ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 73 เด็กหนุ่มที่สง่างามราวกับหยกสลัก

บทที่ 73 เด็กหนุ่มที่สง่างามราวกับหยกสลัก

หนวนหน่วนมองลูกพี่ลูกน้องคนรองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

ไป๋โม่ฮัวรีบตอบอย่างกระวนกระวาย “บ้านนั้นมีหมาตัวใหญ่มาก ไม่รู้ว่าถ้าตกลงไปลูกแมวจะโดนกัดไหม พี่จะลองปีนขึ้นไปดู”

เขาวางกระดานวาดภาพของตนเองลง ก้าวถอยออกมาเล็กน้อยแล้วกระโจนตัวขึ้นไป ทำเอาหัวชนกำแพงเสียงดังโครมคราม

เด็กหนุ่มหน้าตาสะอาดสะอ้านเอามือกุมหน้าผากน้ำตาไหล

“ขอโทษ พี่นึกว่าจะทำได้”

กำแพงนี่สูงกว่าที่คิดแฮะ

หนวนหน่วนรีบเข้าไปดูพี่ชายด้วยความเป็นห่วง “พี่ชาย เป็นอะไรไหมคะ”

“อ่า…ไม่เป็นไร ๆ”

ไป๋โม่ฮัวกัดฟันแน่นลูบหน้าผากตัวเองป้อย ๆ ผิวขาวเนียนขึ้นสีแดงเด่นชัดจนดูน่าสงสาร

หนวนหน่วนน้อยลูบเบา ๆ ที่รอยนั่นด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอแล้วพองแก้มเป่าฟู่ ๆ สองสามที

“พี่ชาย ทำไมเราไม่เข้าทางประตูล่ะคะ”

นิ้วจ้อยชี้ไปทางประตู เธอถามเสียงหวานปนสงสัย

เขาตอบกลับมาว่า “เพราะว่าเมื่อก่อนพี่จำได้ว่าหมาตัวนั้นน่ากลัวมาก”

แม้ว่ามันจะไม่ได้ขู่หรือกัด แต่มันก็ยังน่ากลัวอยู่ดี เมื่อก่อนความกลัวที่มีต่อเจ้าหมาตัวใหญ่ช่างน่ากดดัน ทำเอาเขาไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นยืน ถึงกับร้องไห้หนีกลับบ้านด้วยความตกใจเพียงแค่ถูกมันจ้องมอง

ถึงแม้ว่าคนน่ารักที่บ้านนั้นจะมาขอโทษในภายหลัง แต่นั่นยิ่งทำให้โม่ฮัวต้องเสียน้ำตาเพิ่มอีก เพราะเด็กคนนั้นพาเจ้าหมามาด้วย

แม้จะกลัวที่ต้องเข้าไปเผชิญหน้ากับเจ้าหมาตัวนั้นอีกครั้ง แต่ความปลอดภัยของแมวก็สำคัญด้วย

“เอ่อ ถ้างั้น… เราเข้าไปทางนั้นดูก็ได้”

เขาต่อสู้กับความกลัวในจิตใจ เพราะเป็นห่วงว่าแมวจะถูกทำร้าย

หนวนหน่วนก็กังวลไม่น้อย ไม่รู้ว่าแมวที่ตกจากที่สูงจะบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า

ทั้งคู่เดินจับมือกันแน่นราวกับเป็นการสร้างกำลังใจ แล้วค่อย ๆ เดินเข้าไปด้วยกัน

บ้านหลังนี้มีสิงโตหินคู่ที่หน้าประตูไม่ต่างจากบ้านตระกูลไป๋เลย

ทั้งสองพยายามเคาะประตูเรียกแต่ได้รับเพียงความเงียบตอบกลับมา จนเริ่มเกิดความลังเลว่าจะแอบเดินเข้าไปเลยดีไหม

ระหว่างที่สองพี่น้องกำลังลังเลอยู่นั้น เสียงหมาเห่าก็ดังขึ้นพร้อมด้วยเสียงร้องเมี้ยวของแมวจากข้างใน ฟังดูน่ากลัวว่าเจ้าแมวจะเป็นอะไรไป

ทั้งคู่จึงรีบผลักประตูเข้าไปโดยไม่รีรอ แล้วก็พบกับเจ้าหมาสีดำตัวใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างในบ้าน

มันตัวใหญ่มากจริง ๆ

หนวนหน่วนรู้สึกว่ามันตัวใหญ่เหมือนยักษ์ แม้ว่าจะยืนมองจากไกล ๆ แบบนี้ก็ตาม

ใบหน้าของไป๋โม่ฮัวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พลันซีดเผือดด้วยความกลัว

