ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 68 น่ากลัวมาก

บทที่ 68 น่ากลัวมาก

กู้หนานมาถึงอย่างรวดเร็วมาก เขาเป็นคนแรกในบรรดาผู้ปกครองทั้งหมดที่มาถึง

เมื่อร่างสูงผู้ไม่แยแสปรากฏตัวขึ้นที่สถานีตำรวจ หนวนหน่วนก็สังเกตเห็นได้ในทันที เธอกระโดดลงจากเก้าอี้ด้วยขาสั้น ๆ ของตนแล้วพุ่งไปหาเขา

“พี่ใหญ่”

เมื่อคุณหนูตัวน้อยเห็นพี่ชายคนโตของตน แววตาของเธอก็เปล่งประกายออกมา เป็นภาพที่น่ามองเหลือเกิน

เดิมทีหลายคนคิดว่าชายหนุ่มที่ไม่แยแสคนนี้จะไม่อ่อนโยน แต่เมื่อเขาย่อตัวลง ทุกคนตระหนักว่าพวกเขาคิดผิด

ชายหนุ่มกอดคนตัวเล็กที่วิ่งเข้ามาหาพร้อมกับความอ่อนโยนในแววตา

“กลัวหรือเปล่า?”

กู้หนานลูบหัวเล็กของหนวนหน่วนเบา ๆ

เด็กน้อยส่ายหน้าไปมาอย่างอย่างเชื่อฟัง ลุงตำรวจบอกว่า พวกเขาจะไม่ติดคุก การต่อสู้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเด็ก ๆ พวกเขาเป็นแค่เด็กเกเร และไม่ถือว่าเป็นคนเลว หนวนหน่วนเลยรู้สึกโล่งใจ ตราบใดที่พี่ชายของเธอไม่ถูกจับเข้าคุกเธอก็ไม่ต้องกลัวอะไร

“พี่สี่กับเพื่อนของเขาบาดเจ็บกันหมดเลย”

เด็กหญิงตัวเล็กกอบกุมมือพี่ชายของตนไว้ “พี่ใหญ่พาพวกพี่เขาไปโรงพยาบาลหน่อยสิคะ”

ดวงตาของกู้หนานจับจ้องไปยังกลุ่มวัยรุ่นหนุ่มสาวตรงหน้า ทุกคนรู้สึกเย็นวาบขึ้นมาทันที ความสั่นไหวเริ่มเข้ามากอบกุมจนทุกคนต้องยืดหลังตรง ยืนเชื่อฟังยิ่งกว่าอยู่ต่อหน้าครูประจำชั้นและตำรวจ

หยางซิงเฉินคร่ำครวญอยู่ภายในใจ ทำไมราชาปีศาจถึงมาปรากฎตัวอยู่ตรงนี้ได้!!!

ทว่าภาพต่อมากลับทำให้เขาตกใจขั้นสุด

ราชาปีศาจผู้ไม่แยแสจากตระกูลกู้ที่เป็นฝันร้ายในใจของเด็ก ๆ เสมอมา ตอนนี้… กำลังย่อตัวลงลูบหัวเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน !!!

เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะตกใจที่ราชาปีศาจมีความอ่อนโยนนอกเหนือจากความเย็นชา หรือควรคร่ำครวญถึงความกล้าหาญของเด็กคนนั้น

เด็กจากตระกูลกู้คนนั้นน่ากลัวมาก!

ท้ายที่สุดแล้ว กู้หนานไม่สามารถปิดบังสายตาที่เป็นห่วงหนวนหน่วนได้เลย พอเป็นกู้หมิงหลี่และคนอื่น เขากลับพาออกไปด้วยสีหน้าว่างเปล่า

ทุกคนมองไปยังกู้หนาน ไม่รู้เพราะสาเหตุใดรู้สึกได้ถึงความไม่เต็มใจที่เผยแผ่ออกมา

หรือว่า… เขาอาจต้องการให้พวกเขานั่งอยู่ที่นี่ต่อไป

พรรคพวกของกู้หมิงหลี่ “…”

กู้หมิงหลี่ยกนิ้วขึ้นปัดจมูกแล้วตามไปโรงพยาบาลอย่างเชื่อฟัง

….

