ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 30 กู้อันผู้ปากไม่ตรงกับใจ
บทที่ 30 กู้อันผู้ปากไม่ตรงกับใจ
หนวนหน่วนจ้องมองพี่ชายของตนด้วยตากลมโตก่อนจะกะพริบตาปริบ ๆ เด็กน้อยสงสัยว่าตนจะได้ยินผิดไป
“พี่?”
กู้อันเริ่มขัดเขินขึ้นมาแล้ว “ว่าไง? ท่านหญิงน้อย ฉันอนุญาตให้เธอเรียกว่าพี่นอกบ้านแล้ว ไม่ดีใจเหรอไง?”
เด็กน้อยผู้แสนเชื่อฟังส่ายหัวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะจ้องมองไปที่เขาทันที
“จริงเหรอคะ? พี่ไม่กลัวหนวนหน่วนจะทำให้ลำบากใจแล้วเหรอคะ?”
น้ำเสียงของสาวน้อยนุ่มนวล เต็มไปด้วยความตื่นเต้น เธอไม่รู้สึกขุ่นเคืองใจด้วยซ้ำ
กู้อันกอดอกแล้วเอ่ยขึ้นอย่างเรียบ ๆ “ที่โรงเรียนฉันเป็นหัวหน้า ถ้าใครมารังแกเธอให้มาบอกฉันนะ”
“ว้าว”
หนวนหน่วนเอ่ยชื่นชมด้วยการร้องว้าวออกมา ก่อนจะปรบมืออย่างหนักหน่วง
“พี่เจ๋งมากเลยค่ะ!”
เมื่อได้รับคำชมจากน้องสาว กู้อันก็ชำเลืองมองด้วยสายตาเอ็นดู
“แล้วก็… อยู่ที่โรงเรียนฉันขึ้นชื่อว่าหล่อมาก”
“ว้าว….”
จู่ ๆ ศีรษะของกู้อันก็ถูกตบเข้าอย่างจังโดยกู้หลินโม่ เขายกแขนขึ้นมากำบังศีรษะ โหวกเหวกเสียงลั่น ทำไมถึงชอบทำให้เขาอับอายต่อหน้าน้องสาวอยู่เรื่อย ถึงจะเป็นพ่อแต่เขาก็ไม่อยากให้อภัยหรอกนะ
กู้หลินโม่มองลูกชายด้วยสายตาแน่นิ่ง กู้อันเลยหดหัวอีกรอบ
“คนดีผีคุ้ม สามสิบปีในเหอตง และสามสิบปีในเหอซี รอฉันโตก่อนเถอะ…”
“ว่าไงนะ?”
กู้หลินโม่มองมาจนลูกชายตัวดียอมหุบปากลงในทันที
หลังจากอบรมเจ้าลูกชายแล้ว กู้หลินโม่ก็ลูบหัวฟูฟ่องของลูกสาวที่แสนดีของตน
“หนวนหน่วน อย่าไปฟังอะไรไร้สาระเลย ไม่มีใครไม่ชอบหนูหรอก”
“อื้ม”
คนตัวเล็กขานรับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เด็กน้อยคลายคิ้ว เอียงศีรษะถูไถกับฝ่ามือของคุณพ่อไปมาอย่างน่าเอ็นดู
กู้อันมองไปยังน้องสาวของตน วันนี้เธอดูนุ่มนิ่มเหมือนลูกแมว เขาเลยเบือนสายตามามองมือตัวเอง นึกอยากจะลูบหัวน้องดูบ้าง
แต่กลับโดนสายตาของคุณพ่อจ้องเขม็งกลับมาซะนี่
ความขุ่นเคืองก่อขึ้นในใจของกู้อันทันที คุณพ่อเยอะเกินไป! ถึงอย่างไรหนวนหน่วนก็เป็นน้องสาวของเขา ทำไมจะแตะเธอไม่ได้!
