“เดี๋ยวนะ เรย์?….เอ็งเป็นผู้ชายไม่ใช่หรอ!!!?”

“ไม่ใช่!! ฉันเป็นผู้หญิงต่างหากล่ะ!!!…อะ ขออภัยที่เสียมารยาทค่ะ”

ฉันเผลอตะโกนถามออกไปอีกฝ่ายก็ตะโกนกลับมาก่อนจะพูดขอโทษ นั่นทำให้ฉันรู้ว่า ฉันกับเรย์ยังสามารถเป็ยเพื่อนด้วยกันได้

หลังจากนั้นเรย์ก็บอกว่าทำไมถึงต้องแสดงท่าทางว่าเป็นผู้ชายเพราะด้วยเรื่องการอาศัยอยู่ในสลัม ถ้าไม่เข้มแข็งก็จะถูกกดขี่ข่มเหงได้ เธอเลยต้องทำแบบนั้น จนติดเป็นนิสัย แต่แบบนี้ก็…ไม่ได้สิโว้ย นั่นเพื่อนของเรานะเว้ย

“อะแฮ่ม เอาล่ะ อลันตั้งแต่นี้ไปหนูเรย์จะมาอยู่ด้วยในฐานะเมดฝึกหัดและผู้ติดตามของลูกนะ”

ท่านแม่กระแอมไอก่อนจะพูดขึ้นมา เดี๋ยวนะถ้าหากเรย์เป็นผู้ติดตามของเรา เธอก็สามารถตามเราไปที่งานเลี้ยงเปิดตัว และไปโรงเรียนของอาณาจักรเอเลฟพร้อมกับเราได้น่ะสิ แบบนี้คงต้องเริ่มคิดแผนใหม่แล้วล่ะ

หลังจากนั้นฉันกับเรย์ก็ใช้เวลาอยู่ด้วยกันทั้งเรียนหนังสือ ฝึกดาบ ฝึกฝนวิชายิวยึตสุเพื่อจะสืบทอดต่อจากลุงทอร์น ทีแรกเรย์ก็มีอาการเกิดกลัวที่จะฝึกขึ้นมาก็ใช้เวลาทำใจอยู่สัปดาห์นึงเลยกว่าเธอจะทำใจฝึกด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่นได้ ยิ่งกว่านั้นคือเรย์นั้นสามารถเรียนรู้ได้เร็วจนเริ่มตามเนื้อหามาถึงฉันทันแล้วแบบนี้ก็ดีอยู่นะ และเพราะเธอเรียนรู้เร็วเรื่องการฝึกเป็นเมดก็ทำได้ดีมาก ทั้งปราสาทจึงดูสะอาดมากกว่าเดิม แต่เธอมักจะทำความสะอาดให้ห้องของฉันสะอาดที่สุด 

พวกเราทำตามตารางต่างๆวนลูปไปจนในเวลาที่ผ่านไปสองปีราวกับโกหกนั้น บ้านเมืองต่างๆก็สร้างจนเสร็จ ไม่มีแล้วเขตสลัม ไม่มีแล้วสภาวะที่ย่ำแย่ ปลอดสารเสพติดในตอนนี้ก็ถึงเวลาที่เรย์จะได้กลับบ้านแต่เธอขอร้องที่จะอยู่กับฉันต่อในฐานะเพื่อน ในฐานะผู้ติดตาม และในอีกฐานะนึงที่เธอไม่ได้บอกว่ามันคืออะไร

“เห้อ…ฉันล่ะยอมใจเธอจริงๆเลยนะ”

ฉันพูดพลางยิ้มให้เธอ

“ในซักวัน ฉันจะบอกนายเอง ถึงแม้จะเป็นความคิดที่ดูเอาแต่ใจของตัวฉันเองก็เถอะ”

