“ใบหน้ามันดูคุ้นตายังไงไม่รู้แฮะ รูปลักษณ์ภายนอกก็ด้วย”

ฉันส่องกระจกพร้อมลูบคลำใบหน้าของตัวเอง

“อึก!!…เจ็บจริงๆ ไม่ใช่ความฝัน!?”

ฉันลองเอามือหยิกแก้มแล้วกลายเป็นว่ามันดันเจ็บจริงซึ่งมันไม่ใช่ความฝันอย่างแน่นอน ไม่น่าหยิกแรงเลย

ก๊อก! ก๊อก!

“องค์ชายคะ ได้เวลาตื่นแล้วนะคะ”

“เอ๊ะ อ่า ครับ!”

(องค์ชายหรอ?)

เมดคนหนึ่งเคาะประตูเรียก ฉันจึงทำตามที่เธอพูด ทั้งอาบน้ำ แต่งตัว กินข้าวเช้า เรียนหนังสือ ฝึกฝนดาบ กินข้าวเที่ยง เรียนหนังสือ กินข้าวเย็น อาบน้ำ เข้านอน เป็นตารางเวลาของร่างนี้ที่ฉันทำตามไปโดยไม่ขัดอะไร

“เอาล่ะ…มาสรุปกันก่อนดีกว่า”

“ตอนนี้เราน่าจะเกิดใหม่มาอยู่ในร่างของอลัน เฟอร์สิโน เป็นหนึ่งในเป้าหมายการจีบ และเป็นตัวละครลับอีกด้วย ต่อมาคือตอนนี้เราอายุห้าขวบ ซึ่งเนื้อเรื่องต่างๆมันจะเริ่มในอีกสิบปี ต่อไปก็คือ อาณาจักรเฟอร์สิโน ที่เราอยู่นั้น มีสภาวะที่ย่ำแย่ พวกท่านพ่อและท่านแม่จึงส่งเราไปเรียนที่อาณาจักรเอเลฟเพื่อศึกษาความรู้มาพัฒนาช่วยเหลืออาณาจักร แต่เป้าหมายจริงๆของพวกเขาคือให้เราไปหาภรรยามาช่วยกันฟื้นฟูสภาวะตอนนี้ ในรูทของเราที่ถ้าถูกไดอาน่าเลือก อาณาจักรเฟอร์สิโนก็จะได้รับการฟื้นฟูแต่แลกมากับการที่มีความสัมพันธ์ไม่ดีกับอาณาจักรเอเลฟแทน แน่นอนว่าเราจะไม่เอา”

“แล้วทีนี้ เราในชาติก่อนเคยอ่านมาอย่างละเอียดแล้วก็คือ เหล่าเป้าหมายการจีบและเหล่านางร้าย ได้มาเจอกันที่งานเลี้ยงในตอนที่อายุสิบขวบพวกนางร้ายก็ตกหลุมรักเป้าหมายการจีบตั้งแต่วันนั้น และในงานเลี้ยงนั้นอลันไม่ได้เข้าร่วมเพราะต้องเรียนหนังสืออย่างหนักเพื่อสมัครเข้าเรียนและเพราะสภาวะบ้านเมืองด้วย….เดี๋ยวนะ คิดอะไรออกอย่างนึง ถ้าเราทำการฟื้นฟูอาณาจักรนี้ให้ได้ก่อนอายุสิบขวบละก็ เราก็สามารถไปหักเดธแฟลกของพวกเธอได้น่ะสิ”

“งั้นดีเลย แผนแรกฉันจะฟื้นฟูอาณาจักรนี้ให้ได้ก่อน”

ฟุบ!

ฉันคิดแผนขั้นแรกเสร็จแล้วหันไปหาเตียงก่อนจะเอาหน้าฟุบลงหมอนก่อนจะหลับลงไป บอกได้เลยว่าหมอนนุ่มมาก ดูทรงน่าจะทำมาอย่างดีเลย

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ฉันได้รู้ตารางเวลาของตัวเองซึ่งจะปล่อยให้พักในทุกวันเสาร์และวันอาทิตย์เท่านั้น ซึ่งเหมาะแก่การที่ฉันจะได้ออกไปสำรวจให้ทั่วทั้งอาณาจักร แต่ดันติดปัญหาที่ว่า พวกท่านพ่อและท่านแม่ไม่อนุญาติให้ออกไปข้างนอกปราสาท แล้วคิดว่าจะหยุดฉันคนนี้ได้หรอ ความต้องการที่จะช่วยเหล่านางร้ายมันห้ามไว้ไม่อยู่หรอก!

