ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 96 เล่นเกม

บทที่ 96 เล่นเกม

ไป๋โม่ฮัวส่ายหน้าแทนคำตอบ สมัยเรียนเขาเป็นเด็กที่เอาแต่สนใจเรื่องเรียนกับการวาดภาพเท่านั้น เรื่องเกมหรือสิ่งบันเทิงอื่น ๆ แทบไม่ได้แตะ

กู้หมิงหลี่เสียงดังขึ้นด้วยความประหลาดใจ มีคำถามมากมายหลุดออกมาจากเจ้ารุ่นน้องจอมเกเร

“เป็นเด็กเรียนมากเลยสิเนี่ย เคยโดดเรียนบ้างไหม เคยโดนทำโทษ รายงานความประพฤติ หรือมีความรักบ้างปะเนี่ย”

คำถามมากมายที่ยิงเข้ามาทำเอาคนฟังนิ่งอึ้งไป โดยเฉพาะคำถามสุดท้าย ใบหน้าสวยของคนพี่ขึ้นสีในทันที ไม่ใช่แค่ข้างแก้ม แต่ยังลามไปถึงใบหูเหมือนลูกตำลึงสุก

กู้หมิงหลี่ยังไม่วายส่งสายตาประหลาดใจ “อะไร ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว ถามแค่นี้ก็เขินใหญ่เลย โตมาขนาดนี้ได้ยังไงเนี่ย”

ไป๋โม่ฮัวจ้องกลับอย่างโกรธ ๆ “ฉันแค่อยากรู้เรื่องเกม ทำไมลากมาถามเรื่องพวกนี้ได้ฮะ”

ปฏิกิริยาแบบนั้นกลับยิ่งทำให้กู้หมิงหลี่สนอกสนใจมากกว่าเดิม

“เล่าให้ฟังหน่อยสิ ตอนนี้ฉันเริ่มสนใจเรื่องนี้ขึ้นมาแล้ว นายยังดูเด็ก แล้วก็ออกจะอ่อนโยน มีผู้หญิงมาตามจีบบ้างหรือเปล่าสมัยเรียน แล้วคนที่มาตามจีบเป็นแบบไหน แบบพี่สาวออฟฟิศปะ?”

ไป๋โม่ฮัว “!!!”

เขารีบผลักกู้หมิงหลี่ที่เอาหน้าเข้ามาใกล้ให้ห่างออกไป “ถามอะไรเนี่ย ทำไมต้องบอกด้วย”

อาการร้อนรนนั้นทำให้คนถามเริ่มคิดได้ว่าคงจะทำให้เจ้าตัวโกรธมากขึ้นแน่ถ้ายังคะยั้นคะยอต่อไป

กู้หมิงหลี่ยักไหล่แล้วเปลี่ยนเรื่อง “แล้วคำถามสองข้อแรกล่ะ”

ไป๋โม่ฮัวขึ้นเสียง “การโดดเรียนกับโดนรายงานความประพฤตินี่มันเรื่องปกติตรงไหนฮะ”

กู้หมิงหลี่เดาะลิ้นตอบ “น่าเบื่อชะมัด วัยเรียนมันก็ต้องมีนอกกฎกันบ้างสิ ทำตัวเกเรสักหน่อย ต้องโดดเรียน มีความรัก หรืออย่างน้อยก็รีบกลับบ้านไปเล่นเกมบ้าง”

ระหว่างที่พูดเขาก็ใช้นิ้วแตะที่จอจัดการผู้เล่นฝ่ายตรงข้ามไปด้วย หลังจากนั้นเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ก็ดึงความสนใจของเขาไปแทน

มีเสียงหวานเลี่ยนออกมาจากหูฟัง เหยา*[1] ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกำลังขอร้อง ‘พี่G’ ให้ไว้ชีวิตตัวเอง แต่กู้หมิงหลี่ไม่ได้สนใจ ยกปืนขึ้นยิงอีกฝ่ายทันที เขาเริ่มไล่ล่าอีกฝ่ายต่ออย่างดุเดือด ก่อนจะหันไปจัดการเหยาอีกคนไปด้วย

[ฉิบ! เหยาทำไมถึงโดนหานซิ่นโจมตีล่ะ]

[พี่G นายโจมตีผิดฝั่งหรือเปล่า]

กู้หมิงหลี่ดุนลิ้นกับกระพุ้งแก้มแล้วตอบเสียงเย็น

[ไม่ผิด ก็เล่นอ่อนไป ไม่รู้จะช่วยยังไงเลยจัดการแทนไง]

[แม่ง!]

