ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 277 คนจากศูนย์อนุรักษ์มาถึงแล้ว

บทที่ 277 คนจากศูนย์อนุรักษ์มาถึงแล้ว

หนึ่งชั่วโมงต่อมาในหุบเขา…

หลังจากเหลียงฉือแสดงข้อมูลให้ศูนย์อนุรักษ์ทุกคนดู หนวนหน่วนก็ลูบหัวโอทิส

“ที่แท้เธอชื่อว่าเจ้ายักษ์ขาวเหรอ!”

เสียงใสดังชัดเจนไพเราะ

โอทิสที่ถูกเรียกว่าเจ้ายักษ์ขาว “…”

ชื่อเชย ๆ แบบนี้ใครเป็นคนตั้งให้? ดูไม่มีการศึกษาสักนิด มันเป็นแค่เสือยังฉลาดกว่าคนตั้งชื่อเลย

อวี๋ซูหัวผู้ตั้งชื่อที่เป็นมิตรและเหมาะสมให้กับเสือขาว “…”

ถ้าเขารู้ว่าตัวเองจะถูกเสือขาวรังเกียจเพราะชื่อชื่อเดียว ก็คงไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี

หนวนหน่วนเอาแต่วิ่งตามหลังโอทิสพลางตะโกนเรียกเจ้ายักษ์ขาว ๆ จนเจ้าเสือขาวหงุดหงิดใจ มันหมอบลงอยู่กับพื้น เอามือปิดหูแสร้งทำเป็นไม่รับฟัง

เด็กน้อยหนวนหน่วนหัวเราะ ฟุบตัวอยู่กับมันพลางเกลือกกลิ้ง

ความจริงเธอรู้สึกว่ามันเป็นชื่อที่ดีมาก ทำไมโอทิสถึงไม่ชอบนะ

เด็กน้อยหนวนหน่วนที่เกลือกกลิ้งไปมาบนท้องเสือขาวลุกขึ้นมาแล้วปัดขนบนเสื้อผ้าออก

“โอทิส แกขนร่วงเหรอ!”

แม้ว่าจะไม่มากมายก็เถอะ

โอทิส “?”

มันชำเลืองดูขนขาว ๆ ของตัวเองที่ติดอยู่บนเสื้อผ้าของเด็กหญิงตัวน้อย

ไม่เป็นไร ขนของมันเยอะ ร่วงไปนิดเดียวไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก!

หลังจากเล่นกับโอทิสสักพัก หนวนหน่วนก็เห็นไคน์ดูท่าทางซึมกะทือ

เธอดึงพี่โม่ซูมาเป็นล่าม ทำไมไม่เป็นพี่โม่ฮัวน่ะเหรอ ก็เพราะว่าเขาไปหาอะไรกินแล้ว อะไรที่กินได้เขาไม่เคยพลาด!

“คุณอาไคน์ยังอาลัยอาวรณ์โอทิสเหรอคะ?”

น้ำเสียงของเด็กน้อยนุ่มนวลอ่อนหวาน แต่เมื่อมาถึงตอนที่ไป๋โม่ซูแปล แม้ว่าเสียงจะไพเราะมาก แต่ก็ไม่มีการขึ้นลงของอารมณ์เลย

แม้แต่ไคน์ยังสงสัยว่าเจ้าหมอนี่แปลประโยคเดียวกับที่หนวนหน่วนพูดหรือเปล่า?

ไคน์มองโอทิสแล้วพยักหน้า “ใช่ ไม่ง่ายเลยที่จะได้พบโอทิส แต่มันกำลังจะจากไปแล้ว”

หนวนหน่วนปลอบประโลมด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม “วันหลังคุณอาก็ไปเยี่ยมมันได้”

ไคน์มองหนวนหน่วนตาเป็นประกาย “จริงเหรอ?”

หนวนหน่วนมองไป๋โม่ซูตาปริบ ๆ สีหน้าของเธอเหมือนเขียนไว้ว่า ‘พี่คะ ได้หรือเปล่า?’

ไป๋โม่ซู “พอเจรจากันได้”

ทันใดนั้นไคน์ก็กลับมามีความสุขอีกครั้ง

เมื่อถึงเวลารับประทานอาหาร ทุกคนก็ออกจากหุบเขา หนวนหน่วนทิ้งเทพธิดาผีเสื้อเรืองแสงไว้ที่นี่เหมือนกัน

ที่นี่ต่างหากคือที่ที่มันควรจะอยู่ อากาศข้างนอกหนาวเย็นกว่าที่นี่ เกิดแข็งตายขึ้นมาจะทำอย่างไร?

