ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 87 การแข่งขัน

บทที่ 87 การแข่งขัน

“พี่สี่~”

กู้หมิงหลี่นั้นโดดเด่นมาก ใครก็ละสายตาจากเขาไม่ได้เลย

ไป๋โม่ฮัวอุ้มหนวนหน่วนไว้ด้วยใบหน้ายับยู่ยี่ ก่อนจะเดินเข้าไปอย่างไม่เต็มใจนัก

ชายหนุ่มผู้แสนโดดเด่นยกมือขึ้นลูบศีรษะของหนวนหน่วน

“พี่สี่ ย้อมผมกลับแล้วเหรอคะ?”

“อืม ดูดีไหมล่ะ?”

เสียงของคนตัวเล็กเริ่มแตกแล้ว มันช่างใสและดึงดูดเขาราวกับแม่เหล็ก เสียงของน้องสาวเขาช่างน่าฟังจริง ๆ

“ดูดีมากเลย!”

เด็กหญิงตัวเล็กราวกับหยกแกะสลักสีชมพูกำลังจ้องมองผมสีดำของพี่สี่ด้วยดวงตากลมโตที่สวยงาม ถึงแม้จะสั้นไปหน่อย แต่การเปิดหน้าผากนั้นก็ถือว่าสมบูรณ์แบบเลยทีเดียว แถมยังดูดุดันอีกด้วย

ใบหูทั้งสองข้างมีต่างหูสีแดงเข้มประดับอยู่ และถึงแม้เขาจะใส่หน้ากากปกปิดใบหน้าก็ไม่ได้ทำให้เสน่ห์ของเขาลดน้อยลงเลย แต่กลับเพิ่มความน่าค้นหามากกว่า ไม่ต้องแปลกใจทำไมผู้คนถึงมองมาที่เขามากมาย

แต่ไป๋โม่ฮัวกลับตรงข้ามกับกู้หมิงหลี่โดยสิ้นเชิง เขาเป็นจิตรกรที่มีพรสวรรค์ แม้จะจบการศึกษาไปแล้วแต่มีชื่อเสียงอย่างมากในแวดวงของเขาเอง ตอนนี้เขาดูอ่อนเยาว์บริสุทธิ์ผุดผ่องเหมือนพวกนักเรียนไม่มีผิด

ไม่เพียงแค่อารมณ์เท่านั้น แต่รูปลักษณ์ของเขาก็ดูบอบบางและไม่เป็นอันตรายเช่นกัน เมื่อยืนอยู่กับกู้หมิงหลี่ ทั้งสองจึงดูเป็นขั้วตรงข้ามของกันและกัน โดยที่ไป๋โม่ฮัวเหมือนกับเด็กวัยใสที่ยังเรียนอยู่ในชั้นมัธยม

ไป๋โม่ฮัว “…”

ตอนนี้เขาหมดอารมณ์แล้ว

หนุ่มหล่อทั้งสองคนที่แตกต่างกัน พอมายืนประกบคู่กับเด็กหญิงตัวน้อยแสนบอบบางที่เหมือนกับหยกแกะสลัก พวกเขาก็สว่างไสวราวกับแสงในยามรัตติกาล และในตอนนี้ไม่ใช่แค่เพียงคนที่เดินผ่านไปมาเท่านั้นที่เหลียวมอง แต่คนที่อยู่ในร้านค้าบริเวณโดยรอบก็แอบมองพวกเขาเช่นกัน

“ไปกันเถอะ”

เขาดึงหนวนหน่วนมาอุ้มเอง กู้หมิงหลี่เดินนำไปที่แท็กซี่ก่อนจะมุ่งหน้าสู่จุดหมายปลายทาง เมื่อทั้งสามคนจากไป หัวข้อการสนทนาที่เผ็ดร้อนก็จบลง

การแข่งขันของกู้หมิงหลี่ในครั้งนี้เป็นการแข่งขันภาคสนาม สถานที่ใหญ่กว่าสนามกีฬาหลายเท่าจึงมีผู้คนนั่งอยู่มากมาย เขาเดินจากไปหลังจากจัดแจงทุกอย่างให้ไป๋โม่ฮัวและหนวนหน่วนเสร็จสรรพ

ตอนนี้มีผู้คนจำนวนมาก อีกทั้งอากาศยังอบอ้าว ผู้เข้าชมส่วนใหญ่ในที่นี้ล้วนเป็นเด็กหนุ่ม สมัยนี้พวกหนุ่มสาวนิยมการออกกำลังกายประเภทที่สามารถกระตุ้นอะดรีนาลีนให้พุ่งพล่านได้ ดังนั้นมอเตอร์สปอร์ตและกีฬาผาดโผนที่อันตรายทุกประเภทจึงถูกคิดค้นขึ้นมา

