ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 84 การมาอย่างกะทันหันของกู้หมิงหลี่

บทที่ 84 การมาอย่างกะทันหันของกู้หมิงหลี่

ซูหมินห่าวโมโหมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากสาปแช่งลูกชายของเขาแล้วจากไปด้วยความโกรธ

หลังจากควบคุมอารมณ์ได้แล้ว ซูหรานก็จัดระเบียบเสื้อผ้าของเขาอย่างใจเย็น ดวงตาอันเฉียบคมสีดำสนิทมองไปอีกทางหนึ่ง

“ออกมาได้แล้ว”

เสียงนั้นแผ่วเบาราวกับสายลมเย็นยะเยือกในฤดูใบไม้ร่วง

ไป๋โม่ฮัวจูงมือหนวนหน่วนออกมาด้วยท่าทางเขินอาย

“อาจารย์~”

ดวงตาสีดำกลมโตของหนวนหน่วนมองเด็กหนุ่มชุดแดงที่อยู่ตรงข้ามเขาอย่างกระตือรือร้น แสงจันทร์สาดส่องลงมาย้อมร่างเขาให้แลดูน่าขนลุก ใบหน้าคมเข้มเหมือนจะสูญเสียความอ่อนวัยที่พวกเขาคุ้นเคยไป ร่างผอมบางของเขาตอนนี้ดูอ้างว้างชอบกล

“พวกเธอนั่นเอง”

เมื่อเห็นทั้งสองคน น้ำเสียงของเด็กหนุ่มตรงหน้าก็อบอุ่นขึ้น นัยน์ตาของเขากลับมาเคลือบไปด้วยรอยยิ้มดังเดิม

“เมื่อกี้พวกเธอได้ยินไหม”

ทั้งสองพยักหน้าอย่างว่าง่าย ไป๋โม่ฮัวยังข้องใจอยู่ “ทำไมพ่อนายถึงได้ทำตัวแบบนั้น!”

มีลูกนอกสมรสก่อนแต่งงานใหม่ไม่พอ พ่อของซูหรานพาเสี่ยวซาน ภรรยาใหม่กับลูก ๆ กลับบ้านอย่างเร่งรีบ มันไร้ยางอายอย่างมากที่จะขอลูกชายในสมรสให้ช่วยลูกนอกสมรสเข้ามาทำงานในบริษัท นี่มันน่าขยะแขยงเกินไปแล้ว

หนวนหน่วนเองก็รู้สึกโกรธมากเช่นกัน เธอพยักหน้าเห็นด้วยกับลูกพี่ลูกน้องด้วยใบหน้าแดงซ่าน

“มากเกินไปแล้วนะ!”

ถึงคนตัวเล็กจะพูดอย่างโกรธ ๆ ก็ยังดูอ่อนโยนอยู่ดี

ซูหรานยกมุมปากพลางมองคนตรงหน้าที่อายุน้อยกว่า โดยเฉพาะไป๋โม่ฮัวที่แสดงอารมณ์ออกมาอย่างเห็นได้ชัด เจ้าตัวดูเป็นผู้ใหญ่และหนักแน่นมากกว่าเขามาก

“พี่ซูหราน ไม่ต้องเสียใจไปนะ”

หนวนหน่วนมองเขาอย่างเป็นห่วง เธอปลอบเขาเบา ๆ

“ถ้าพวกเขาไม่ชอบพี่ก็ไม่เป็นไร หนูกับพี่ชายยังชอบพี่อยู่นะ”

ไป๋โม่ฮัว “…”

เท้าของเขารู้สึกชานิดหน่อย

มุมปากของซูหรานยกสูงขึ้นอีก เขาเดินเข้าไปหาเธออย่างช้า ๆ แล้วลูบหัวเธอเบา ๆ

“เธอเห็นฉันดูเศร้าเหรอ?”