เมื่อรถเคลื่อนตัวมาถึงคฤหาสน์ตระกูลกู้ พวกเขาก็พบว่าสัตว์เลี้ยงทั้งสองยังคงเฝ้าอยู่ตรงหน้าประตู เมื่อได้ยินเสียงรถใกล้เข้ามา เจ้าต้าหวงก็วิ่งกระดิกหางไปมา ในขณะที่เหม่ยฉิวยังคงเดินอย่างสง่างามอยู่บนกำแพง ตามฉบับฉันเป็นเจ้านายผู้ยิ่งใหญ่
เมื่อหนวนหน่วนก้าวลงจากรถ เธอก็ถูกต้าหวงกระโดดกอดเข้าอย่างจัง
หลังจากลูบใบหน้าของเจ้าหมาน้อยแล้ว เหม่ยฉิวก็เดินมาหาก่อนจะกระโดดขึ้นบนแขนของหนวนหน่วน เพราะข้อดีของการเกิดมาเป็นสัตว์ตัวเล็ก เสียงครางหงิง ๆ ของเจ้าต้าหวงที่กำลังอิจฉาเหม่ยฉิวจึงดังตามมา
“กลับมากันแล้ว”
เสียงที่อ่อนโยนดังขึ้น หนวนหน่วนมองแม่ของตนด้วยแววตาที่สดใส เธอวางเหม่ยฉิวลงบนหัวของต้าหวงแล้ววิ่งไปกอดคุณหญิงกู้ด้วยขาสั้น ๆ ของตน
“คุณแม่~”
หนวนหน่วนเอ่ยเรียกผู้เป็นแม่ และด้วยความที่เธอตัวเล็กมาก คุณหญิงกู้จึงต้องอุ้มเธอขึ้นเพื่อหอมแก้มสักฟอด
“วันนี้หนวนหน่วนของแม่น่ารักขึ้นกว่าเดิมอีกนะเนี่ย”
ใบหน้าของหนวนหน่วนขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย เธอสวมกอดคล้องคอคุณหญิงกู้อย่างกล้า ๆ เกร็ง ๆ
“คุณแม่ก็สวยเหมือนกันค่ะ”
ทั้งคุณแม่และลูกสาวต่างมีความสุขมาก แต่แล้วกลับมีเสียงแปลก ๆ แทรกขึ้นมา
“คุณแม่มีลูกสาวคนเดียวเหรอ ลืมลูกชายคนนี้ไปแล้วหรือไง? ถ้าชอบลูกสาวมากกว่าลูกชายคนนี้ ต่อไปในอนาคต กู้อันจะไม่ให้ที่ยืนในบ้านหลังนี้แน่!”
กู้อันโกรธมาก เขาไม่ได้ตัวเล็กขนาดนั้น แต่ผู้หญิงสองคนนี้ยังมองข้ามหัวเขาได้!
คุณหญิงกู้ที่กำลังกอดหนวนหน่วนมองไปที่ลูกชายของตนก่อนจะถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม “อยากให้แม่หอมด้วยไหมล่ะ”
กู้อันรีบก้าวถอยหลังทันที ก่อนที่ใบหน้าจะขึ้นสีแดงก่ำด้วยความเขินอาย “โตขนาดนี้แล้ว ใครเขายังหอมกันอยู่อีก!”
คุณหญิงกู้กลอกตา “แล้วอยากได้อะไรล่ะ”
กู้อัน “…”
ภายในใจของเขาสั่นระรัว นี่มันเกิดอะไรขึ้น!
“รอพี่ตัดสินใจสักพักนะคะ”
หนวนหน่วนเอ่ยเรียกพี่อย่างแผ่วเบา
กู้อันเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วตะโกนว่า “ทำท่าทางเหมือนลูกหมาแบบนั้นใครจะอยากเข้าไปใกล้!”
หนวนหน่วนออดอ้อนมากขึ้นกว่าเดิม “พี่~”
หัวใจของกู้อันเริ่มสั่นไหวเมื่อได้ยินเสียงอันไพเราะเรียกเข้า ช่างไพเราะอย่างน่าเหลือเชื่อ นี่น้องสาวของเขาไม่ได้ทำมาจากลูกอมหรอกใช่ไหม เสียงเพราะเกินไปแล้ว!
“ผู้หญิงนี่ปัญหาเยอะจัง!”
กู้อันปากเสียไปหน่อย แถมปากยังไม่ตรงกับใจอีกต่างหาก
คุณหญิงกู้จ้องมองกู้อันด้วยรอยยิ้มรู้ทัน
“ทำไม?”
หนวนหน่วนก้มตัวลง ก่อนจะจุ๊บเข้าที่ใบหน้าของพี่ชายตัวเอง
“หนวนหน่วนหอม ๆ พี่แล้ว อย่าโกรธเลยนะ”
ได้ยินเสียงไพเราะหวานชื่นปานน้ำนม กู้อันก็สับสน ทำตัวไม่ถูก
“เธอ เธอ… เธอมาจุ๊บฉันทำไม!”