ทั้งที่รู้ว่ากีฬาพวกนี้อันตรายแต่ก็ไม่สามารถหยุดเล่นได้เพราะใจมันรัก

หนวนหน่วนและไป๋โม่ฮัวนั่งอยู่ด้านหน้าของสนาม มีจอขนาดใหญ่วางตั้งอยู่ตรงหน้า เมื่อเกมเริ่มขึ้นจะสามารถรับรู้สถานการณ์ได้อย่างชัดเจน

ด้วยการแนะนำตัวของผู้บรรยาย นักแข่งจึงเดินเข้าสู่สนามอย่างรวดเร็ว เมื่อทุกคนเข้าสู่สนามเรียบร้อย เสียงโห่ร้องกู่ก้องก็ดังขึ้น แต่น่าเสียดายที่นักแข่งหลายคนส่วนใหญ่มีเจ้าของแล้ว

เมื่อทุกคนเข้าสู่สนามแล้ว กล้องจึงแพนซูมหน้าผู้เข้าแข่งขันแต่ละคนเพื่อให้ทุกคนได้รู้จักนักแข่ง

“นักแข่งคนต่อไปมาจากเซี่ยกั๋ว กู้หลี่”

บนหน้าจอขนาดใหญ่ปรากฏภาพชายหนุ่มในชุดสีดำเดินออกไปอย่างไม่เร่งรีบ เขาเคลื่อนไหวช้า ๆ และสวมใส่ถุงมืออย่างเกียจคร้าน คิ้วและดวงตาที่ดื้อรั้นค่อย ๆ เลิกขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาเรียวเฉียบคมนั่นดูเหมือนจะจ้องไปยังทุกคนที่อยู่ ณ ตรงนั้น

ทั้งสนามเงียบไปสองวินาที หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงเชียร์ที่ดังขึ้น หนวนหน่วนได้ยินเสียงของสาว ๆ บางคนกรี๊ดจนเสียงแทบแตก

“อ๊ากกก!!! คนนั้นใครน่ะ! อยากรู้ชื่อเขาจัง!”

“แม่งเอ๊ย! แค่ออร่าก็ชนะทุกคนแล้ว”

“คนนี้ดูหยิ่งไปนิดหนึ่งนะ!”

“เขาเพิ่งลงแข่งครั้งแรกใช่ไหม? ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย ถ้าเคยเห็นคงไม่ลืมแน่ คนหล่อขนาดนี้จะชื่ออะไรนะ”

“หล่อมากเลยพระเจ้า หวังว่าจะทำคะแนนได้ดีนะ!”

ต้องเป็นนักแข่งชื่อดังที่มีแฟนคลับตัวยงเท่านั้นจึงจะสามารถได้เสียงตอบรับขนาดนี้ แต่ผู้เข้าแข่งขันที่ชื่อกู้หลี่นั้นเพิ่งปรากฏตัวได้ไม่นานนี้เอง

นี่ทำให้นักแข่งคนอื่นรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย

อีกด้านหนึ่ง นักแข่งหลายคนต่างมองหน้ากันด้วยความคิดเห็นที่เหมือนกัน พวกเขาต่างอยากจะสั่งสอนบทเรียนให้กับเด็กหยิ่งยโสคนนี้ในสนาม

หนวนหน่วนจ้องมองพี่สี่ด้วยแววตาเป็นประกาย ไม่ผิดแน่ ผู้เข้าแข่งขันที่ใช้ชื่อกู้หลี่คือกู้หมิงหลี่ พี่สี่ของเธอแน่นอน

“ว้าว… คนชอบพี่สี่เยอะมากเลย!”

เด็กหญิงตัวเล็กพบว่าพี่สี่ของเธอเป็นที่ชื่นชอบของผู้คนมากมาย เธอมีความสุขมากกว่าการที่ได้ทานอาหารอร่อยเสียอีก เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ก่อนจะก้มมองลงมา ใบหน้าเล็กขึ้นสีแดงก่ำด้วยความตื่นเต้น ดวงตาสุกสว่างราวกับดวงดาวไม่มีผิด

แม้ว่าจะไม่อยากยอมรับ แต่ในสายตาของไป๋โม่ฮัวนั้น กู้หมิงหลี่หล่อมากเหลือเกิน ไม่เพียงแค่ผิวพรรณที่ดูดีเท่านั้น ความสง่างามแบบธรรมชาติที่หลั่งไหลออกมาจากภายในยังเหมือนภาพวาดที่เขาชอบวาดไม่มีผิด

แต่พอคิดได้ว่าบุคคลนี้เกือบจะคว่ำเขาเมื่อวาน ภายในใจของไป๋โม่ฮัวก็มีไฟลุกโชนขึ้นด้วยความโกรธ

“ไม่หล่อเลยสักนิด!”

