ฉันไปรบตามแผนการของน้องสาวจนได้เป็นพระราชาซะแล้ว เจ้าหญิงที่ถูกฉันจับบังคับทำเมียมองฉันด้วยความเคียดแค้น ฉันจะทำไงดีล่ะทีนี้? - ตอนที่ 13 ร่างกายต้องการปะทะ เอาบ่ละ

ณ ชายแดนทางตะวันออก ป้อมปราการอาร์มสตรอง

ประตูป้อมที่ดูหนักและหนาน่าเกรงขาม ได้เปิดรับให้บุคคล 5 คนเข้ามาด้านใน

ทุกคนล้วนเป็นชายหนุ่มบนหลังม้า

ผู้ชายผมสีดำที่ดูเหมือนจะเป็นผู้นำ นั่นหรือคือ แวน อาเรงส์?

 

“ท่านปู่…”

 

“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกเขาจะมากันแค่ 5 คน!…”

 

มาร์คกราฟ อุลเบลส์ อุทานด้วยความแปลกใจเมื่อได้เห็นชายเพียง 5 คนเข้ามาในป้อมปราการ

ถึงแม้ราชอาณาจักรจะเพิ่งสถาปนาใหม่ เขาก็คาดเดาว่า พระราชาน่าจะนำกองกำลังองครักษ์เพื่อคุ้มกันติดตามมาด้วยจำนวนหนึ่ง

แต่นี่กลับมีกันเพียง 5 คนเท่านั้น

การเสี่ยงเข้ามาในอาณาเขตของศัตรูด้วยคนจำนวนน้อยเช่นนี้ต้องใช้ความกล้าหาญเป็นอย่างมาก

 

———-

 

(ชายคนนี้ คือ แวน อาเรงส์ ผู้ทรยศที่สังหารอดีตพระราชา!)

 

ในขณะเดียวกันนั้น ลูเซีย หลานสาวของมาร์คกราฟ อุลเบลส์ ก็พยายามประเมินแวนอยู่เช่นกัน

 

(ฉันเคยได้ยินว่าเขาเป็นอัศวินที่แข็งแกร่งที่สุด แต่การรัฐประหารเพื่อแย่งชิงบัลลังค์ รวมถึงการปลงพระชนม์เป็นสิ่งที่อัศวินไม่สมควรกระทำอย่างยิ่ง!)

 

ลูเซียเป็นคนรักความยุติธรรมและซื่อสัตย์ต่อราชวงศ์

การทุริยศและสังหารนายเหนือหัวเป็นสิ่งเลวร้ายที่ไม่สามารถยอมรับหรือให้อภัยได้

เหล่าสมาชิกของราชวงศ์ไอดรัน ล้วนประพฤติตนเสื่อมทราม กดขี่ข่มเหงราษฎร ไม่มีใครเลยที่เศร้าโศกเสียใจกับการล่มสลายของราชวงศ์ ประชาชนส่วนใหญ่ถึงกับร่วมจัดงานเทศกาลเฉลิมฉลองต่อการสวรรคตของพระราชาเสียด้วยซ้ำ

แต่น่าเสียดายที่ข้อมูลในเมืองหลวงไม่ได้กระจายมาถึงชายแดนทางตะวันออกที่ห่างไกล

สำหรับลูเซีย รับรู้เพียงผิวเผินว่า อดีตพระราชาที่สวรรคตมีชื่อเสียงไม่ค่อยดีนัก

ดังนั้นเธอจึงตัดสินว่า แวนเป็นผู้ทรยศก่อกบฏแย่งชิงบัลลังค์มากกว่าจะเป็นวีรบุรุษผู้ปราชทรราชย์

 

“ท่านปู่ ต้องชนะให้ได้!…”

 

“แน่นอน ฉันไม่มีความตั้งใจที่จะพ่ายแพ้ แต่อย่าลืมว่า นี่ไม่เกี่ยวกับการแพ้หรือชนะ เพราะมันคือการต่อสู้เพื่อตัดสินว่าเขาคู่ควรที่จะครองบัลลังค์”

 

“เข้าใจแล้ว ฉันจะดูการต่อสู้ด้วยตาคู่นี้เอง”

 

“ถ้าอย่างนั้น เราก็มาเริ่มดวลกันเลย”

 

มาร์คกราฟเดินไปหาแวนที่ลานกว้างของป้อมอาร์มสตรอง

 

