ฉันเป็นหัวหน้าเผ่าดึกดำบรรพ์ - ตอนที่ 5 กําแพงป้องกันหนาว

บทที่ 5 กําแพงป้องกันหนาว

 

ในตอนเย็น มู่เฟิง เดินมาทางทิศตะวันตกของเผ่า เผ่าต้าเจียงตั้งอยู่ริมภูเขา 3 ด้าน เหลือเพียงทางออกทางด้านตะวันตก ทางด้านตะวันตกเป็นป่าที่ค่อนข้างเตี้ย พวกนักล่าเดินทางเข้ามาในเผ่าด้วยเส้นทางนี้

 

สิ่งที่ มู่เฟิง ต้องการจะทําก็คือการสร้างกําแพงป้องกันที่ด้านหนึ่งของเผ่า!

 

“ขุดร่องลึกจากตรงนี้แล้วฝังกิ่งไม้ลงไป!” มู่เฟิง พูดพลางทําตัวอย่างไปพลาง หยิบมีดกระดูกขึ้นมาและขุดบนพื้นจากนั้นก็ใช้ท่อนไม้ยาว 3 เมตรปักอยู่ข้างในแล้วใช้เท้าเหยียบลงไปให้แน่น

 

เขาลุกขึ้นยืนถือมีดกระดูกวาดเส้นตามต้นไม้ที่เขาฝังอยู่ไม่ไกลและกล่าวว่า “ท่อนไม้ทั้งหมดจะถูกฝังอยู่ใต้ดินลึกเช่นเดียวกับอันของข้า!”

 

“เข้าใจแล้ว!” หมิงกวง เป็นผู้นําในการตอบสนอง

 

“อีกอย่าง รอจนกระทั่งท่อนไม้ถูกฝังไว้ตรงนี้เสร็จแล้วค่อยเอากองหินไว้หลังต้นไม้แบบนี้”

 

เมื่อพูดถึง มู่เฟิง ก็ยกหินขึ้นมากองทีละก้อนเหมือนการก่อกําแพงอิฐในชาติที่แล้ว

 

“ นี่มันคืออะไรกันแน่?” หมิงกวง รู้สึกสับสนแล้วเดินไปหา มู่เฟิง อย่างระมัดระวัง

 

“หัวหน้าเผ่าพวกเรากําลังทําอะไรกัน?”

 

มู่เฟิง ครุ่นคิดอยู่สักครู่พยายามพูดให้เขาฟังด้วยคําง่ายๆ

 

“ข้ากําลังสร้างกําแพงเพื่อปกป้องเผ่า!”

 

“กําแพง?” หมิงกวงงุนงง “ปกป้องเผ่า?”

 

มู่เฟิง พูดไม่ออก หมิงกวง ไม่รู้ด้วยซ้ําว่าอะไรคือ “กําแพง”

 

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาคิดอีกครั้งเขาก็โล่งใจ เพราะทั้งเผ่าและยุคสมัยนี้ยังอยู่ในช่วงยุคหิน

 

“กําแพงก็คือสิ่งที่สามารถปิดกั้นคนจากภายนอกได้ไม่ให้พวกเขาเข้ามาในเผ่าของเราได้อย่างง่ายดาย!” มู่เฟิงอธิบายและลงมือฝังท่อนไม้กับทุกคนด้วยตนเอง

 

เมื่อต้นไม้ถูกฝังไปเรื่อยๆตามระยะยาว 2-3 เมตร เขาก็เริ่มสร้างกําแพงอีกครั้ง

 

หินบางก้อนไม่ได้เรียบ เขาหยิบหินก้อนเล็กๆมาเคาะทุบส่วนที่ยื่นออกมาแล้วค่อยวางมันใหม่อีกครั้ง

 

หมิงกวง ตกตะลึง ในเผ่าไม่เคยมีใครทําแบบนี้มาก่อนยิ่งไม่มีใครรู้ว่าทําแบบนี้แล้วมีความหมายอย่างไร แต่พวกเขายังคงทําตาม มู่เฟิง ทุกอย่าง แล้วถามว่า “หัวหน้าเผ่า กําแพงนี้จะสูงขนาดไหน คนอื่นเข้ามาไม่ได้แล้วพวกเราจะออกไปได้อย่างไร?”

 

“เอ่อ..” มู่เฟิง พึ่งนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้จึงรีบลุกขึ้นและกล่าวว่า

 

“เว้นที่ตรงนี้เอาไว้อย่าฝังต้นไม้หรือก่อกําแพง!” เขาเพิ่งนึกได้ว่าเขาลืมประตูทางออก ยังดีที่พวกเขายังต้นไม้ยังไม่ถึงตําแหน่งทั้งหมดไม่อย่างนั้นคงเสียเวลาเปล่า

 

คนหลายสิบคนช่วยกันลงมือพร้อมกันไม่นานต้นไม้ก็ถูกฝังกลายเป็นรั้วรอบนอก ส่วนกําแพงหินอยู่ด้านหลังกลายเป็นกําแพงป้องกัน

 

มู่เฟิง มองไปที่รอยแยกที่โผล่ออกมาจากกําแพงและพยายามเสริมก้อนหินก้อนเล็กเข้าไปเพื่อเสริมความแข็งแกร่ง อย่างไรก็ตามปัญหาต่อมาที่เขาพบเจอก็คือการขาดแคลนน้ํา เขาจําเป็นจะต้องแก้ปัญหาอาหารและปัญหาน้ําดื่มโดยเร็วที่สุด