หลังจากทุกคนรักษาบาดแผลเรียบร้อย หนวนหน่วนก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา

“พี่สี่ยังเจ็บอยู่ไหมคะ ให้หนวนหน่วนเป่าเพี้ยงให้ไหม”

เสียงคนตัวเล็กหวานปานน้ำผึ้ง น้ำเสียงและท่าทางความกังวลนั้น ทำให้กู้หมิงหลี่ตระหนักว่าเขาเองอาจหุนหันพลันแล่นเกินไป

“ไม่เจ็บเลย ดีขึ้นบ้างแล้ว”

กู้หนาน “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ห้ามพาหนวนหน่วนออกไปข้างนอกเป็นเวลาหนึ่งเดือน เขียนข้อความสำนึกผิดให้ฉันด้วย”

กู้หมิงหลี่รู้ตัวว่าผิด เขาจึงยอมรับแต่โดยดี

แต่พาหนวนหน่วนไปเที่ยวไม่ได้นี่มันเกินไปแล้ว!

เขายังนึกสนุกอยากพาเจ้าตัวเล็กออกไปสัมผัสโลกภายนอกอยู่เลย แต่กลับต้องมาเขียนรายงานที่แสนทรมานซะอย่างนั้น!

ตอนอยู่โรงเรียน เขามักจะโดนใช้ให้เขียนคำวิจารณ์ ทว่าตอนได้ไปอ่านต่อหน้าทุกคนในโรงเรียน ครูทั้งโรงเรียนก็แทบจะไล่ทุบ

อา… ยากจัง!

เมื่อกลับถึงบ้านก็พบว่าทุกคนในตระกูลรู้เรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นทั้งกู้หมิงหลี่และกู้อันก็ถูกชายชราและกู้หลินโม่ต่อว่าอย่างหนัก

กู้อันตะโกนขึ้นด้วยความเสียใจ “ผมทำอะไรผิด!”

กู้หลินโม่ “ใครใช้ให้แกไม่พาน้องกลับมา!”

หนวนหน่วน “…ไม่ต้องตีแล้วค่ะ หนวนหน่วนไม่เป็นอะไร QAQ”

พี่สี่ยังบาดเจ็บอยู่ แม้วิ่งก็ยังเจ็บ

เด็กหญิงตัวเล็กเล็กแสนดีวิ่งเข้าไปห้ามก่อนจะกระโดดห้อยตัวกอดพ่อของกู้หมิงหลี่เหมือนหมีน้อย

“อย่าตีพี่สี่นะ พี่สี่เจ็บอยู่”

กู้หมิงหลี่สะเทือนใจมาก

ส่วนกู้อันโกรธจนแทบคลั่งตาย เขาเป็นพี่ชายแท้ ๆ นะ!

พ่อของกู้หมิงหลี่อุ้มเจ้าหมีโคอาล่าขึ้นมานั่งบนตักก่อนจะหอมแก้มยัยตัวเล็กอย่างเอ็นดูแล้วหัวเราะฮ่าฮ่าออกมา

“ได้สิ อาจะทำตามหนวนหน่วน ไม่ตีเจ้าเด็กเวรนี่ก็ได้”

ไว้รอกลับไปค่อยสั่งสอนคู่กับภรรยาอีกที!

กู้หลินโม่ไม่ใส่ใจที่จะไล่กู้อันอีกต่อไป เขาเดินเข้ามาหาหนวนหน่วนด้วยความอึดอัดใจ

“นายอุ้มลูกสาวใคร?”

เขาจ้องมองน้องชายด้วยแววตาที่ขุ่นเคืองอย่างจริงจัง

“…”

พี่ พี่เป็นพี่ชายคนโตของผมนะ!

หนวนหน่วนถูกผู้เป็นพ่อดึงไปอุ้มแล้วหอมฟอดลงบนใบหน้า และในตอนนี้ความอิจฉาของกู้หลินโม่ก็ได้มลายหายไปเป็นที่เรียบร้อย พอได้อุ้มลูกสาวเขาก็มีความสุขจนหัวเราะฮ่าฮ่าออกมา

โดยปกติแล้วหากผู้คนมีพฤติกรรมที่ผิดแปลกไป ส่วนใหญ่แล้วมักจะถูกถามว่าสบายดีหรือเปล่า แต่ใครจะคิดว่าพวกเขาจะทะเลาะกันเพื่อแย่งกันอุ้มหนวนหน่วน?