เธอยิ้มตอบฉันกลับมา

ในหนึ่งปีต่อมาการประชุมเกี่ยวกับอาณาจักรก็จัดขึ้นอีกครั้ง โดยหัวข้อเกี่ยวกับทรัพยากรธรรมชาติที่ยังไม่ได้ไปสำรวจและเก็บรวบรวม ฝ่ายพวกขุนนางอาวุโสส่วนใหญ่ไม่เห็นด้วยในเรื่องการสำรวจและเก็บรวบรวมทรัพยากรเหล่านั้นเพราะเห็นว่าเป็นการทำลายธรรมชาติอันสวยงาม แต่อีกฝ่ายนั้นคิดว่าหากจะปล่อยมันไว้ มันก็ดูไร้ค่า พวกเขาไม่ต้องการที่จะแต่ปลาเป็นอาหารทั้งชีวิต ฉันขอย้อนความก่อน ทรัพยากรธรรมชาติในที่พวกเขาหมายถึงนั่นก็คือพวกแร่เพชร พลอย ในภูเขา รวมไปถึงต้นไม้และสัตว์ป่าด้วย 

“องค์ชายท่านเห็นด้วยกับฝ่ายไหนหรือครับ?”

(อ่า…จะเอายังไงดีล่ะเนี่ย?)

ทั่วทั้งห้องต่างพากันหันมามองฉันด้วยความคาดหวังกับคำตอบที่จะได้

“ผมว่าสัตว์ป่าเนี่ย ถ้าหากจะล่าเราก็ควรเลี้ยงและขยายพันธุ์มันเพื่อให้ได้อาหารอย่างไม่จำกัด ส่วนต้นไม้ในภูมิประเทศของพวกเราที่อยู่นั้นติดภูเขาและล้อมรอบด้วยทะเล ซึ่งผมคิดว่าพื้นที่น่าจะพอสำหรับตัดหนึ่งต้นปลูกสิบต้น ส่วนเรื่องเพชรพลอยในภูเขาที่ไม่รู้ว่ามีแน่ๆรึเปล่า ผมแนะนำว่าถ้าจะขุดเพื่อหาก็อย่าลืมคงรูปลักษณ์ของมันเอาไว้ด้วย สรุปก็คือ ขอแค่ไม่ทำลายมันก็ดีแล้วล่ะครับ”

ทั่วทั้งห้องต่างพากันพูดคุยหารือกันหลังจากที่ฟังฉันไป โดยพวกเขาเลือกที่จะทำตามที่ฉันเสนอไป เอาจริงๆฉันไม่ใช่พวกซีเรียสเรื่องพวกนี้เท่าไหร่หรอก

  ○ ● ○

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง ช่วงเวลาทั้งห้าปีที่ฉันพยายามมาอย่างหนัก วันที่จะได้ไปเริ่มหักเดธแฟลกของพวกนางร้ายทิ้ง 

“เรย์…พร้อมแล้วรึเปล่า?”

“อืม…ก็เกร็งนิดหน่อยน่ะ”

“ฉันก็ไม่ต่างหรอก”

ฉันกับเรย์พูดถามกันก่อนจะเดินเข้าไปในงานเลี้ยงเปิดตัว

ฉันกับเรย์เดินทางล่วงหน้าสามวันด้วยเรือของอาณาจักรแล้วนั่งรถม้าต่อจนมาถึงอาณาจักรเอเลฟ ในเกม อลันนั้นเคยได้รับจดหมายเชิญมาแล้วในอายุสิบขวบแต่เพราะยุ่งกับการเรียนจึงไม่สามารถไปได้ ก็เลยได้มีเรื่องผิดใจกับเจ้าชายฟินส์แต่ถ้าจบที่รูทอลันก็จะไม่ได้แก้เรื่องความเข้าใจผิดนั้น แต่ถ้าจบที่รูทอื่นก็จะแก้ไขความเข้าใจผิดกันได้

“แล้วว่าแต่ นาย ไม่สิ ฝ่าบาท คิดจะอยากแค่มาร่วมงานเลี้ยงเพียงอย่างเดียวหรอคะ?”

