นแฟนคนแรกและคนสุดท้ายของผมแบบนั้นก็คงไม่แย่”

 

โดยที่ผมยังไม่ทันพูดจบยมทูตคนนั้นได้แกว่งเคียวของเธอเข้าที่คอของผม “ฟึบ” ความเร็วของมันคล้ายกับแมวที่โดนเหยียบหาง

 

ฮะ?

 

ท่ามกลางเสียงลม ผมรู้สึกว่าหัวของผมได้ลอยออกไปจริงๆ

ไม่สิ มันต้องไม่ใช่… คอของผมขาดไปแล้วหรอ?

 

 

“ฉันเปลี่ยนใจแล้วล่ะ”

 

ด้วยความงุนงงที่ในตอนนี้เหลือเพียงแค่หัวของผม ผมได้เห็นคุณยมทูตได้เดินเข้ามาใกล้ๆ เท้าของเธอได้ใส่ถุงเท้าสีดำไว้อยู่ และได้เริ่มเหยียบลงไปที่หัวของผม

 

“นี่นายอยากได้แฟนงั้นหรอ? แถมยังล้อว่าฉันหน้าอกเล็กอีก หึๆ…”

 

ตอนที่เธอได้เหยียบลงไปที่หัวของผม รอยยิ้มของเธอเริ่มปรากฎขึ้นและกลายเป็นรอยยิ้มของยันเดเระ.. 

แสงสลัวตรงหัวของเธอ เริ่มรวมกันมาอยู่ตรงจุดเดียว

 

“ให้นายสัมผัสกับเรื่องนี้ด้วยตัวเองดีกว่า ฟุฟุ”

 

หลังจากนั้นโลกทั้งใบของผมก็แปรเปลี่ยนกลายเป็นสีดำ

 

“…”

 

แปลเรื่องนี้แล้วติดลมส่วนตัวครับ เรื่องอื่นช่วงนี้จะไม่ค่อยออกมาเท่าไหร่ ผมจะหายไปซักพักแล้วมาปล่อยให้สัก 10 ตอนเลย wwww

 

ขอบคุณที่อ่านจนจบจ้า