หนวนหน่วนเป็นเด็กดี เขากังวลว่าลูกสาวจะกระทบกระเทือนใจที่เห็นคนต่อยตีกัน

โชคดีที่เด็กน้อยไม่ได้ตกใจมากมายนัก

กู้หมิงหลี่พึมพำขึ้นอย่างแผ่วเบา “เอาจริง ๆ พี่ใหญ่น่ากลัวกว่าอีก”

ทุกคน “…”

สิ่งที่พูดมานั้น… ถูกเผง

กู้หมิงหลี่คิดแบบนี้เพราะกู้หนานมักจะมองเขาด้วยสายตาเชือดเฉือนราวกับคมมีด

ไม่นานนัก วันจันทร์ที่พวกตัวขี้เกียจเกลียดที่สุดก็มาถึง เพราะการลุกออกจากเตียงในตอนเช้านั้นเป็นเรื่องที่ยากอย่างยิ่ง

เมื่อคืนหนวนหน่วนนอนกับพี่ชายคนโต เธอตื่นเร็วกว่ากู้อันที่ต้องไปโรงเรียน เดิมทีหนวนหน่วนนอนขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของพี่ชาย เธอนอนหลับสนิทในขณะที่ดึงเสื้อผ้าของเขาด้วยนิ้วเล็กที่อ่อนนุ่มของตน ก่อนจะตื่นขึ้นเมื่อเขาขยับตัว

เด็กหญิงลืมตาคู่สวยขึ้นด้วยความงุนงงและหาวเหมือนลูกแมวน้อย ก่อนจะรู้สึกได้ถึงน้ำใส ๆ ที่เอ่อล้นออกมาจากดวงตาของตน

“พี่～”

หนวนหน่วนครวญครางอย่างงัวเงียแล้วใช้หัวฟู ๆ ของตนถูไถกับแขนของกู้หนาน เขาทาบมือใหญ่ลงบนหลังคอของเธอแล้วพูดว่า

“ฉันจะไปวิ่งตอนเช้า นอนต่อเถอะ”

แต่หนวนหน่วนตัวน้อยลุกขึ้นจากที่นอนด้วย

“หนวนหน่วนจะไปกับพี่หนึ่ง”

กู้หนานชำเลืองมองเธอ จากนั้นก็ช่วยน้องสาวเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วพาไปล้างหน้า

คนตัวใหญ่และตัวเล็กต่างยืนอยู่ในห้องน้ำแล้วแปรงฟันล้างหน้าไปด้วยกัน ในที่สุดเธอก็เงยหน้าขึ้นและขอให้พี่ชายของเธอถูตัวให้หอม ไม่นานก็จัดการให้เรียบร้อย!

กู้หนานวิ่งรอบตัวบ้านในช่วงเช้า เขาเคยทำมันเพียงลำพัง แต่ว่าในวันนี้ ข้างหลังเขามีคนตัวเล็กคอยติดสอยห้อยตามอยู่ไม่ห่าง เจ้าต้าหวงที่ตื่นเต้นก็วิ่งตามอยู่ด้วย

ต้าหวงกระดิกหางแล้วเห่า เจ้าสี่ขานี้วิ่งเร็วกว่าใครทั้งหมด จากนั้นไม่นานมันก็วิ่งไปข้างหน้าก่อนจะเบ่งอึออกมา

กู้หนานขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ พอหันไปหาน้องสาว หนวนหน่วนก็หยิบถุงบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของตน จากนั้นก็บ่นพึมพำใส่ต้าหวงว่าทำแบบนี้มันเหม็นมากนะ

กู้หนานขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“เดี๋ยวให้คนรับใช้มาเก็บ”

หนวนหน่วนยกมือข้างที่ใส่ถุงมือใช้แล้วทิ้งขึ้นมา

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ หนูสวมถุงมืออยู่ พวกเขาไม่รู้ว่าต้าหวงมาอึไว้ตรงไหน ถ้ามีคนเหยียบเข้าจะเป็นเรื่องใหญ่เอาเพราะมันเหม็น”

เด็กหญิงตัวเล็กแสดงความรับผิดชอบในฐานะเจ้าของสุนัข

กู้หนานจ้องมองต้าหวงด้วยสายตาเรียบ ๆ

เบ่งออกมาตั้งขนาดนั้น…

ต้าหวง “…”

มันร้องครวญครางแล้ววิ่งหนี พลางคิดในใจว่า ‘ผู้ชายคนนี้น่ากลัวจริง ๆ!’

กู้หนานเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีระมัดระวัง้พื่อให้หนวนหน่วนเข้าใจสิ่งที่เขาจะพูด “หลังจากกลับไปจะให้คนสอนมันเข้าห้องน้ำให้”

หนวนหน่วนจ้องมองต้าหวง ด้วยความที่เธอไม่ต้องการตามเก็บอุจจาระที่มีกลิ่นเหม็นจึงเห็นด้วยกับความคิดของพี่ชายคนโต

“ดีค่ะ”

ต้าหวงติด ‘หมดกัน อวสานการวิ่งเล่นนอกบ้าน!’