ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 95 อวี๋อวี่หล่อที่สุดเลย

บทที่ 95 อวี๋อวี่หล่อที่สุดเลย

ดวงตาสีเข้มของหนวนหน่วนส่องสว่างสวยงามทันทีที่เห็นว่ามีความคิดเห็นเป็นห่วง ปลอบโยน และให้กำลังใจพี่ชาย ใบหน้าของน้องน้อยมีความสุขยิ่งกว่าเจ้าตัวเองเสียอีก

หนวนหน่วนเกิดสงสัยอะไรบางอย่างขึ้นมานิดหน่อยจึงเอ่ยถามพี่ชายเบา ๆ

“พี่สามคะ ทำไมพวกเขาถึงเรียกพี่สามว่าสามี แล้วก็เรียกว่าอวี๋อวี่ด้วย”

ผู้ช่วยที่กำลังดื่มน้ำด้วยอาการคอแห้ง เมื่อได้ยินคำถามนั้นก็ไม่สามารถกลั้นเอาไว้ได้ แต่คนตรงข้ามเขากลับเป็นกู้หมิงหลี่ที่ไม่น่ามีเรื่องด้วยสุด ๆ เขาจึงจำต้องหันไปด้านข้างแล้วพ่นน้ำออกมาดังพรวด

เป็นผู้จัดการที่รับน้ำนั่นไปอย่างเต็ม ๆ “…”

เขามองกลับมาที่ผู้ช่วยด้วยสายตาว่างเปล่า

“พี่ครับ… ผมขอโทษ”

กู้หมิงอวี๋บีบจมูกน้อย ๆ ของหนวนหน่วน “เพราะใคร ๆ ก็อยากเป็นแฟนของพี่สามของเธอไง แต่พี่ตอบรับทุกคนไม่ได้ เพราะงั้นพวกเขาก็เลยเรียกพี่ว่าสามีกันทั้งหมด ส่วนชื่ออวี๋อวี่ เพราะว่าพี่สามชื่อว่ากู้หมิงอวี๋ เรียกว่าอวี๋อวี่เป็นเหมือนชื่อเล่น เรียกแบบสนิทกัน แฟน ๆ อยากเรียกแบบนั้นจะได้สนิทด้วย”

หนวนหน่วนพยักหน้าอย่างเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง จากนั้นสองพี่น้องตัวเล็กตัวใหญ่ก็พากันท่องโลกโซเชียลด้วยกันต่อ

มีบ้างที่เจอคอมเมนต์ของแอนตี้แฟนแบบนี้

[ไม่เข้าใจเลยว่ากรี๊ดอะไรกู้หมิงอวี๋กันนักหนา ไม่เห็นว่าจะหล่อตรงไหน ผู้ชายเท่ ๆ แข็งแรง ๆ น่าสนใจมากกว่าอีก]

หนวนหน่วนเห็นกับตาตัวเองว่าพี่สามพับแขนเสื้อ เปลี่ยนแอ็กเคานต์อย่างชำนาญแล้วเข้าไปตอบกลับที่คอมเมนต์นั้น

จากนั้นก็เริ่มเข้าสู่สนามการต่อสู้หลังคีย์บอร์ด

อวี๋อวี่หล่อที่สุดเลย ตอบกลับ: [โอ้โห ไม่อยากจะเชื่อ พิมพ์อะไรแบบนี้มั่นใจแล้วใช่ไหม เขาหน้าตาดีจะตาย แถมยังหุ่นดีอีก รูปร่างก็ตามฉบับผู้ชายแข็งแรง คุณล่ะหล่อเท่าเขาหรือเปล่า? รูปร่างดีแบบนั้นไหม? มีซิกซ์แพ็กเหรอ? สูงเกิน 180 หรือเปล่า? ผิวดีได้เท่านั้นไหม? มีสาว ๆ คอยไล่ตามได้เท่าเขาเหรอ? มีเงินจ่ายค่าบ้านสำหรับปีนี้พอหรือยัง?

ถ้ายังไม่ได้มีครบทุกอย่างนี้หรือขาดไปแม้แต่ข้อเดียวก็ควรจะละอายซะบ้าง ทำมาตัดสินคนอื่น ไปเอาความมั่นมาจากไหนกัน ถึงจะหน้าตาดีหรือมีบารมีมาจากไหนก็เถอะ ที่มาว่าอวี๋อวี่ของฉันก็เพราะอิจฉามากกว่า ถ้าอิจฉาเขาก็แค่พิมพ์ออกมาตรง ๆ เลยว่าอิจฉา ไม่เห็นต้องมาอ้อมค้อมว่าคนอื่นแบบนี้ เสียเวลามาตอบคนอย่างคุณจริง ๆ]

