ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 40 ของขวัญสำหรับพี่ใหญ่

บทที่ 40 ของขวัญสำหรับพี่ใหญ่

นิ้วเรียวบางนุ่มนิ่มของหนวนหน่วนคว้าเสื้อบนไหล่ของพี่ชายเอาไว้ ส่วนก้นเล็ก ๆ วางอยู่บนท่อนแขนแกร่ง บนใบหน้ายังคงรอยยิ้มเอาไว้ไม่เปลี่ยนแปลง

“กอดแน่น ๆ”

เสียงทุ้มไร้อารมณ์ใดดังมาจากข้างหูของหนวนหน่วน หากใครเห็นคงคิดว่าเขาไม่ชอบเธอ แต่สัมผัสที่เขามอบให้หนวนหน่วนนั้นช่างนุ่มนวลและอ่อนโยนเป็นอย่างมาก

หนวนหน่วนก็รับรู้ได้ว่าพี่ชายคนโตไม่ได้เกลียดเธอเลย ถึงแม้ว่าจะดูเย็นชามากก็ตาม

เด็กน้อยส่งเสียงตอบรับออกไป ก่อนจะจ้องมองพี่ชายคนโตด้วยสีหน้าจริงจัง แขนเล็ก ๆ ของเธอเริ่มโอบคอชายหนุ่มแล้วขยับเข้าใกล้เขามากขึ้น

กู้หนานยังคงหน้านิ่งตามเดิม สายตาเย็นชาคู่นั้นกำลังจ้องมองคนตัวเล็กในอ้อมแขนอยู่ แต่หากจะให้อ่อนโยนลงมากกว่านี้มันคงเป็นเรื่องที่ยากเกินไป

แน่นอนว่าคนนอกอาจมองไม่เห็นความอ่อนโยนแบบนี้ แต่กับคนที่ติดตามเขาทุกวันนั้นแตกต่างออกไป

หนานเฟิง เลขาของกู้หนานรับรู้การเปลี่ยนแปลงของเจ้านายตนได้เป็นอย่างดี แต่บอกตามตรง เขายังไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่นักที่เจ้านายของเขาไปเข้าห้องน้ำแล้วอุ้มเด็กคนหนึ่งกลับมาด้วย! แบบนี้มันผิดกฎหมายนะครับท่าน!!

แต่เขาก็ไม่กล้าพูด ได้แต่มองร่างสูงที่เดินอยู่ข้างหน้า ไม่รู้จะหยุดเรื่องนี้อย่างไรดี?

กู้หนานเดินไปข้างหน้าด้วยความรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก แม้ว่าเขาจะอุ้มเด็กหญิงตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน แต่กลับไม่ได้ทำให้ความประหม่าลดน้อยลงเลย และดูเหมือนคนรอบข้างจะหลบเขาไปคนละทางซะด้วย

ภาพชายหนุ่มที่ให้ความรู้สึกกระชุ่มกระชวยหัวใจทุกคนรอบ ๆ เคยเห็นแค่ในทีวีหรือโฆษณาเท่านั้น ไม่คาดคิดว่า… จะได้เห็นด้วยตาในชีวิตจริง!

ผู้คนที่เห็นกู้หนานรวมถึงผู้ติดตามของเขาตกอยู่ในอาการงุนงง

“คุณพระ ดูหุ่นเขาสิ ไม่เคยเห็นใครหุ่นแบบนี้เลย ขาก็ย๊าวยาว ไม่กล้าสบตาเลย!”

“หล่อสุด ๆ ไม่เคยคิดว่าจะมีใครหล่อเหมือนหลุดมาจากโฆษณาแบบนี้ นี่มันต้นแบบพระเอกในนิยายที่ฉันใฝ่ฝันชัด ๆ”

“พี่เห็นเด็กที่เขาอุ้มเมื่อกี้มั้ยคะ เหมือนกระต่ายน้อยเลย เห็นคนหล่อ ๆ อุ้มเด็กแล้วใจระทวยอ่ะ น่าร้ากก!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ลืมถ่ายรูปไปเลย!”