เจ้าตัวใหญ่เหลือบมองมาทางนี้แล้วหันกลับไปอ้าปากเหมือนจะเข้าไปขย้ำแมวส้มที่ตัวสั่นเทาอยู่ในซอกหลืบ

“หยุดนะ”

คนเป็นพี่ที่ยืนหน้าซีดในตอนแรกเอ่ยเสียงดัง เขาเอาชนะความกลัวที่เกาะกุมในใจแล้วรีบวิ่งไปหาแมวของตน

น้องน้อยก็รีบตามหลังไปติด ๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะพบว่าตนเข้าใจหมายักษ์ตัวนี้ผิดไป มันเพียงเข้าไปคาบแมวส้มขึ้นมาอย่างระมัดระวัง

แม้ว่าสภาพของเจ้าแมวจะดูไม่ค่อยดีนัก แต่ก็เป็นเพราะความตกใจกลัวเท่านั้น ไม่ได้ถูกทำร้ายแต่อย่างใด

เจ้าหมาใหญ่ขนสีดำค่อย ๆ คาบแมวตัวเล็กขึ้นด้วยท่าทางมั่นคง ดูทรงพลังอย่างบอกไม่ถูก

ไป๋โม่ฮัวก็หวาดกลัวเจ้าหมานั่นพอ ๆ กับแมวส้ม แต่ก็ยังยืนอย่างมั่นคงต่อหน้าหนวนหน่วน เขาเอาร่างของตัวเองยืนกันน้องสาวไว้ เธอจะได้ปลอดภัยอยู่ด้านหลัง

มือบางของเด็กน้อยจับชายเสื้อลูกพี่ลูกน้องคนรองแน่น หัวกลม ๆ ที่เต็มไปด้วยกลุ่มผมนุ่มนิ่มโผล่ออกมาจากด้านหลังพี่ชาย ดวงตากลมโตจ้องมองไปทางเจ้าบ้านตัวใหญ่ เทียบกับคนพี่ เธอไม่ได้หวาดกลัวเท่าไรนัก

“หนวนหน่วน อยู่ข้างหลังพี่ไว้นะ… อย่า อย่าออกมา เดี๋ยวพี่… พี่… จะปกป้องเธอเอง”

เสียงของเขาสั่นเครือไปหมด

แต่นั่นก็เพียงพอที่จะสร้างความอบอุ่นในหัวใจดวงน้อยของเด็กหญิงที่อยู่ข้างหลังแล้ว ลูกพี่ลูกน้องดีกับเธอขนาดนี้จะไม่ให้มีความสุขได้อย่างไร

ในเมื่อหนวนหน่วนไม่ได้กลัวเจ้าหมาจริง ๆ คราวนี้เธอจะปกป้องพี่ชายเองดีกว่า

หนวนหน่วนตัวน้อยค่อย ๆ เดินมาอยู่ด้านหน้า จ้องไปที่เจ้าหมาใหญ่ด้วยดวงตากลมใสบริสุทธิ์

“พี่ชาย หนูไม่เป็นไรค่ะ”

ไป๋โม่ฮัวตกใจสุดขีด “!!!”

แย่แล้ว!

“เจ้าตัวใหญ่”

หนวนหน่วนเรียกเจ้าหมายักษ์เบา ๆ ทำให้มันหันมาทางนี้ ได้ผล มันเดินตรงเข้ามาใกล้เด็กน้อย

คนกลัวหมาอย่างไป๋โม่ฮัวหน้าซีดราวกับวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง หลังจากโดนเรียก เจ้าหมาก็ค่อย ๆ เข้ามาวางแมวน้อยในปากของตัวเองที่พื้นด้วยท่าทีที่ไม่ได้มีอันตรายใด ๆ

เด็กหญิงตัวจ้อยมองเจ้าหมาใหญ่ ยกมือเล็ก ๆ ของตัวเองขึ้นมา ตอนนี้เธอห่างจากเจ้าหมาเพียงไม่ถึงคืบ

เจ้าหมาใหญ่ไม่ได้ขยับตัว มันนั่งนิ่งตัวตรงลง

ภายใต้สายตาสะท้อนความหวาดกลัวสุดขีดของไป๋โม่ฮัว น้องสาวคนนี้กลับวางมือเล็ก ๆ ของเธอลงบนหัวเจ้าหมายักษ์สีดำอย่างไม่เกรงกลัว

เจ้าตัวใหญ่ส่งเสียงครางหงุงหงิงเอียงหัวใหญ่ ๆ ให้เด็กหญิงลูบเบา ๆ

หนวนหน่วนแย้มยิ้มอย่างมีความสุข ดวงตาโค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวน่าเอ็นดู ปากเล็ก ๆ ส่งยิ้มกว้างเห็นฟันขาวซี่เล็ก ๆ สดใสเหมือนภูติตัวน้อย ๆ