“ผ้าคลุมสีเทาใหญ่ไป หืม?อันนี้ดีกว่า ต่อไปเส้นทางกับสิ่งของที่จะใช้แอบไป….”

ฉันเปิดค้นดูกล่องใต้เตียงก็พบเข้ากับผ้าคลุมสีเทาภายในกล่อง ซึ่งมีอยู่สองผืน ฉันเลือกหยิบอีกผืนไปคลุมตัว ส่วนอีกผืนมันคือผ้าคลุมของอดีตราชาอาณาจักรเฟอร์สิโนหรือก็คือท่านปู่นั่นเองซึ่งมอบให้เป็นของขวัญเมื่อนานมาแล้ว และในเกมก็มีอีเว้นย้อนอดีตของอลันเกี่ยวกับอาณาจักรของตัวเอง ทำให้มีตัวเลือกอยู่สองตัวเลือกคือ    1. ปลอบใจพร้อมโอบกอดอลัน 2. พูดปลอบใจอย่างเดียว ถ้าเลือกตอบข้อสองไปก็จะไม่สามารถจีบอลันต่อได้อีก พูดยาวแล้วรีบลงไปดีกว่า

กึก!

ฉันเอาเชือกมามัดต่อแล้วผูกกับขาเตียงแล้วค่อยหย่อนตัวลงไปจนถึงกระเบื้อง ฉันหันมองซ้ายขวาก็ไม่มีใครอยู่บริเวณนั้นซึ่งโชคดีที่ทางสะดวก ฉันจึงรีบวิ่งไปกระโดดข้ามระหว่างอาคารแล้วกระโดดออกนอกกำแพง ซึ่งในทางภูมิประเทศติดภูเขาทำให้มีส่วนของภูเขาที่ติดกับกำแพงอยู่ส่วนหนึ่งดังนั้นความต่างความสูงจึงไม่มีผลอะไรเลย

“เงียบมากเลยแหะ…ถึงอาณาจักรนี้จะเล็กก็เถอะ แต่ไม่น่าจะเงียบขนาดนี้นะ”

ฉันรีบวิ่งลงเขาจนมาถึงภายในเมืองซึ่งพอมองไปรอบๆ ผู้คนในเมืองนั้นแทบไม่มีใครพูดคุยกันเลย อย่างกับเขตสลัมไม่มีผิด บ้านเรือน อาคาร ทุกหลังทำมาจากไม้อย่างเดียว

(สภาพร่างกายแบบนี้ ไปโดนอะไรมากันนะ?)

ฉันมองไปที่คนกำลังนอนซมอยู่ สภาพร่างกายซูบผอมโซ และมีอาการไอ พูดคนเดียวอยู่ตลอดเวลา

(ถ้าเดินเข้าไปในนี่เราอาจจะเห็นอะไรมากขึ้นก็ได้)

ฉันหันไปดูที่ตรอกแล้วคิดบางอย่างก่อนจะเดินเข้าไปในนั้น

พอเดินเข้าไปราวกับมาอยู่อีกโลกนึงเลย เต็มไปด้วยฝุ่นควันจำนวนมากฉันจึงรีบเอามือมาปิดจมูกตัวเอง มีคนอยู่รอบๆนั้นหลายคนทั้ง โสเภณี คนที่ตั้งแผงลอยขายแล้วบรรจุบางอย่างในนั้น และคนที่นอนซมเหมือนคนที่เจอข้างนอกเมื่อกี้อยู่หลายคน  พอฉันเดินไปเรื่อยๆ สายตาของผู้คนรอบๆจับจ้องมาที่ฉันที่เป็นเด็กตัวเล็กไม่คุ้นหน้าคุ้นตา

“เห้ย ไอเด็กเวรนี่ แกทำเสื้อข้าเลอะนะโว้ย!!”

(หืม!? ตรงนั้นมัน!?)

ฉันได้ยินเสียงจากตรอกที่อยูาข้างๆซึ่งลับตาผู้คน พอลองวิ่งเข้าไปที่เกิดเหตุก็พบขุนนางตัวอ้วนกลมและทหารอีกหนึ่งคน กำลังมีเรื่องกับ…กับเด็กตัวเล็กสองคน

“นี่แกจะชดใช้ข้ายังไง!?”