และหลังจากที่เขาตอบข้อความไปแบบนั้นก็มีคนมาตอบกลับเพิ่มด้านล่างมากมายที่ล้วนแต่เห็นด้วยกับ @อวี๋อวี่หล่อที่สุดเลย ทั้งสิ้น

[พี่คะ ได้เจอกันอีกแล้ว ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ไม่เคยใช้คำหยาบเลยด้วย]

[ฮ่าฮ่าฮ่า ต้องโดนซะบ้าง แล้วฉันก็สงสัยนิดหน่อย ผู้ชายหน้าตาดีจะแมน ๆ แข็งแรงไปพร้อมกันไม่ได้หรือไงฮะ ทำไมกล้าเอาเรื่องนี้มาโจมตีอวี๋อวี่ ตาบอดหรือไงถึงไม่ได้เห็นว่าเขารูปร่างดีแข็งแรงแค่ไหน ทั้งมีซิกซ์แพ็ก ทั้งดูสวยไปพร้อมกันในคนเดียวได้ จะให้สู้กับคนสิบคนก็ยังไหวเลยเถอะ เอาอะไรมาไม่แข็งแรง]

[อิจฉาก็บอกมาเถอะ ดีใจที่ได้เจอพี่อีกครั้งนะคะ เห็นพี่มาตอบทีไรก็รู้สึกดีทุกที จะให้มาว่าร้ายอวี๋อวี่ของเราเรื่องไหนก็ได้ แต่ไม่ใช่เรื่องรูปร่างหน้าตา นอกจากจะมีซิกซ์แพ็กแล้วยังผิวเนียนมากอีกต่างหาก เทพบุตรของแท้บอกเลย]

เรียบร้อย!

กู้หมิงอวี๋เปลี่ยนแอ็กเคานต์กลับมาอย่างมีความสุข ชายหนุ่มมองไปทางหนวนหน่วนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ พลางบีบแก้มนิ่มนวลของน้องสาวเล็กน้อยอย่างอารมณ์ดี

“ตกใจเหรอ”

หนวนหน่วนกะพริบตาปริบ ๆ แล้วใช้ดวงตากลมคู่สวยมองไปที่เขาก่อนจะเอ่ยอย่างแผ่วเบา

“พี่สาม ร้ายกาจมาก!”

กู้หมิงอวี๋อารมณ์ดีสุด ๆ เขากอดน้องสาวตัวเล็กและจุ๊บแก้มหอมกรุ่นของเธอ

ไม่นานทั้งหมดก็มาถึงคอนโดของดาราหนุ่ม เพราะเป็นคอนโดขนาดใหญ่และหรูหรา ที่นี่จึงมีระบบรักษาความปลอดภัยอย่างดี เจ้าบ้านหาวหวอดออกมาทันทีที่มาถึง เขาถอดรองเท้า เหลือเพียงถุงเท้าแล้วย่ำลงบนพื้นที่ถูกปูด้วยพรมหนานุ่ม

กู้หมิงหลี่ไม่ได้เกรงใจอะไร เขาเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับรองเท้าสลิปเปอร์คู่หนึ่งที่ค้นเจอในตู้ ไป๋โม่ฮัวเดินเท้าเปล่าเข้าห้องอย่างสนอกสนใจ ถ้าสตูดิโอของตัวเองไม่ได้เปื้อนสีอยู่บ่อย ๆ ก็คงจะอยากปูพรมหนานุ่มแบบนี้เอาไว้ในห้องบ้าง ทุกครั้งที่เท้าสัมผัสมันช่างนุ่มสบายจริง ๆ

หนวนหน่วนกวาดตามองตู้เก็บรองเท้า และยังไม่ทันได้มองอย่างจริงจังก็ถูกแขนเรียวอุ้มตัวลอยขึ้นมา

เด็กหญิงตัวน้อยไม่ทันได้ถอดรองเท้าด้วยซ้ำ เธอก้มหน้าลงมองพื้นแล้วพบว่าแขนขาตัวเองกำลังลอยอยู่ในอากาศ เด็กน้อยทำได้เพียงคว้าแขนแกร่งของพี่สี่เอาไว้แน่นด้วยความตื่นตระหนก แม้จะมีเสียงร้องในลำคอนิดหน่อยเพราะความตกใจ แต่หลังจากนั้นเธอก็ยอมอยู่นิ่ง ๆ อย่างเชื่อฟัง

ผู้ช่วยและผู้จัดการมาส่งพวกเขาถึงที่แล้วก็ขอตัวกลับไป

“อยากดื่มอะไรไหม”

กู้หมิงอวี๋ถอดเน็กไทออก เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบนที่สวมอยู่สองเม็ด เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าสวยงามใต้ลำคอเพรียวงามสมบูรณ์แบบสู่สายตาคนมอง

เป็นภาพลักษณ์สบาย ๆ ที่แฝงความร้ายกาจไว้เล็กน้อย

“เอานมอุ่น ๆ ดีกว่า”