น้ำเสียงของเด็กหนุ่มดูผ่อนคลายลง “ฉันไม่ได้คาดหวังอะไรกับเขามานานแล้ว หลังจากที่เขาหย่ากับแม่ของฉัน ฉันคิดแค่ว่าฉันคงไม่มีพ่ออีกต่อไปแล้ว ฉันถูกเลี้ยงดูโดยคุณปู่ตั้งแต่ฉันยังเด็ก ความรู้สึกของฉันที่มีต่อเขานั้นเลวร้ายยิ่งกว่าคนแปลกหน้าเสียอีก”

ไป๋โม่ฮัวรู้สึกว่าชายคนนี้กำลังฝืนยิ้ม

ซูหรานลูบคางของเธออย่างแผ่วเบา เขายิ้ม เผยความเจ้าเล่ห์ฉายวาบผ่านดวงตา “แต่ก็สะใจที่ได้เห็นเขาโกรธทุกครั้งที่มองมาที่ฉันเหมือนตนเองทำอะไรไม่ได้ เพราะอำนาจทางการเงินของเขาอยู่ในมือของคุณปู่กับฉัน ฉันมองเกมออก ทุกครั้งที่ฉันใช้ไม้นี้ เขาแพ้ทางฉันเสมอ”

ไป๋โม่ฮัวและหนวนหน่วน “…”

ดูเหมือนว่าพวกเขาสองคนจะเข้าใจผิด การมองพ่อด้วยสายตาเหมือนมองลิงเช่นนั้นมันเหมาะสมใช่ไหมนะ?

“งานเลี้ยงกำลังจะจบแล้ว เธอจะกลับเข้าไปตอนนี้เลยไหม?”

หนวนหน่วนกับไป๋โม่ฮัวพยักหน้าตอบรับ ระหว่างทางกลับไปที่งานเลี้ยง ในมือของทั้งสองก็ยังถือขนม ปากเล็ก ๆ เคี้ยวหงุบหงับ จากนั้นทั้งสองคนก็ใช้มือกอดท้องเพื่อพยุงตัวเองขึ้นนิดหน่อย

ซูหรานไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “พวกเธอกินไปมากเท่าไหร่กัน”

หนวนหน่วนดึงเสื้อของลูกพี่ลูกน้องอย่างเขินอาย

เมื่อกลับไปอีกครั้งหนวนหน่วนพบว่าคุณลุงทั้งสองมาแล้ว

ระหว่างที่พวกเขากำลังทักทายเธอ เธอก็ก้าวเท้าเล็ก ๆ ออกไปข้างหนึ่งเพื่อทักทายผู้ใหญ่ทั้งสองอย่างเชื่อฟัง จากนั้นทั้งสองก็ถูกพาไปอวดในหมู่คนรู้จักอย่างเงียบ ๆ

หลายคนในแวดวงนี้ไม่รู้ว่าพวกเขามีหลานสาว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตระกูลซูก็มีญาติผู้หญิงอยู่

การแนะนำตัวครั้งนี้ หนวนหน่วนยังคงเขินอายนิดหน่อย แต่ก็ไม่มากเท่าแต่ก่อนแล้ว เธอพูดด้วยเสียงเบา ๆ แต่เสียงของเธอนั้นก็จับใจพวกเขาที่อยู่ตรงนั้นทันที

ชายคนหนึ่งมีอายุมากแล้ว เขาไม่ชอบเด็กหญิงตัวน้อยสักเท่าไหร่ แต่เขากลับรู้สึกอิจฉาผู้ใหญ่สองคนนี้ที่มีหลานน่ารักและนุ่มนวลอย่างหนวนหน่วน

ผู้ใหญ่ทั้งสองรู้สึกอิ่มเอมใจ เมื่องานเลี้ยงจบลง พวกเขาจับมืออำลาหนวนหน่วนอย่างไม่เต็มใจที่จะให้กลับและขอให้เธอมาเที่ยวที่บ้านของพวกเขาบ่อย ๆ