“ไม่ควรถ่ายนะ บอดี้การ์ดอยู่รอบตัวเต็มไปหมด อย่าเข้าไปยุ่งกับคนแบบนี้ดีกว่า”

กู้หนานเดินผ่านมาแล้วจึงไม่ได้รับรู้บทสนทนาที่เกิดขึ้น ทันที่ออกจากฝูงชนได้เขาก็เดินไปที่โถงรับรอง ทันใดนั้นความอึดอัดของกู้หนานที่เหมือนอยู่บนยอดภูเขาหิมะมลายหายไปในทันที

แน่นอนว่ายังมีผู้คนที่คอยแอบมองเขาอยู่เช่นกัน

หนวนหน่วนนั่งอยู่บนท่อนแขนของพี่ชายเลยรู้ว่าพี่ชายของตนสูงมากขนาดไหน

เด็กน้อยมองเห็นผู้คนโดยรอบมากมายอยู่ใต้สายตาเธอ

ภาพที่หนวนหน่วนถูกกอดจึงอยู่ในมุมที่สูงมากในสายตาคนอื่นเช่นกัน (^ω^)

คนตัวเล็กรู้สึกมีความสุข เธอเคยมองเห็นวิวแบบนี้มาก่อนตอนที่คุณพ่ออุ้มเธอไว้ ตอนนี้มาได้มองจากอ้อมกอดของพี่แล้ว คิกคิก

เพราะกู้หนานและหนวนหน่วนโดดเด่นมากในฝูงชน นั่นทำให้กู้หลินโม่มองหาพวกเขาได้อย่างง่ายดาย

หนวนหน่วนที่ถูกอุ้มอยู่สูงมองเห็นคุณพ่อได้ในระยะไกล พ่อของเธอเองก็โดดเด่นมากเช่นกัน

อืม… คงเป็นเพราะพี่มีสายเลือดของคุณพ่อสินะถึงสูงเหมือนกัน

“คุณพ่อ”

พอกู้หลินโม่เดินเข้ามา หนวนหน่วนก็เอ่ยเรียกเขาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและร่าเริง ขึ้นกว่าเดิม เสียงที่กังวานดังผ่านหูของคนบริเวณนั้นและดึงดูดให้หันมามองดูอย่างสนใจ

น้ำเสียงหวานชื่นราวกับน้ำนมสร้างความเพลิดเพลินใจให้กับผู้คนอีกครั้ง

“คุณพ่อ หนวนหน่วนเจอพี่แล้วค่ะ”

คนตัวเล็กไม่ได้สังเกตคนรอบข้างสักเท่าไหร่ รอยยิ้มของเธอยังสดใสดุจนางฟ้าตัวน้อยที่ร่ายพรปลดเปลื้องทุกข์ให้ผู้คน ไม่รู้ว่าใจละลายกันไปมากน้อยแค่ไหนแล้ว

หนานเฟิงแทบสำลักน้ำลายตัวเองเมื่อเขาได้ยินหนวนหน่วนเรียกกู้หลินโม่ว่าคุณพ่อ

แน่นอนว่าเขาต้องรู้จักพ่อของเจ้านายตัวเอง ถ้าอย่างนั้น… เจ้าหนูน้อยเป็นน้องสาวของนายน้อยเหรอ? น้องสาวแท้ ๆ อ่ะนะ!

ในฐานะที่เขาทำงานเป็นทั้งเลขาและผู้ดูแลบ้านให้นายน้อยมาหกปี เข้าออกบ้านตระกูลกู้บ่อยพอสมควร สาบานได้ว่าเขาไม่เคยเห็นลูกสาวของตระกูลกู้มาก่อนเลย!

ปกปิดได้ยอดเยี่ยมมาก!