[อะไรวะเนี่ย]

ระหว่างการโวยวายครั้งสุดท้ายของเหยา กู้หมิงหลี่ก็ส่งเธอออกจากเกมไปด้วยการโจมตีของตัวเอง

หลังจากเหยาถูกจัดการ เด็กหนุ่มก็กดปิดหูฟังแล้วเปลี่ยนไปมองคนข้าง ๆ ที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แทน

“นายกำลังบังฉันอยู่”

ไป๋โม่ฮัวรีบขยับถอยออกมาแล้วเอ่ยตอบ “โทษที ไม่ได้ตั้งใจ”

หลังจากเล่นไปครบเกมหนึ่ง เขาก็ละสายตาจากจอแล้วหันไปบอกให้อีกฝ่ายเอาโทรศัพท์ตนเองออกมา

“ให้สอนเล่นไหม”

ในตอนนั้นเองที่ดวงตาของไป๋โม่ฮัวเป็นประกายขึ้น รีบหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมานั่งข้าง ๆ ร่างสูง จากนั้นกู้หมิงหลี่ก็เริ่มดึงอีกฝ่ายเข้าร่วมทีมและอธิบายคร่าว ๆ ก่อนเริ่มเล่นเกม

หนวนหน่วนงีบหลับไปหนึ่งชั่วโมง แก้มนวลอมชมพูซบอยู่กับที่นอนนุ่มอย่างน่าเอ็นดูคล้ายลูกท้อลูกกลมน่ารัก

กู้หมิงอวี๋ที่นอนอยู่ด้วยลืมตาขึ้น เขาพลิกตัวไปกอดน้องสาวในอ้อมแขนแล้วเกยคางเรียวบนกลุ่มผมนุ่มนิ่ม ดวงตาลูกท้อมองผิวเนียนนุ่มสีอมชมพูแน่นิ่ง เขายกนิ้วจิ้มแก้มของเธออย่างอดไม่ได้ จากนั้นก็ฝังจมูกหอมแก้มน้องสาวฟอดใหญ่ กลิ่นหอมนวลราวกับน้ำนมนั้นทำเอาชายหนุ่มหัวใจพองโตไปหมด

หนวนหน่วนสะลึมสะลือ เธอลืมตาตื่น มองพี่ชายด้วยแววตาง่วงงุนปนสงสัย ต้องโดนจับแก้มอยู่หลายครั้งกว่าจะตื่นเต็มที่แล้วโต้ตอบกับพี่ชายกลับไปได้

“พี่สามคะ”

เสียงนุ่มไพเราะน่าฟังดังขึ้น หนวนหน่วนลุกขึ้นนั่งบนที่นอน แต่มือเล็ก ๆ ยังคงกำผ้านวมเอาไว้ ดูเรียบร้อยน่ารักมาก ๆ

กู้หมิงอวี๋สะกิดหน้าผากมนอย่างเอ็นดู

“ตื่นหรือยังเนี่ย นอนต่ออีกหน่อยไหม”

ร่างเล็กของเด็กหญิงส่ายหน้าไปมา เธอปิดปากหาวเล็กน้อยพลางยกมือขึ้นมาขยี้เปลือกตา ดวงตาคู่โตเอ่อไปด้วยน้ำตาแลดูเปล่งประกายมากขึ้นไปอีก

กู้หมิงอวี๋มองน้องสาวต่อครู่หนึ่ง จากนั้นถึงลุกขึ้นเปิดตู้เสื้อผ้า เขาหาเสื้อผ้าในตู้นั้นอยู่นานจนเกือบค้นทั้งตู้ออกมากองที่พื้นกว่าจะเจอเสื้อผ้าที่ต้องการใส่ ได้ชุดแล้วเขาก็เดินเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนชุด

เมื่อออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าหนวนหน่วนที่ตื่นเต็มที่กำลังจัดแจงผ้าปูที่นอนที่ยุ่งเหยิงในตอนแรกอยู่บนเตียง มือกลม ๆ กำลังดูแลความเรียบร้อยอย่างคล่องแคล่ว จัดการเสร็จแล้วเจ้าตัวก็ลงจากเตียงเพื่อจัดการกับเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นพรม

พรมนิ่ม ๆ สีอ่อนของห้องนี้ทำให้รู้สึกอุ่นเมื่อเหยียบมันด้วยเท้าเปล่า เพราะพวกมันถูกทำความสะอาดอย่างดี เวลาหาเสื้อผ้าใส่ ชายหนุ่มจึงโยนตัวที่ไม่ต้องการลงที่พื้นพรม พื้นห้องเลยเต็มไปด้วยเสื้อผ้า