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ตกลงอย่างว่าง่าย

“พรุ่งนี้เราจะไปเยี่ยมพ่อกับแม่ของเธอนะ หนวนหน่วน”

พวกเขาบอกกับเธอ

“ตกลงค่ะ…”

ผู้ใหญ่ทั้งสองพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า และในที่สุดก็จากไปอย่างไม่เต็มใจ

หลังจากนั้นหนวนหน่วนและคนอื่น ๆ ในตระกูลไป๋ก็กลับไปที่บ้าน ทันทีที่เสี่ยวจูเห็นพวกเขา มันก็วิ่งมาพร้อมกับร้องเหมียว ๆ มันทำหน้าหงอยราวกับว่ารู้สึกเศร้าแล้วหมุนตัวไปรอบ ๆ เท้าของหนวนหน่วนและไป๋โม่ฮัวราวกับกำลังกล่าวหาว่าทำไมพวกเขากลับมาเวลานี้

หนวนหน่วนย่อตัวลงและกอดเสี่ยวจู ยิ้มด้วยดวงตาที่ใสสะอาด ใบหน้าที่นุ่มนวลของเธอถูไถกับขนนุ่มฟูของเสี่ยวจู

“เสี่ยวจู เรากลับมาแล้ว”

“เมี้ยว เมี้ยว เมี้ยว ~”

ไป๋โม่ฮัวโน้มตัวลงไปกอดทั้งสาวน้อยและเสี่ยวจูเช่นกัน

“เสี่ยวจูต้องคิดถึงเราแน่เลย”

“เมี้ยว~”

ผู้ใหญ่ต่างมองหน้าและยิ้มให้กัน พวกเขาถูกร่มเงาของต้นแปะก๊วยต้นใหญ่ปกคลุมไว้ มีใบไม้สีทองร่วงหล่นตามสายลมเหมือนมีผีเสื้อสีทองกำลังบินอยู่รอบ ๆ ตัว แต่ลมจากฤดูใบไม้ร่วงที่พัดพลิ้วไม่สามารถให้ความอบอุ่นภายใต้ต้นไม้ใหญ่ได้

วันต่อมาหนวนหน่วนเลือกของขวัญให้กับญาติผู้ใหญ่ของเธอ เธอได้พบพวกเขาอีกครั้งพร้อมกับคุณพ่อและคุณแม่ วันนี้เธอไปตกปลากับพวกเขา ปลาที่ได้มานั้น ถ้านับแล้วคงมีมูลค่านับล้านหยวน หลังจากนั้นหนวนหน่วนก็ดูเหล่าผู้ใหญ่เล่นหมากรุก พวกเขาได้สอนเธอเล่นหมากรุกด้วย แต่น่าเสียดายที่วันนี้ไม่สามารถสอนหมากล้อมให้เธอทัน

ผู้ใหญ่สองคนยังคงเล่นเกมโกโมคุต่ออีกราวกับว่าเป็นเด็กไร้เดียงสา เกมโกโมคุเป็นเกมที่เล่นง่าย หนวนหน่วนจึงเล่นด้วยได้ เด็กหญิงเล่นกับพวกเขาอย่างจริงจัง จากนั้นจึงพากันไปเดินเล่นจนกระทั่งฟ้ามืด พอเด็กน้อยรู้สึกอ่อนล้า เธอก็กลับบ้านพร้อมกับคุณพ่อและคุณแม่ เมื่อเธอกลับมาถึงบ้าน เธอรู้สึกเหนื่อยจึงไม่ได้เล่นกับใครอีก

ในตอนกลางคืนเด็กหญิงตัวน้อยโทรหาคุณปู่และพี่ชายของเธอที่อยู่ห่างไปอีกเมืองหนึ่ง กู้อันผู้เป็นพี่ชายคนโตยังคงพูดจาห้วนเหมือนเดิม แต่ก็ยังแอบถามด้วยความร้อนใจว่าเธอจะกลับมาเมื่อไหร่