“พ่อ”

เมื่อกู้หลินโม่เดินมาถึง กู้หนานก็เอ่ยทักทายเขาด้วยแววตาที่ว่างเปล่าและเฉยเมย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ดี แต่เพราะลักษณะนิสัยของเขาเย็นชาเหมือนก้อนน้ำแข็งเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

กู้หลินโม่ที่เคยชินกับนิสัยแบบนี้จึงตบบ่าลูกชายคนโตด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

“กลับมาก็ดีแล้ว ฉันมีของขวัญให้แกด้วย”

กู้หนานไม่โต้ตอบสิ่งใดนอกจากแสดงท่าทางเย็นชา เขามั่นใจว่าของขวัญชิ้นนี้ต้องไม่ใช่ของดีแน่นอน

เมื่อพูดถึงของขวัญ หนวนหน่วนก็นึกถึงสิ่งที่เธอได้เตรียมไว้ให้พี่ชาย เด็กน้อยจึงกะพริบตาปริบ ๆ

“คุณพ่อ ของขวัญ หนวนหน่วนจะเอาของขวัญให้พี่ใหญ่”

น้ำเสียงหวานชื่นราวกับน้ำนมเจือความกังวลเล็กน้อย ดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำของเธอแทบทำให้หัวใจของผู้คนละลายได้

เมื่อได้ยินว่าหนวนหน่วนเตรียมของขวัญให้ตัวเอง กู้หนานก็ชะงัก ดวงตาที่เย็นชาและเฉียบคมของเขาจ้องมองเด็กหญิงตัวเล็กในอ้อมแขนด้วยความดีใจ

เด็กน้อยหยิบกล่องของขวัญสี่เหลี่ยมสีดำใบเล็กมาจากผู้เป็นพ่อแล้วยื่นให้พี่ชายของตน

“พี่ใหญ่ ของขวัญค่ะ”

น้ำเสียงนุ่ม ๆ ราวกับล่องลอยมากับกลิ่นน้ำนมทำให้ฝ่ามือเรียวยาวรีบคว้ากล่องจากคนตัวเล็กไปถือไว้ทันที

“ส่งหนวนหน่วนมาให้ฉัน แกจะได้ดูเองว่าข้างในคืออะไร”

กู้หลินโม่กำลังจะเอื้อมมือไปอุ้มหนวนหน่วน แต่กู้หนานกลับก้าวหลบแล้วเบี่ยงตัวไปด้านข้างอย่างสวยงาม แถมยังส่งกล่องของขวัญในมือออกไปอีกทางอย่างเป็นธรรมชาติ

หนานเฟิงจึงก้าวไปหาเพื่อรับมันมาอย่างรู้งาน ก่อนจะเปิดมันออก ซึ่งเผยให้เห็นปากกาที่วางอยู่ข้างในอย่างเรียบ ๆ

กู้หลินโม่ “….”

ช่างรู้ใจเจ้านายตัวเองเสียจริง!

ดูเหมือนว่ากู้หนานจะมองไม่เห็นสายตายุแหย่ของผู้เป็นพ่อ เขาก้มลงมองเด็กน้อยในอ้อมแขน ก่อนจะพบเข้ากับดวงตากลมโตที่จ้องมองมาราวกับลูกหมาตัวน้อยที่รอคำชมพร้อมกับเสียงหงีดหงิง

นิ้วเรียวยาวหยิบปากกาในกล่องของขวัญขึ้นมาพินิจ มันเป็นปากการะดับไฮเอนด์ พื้นผิวสีดำ ลวดลายสีทองหรูหรา ถึงแม้ว่าจะออกแบบเรียบง่ายแต่ก็เข้ากับเขาอย่างบอกไม่ถูก

เจ้าตัวเล็กสายตาเฉียบแหลมมาก

มุมปากของกู้หนานยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยจากที่ไม่เคยเป็นมาตลอดทั้งปี ถึงแม้จะขยับน้อยมากจนแทบมองไม่เห็น แต่หนานเฟิงผู้ละเอียดถี่ถ้วนกลับมองเห็นทุกอย่าง

กู้หนาน “….”

ต่อให้ปากกาจะราคาแพงแค่ไหนก็ไม่เคยเห็นเขายิ้มเลยสักครั้ง

“ฉันชอบมาก”

เขาพูดอย่างรวบรัดแล้วเก็บปากกาใส่ไว้ในกระเป๋าตรงหน้าอกของชุดสูทสีดำ

แม้ว่าพี่ชายคนโตจะเอ่ยพูดเพียงสามคำ แต่หนวนหน่วนตัวน้อยก็มีความสุขที่ได้มอบของขวัญให้กับเขา ดวงตากลมโตยกหยี เผยรอยยิ้มบนใบหน้าน้อย ๆ ออกมาอีกครั้ง