“ช่างเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ที่พระองค์เสด็จมาเยือน ฝ่าบาทอาเรงส์”

 

มาร์คกราฟ อุลเบลส์ กล่าวทักทาย

เขาก้มหัวแต่ยังไม่ลดตัวลงคุกเข่า

เขาแสดงความเคารพเพื่อยอมรับแวนในฐานะพระราชา แต่การยอมศิโรราบในฐานะข้าราชบริพารให้กับคนที่ยังไม่รู้ว่าจะคู่ควรต่อการเป็นนายเหนือหัวหรือไม่ มันคืออีกเรื่องหนึ่ง

 

“โอ้ ท่านนั่นเอง มาร์คกราฟ อุลเบลส์”

 

“ถูกต้อง หม่อมฉัน เนเวอร์ อุลเบลส์ พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”

 

“เราจะดวลกันใช่ไหม? อากาศเริ่มจะหนาวแล้ว เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า”

 

 

————

 

 

มาร์คกราฟ อุลเบลส์ หรี่ตาลง

เท่าที่ฉันเห็น แวนดูไม่ตื่นตระหนกเลย 

แม้การดวลอาจถึงขั้นต้องแลกกันด้วยชีวิตก็ตาม แต่เขาก็ยังดูสงบอย่างน่าทึ่ง

เขาอาจจะคุ้นเคยกับแรงกดดันจากการผ่านสนามรบมามากมาย แม้เขาจะยังอายุน้อยก็ตาม

 

(หรือบางที เขาก็แค่คนโง่เขลา เพียงเพราะไม่เคยปะทะกับศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าตนเองมาก่อน… แต่ถึงอย่างไร การด้อยประสบการณ์จากความเยาว์วัยอาจจะเป็นตัวตัดสินการดวลได้)

 

“ในวันนี้ นี่เป็นหิมะแรกของปี รีบดวลกันให้จบน่าจะดีที่สุด”

 

แวนและมาร์คกราฟ อุลเบลส์ เผชิญหน้ากันกลางลานจตุรัสของป้อมปราการ ยืนห่างกันประมาณ 3 เมตร เสมือนการจับคู่ฝึกซ้อมต่อสู้จำลองของอัศวิน

โดยมีเหล่าองครักษ์ของแวน ทหารของมาร์คกราฟ อุลเบลส์ และลูเซีย เฝ้าดูการดวลอยู่รอบลานประลอง

อาวุธในมือของแวน คือ ดาบใหญ่คมเดียว มีใบมีดสีดำ น่าจะตีขึ้นมาจากเหล็กดำ

ส่วนอาวุธของมาร์คกราฟ อุลเบลส์ คือง้าว ซึ่งเปรียบเสมือนสหายเก่าแก่ที่ผ่านศึกร่วมกันมาอย่างโชกโชน

ทหารคนหนึ่งยืนระหว่างทั้งสองทำหน้าที่เป็นผู้ตัดสิน ทุกอย่างได้เตรียมการพร้อมสำหรับการดวลแล้ว

 

“งั้นเรามาเริ่มดวลกันเลยดีไหม ฝ่าบาท”

 

“…ฉันไม่ชินกับการถูกเรียกแบบนั้น”

 

“งั้น ท่านแวน ล่ะ?”

 

“โอ้ เอาแบบนั้นล่ะ”

 

 

————-

 

 

แม้ว่าจะเผชิญหน้ากันพร้อมอาวุธในมือ แต่แวนดูไม่แสดงท่าทีประหม่าหรือตึงเครียดเลย

มาร์คกราฟ อุลเบลส์ รู้สึกอึ้งเล็กน้อย

 

(เขาไม่วิตกกังวลอะไรเลย มั่นใจมากไปหรือแค่คนบ้าล่ะเนี่ย)

 

“ทั้งสองฝ่าย เตรียมพร้อม…”

 

(เอาล่ะ พอเริ่มสู้เดี๋ยวจะได้รู้กัน)

 

“เริ่มได้!”

 

การดวลเริ่มขึ้นแล้ว

มาร์คกราฟ อุลเบลส์ ย่อตัวลงทุ่มกำลังไปที่เท้าหลักเพื่อเตรียมพุ่งเข้าปะทะ….

 

————-

 

วินาทีต่อมาการดวลก็จบสิ้นลง

ง้าวของมาร์คกราฟ อุลเบลส์ ถูกฟันขาดครึ่งท่อนและปลิวขึ้นไปในอากาศ

 

“อะไรกัน….”

