ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 52 หนวนหน่วนไปดูเมล็ดพันธุ์

บทที่ 52 หนวนหน่วนไปดูเมล็ดพันธุ์

“พี่ใหญ่คะ”

สองพี่น้องจ้องกลับเข้าไปในห้อง พบว่าหนวนหน่วนกอดกระต่ายน้อยคู่ใจเดินมาทางประตูพร้อมขยี้ตายุกยิก

เด็กหญิงเอียงคอถามอย่างสงสัย “พี่กำลังทำอะไรกันอยู่เหรอคะ”

“ไม่มีอะไร”

ทั้งสองรีบเอ่ยออกมาพร้อมกันพลางแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ยังง่วงอยู่ไหม”

กู้หนานถามพลางลูบผมหนวนหน่วน

กู้อันรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แต่ถ้าน้องสาวอยากนอนต่อจริง ๆ เขาก็เริ่มลังเลที่จะชวนให้น้องไปโรงเรียนด้วย แม้ว่าจะต้องผิดหวังก็ตาม

แต่เด็กน้อยกลับส่ายหน้าไปมา “ไม่ง่วงแล้วค่ะ”

กู้หนานไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาพาหนวนหน่วนเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา

เธอสามารถทำภารกิจยามเช้าได้อย่างคล่องแคล่วด้วยตัวเอง เพียงแค่กู้หนานอุ้มตัวเธอไปยืนบนเก้าอี้สูง หนวนหน่วนก็จัดการล้างหน้าแปรงฟันได้เอง

มือคู่น้อยสัมผัสใบหน้านุ่มเด้งของตัวเองที่สะท้อนในกระจกเงา ตอนนี้ผิวพรรณของเธอดูเรียบเนียนสดใสขึ้นมาก เพราะผิวของเด็ก ๆ ฟื้นฟูตัวเองได้อย่างรวดเร็ว เพียงไม่กี่วันก็ดูผุดผ่องขึ้นถนัดตา เดิมทีเด็กน้อยเป็นคนมีผิวดีมากอยู่แล้ว เมื่อได้รับการดูแลอย่างดีก็ยิ่งดูมีออร่าคุณหนูมากขึ้นไปอีก

นอกจากนี้ยังสังเกตได้ว่าสองข้างแก้มก็เริ่มมีเนื้อนิ่ม ๆ เพิ่มมากขึ้นแล้วด้วย ถึงจะยังไม่นิ่มเท่าต้าหวงกับเหม่ยฉิวก็เถอะ

หลังจัดการตัวเองเรียบร้อยหนวนหน่วนก็จูงมือพี่ใหญ่ลงมาที่ชั้นล่างอย่างมีความสุข

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณพ่อ อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณปู่”

เสียงหวานใสของเจ้าตัวเล็กที่ได้ยินแต่เช้าแบบนี้ใครได้ฟังก็พากันอารมณ์ดี

กู้หลินโม่ยิ้มหวานให้ลูกสาวสุดที่รักจนหน้าบาน แต่เมื่อหันไปเห็นลูกชายคนโต หน้าก็หุบลงทันที

ยกเว้นภรรยาที่รักของเขา ใครที่มาแย่งความรักจากหนวนหน่วนไป เขาก็นับว่าเป็นศัตรูทั้งนั้นแหละ

แถมช่วงนี้หนวนหน่วนยังติดพี่ใหญ่เอามาก ๆ ถึงจะเป็นลูกชาย เขาก็อดที่จะโกรธไม่ได้

“กู้หนาน ไปบริษัทกับพ่อวันนี้”

ต้องส่งไปทำงานที่ค้างไว้สักหน่อย

ลูกชายคนโตที่อนาคตจะเป็นผู้สืบทอดกิจการตระกูลกู้ปฏิเสธทันที “ไปไม่ได้ วันนี้จะพาหนวนหน่วนไปซื้อเมล็ดพันธุ์”

ในตอนแรกกู้หลินโม่ฉุนเฉียวที่เห็นว่าถูกลูกชายปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นว่าเป็นการทำเพื่อหนวนหน่วนจึงได้ห้ามตัวเองเอาไว้ทันแล้วยอมแพ้ในที่สุด

“ซื้อเมล็ดอะไรดี”

กู้หนานป้อนซาลาเปาซีฟู้ดให้หนวนหน่วนพลางมองแก้มป่อง ๆ ของน้องยามมีอาหารอยู่เต็มปากอย่างพออกพอใจ เด็กหญิงดูมีความสุขเหลือเกินเมื่อได้กินของอร่อย ๆ

“เอาเมล็ดผักหลาย ๆ อย่างเลยค่ะ บ้านพี่ใหญ่มีที่เยอะมาก หนูอยากปลูกผักเยอะ ๆ”

ในตอนแรกหนวนหน่วนคิดว่าแค่จะลองถามดู ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร

เธอไม่คิดเลยว่าพี่ใหญ่จะเก็บความต้องการเล็กน้อยของตัวเองไปเป็นเรื่องจริงจัง นั่นทำให้น้องสาวยิ่งรู้สึกรักพี่ชายของตัวเองมากขึ้นไปอีก

ส่วนทางกู้หลินโม่ก็มองลูกสาวด้วยความน้อยใจ “หนวนหน่วนอยากทำอะไรทำไมไม่เห็นบอกคุณพ่อบ้างเลย”

ผู้เฒ่ากู้ก็เสริมขึ้นมาว่า “ถ้าอยากปลูกผัก เราขุดดอกไม้ออกแล้วให้หนูปลูกผักที่สวนไหม”

ได้ยินความคิดนั้น หนวนหน่วนก็รีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที “ไม่เป็นไรค่ะคุณปู่ ดอกไม้ออกจะสวย”

เสียงของกู้หนานดังขึ้นเบา ๆ “ไม่ต้องปลูกตรงนั้นหรอก เก็บไว้เป็นที่วิ่งเล่นดีกว่า”

ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร เดินรดน้ำดอกไม้ด้วยบัวรดน้ำกับหลานสาวแบบทุกวันนี้ก็สนุกดี

ผู้เฒ่ากู้คิด

กู้หลินโม่คนเดียวที่อยู่ไม่สุข ตอนนี้อยากจะแย่งหนวนหน่วนคืนจากเจ้าลูกชายคนโตเต็มแก่

“ลูกชาย จะกลับต่างประเทศเมื่อไร”

รีบกลับไปเลย! พอมาถึงก็มาพรากลูกสาวตัวน้อยออกจากอกเขาไป หนวนหน่วนก็เอาแต่ติดพี่ใหญ่ น่าอิจฉาเกินไปแล้ว

กู้หนานมีท่าทีสงบนิ่ง “สาขาที่โน่นมั่นคงมากแล้ว ยังไม่จำเป็นต้องกลับไปครับ”

กู้หลินโม่มีรอยยิ้มบนหน้า แต่มือกำหมัดแน่น

ช่างน่าเสียดาย รู้แบบนี้น่าจะตุ๊บตั๊บเจ้าลูกชายสักสองสามทีตั้งแต่ยังตัวเล็กกว่านี้!

ระหว่างที่พี่ใหญ่กับคุณพ่อกำลังทำสงครามประสาทกันอยู่ กู้อันก็ถือโอกาสขยับเข้าไปใกล้น้องสาวแล้วเอ่ยชวน

“น้องสาว อยากไปโรงเรียนพี่ไหม”

กู้อันเริ่มหลอกล่อเพื่อจะพาน้องสาวไปอวดกับเพื่อน ๆ ที่โรงเรียนว่ามีน้องสาวน่ารักขนาดนี้

แต่เมื่อเห็นน้องสาวก็กลับลืมคำพูดล่อลวงพวกนั้นไปทั้งหมด เขาอยากจะเอามือตบหน้าตัวเองซักป๊าบ

เพราะภาพที่เห็นคือหนวนหน่วนกำลังจับช้อนกินโจ๊กในชามอย่างเอร็ดอร่อย

หนวนหน่วนจึงถามออกมาว่า “ไปได้ใช่ไหมคะ”

กู้อันรับคำพร้อมตบหน้าอก “ได้สิ”

“โอเคค่ะ”

หลังอาหารเช้า คนที่รับหน้าที่ไปส่งลูกชายคนเล็กที่โรงเรียนยังคงเป็นคุณพ่อ แต่กู้หนานกลับมายืนอยู่ด้วยสีหน้านิ่งสนิท

“ไปโรงเรียนกับพี่”

กู้หนานและกู้หลินโม่จ้องหน้ากัน

“นายต้องไปโรงเรียน จะพาน้องไปด้วยทำไม”

กู้อันลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนจะรีบตอบเสียงดัง “ผมจะพาน้องสาวไปดูว่าที่โรงเรียนเป็นยังไง”

กู้หลินโม่ยิ้ม “เมื่อก่อนใครก็ไม่รู้พูดว่าไม่อยากบอกคนอื่นว่าหนวนหน่วนเป็นน้องสาวตัวเอง”

ได้ยินแบบนั้นพี่ใหญ่ก็สงสายตาตำหนิไปให้น้องชายคนเล็ก

กู้อันรีบแก้ตัว “ผมไม่ได้พูดแบบนั้น!”