“หนะ หนูขอโทษแทนน้องชายด้วยค่ะ ได้โปรดยกโทษให้ด้วยเถอะค่ะ”

“นังเด็กนี่!!!”

เพี๊ยะ!!

ขุนนางคนนั้นง้างมือไปตบหน้าเด็กสาวอย่างแรงจนหน้าเธอเลือดออก

“ไม่ได้การแล้ว”

ฉันหันไปเห็นลังไม้ใกล้ๆจึงรีบเอาขาถีบจนหักเป็นแท่งพอจะเอาไปตีหัวหมาได้ พอคิดได้แบบนั้นก็รีบกระโดดเอาไม้ไปฟาดใส่หน้าเจ้าขุนนางคนนั้นอย่างแรง

“อ้าก!! ไอเด็กเวรนี่ แกพวกเดียวกันสินะ บังอาจนัก!!”

“บังอาจนัก แกไม่รู้รึ ท่านผู้นี้คือใคร นี่คือท่านเอิร์ล เด็กซ์กา เชียวนะ!!”

ทหารที่อยู่ข้างๆออกมาตะโกนใส่ฉันพร้อมเอาดาบมาถือขู่ส่วนเจ้าขุนนางใบหน้าของมันก็เต็มไปด้วยเสี้ยนตำ แย่จังที่ฟาดไม่โดนลูกตาของมัน

“ฆ่าพวกมันซะ!! บังอาจมาทำให้ใบหน้าของข้ามีแผล!!”

เจ้าขุนนางรีบสั่งให้ทหารจัดการกับฉัน แต่เด็กสองคนข้างหลังกลับโดนเอี่ยวไปด้วย

“หึ่ย!!”

(เห้ยๆ นี่กะจะฆ่ากันจริงๆเลยนี่หว่า )

ทหารคนนั้นเอาดาบฟันลงมาซึ่งฉันที่ฝึกดาบมาแล้วหนึ่งสัปดาห์ก็พอจะมีความรู้อยู่บ้างจึงรีบหลบไปข้างๆ ก่อนจะเอาไม้มาฟาดที่ต้นคออย่างแรง

“อึก! ไอเด็กเวร!!”

พอเอาไม้ฟาดไปแต่ดันไม่เป็นอะไร คอจะแข็งเกินไปมั้ยนั่น ฉันเลยโดนต่อยสวนคืนจนจุก

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!”

“ไอเด็กนี่!! แกก็คงเป็นพวกเดียวกับมันสิน–!!?”

มีเด็กอีกคนกระโดดไรเดอร์คิกเข้าใส่เจ้าขุนนางอย่างจังจนมาหยุดตรงหน้าฉัน

“ยืนไหวมั้ย!?”

“อื้ม!!”

เด็กคนนั้นถามฉันจึงตอบกลับไป

“อึก!!! รีบไปฆ่ามันเร็วๆสิวะ!!!”

“ครับท่าน!!”

“คิดว่าจะยอมหรอ!!”

“อั้ก!!”

เขารีบเตะสกัดขาก่อนเอามือไปดึงเสื้อของทหารแล้วจับทุ่มด้วยความแรง ซึ่งมันดูเหมือนกับยูโด

“ตอนนี้แหละรีบหนีกันเร็ว!!”

เขารีบพาฉันและเด็กอีกสองคนหนีไปตามทางที่เขานำพาไปจนมาถึงหน้าบ้านของเขา อันที่จริงแล้วตั้งแต่ที่เขาจับทหารคนนั้นทุ่มลงกับพื้นพวกนั้นก็ไม่ตามมาอีกเลย 

เขาพาเด็กทั้งสองคนไปส่งบ้านพอเสร็ตแล้วก็หันมาหาฉัน

“จะว่าไปนายไม่คุ้นหน้าเลย ไม่ใช่คนแถวนี้สินะ?”

“อะ อืม ใช่แล้วล่ะ”

“ฉันเห็นนะตอนที่นายเอาไม้ไปฟาดหน้าเจ้าอ้วนนั่นน่ะ สุดยอดไปเลยนะ!”