 

กว่าที่จะทันรู้ตัว แวนที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็หายไปจากสายตา

จุดที่เขายืนเหลือเพียงร่องรอยเท้าฝังลึกลงไปในพื้นผิว 

 

————-

 

มาร์คกราฟ อุลเบลส์ ตกตะลึง กว่าจะรู้ตัวอีกที แวนก็อยู่ด้านหลังของเขาแล้ว

 

(เป็นไปได้ยังไงกัน เขาฟันอาวุธของฉันได้ในพริบตา!)

 

มาร์คกราฟ อุลเบลส์ ตื่นเต้นด้วยความสั่นสะท้าน

แวนใช้พลกำลังขาอันแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ เคลื่อนไหวในพริบตาพุ่งเข้าไปฟันอาวุธของมาร์คกราฟ อุลเบลส์ ขาดครึ่งในเสี้ยววินาทีเท่านั้น

 

(เขาเร็วขนาดนั้นได้ยังไง…! “ยักษ์กินคนแห่งที่ราบลอยคัลดัน” ไม่คาดคิดเลยว่าจะแข็งแกร่งขนาดนี้…!)

 

ฉันเคยได้รับรายงานเกี่ยวกับการรบในครั้งนั้น

ที่ราบลอยดัลดันทางตอนเหนือของราชอาณาจักร

ได้เกิดสงครามกับประเทศทางตอนเหนือขึ้นที่นั่น

ว่ากันว่า แวนนำกลุ่มอัศวินจำนวนน้อยฝ่าเข้าไปในดินแดนของศัตรูแล้วเผาค่ายจนราบเป็นหน้ากลอง

การรบที่ราชอาณาจักรกำลังจะพ่ายแพ้สามารถพลิกกลับมาชนะได้ และยังสามารถขับไล่ข้าศึกป้องกันการรุกรานจากประเทศเพื่อนบ้านได้สำเร็จ

แม้จะเป็นวีรกรรมที่กล้าหาญอันยิ่งใหญ่ แต่กลับไม่ได้รับมอบรางวัลอะไรเลย เพราะเป็นถือวิสาสะตัดสินใจโดยขัดคำสั่งจากผู้บัญชาการ และด้วยความอิจฉาริษยาของขุนนางระดับสูง

แต่ถึงอย่างไร ตำนานของเขาก็เป็นที่เล่าขานในหมู่เหล่าทหารหาญที่ร่วมรบในวันนั้น

 

(ฉันเคยคิดว่ามันเป็นเรื่องที่เกินจริงไปมาก แต่…นี่คือความจริง ผู้ชายคนนี้คือวีรบุรุษ…!)

 

มาร์คกราฟ อุลเบลส์ ยืนนิ่งงันโดยไร้อาวุธในมือ

ลูเซียและเหล่าทหารของมาร์คกราฟล้วนตกตะลึงจนพูดไม่ออก เมื่อได้เห็นความพ่ายแพ้ของผู้ที่พวกเขาเคยเชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุด

 

“…ดูเหมือนอาวุธของท่านจะเก่าแล้วสินะ”

 

แวนพูดอย่างสงบหลังได้รับชัยชนะอย่างง่ายดาย

 

“อาวุธที่เสื่อมสภาพจะทำให้ออกแรงได้ไม่เต็มที่ ท่านจะลองเลือกอาวุธใหม่แล้วมาเริ่มดวลกันอีกครั้งไหม?”

 

 

————-

 

 

มาร์คกราฟอึ้งกับข้อเสนอของแวน ซึ่งอาจเรียกได้ว่าเป็นความเอื้อเฟื้อต่อคนชราอย่างผู้มีชัย

 

 

(ปล. ดาบดำใหญ่คมเดียวของแวน ก็ประมาณดาบพี่คล้าว FF7 ส่วนอาวุธของตาลึงคือ halberd ที่เป็น หอกยาวติดปลายขวาน ขอจำกัดความว่าเป็น ง้าว ละกัน)

 

 

 

 

 

=================

 

จะแปลเฉพาะแนวฮาเร็มที่มี NTR และ zamaa เป็นความชอบส่วนตัวนะครับ ลงน้องแมวเท่านั้น ไม่ลงที่อื่น

สามารถเป็นไปได้ที่กสิกร 606-2-07812-8 ทวิรวัฒน์