 

เขามองไปที่ระบบและภารกิจที่ตามมาก็คือการแก้ปัญหาแหล่งน้ําถ้าสําเร็จภารกิจจะได้ 300 คะแนน

 

แต่เมื่อเทียบกับแหล่งน้ําแล้วความปลอดภัยของชนเผ่าและความปลอดภัยนั้นสําคัญกว่า ดังนั้นเรื่องนี้จึงทําได้เพียงชะลอไปก่อน

 

เมื่อเห็นว่ารั้วและกําแพงหินถูกสร้างขึ้น มู่เฟิงจึงพูดต่อ

 

“ คราวนี้พวกเราเอาต้นหนามที่ขุดมามาวางไว้บนกําแพงที่เราฝังลงไป

 

“ หา?”

 

“นี่”

 

เสียงอุทานดังมาจากฝูงชน

 

สาเหตุที่ใช้ต้นหนามเพราะมันเหมือนต้นกุหลาบบนกําแพงสมัยใหม่ ด้านบนมีหนามแหลม

 

แต่ต้นหนามในยุคนี้หนากว่าเถาวัลย์ของกุหลาบ หนามยาวกว่า 1 ถึง 2 นิ้ว! การขุดต้นหนาม พวกนี้มาทําให้หลายคนได้รับบาดเจ็บและถูกแทง ถ้าเขาเอาต้นน้ําเหล่านี้วางไว้บนกําแพงอาจจะมีใครเผลอไปจับทําให้ได้รับบาดเจ็บได้

 

“หัวหน้าเผ่าคือว่า…” หมิงกวง อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่หยุดพูด

 

มู่เฟิง กําลังจะอธิบายแต่พบว่าหลี่หูได้พยุงผู้อาวุโสเฒ่าเข้ามา

 

“ผู้อาวุโส!” มู่เฟิง ก้าวไปข้างหน้าและพยุงชายชราไว้ ชายชราเอื้อมมือออกมาและจับแขนของ มู่เฟิง ก่อนที่จะมองไปที่กําแพงสูงที่ถูกสร้างขึ้นและมองไปที่ต้นหนามที่ฝังอยู่ เขาถามด้วยความสงสัยว่า

 

“นี่มันคืออะไรกัน?”

 

มู่เฟิง อธิบายอย่างอดทนว่า “นี่คือกําแพงและกําลังที่จะปลูกต้นหนามเอาไว้ด้านนี้ จากนั้นเมื่อมันงอกเจริญเติบโตมันจะสามารถเป็นกําแพงป้องกันได้อีกชั้นหนึ่ง หากมีคนมาปล้นเผ่าต้าเจียงของเราอีก พวกเขาจะต้องผ่านกําแพงที่เราสร้างนี้!”

 

ดวงตาของชายชราเป็นประกายมองไปที่ มู่เฟิง ด้วยความประหลาดใจ “นี่เป็นวิธีที่ดีจริงๆทําไมก่อนหน้านี้พวกเราไม่มีใครคิดออก!”

 

หลี่หูและ หมิงกวง ที่อยู่ข้างๆก็เพิ่งเข้าใจเจตนาของ มู่เฟิง ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ มู่เฟิง ยังคงพูดต่อ

 

“ตอนนี้สิ่งที่สําคัญที่สุดก็คือความปลอดภัย หากความปลอดภัยของชนเผ่าของเรามั่นคงแล้วขั้นต่อไปก็คือการแก้ปัญหาเรื่องอาหาร”

 

เมื่อพูดจบเขาก็หันไปหาหลี่หู “ลุงหลี่หู ตอนนี้ยังมีอาหารของเผ่าเหลืออีกเท่าไหร่?”

 

หลี่หูทําสีหน้าปั้นยาก “เหลือไม่มากแล้วสามารถกินอยู่ได้ไม่ถึง 2 วัน!”

 

“นี่มัน…” มู่เฟิง คิดไม่ถึงว่าสถานการณ์จะเลวร้ายขนาดนี้

 

หมิงกวงก้มหัวลง “เป็นเพราะข้านั้นไร้ประโยชน์!”

 

มู่เฟิง โบกมือ “ท่านทําดีที่สุดแล้วเพียงแต่วิธีการยังไม่ถูกต้อง คราวนี้ข้าจะตามพวกท่านไปด้วยข้ามีวิธีที่จะจับเหยื่อได้มากขึ้น!”

 

“วิธี?” หมิงกวง เผยความสงสัยออกมาจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นดีใจ

 

“ได้เหยื่อเพิ่มขึ้น?”

 

“อืม” มู่เฟิง พยักหน้า

 

“แต่ว่า…” หมิงกวง ยังคงต้องการที่จะเถียงออกมาพร้อมกับมองไปที่ชายชราในเวลาเดียวกัน แต่ชายชราไม่ได้พูดอะไรเพียงมองไปที่กําแพงที่พึ่งสร้างเสร็จใหม่ๆ

 

“ข้าคือหัวหน้าเผ่า!” มู่เฟิงกล่าวอย่างหนักแน่นดังนั้นจึงไม่มีสิ่งใดที่ทําให้ หมิงกวง คัดค้านได้ เขาทําได้เพียงตอบตกลง

 

Related