“อืมก็ไม่ขนาดนั้น นายต่างหากไอท่าจับทุ่มคนที่ตัวใหญ่กว่าได้ง่ายๆเลยเนี่ยสุดยอดกว่าฉันอีกนะ”

ฉันพูดออกไปด้วยความประทับใจ

“อ๋อ นี่คือวิชาป้องกันตัวด้วยมือเปล่าน่ะ หรือชื่อจริงๆว่า ‘ ยิวยึตสุ ‘ คุณพ่อเป็นคนสอนฉันเอง”

ยิวยึตสุ นั่นเป็นศิลปะป้องกันตัวของญี่ปุ่นสมัยก่อนต่อมาเพราะเรื่องความรุนแรงจึงเปลี่ยนวิธีการฝึกให้ซอฟท์ลงมาจนกลายมาเป็นยูโด ไม่นึกเลยว่าในโลกนี้ก็มีด้วย แต่เดี๋ยวนะโลกของเกมจีบหนุ่มมีด้วยหรอ ไม่ยักกะรู้นะเนี่ย

“เรย์ กลับมาแล้วหรอ?”

“กลับมาแล้วฮะพ่อ”

มีชายคนหนึ่งเดินออกมาจากบ้านของเรย์ พ่อของเขารึเปล่าหว่า

“คนนี้คือ…”

“อ่า คนนี้คือ…จะว่าไปนายชื่ออะไรหรอ?”

“เอ๊ะ อ่า ฉันชื่อ ลัน ยินดีที่ได้รู้จัก “

ฉันพูดออกไปด้วยชื่อปลอม เพราะยังไม่อยากเปิดเผยตัวตอนนี้

“ฉันชื่อ ทอร์น เป็นพ่อของเรย์ว่าแต่เด็กคนนี้ไปทำอะไรให้เธอรึเปล่า?”

“อ่า ไม่ครับ เขาช่วยผมไว้จากทหารน่ะ จะว่าไปคณพ่อของเรย์เป็นคนสอนวิชายิวยึตสุให้เรย์สินะครับ ทำไมผมไม่เคยได้ยินชื่อวิชานั้นมาก่อนเลยล่ะ?”

ฉันหันไปถามพ่อของเรย์ด้วยความสงสัย

“จะว่ายังไงดี….”

“เพราะพวกขุนนาง ทหาร รวมไปถึงราชวงศ์ เห็นว่าวิชานี้มันนอกรีตและไร้ซึ่งความปราณีด้วยน่ะสิ”

“พูดเหมารวมหมดเลยอย่างนั้นหรอ?”

“ก็ใช่น่ะสิ! ทั้งราชา ทั้งราชินี ทั้งเจ้าชาย ยังไงก็ไม่สนพวกเราชนชั้นล่างอยู่!!”

“เรย์พอได้แล้ว”

“อึก…แต่มันก็จริงไม่ใช่หรอพ่อ”

“เอ่อนี่คือว่า จะว่าอะไรมั้ยครับ? ถ้าผมอยากจะขอมาฝึกด้วย ทุกวันเสาร์กับวันอาทิตย์”

“หืม? ได้สิ ฉันก็ไม่เกี่ยงหรอกนะ! ได้มั้ยฮะพ่อ!”

ฉันถามไปเรย์ก็ตอบรับพร้อมหันไปมองพ่อของเขาด้วย เอาตามจริงคือแค่ฝึกดาบอย่างเดียวมันไม่น่าจะได้ผลด้วยสิ ในเกมนั้นเจ้าเอดิแกนที่เป็นเป้าหมายการจีบ ฝึกฝนดาบมามาก ในคาบฝึกดาบอลันก็เคยดวลดาบด้วยแล้วแพ้ไป แล้วในรูทของเจ้านั่นก็อลันก็ไปท้าดวลเพื่อแย่งไดอาน่าแล้วแพ้ถูกฆ่าตายไป ดังนั้นถ้าหากเราจะช่วยพวกนางร้ายให้ได้ทุกคนฝึกไว้ก็ไม่เสียหายอะไร

“อืม…เอาสิ ทุกวันเสาร์อาทิตย์เธอสามารถมาฝึกได้ทุกเมื่อเลยนะ”

พ่อของเรย์ยิ้มตอบรับฉันไป สาเหตุที่ฉันฝึกไม่ใช่แค่เพราะเพื่อช่วยพวกนางร้ายเท่านั้น แต่เพราะเอาไว้จัดการกับพวกขุนนางที่คดโกงอาณาจักรนี้ด้วย

______________________________________________