“พี่ชาย เจ้าตัวใหญ่ไม่เห็นจะดุเลย”

คนเป็นพี่ที่วิญญาณออกจากร่างไปเริ่มกลับมาได้สติอีกครั้ง สีหน้าตะลึงงันค้างอยู่เพียงครู่หนึ่งเท่านั้น เขายกนิ้วโป้งให้เด็กหญิงตัวน้อย

ลูกพี่ลูกน้องตัวน้อยของเขาช่างเก่งกาจและกล้าหาญกว่าพี่ชายอย่างเขามาก คำพูดที่บอกว่าจะปกป้องเธอเองของเขาแทบไม่ได้มีความหมายอะไรเลย

เด็กหนุ่มลอบมองอย่างประหม่า จากนั้นก็รีบเข้าไปอุ้มแมวส้มขึ้นมาด้วยอาการร้อนรน

“เรา… เรากลับ…”

ยังไม่ทันจะเอ่ยจบเขาก็ได้ยินเสียงเครื่องดนตรีอันไพเราะดังขึ้นมา เขามองหาต้นเสียงและลืมเรื่องอยากออกจากที่นี่ไปในทันที

เจ้าหมาใหญ่เองก็เช่นกัน มันมองไปทางด้านในของตัวบ้านแล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปพร้อมกับคาบชายเสื้อหนวนหน่วนให้เดินตามไปด้วย

หนวนหน่วนเดินตามเจ้าหมาใหญ่ไปแบบไม่ได้ขัดขืน โดยมีลูกพี่ลูกน้องอุ้มแมวส้มก้าวตามไปด้วยท่าทีกล้าหาญผิดปกติ

อย่าทำน้องสาวฉันเจ็บเชียวนะ!!!

พวกเขาทั้งหมดมาหยุดอยู่ที่สวนไผ่เขียวขจี สวนนี้มีสะพานเล็ก ๆ ทอดข้ามผ่านสายน้ำที่ไหลเอื่อย ๆ มองดูช่างงดงามราวกับอยู่ในบทกวี

และยิ่งเดินเข้าไปก็พบว่าได้ยินเสียงเครื่องสายดังขึ้นเรื่อย ๆ จากเมื่อครู่ที่ได้ยินเพียงเบา ๆ แต่ตอนนี้สามารถรับรู้ถึงตัวโน้ตแต่ละตัวได้อย่างชัดเจนแล้ว

เมื่อเดินข้ามสะพานเล็ก ๆ และเดินผ่านทางที่ปูด้วยหินท่ามกลางสวนไผ่ไป พวกเขาก็ไปถึงศาลาแห่งหนึ่งที่มีเสียงกู่ฉินดังออกมา

เด็กหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่หน้ากู่ฉิน นิ้วเรียวยาวของเขาราวกับหยกขาวสลักกำลังดีดเครื่องสายตรงหน้าด้วยความเร็วที่ไม่ธรรมดา แทบมองตามไม่ทันด้วยตาเปล่าเลยด้วยซ้ำ เสียงดนตรีไพเราะแต่ทำให้เกิดความรู้สึกตึงเครียด ราวกับผู้เล่นกำลังส่งอารมณ์กดดันออกมาผ่านบทเพลง

“พวกคุณเป็นใคร”

เสียงกู่ฉินหยุดลงในทันที เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ในศาลาเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาดูลึกล้ำราวกับบ่อน้ำไร้ก้นบึ้ง เขาตีสีหน้าเรียบนิ่งสุขุมมองดูผู้บุกรุก แต่ก็ช่างดูสง่าราวกับหยกสลักที่ออกมาจากภาพวาดของจิตรกรเอก เรียกว่าคนตรงหน้าหนวนหน่วนช่างเป็นคนที่พรั่งพร้อมไปด้วยหน้าตาและความสามารถ ทุกอย่างถูกบรรจงปั้นมาอย่างดี เพียงได้ฟังเสียงดนตรีก็สัมผัสได้แล้วว่าความสามารถล้นเหลือเพียงใด

“เอ่อ ขอโทษค่ะ เราไม่ได้ตั้งใจบุกเข้ามา”

หนวนหน่วนน้อยเขินอายจนหน้าขึ้นสีเมื่อถูกจ้องจากเด็กหนุ่ม และที่น่าอายยิ่งกว่าคือเรื่องที่ตัวเองบุกเข้ามาในบ้านคนอื่น

ไป๋โม่ฮัวชี้ไปที่เจ้าหมาใหญ่

“ขอโทษที แต่หมาของนายดึงเสื้อน้องสาวฉันมาที่นี่”

คนเป็นพี่ตอบไปตามตรง