ไม่กี่วินาทีต่อมา ใบหน้าของกู้อันก็เริ่มแดงก่ำ เขาก้าวถอยหลังไปหลายก้าว มือยกขึ้นจับใบหน้าที่ถูกจุ๊บลงเมื่อสักครู่ รวมถึงคำพูดคำพูดจาของเขาที่เริ่มติดอ่างด้วย ตอนนี้เขาเสียอาการอย่างเห็นได้ชัด
หนวนหน่วนจ้องมองเขานิ่ง ๆ พอเข้าใจว่าพี่ชายไม่ชอบที่เธอหอมก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
“ถ้าพี่ไม่ชอบ ต่อไปหนวนหน่วนจะไม่ทำแล้วค่ะ”
คุณปู่ คุณพ่อและคุณแม่ ทุกคนต่างชอบให้เธอจุ๊บ แต่พี่กลับไม่ชอบ
“ก็… ก็ไม่ใช่แบบนั้น”
แววตาของเขาแปรเปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด “ก็แค่… มันกะทันหันเกินไป”
กู้หลินโม่และผู้เฒ่ากู้กลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป แม้แต่คุณหญิงกู้ก็เป็นไปกับเขาด้วย
กู้อันรู้สึกโกรธที่เสียหน้า “ตลกมากเหรอ!”
หลังจากพูดจบ เขาก็รีบวิ่งขึ้นไปข้างบนอย่างรวดเร็วโดยที่ยังแบกกระเป๋านักเรียนไว้บนหลัง ส่วนมือยังคงปกปิดใบหน้าที่โดนน้องสาวจุ๊บเอาไว้ ใบหน้าหล่อเหลาที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะแดงก่ำอยู่เล็กน้อย เด็กชายพึมพำกับตัวเองไปตลอดทาง
“ท่านหญิงน้อย เกินไป เกินไปจริง ๆ!”
เมื่อถึงเวลาทานข้าว อาการของกู้อันได้กลับมาเป็นปกติ แต่ร่องรอยความขัดเขินก็ยังคงหลงเหลือ เขาชำเลืองมองที่นั่งตรงโต๊ะอาหารก่อนจะพบว่าหนวนหน่วนนั่งอยู่ข้างคุณปู่ ส่วนคุณพ่อกับคุณแม่ยังอยู่ในครัว เขาจึงทิ้งตัวนั่งลงด้านข้างเด็กหญิงตัวน้อยด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยภาคภูมิใจ
“อาหารที่ฉันชอบอยู่ตรงนี้นี่เอง!”
ไม่ใช่เพราะหนวนหน่วนหรอกนะ เขายังคงแก้ตัวให้ตนเองด้วยคำพูดขวานผ่าซากของตน
ผู้เฒ่ากู้แทบอยากจะกลอกตาใส่หลานชายของเขา
คุณหญิงกู้และกู้หลินโม่เดินออกมาพร้อมแก้วนมที่อยู่ในมือแล้วนั่งลงต่อหน้าทุกคน
“พี่ชอบกินอะไรคะ?”
“อันนั้น”
กู้อันชี้ไปยังจานที่มีไก่อยู่ในนั้น
หนวนหน่วนผู้อ่อนโยนเอ่ยปากถึงบางอ้อ ก่อนจะใช้ตะเกียบคีบไก่แล้วนำไปวางในจานของเขา
“พี่กินนี่สิคะ”
ดวงตาฉ่ำน้ำยกหยีเป็นเสี้ยวพระจันทร์ขับประกายสดใสราวกับนางฟ้าตัวน้อยผู้แสนอ่อนโยนที่ตกลงมายังโลกมนุษย์ แล้วใครเล่าจะปฏิเสธนางฟ้าตัวน้อยนี่ลง
แววตาของกู้อันเป็นประกายขึ้นเมื่อเห็นไก่อยู่ในจานของตน พลันมุมแกของเขาก็ยกยิ้มขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ “ไม่ใช่ว่าฉันตักเองไม่ได้สักหน่อย”
เขาถามขึ้นลอย ๆ “เธอชอบกินอะไร?”
หนวนหน่วนเอ่ยตอบด้วยท่าทางน่ารัก “ชอบหมดเลยค่ะ อร่อยทั้งนั้นเลย”
กู้อันฉุนเฉียว “เยอะเกินไปมั้ง!”
ถึงปากจะพูดเช่นนั้น แต่ร่างกายกลับตักอาหารลงในจานของหนวนหน่วนเองอย่างช่วยไม่ได้
“แลกกัน ฉันจะได้ไม่ติดหนี้บุญคุณเธอ”
หนวนหน่วนพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน “ใจดีจังเลยน้า”
YOU MAY ALSO LIKE