เพราะเป็นการเถียงกลับด้วยเสียงอันดัง ไม่ว่าจะฟังยังไงก็ดูมีพิรุธ

เด็กชายแกล้งทำเป็นลืมสิ่งที่เคยพูด “ใครพูดแบบนั้น ไม่ใช่ผมสักหน่อย”

หนวนหน่วนมองภาพพี่เล็กกำลังร้อนรนแล้วก็เอามือปิดปากขำคิกคักพลางยกดวงตาหยี

กู้อันหน้าขึ้นสีด้วยความอาย จู่ ๆ ก็รู้สึกเสียใจขึ้นมากับความไม่รู้เรื่องรู้ราวของตัวเองในตอนนั้น

“ยังไง… ยังไงหนวนหน่วนก็รับปากแล้ว”

กู้หลินโม่ดีดหน้าผากลูกชายคนเล็ก “เอาไว้วันหลังเถอะ เราไม่ควรไปรบกวนการสอนของครู เดี๋ยวก็ประชุมผู้ปกครองวันมะรืนนี้แล้ว คุณพ่อจะพาน้องไปด้วย ดีไหม”

กู้อันจำต้องพยักหน้ารับอย่างไม่เต็มใจ “พ่อพูดแล้วนะ ต้องพาน้องไปด้วยนะ”

หลังจากแยกกับคุณพ่อแล้ว พี่ใหญ่กับน้องน้อยก็เดินทางไปที่ร้านขายอุปกรณ์การเกษตรที่ใหญ่ที่สุดด้วยกัน

ทั้งไม้ดอก ไม้ผล ไม้ประดับ ผักสวนครัว เมล็ดพันธุ์ต่าง ๆ มีให้เลือกอย่างครบครันพร้อมตัวอย่างต้นให้ดูประกอบการตัดสินใจ

หนวนหน่วนเห็นแบบนั้นก็ตื่นตาตื่นใจจนอ้าปากค้าง พนักงานเข้ามาแนะนำเรื่องน่ารู้ให้มากมาย เด็กน้อยได้ความรู้เพิ่มไปอีกเป็นกระบุง ยังมีเรื่องการปลูกผักที่เธอยังไม่รู้อีกเยอะมาก

หนวนหน่วนชอบพืชพรรณและสัตว์ต่าง ๆ มาก พอเข้ามาที่นี่ก็นั่งยอง ๆ บนพื้นอยู่ครู่หนึ่ง เธอตั้งใจฟังคำแนะนำและดูต้นไม้อย่างสนอกสนใจก่อนเลือกเมล็ดพืชตามฤดูกาลไปหลายชนิด เด็กน้อยยังเลือกแบบที่เป็นต้นกล้าไปด้วย ได้ยินว่าอาจจะต้องใช้เวลาอีกปีสองปีถึงจะติดผล

นอกจากนี้ยังมีไม้ดอกที่สวยงามอีกหลายชนิด เมื่อซื้อของที่อยากได้ครบแล้วทั้งสองก็กลับไปที่บ้านด้วยกันอย่างมีความสุข

ตอนนี้คฤหาสน์ตระกูลกู้มีชีวิตชีวากว่าปกติ คนมากมายเข้ามาห้อมล้อมและประจบสอพลอทันทีที่กู้หนานลงจากรถ

“กู้หนานกลับมาแล้ว แหม… ดูมีสง่าราศีทุกครั้งที่เจอกันเลยนะ หลิงหลิง รีบเรียกพี่ใหญ่เร็ว”

เด็กผู้หญิงตัวเล็กในชุดเจ้าหญิงสีขาวขนาดตัวพอ ๆ กับหนวนหน่วนยืนตัวสั่นหลังจากมองไปที่กู้หนาน ท่าทีของเธอไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่ก็ต้องฉีกยิ้มออกมาแล้วเดินไปหากู้หนานตามคำสั่ง

กู้หนานกลับรู้สึกว่าคนเหล่านี้ทำให้เขาอารมณ์เสีย จึงจ้องมองตอบอย่างเย็นชา

นั่นทำให้เด็กหญิงยิ่งหวาดกลัวมากกว่าเดิม เธอมองไปทางหญิงวัยกลางคนทั้งน้ำตา แต่ก็ถูกสายตาตักเตือนกลับมา กู้หลิงจึงต้องขยับริมฝีปากเรียกร่างสูงช้า ๆ

“พะ… พี่ใหญ่คะ”

เสียงพูดเล็ก ๆ นั้นสั่นเครือไปหมด

เด็กสาววัยสิบแปดปีที่ยืนข้างหญิงวัยกลางคนกำลังยืนมองน้องสาวตัวเองอย่างอิจฉา

ไร้ประโยชน์ชะมัด ถ้าเป็นเธอละก็ จะจัดการประจบประแจงเอาใจเขาให้มากกว่านี้

“ฉันไม่ใช่พี่ใหญ่ของเธอ”

กู้หนานตอบอย่างไม่แยแส ไม่แม้แต่จะมองหน้าเด็กคนนั้น แต่เมื่อหนวนหน่วนลงจากรถ สีหน้าของเขาก็อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

“พี่ใหญ่ขา”

เมื่อเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้น ใบหน้าของเหล่าผู้คนที่ยืนอยู่ก็เปลี่ยนไป รอยยิ้มของหญิงวัยกลางคนดูฝืดเฝื่อน ส่วนเด็กสาวเองก็มีแววของความอิจฉา ความคิดชั่วร้ายผุดขึ้นมาในหัว

‘กู้หนวนหน่วน ทำไมยังไม่ตายไปอีก’