ดาราหนุ่มเคยชินกับการทำแบบนั้นและไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องผิดปกติ แต่ตอนนี้เมื่อเห็นว่าน้องสาวตัวน้อยกำลังจัดเสื้อผ้าเหล่านั้นให้ตัวเอง เขาก็รู้สึกอายขึ้นมา

ถ้าผู้จัดการกับผู้ช่วยรู้เข้าคงแปลกใจไม่น้อยว่าคนอย่างเขาเนี่ยนะมารู้สึกอายกับเรื่องแบบนี้

“ไม่ต้องหรอกหนวนหน่วน เดี๋ยวพี่จัดเองทีหลัง”

จริง ๆ ต้องบอกว่าผู้ช่วยจะมาช่วยจัดเองทีหลังต่างหาก เขาไม่อยากให้น้องสาวต้องมาเหนื่อยช่วยทำอะไรแบบนี้ให้

เขาจ่ายเงินเดือนให้ผู้ช่วยมากกว่าคนอื่น ๆ เพราะอีกฝ่ายต้องรับหน้าที่มากกว่าแค่งานผู้ช่วยทั่วไปหลายอย่าง

กู้หมิงอวี๋รู้ดีว่าตัวเองเป็นคนอย่างไร ทั้งทำอะไรไม่เป็นระเบียบและยังไม่ชอบทำความสะอาดห้องเอง เพราะงั้นเลยปล่อยให้เรื่องนี้เป็นหน้าที่ของผู้ช่วย

เพราะความเป็นระเบียบของน้องสาว มือเล็ก ๆ นั้นจึงจัดการเสื้อผ้าให้ไปอยู่บนไม้แขวนอย่างเรียบร้อย

กู้หมิงอวี๋เดินไปห้ามด้วยการอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมา

“พรมไม่ได้สกปรก ทิ้งไว้แบบนี้ไม่เป็นไรหรอก”

หนวนหน่วนพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง แต่สายตายังคงจับจ้องไปที่เสื้อผ้าเหล่านั้น ทำให้กู้หมิงอวี๋ต้องรีบพาเธอออกจากห้องไปแล้วทิ้งเสื้อผ้าพวกนั้นไว้ที่เดิม

ทันทีที่ออกมาจากห้องนอน เขาก็ได้ยินเสียงเจือความหงุดหงิดของกู้หมิงหลี่ดังขึ้นมา

“ทำไมซื่อบื้อขนาดนี้ ดีนะที่ฉันห้ามไม่ให้นายรับยาพิษจากฝั่งนั้น จะมีใครเล่นเกมเก่งกว่าฉันอีก”

ในตอนนี้ฝ่ายตรงข้ามเพิ่งถูกไป๋โม่ฮัวจัดการ ตัวละครในเกมตกลงมาด้านล่างและถูกฆ่าตายในทันที

กู้หมิงหลี่เอ่ยต่อ “ดีมาก ใช้ยาพิษเป็นด้วย”

ไป๋โม่ฮัว “…”

ทำไมถึงเป็นคนเล่นเกมตามใจตัวเองได้ขนาดนี้ นิสัยการเล่นเกมไม่ได้จากการใช้ชีวิตจริง ๆ เลยสักนิด เสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมทีมของกู้หมิงหลี่ดังมาจากหูฟัง ไป๋โม่ฮัวโกรธมากเพราะเพิ่งจะฮีลให้อีกฝ่ายไป

ไม่นานหลังจากนั้นกู้หมิงหลี่ก็ถูกฝ่ายตรงข้ามรุมซุ่มโจมตี ถึงเขาจะเล่นเดี่ยวได้เก่งขนาดไหน แต่ก็ไม่สามารถเอาชนะการล้อมโจมตีจากทั้งทีมได้ ความสำเร็จในตอนแรกจึงพังทลายย่อยยับ

กู้หมิงหลี่ ”…”

เพื่อนร่วมทีมพากันเปิดไมค์ เสียงสบถด่าดังออกมาไม่หยุด

[บ้าเอ๊ย เล่นยังไงเนี่ย]

[ไปเอายาคนอื่นมา!]

ไป๋โม่ฮัว ‘นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน QAQ’

[1] เหยา ตัวละครในเวทย์สาวในเกม Honor of Kings

[2] หานซิ่น ตัวละครนักฆ่าผมแดงในเกม Honor of Kings