“อ่า ไม่ใช่แค่นั้นหรอกนะ…ดูที่พวกเธอสามคนตรงนั้นสิ”

เรย์หลุดจนพูดแบบสนิทสนมกันเลยรีบเปลี่ยนวิธีกับฉันทันที ที่จริงแล้วพวกเราตกลงกันไว้ว่าจะพูดแบบสนิทสนมกันก็ต่อเมื่ออยู่ด้วยกันแค่สองคน

“ดูพวกเธอจะมีท่าทางลุกลี้ลุกลนนะคะ”

เรย์หันไปมองเด็กผู้หญิงสามคนที่กำลังตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกเพราะเพิ่งเคยมางานเลี้ยงครั้งแรก

“เรย์งั้นเราแยกกันไปก่อนดีมั้ย? ฉันไม่อยากให้พวกผู้ชายสามคนตรงนั้นมาเจอพวกเธอก่อนฉันน่ะ”

“รับทราบแล้วค่ะ ยังฉันก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้ว แต่อย่าลืมฉันนั้นเป็นคนแรกนะ”

เรย์มองฉันด้วยความสงสัยก่อนจะยอมทำตาม ก่อนพูดทิ้งท้ายว่า ‘คนแรก’ คนแรกอะไรหว่า ไม่เข้าใจ

หลังจากแยกจากเรย์ไป ฉันก็ตรงไปหาพวกเธอสามคนตรงนั้นทันที คงจะรู้แล้วสินะว่าพวกเธอคือใคร

“ขอโทษนะครับ คือว่า พวกคุณทั้งสามจะกรุณามาเป็นคู่เต้นรำกับผมได้รึเปล่าครับ?”

ฉันยิ้มยื่นมือแล้วก้มตัวลงเล็กน้อย ก่อนจะมองไปที่พวกเธอสามคน

“เอ๊ะ แต่ว่าพวกดิฉันไม่มีประสบการณ์เต้นรำกับใครเลยนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ ถือว่าเป็นการเก็บประสบการณ์ตั้งแต่ตอนนี้เลยก็ได้ครับ”

“….ถ้าไม่รังเกียจดิฉันละก็”

“ถ้างั้นก็ “

เด็กสาวผมสีม่วงอ่อนยื่นมือมาตอบรับ ฉันจึงยิ้มให้ก่อนที่นักดนตรีจะเริ่มบรรเลงเมื่อจบหนึ่งเพลงฉันก็เต้นกับเด็กสาวผมสีแดงต่อ และสุดท้ายที่เด็กสาวผมสีทอง เหล่าลูกขุนนางและขุนนางที่เห็นต่างก็จับจ้องมาที่ฉันและพวกเธอ

“เป็นยังไงบ้างล่ะครับ?”

“เอ่อคือ ขอโทษที่ดิฉันเหยียบเท้าคุณไปหลายครั้งเลย”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ”

หญิงสาวผมสีม่วงรีบก้มหัวขอโทษหลังจากฉันเต้นกับเด็กสาวผมทองเสร็จ ฉันจึงยิ้มรับคำขอโทษของพวกเธอไป

“เอ่อคือว่า เด็กผู้หญิงที่เดินมากับคุณตอนแรกเธอคือ…”

“อ่อ เธอคือผู้ติดตามของผมเองน่ะครับ มีอะไรรึเปล่าครับ?”

เด็กสาวผมแดงถามฉันถึงเรย์ ด้วยใบหน้าที่เริ่มแดงเขินอาย ซึ่งอีกสองคนก็เช่นกัน ฉันจึงตอบกลับไปด้วยความจริงพร้อมยื่นหน้าไปหาเธอ เธอก็หน้าแดงหนักกว่าเก่า

“ถ้างั้น คงน่าจะได้เวลาที่ต้องกลับแล้วล่ะครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ”

“”” อะ เอ่อ คือว่า ขอทราบชื่อของคุณได้รึเปล่าคะ? “””

พวกเธอเอ่ยถามชื่อของฉันพร้อมกัน แบบนี้จะไม่ชอบได้ไงละเนี่ย

“ผมชื่อ อลัน เฟอร์สิโน เป็นเจ้าชายของอาณาจักรเฟอร์สิโนที่ฟื้นฟูแล้วและกำลังทำการค้าขายกับต่างแดน ถ้าวันไหนอยากไปเที่ยว เดี๋ยวผมจะพาไปเอง อ่อแล้วก็ คืนนี้ผมได้ครั้งแรกของพวกคุณไปแล้วนะครับ”