หลังจากถามเสร็จเขาก็เริ่มเลือกเครื่องดื่มให้น้องสาว

กู้หมิงหลี่ที่นั่งอยู่บนโซฟาทำตัวตามสบายเหมือนเป็นเจ้าของห้อง เด็กหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเริ่มเล่นเกม เขาเอ่ยตอบคำถามโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง

“อะไรก็ได้”

ไป๋โม่ฮัวที่นั่งอยู่ข้างหนวนหน่วนด้วยท่าทางเรียบร้อยก็ยกมือขึ้นแล้วตอบว่า

“ขอนมด้วยเหมือนกัน”

ดวงตาดอกท้อของกู้หมิงอวี๋มีแววล้อเลียนอยู่ในนั้น ชายหนุ่มฟังจบก็ยกยิ้มที่มุมปาก

“ยังเด็กอยู่สินะ”

ไป๋โม่ฮัวรีบเถียงทันควัน “ไม่ใช่สักหน่อย!”

เสียงนั้นดังลั่นห้อง ทำไมใคร ๆ ต้องมาหาว่าเขาเป็นเด็กด้วย ทั้งที่ความจริงเขาอายุมากกว่ากู้หมิงหลี่อีก

“ก็แค่… ดื่มนมจนชิน”

หนุ่มน้อยร่างบางปกป้องตัวเองอย่างไม่พอใจนัก

เจ้าของห้องหัวเราะชอบใจก่อนจะออกไปหาเครื่องดื่มมาบริการแขกทั้งสาม

เขารินไวน์แดงสำหรับตัวเอง เบียร์ให้น้องชาย และนมอุ่น ๆ สำหรับเด็กน้อยทั้งสองของเขาอย่างละหนึ่งแก้ว

หนวนหน่วนประคองแก้วนมไว้ในมือ ค่อย ๆ จิบทีละน้อยจนริมฝีปากนุ่มนิ่มสีอมชมพูเหมือนกลีบดอกไม้ถูกน้ำนมย้อมเป็นสีขาวนวล เธอใช้ดวงตาคู่โตจ้องมองนมในแก้วที่กำลังดื่มอยู่อย่างจริงจัง

กู้หมิงอวี๋นั่งอยู่ที่โซฟาอย่างสง่างาม ขาเรียวยกขึ้นไขว่ห้าง ปลายนิ้วเท้าวางอยู่กลางอากาศ ดวงตาดอกท้อดูขับประกายแห่งความสุขออกมาเต็มเปี่ยม เขายกยิ้มเล็ก ๆ ให้น้องสาวที่กำลังตั้งใจดื่มนม วันนี้นับว่าเป็นวันที่ทั้งแปลกและเป็นวันที่ดีมากวันหนึ่งของเขา

นิ้วเรียวสวยประคองแก้วไวน์ไว้ข้างหนึ่ง แกว่งมันไปมาเล็กน้อย ของเหลวสีแดงเข้มไหลไปมาระหว่างมือขาวเนียนราวกับหิมะของเขาที่จับแก้วใสอยู่ เป็นภาพที่ดูสวยงามเป็นอย่างมาก

ชายหนุ่มจรดริมฝีปากกับขอบแก้ว จิบไวน์แดงนั้นอย่างช้า ๆ เม้มริมฝีปากแดงก่ำนั้นเล็กน้อย ดูราวกับแวมไพร์ชั้นสูงกำลังดื่มเลือด สง่างามเต็มไปด้วยเสน่ห์เย้ายวนทำให้ลุ่มหลงมึนเมา

จัดการกับเครื่องดื่มเรียบร้อยร่างสูงเจ้าของห้องก็ลุกขึ้นพาหนวนหน่วนไปงีบพร้อมกับตัวเอง “มีห้องว่างอยู่ ถ้าอยากนอนก็เข้าไปนอนได้”

ไป๋โม่ฮัวตอบรับในลำคอ เขานั่งอยู่บนโซฟาข้าง ๆ กู้หมิงหลี่ กำลังมองเกมในมือถือของอีกฝ่ายอยู่อย่างสนอกสนใจ

นิ้วเรียวของกู้หมิงหลี่เคลื่อนที่ไปมาบนหน้าจออย่างรวดเร็ว ร่างเพรียวบางข้างตัวมองภาพนั้นอย่างตั้งใจ ไม่นานกู้หมิงหลี่ก็หันไปยกแก้วขึ้นมาจิบ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองแล้วถามด้วยน้ำเสียงยียวน

“อยากเล่นเหรอ”

ไป๋โม่ฮัวพยักหน้าอย่างตรงไปตรงมา ตอบกลับมาด้วยดวงตาสดใสและถามอย่างสนใจว่า “นายเล่นเกมอะไร”

“Honor of King ไม่รู้จักเหรอ”