พี่ใหญ่เป็นคนที่ไม่ชอบพูดมากนัก แต่หนวนหน่วนชอบคุยกับเขามากที่สุด เด็กน้อยชอบแบ่งปันเรื่องราวที่มีความสุขในแต่ละวันกับเขา พี่ชายคนโตเป็นคนที่มีความอดทนที่สุด บางครั้งเขาก็พูดอะไรที่ทำให้เธอหัวเราะอย่างมีความสุข

แต่สำหรับกู้หมิงหลี่…

“ออกมานะหนวนหน่วน”

หนวนหน่วน “???”

สีหน้าเธอดูงงงวยเล็กน้อย

เสียงของกู้หมิงลี่มีเอกลักษณ์มาก “ฉันอยู่ข้างนอกไง”

“อะไรนะคะ”

ทันใดนั้นเสียงกุกกักก็ทำเธอสะดุ้ง เธอวิ่งออกไปข้างนอกโดยที่สวมรองเท้าแตะ ปล่อยให้ผมสั้นนุ่มสลวยปลิวสยาย

ไป๋โม่ฮัวที่นั่งไขว่ห้างอยู่ข้าง ๆ “???”

“เธอจะไปไหนน่ะ!”

เขารีบวิ่งตามออกไป ตอนนี้เป็นเวลานอนแล้ว แต่หนวนหน่วนกลับใส่ชุดนอนออกไปข้างนอกทั้ง ๆ ที่หนาวมาก

หลังจากวิ่งตามหนวนหน่วนออกไป เขาก็เห็นเธอเปิดประตู ตรงหน้าเป็นเด็กหนุ่มท่าทางดุดันเหมือนเสือดำกำลังยืนซุ่มอยู่ในที่มืดด้วยแววตาดุร้าย

ไป๋โม่ฮัวดูตกใจเช่นกัน

“พี่มาได้ยังไง!”

หนวนหน่วนพุ่งเข้ามาราวกับผีเสื้อตัวน้อย มุมปากของกู้หมิงหลี่ยกขึ้นอย่างมีชีวิตชีวา ดวงตาที่ยาวรีและเฉียบคมของเขาฉายความพึงพอใจออกมา เขาอ้าแขนแล้วย่อตัวลงเพื่อตะครุบเจ้าเกี๊ยวตัวนุ่ม

“พี่สี่~”

เสียงเรียกที่นุ่มนวลและละมุนราวกับน้ำนมที่ทำให้หัวใจของผู้คนละลายดังขึ้น

“คิดถึงพี่ไหม?”

เด็กหญิงตัวน้อยร้องครางอยู่ในลำคอ เธอยกยิ้มแล้วโอบรอบคอเขาด้วยแขนเล็ก ๆ ของตน เรือนผมหนาซบอยู่ที่คอของเขาอยู่นานเลยทีเดียว

“คิดถึงสิ หนูคิดถึงพี่สี่”

เสียงอู้อี้ดังมาจากคอของเธอ กู้หมิงหลี่เอียงตัวไปด้านหลังเล็กน้อย เขาจึงเห็นใบหน้าที่ขาวราวน้ำนมอันอบอุ่นและอ่อนโยนของน้องสาว นิ้วที่เรียวยาวของเขาเลยบีบไปที่แก้มอันอ่อนนุ่มทั้งสองข้างของเธอด้วยความมันเขี้ยว

นุ่มดีจัง…

“ดูเหมือนว่าจะมีคนจริงจังกับการกินอาหารแล้วนะ ไม่เลวนี่”

หนวนหน่วนถูกหยิกจนปากสีชมพูเบะออก ดวงตากลมโตที่คลอไปด้วยน้ำสีใสมองไปยังใบหน้าของชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยความน้อยใจ

“พี่สี่…”

“ฮ่า ๆ โอเค ๆ ฉันไม่ล้อแล้ว”