“อ่ะ เดี๋ย-“

เด็กสาวผมม่วงพูดไม่ทันขาดคำ ฉันก็วิ่งกลับเข้าไปในงานเพื่อพาเรย์กลับซึ่งเธอกำลังถูกเหล่าลูกขุนนางห้อมล้อม ในตอนที่ฉันแนะนำตัวก็ถือโปรโมทอาณาจักรไปด้วยซะเลย ก่อนจะพูดทิ้งท้ายให้พวกเธอหน้าแดง ที่จริงเด็กคนนั้นคงอยากจะบอกชื่อตัวเองอยู่นั่นแหละนะ และเพื่อนของเธอด้วยเช่นกัน ฉันรู้อยู่แล้วนั่นแหละ แต่วันนี้เป้าหมายของฉันคือหักธงแรกสำเร็จแต่อีกหกปีข้างหน้าฉันจะต้องหักอีกหลายธงเลยล่ะ

“เห้อ…ฉันเริ่มเข้าใจความรู้สึกการที่นายโดนรุมถามเลยล่ะ”

เรย์ถอนหายใจในขณะที่กำลังนั่งรถม้ากลับไปท่าเรือ 

“ฮะ ฮ่าๆๆ ขอบใจที่เข้าใจความรู้สึกนะ “

“แล้วพวกเธอสามคนนั้น ถ้านายจะทำอะไรแบบนั้นละก็…ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ”

“หืม? เธอพูดอะไรนะ?”

“หึ้! ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ”

เรย์พูดเบาๆ จนฉันสงสัย แต่เธอดันแสดงสีหน้างอนตุ้บป่องใส่ฉัน นี่ฉันไปทำอะไรให้เธอล่ะเนี่ย

เมื่อรถม้ามาถึงท่าเรือก็ทำการเคลื่อนย้ายกันขึ้นเรือ ฉันกับเรย์จึงพาหลับในห้องนอนบนเรือในระหว่างที่กำลังกลับ

○ ● ○

“เจ้าชายอลัน เฟอร์สิโน ฉันอยากเจอคุณอีกจัง”

เด็กสาวผมสีม่วงอ่อนกำลังมองออกไปนอกหน้าระเบียงพลางคิดถึงอลัน ราวกับเด็กสาวช่างฝัน

“ฉันก็อยากเจอเหมือนกันค่ะ”

“ฉันด้วยค่ะ”

เด็กสาวผมสีแดงและเด็กสาวผมสีทองต่างก็พาคิดถึงอลันเช่นกัน พวกเธอต่างพากันเพ้อฝันโดยยังไม่รู้ว่า มีบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นกับพวกเธอ

○ ● ○

“ฮัดชิ่ว! จะเป็นหวัดไหมเนี่ย?”

ฉันจามขึ้นมา ในขณะที่กำลังตื่นขึ้นมาชมวิวทะเลตอนกลางคืน ระยะทางที่จะกลับไปถึงนั้นก็อีกไกลโข จะให้พูดก็คือต้องอยู่กลางทะเลถึงสามวัน

“นายนอนอิ่มแล้วหรอ?”

“อ่า แค่รู้เบื่อๆน่ะ แล้วรู้สึกยังไงบ้างล่ะ?”

เรย์ตื่นมาชมวิวทะเลเหมือนกันฉัน

“ฉันเป็นคนแรกของนาย และนายเป็นคนแรกของฉัน “

“ดูกำกวมจังนะ”

“หึ้ ฉันหมดอารมณ์จะดูแล้วล่ะ ขอตัวไปนอนล่ะนะ”

“อืม ฝันดีนะ”

เรย์งอนตุ้บป่องใส่ฉันอีกแล้ว นี่ฉันไปทำอะไรให้เธอเนี่ย

______________________________________________