เขายืดคอแล้วปฏิเสธเสียงแข็ง!

แม้ว่า… จะรู้สึกคันไม้คันมือนิดหน่อยเพราะอยากวาดภาพคนตรงหน้า แต่เขาก็พยายามจิกเล็บตัวเองเอาไว้

นอกจากนี้ยังมีผู้เข้าแข่งขันที่เดินทางมาจากประเทศอื่นด้วย คนที่หน้าตาดีก็มี ตัวอย่างเช่น ผู้เข้าแข่งขันชื่อดังอย่างคริส เขามีรูปลักษณ์ตามแบบฉบับมาตรฐานยุโรปและอเมริกา นั่นคือใบหน้าสามมิติและผมสีทองพร่างพราว หลายคนตะโกนเรียกชื่อเขาอย่างช่วยไม่ได้

แต่กู้หมิงหลี่ได้ทิ้งความประทับใจให้กับทุกคนที่มารับชมการแข่งขันเป็นที่เรียบร้อย เขาเป็นเหมือนเสือดำผู้ยิ่งใหญ่ก็ไม่ปาน

เพียงแต่ไม่รู้ว่าการแข่งขันในครั้งนี้ เขาจะเอาชนะได้อย่างไร

เด็กหนุ่มที่คู่ควรกับการเป็นเสือดำของทุกคนก้าวขายาว ๆ ขึ้นไปคร่อมอยู่บนตัวรถขนาดกลาง ก่อนจะหมอบให้อยู่ในท่าทางราวกับนักล่าจ้องจะจู่โจมเหยื่อ

คำสั่งเริ่มการแข่งขันประกาศขึ้นมา ก่อนจะมีเสียงเครื่องยนต์ดังตามหลัง นักแข่งต่างบิดรถออกไปด้วยความเร็วที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า ผู้ชมทุกคนโห่ร้องเชียร์นักแข่งที่พวกเขาชอบกันในทันที

เพราะสามารถตรวจสอบสถานะของนักแข่งทุกคนบนหน้าจอได้ตลอดเวลา คนหนุ่มสาวที่มาดูการแข่งขันจึงกำกำปั้นลุ้นอย่างประหม่า

ดวงตาของหนวนหน่วนและไป๋โม่ฮัวจ้องไปยังกู้หมิงหลี่ ด้วยลักษณะนิสัยของทั้งสอง พวกเขาจึงไม่ยกแขนและตะโกนเชียร์เหมือนวัยรุ่นเหล่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นก็รู้สึกประหม่าจนเหงื่อออกบนฝ่ามือ

บนสนาม ในตอนแรกยังหาข้อเปรียบเทียบระหว่างตัวนักแข่งไม่ได้ แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความแตกต่างจึงเริ่มปรากฏขึ้นมาให้เห็น มันเปลี่ยนไปจากตอนแรก

“การแข่งขันรอบแรกผ่านไปแล้วครับ ตอนนี้ผู้ที่ขึ้นนำคืออันเดรจากซาอุดิอาระเบีย ตามหลังมาติด ๆ เป็นคริส พวกเขาเร็วมาก….”

“คุณพระช่วย! เด็กใหม่จากเซี่ยกั๋วก็ไม่น้อยหน้านะครับ แต่ดูน่าจะประสบปัญหาบางอย่าง ยังมีนักแข่งอีกสามคนตามมาติด ๆ ผมไม่รู้นะว่านักแข่งจากเซี่ยกั๋วนี้จะฝ่าวงล้อมแล้วสร้างความประทับใจให้ทุกคนได้ไหม?”

ผู้เข้าชมสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนผ่านบนหน้าจอขนาดใหญ่ เด็กหนุ่มที่มีรูปร่างเหมือนเสือดำถูกขวางโดยผู้เข้าแข่งขันอีกสามคน รถมอเตอร์ไซค์สีน้ำเงินเหลือบขาวที่เดิมอยู่ข้างหลังเขาแล่นผ่านขึ้นหน้าไปอย่างรวดเร็ว ผู้เข้าแข่งขันคนนั้นหันกลับมามอง ทิ้งให้กู้หมิงหลี่ขับตามหลัง