เพราะรู้ว่าหนวนหน่วนคิดอะไร ไคน์จึงตอบว่า

“ถ้าแข็งตายก็เอามาสตัฟฟ์ได้!”

หนวนหน่วนจับมือพี่ใหญ่ด้วยความสับสน “พี่คะ สตัฟฟ์คืออะไร?”

กู้หนานไม่พูดอะไร ค้นหาตัวอย่างผีเสื้อบนอินเทอร์เน็ตให้เธอดูตรง ๆ

หนวนหน่วน “!!!”

ศพผีเสื้อสามารถทำแบบนี้ได้ด้วย!

จะว่าไปก็สวยงามมากเลย

ทันทีที่ความคิดนี้ผุดขึ้นมา เธอก็สะบัดศีรษะ “มันยังไม่ตายสักหน่อย”

ไคน์หัวเราะลั่น “อายุขัยของผีเสื้อทั่วไปจะสั้นมาก ถ้าจะให้พวกมันเน่าเปื่อยไปตามพื้นดิน นำมาสตัฟฟ์ยังสวยกว่า”

คำพูดนี้ไม่มีอะไรผิดเลย

พวกเขาเดินกลับตามเส้นทางที่มา จุดไหนที่ค่อนข้างเตี้ยจนโอทิสที่มีร่างกายใหญ่โตผ่านไปไม่ได้ก็ต้องหมอบคลานไป คนอื่น ๆ ก็ต้องย่อตัวเดินออกไป

หนวนหน่วนและกู้อันเดินออกไปอย่างทะนงองอาจ โดยไม่มีอุปสรรคเรื่องความสูง!

ไคน์มองปากถ้ำนั้นแล้วถอนหายใจ “ฉันอยู่ที่นี่มานาน แต่ไม่รู้เลยว่ามีสวนดอกไม้อยู่ด้วย!”

เขาหันไปมองโอทิส “โอทิสลูกรัก หวังว่าแกจะมาเล่นที่นี่อีก”

เขาเตรียมใจมาตลอดว่าโอทิสจะจากที่นี่ไป แม้จะเสียดายแต่ก็ไม่โศกเศร้า

ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อเทียบกับการที่มันจากไปอย่างเงียบ ๆ ไม่รู้ว่ามันไปอยู่ที่ไหน การที่เห็นมันกลับไปจงโจวก็เหมือนที่หนวนหน่วนเคยพูดไว้ อาจได้พบกันอีกในอนาคต

เขาต้องหารือกับคนของศูนย์อนุรักษ์เกี่ยวกับสิทธิที่ได้รับในการไปเยี่ยมโอทิส

หลังออกจากดินแดนของโอทิสแล้ว หนวนหน่วนและคนอื่น ๆ ก็ไปที่บ้านบนภูเขาเพื่อรับประทานอาหารกลางวัน จากนั้นเธอก็ไปหาหมาป่าหิมะทั้งสามทันทีโดยไม่ได้หยุดพัก

บนตัวของหมาป่าหิมะทั้งสามยังคงพันผ้าพันแผลอยู่ หนวนหน่วนพาพี่โม่ซูมาตรวจบาดแผลให้พวกมัน

“บาดแผลแบบนี้ขอเพียงดูแลให้ดี ดูจากความสามารถในการฟื้นตัวของพวกมัน อีกไม่กี่วันก็หายสนิทแล้ว”

ถึงแม้ว่าไคน์จะรู้สึกสงสารแต่ก็ไม่ได้เอาอกเอาใจหมาป่าหิมะทั้งสาม เพราะเขารู้ว่า เมื่อพวกมันจากที่นี่ไปแล้วต้องเผชิญกับบททดสอบที่ใหญ่กว่านี้ ต่อไปอาจจะได้รับบาดเจ็บอยู่เป็นประจำ

หนวนหน่วนลูบขนพวกมันแล้วกระซิบว่า “พวกแกอย่าโง่สิ รู้ทั้งรู้ว่าสู้โอทิสไม่ได้ แต่ก็ยังดื้อรั้นสู้กับมัน ต่อไปถ้าสู้ไม่ได้ก็วิ่งหนี รอให้เก่งกว่านี้ค่อยมาแก้แค้นดีกว่า หรือไม่ก็พาหมาป่ามากกว่านี้ไปรุม ไม่งั้นจะเสียเปรียบนะ”

กู้หมิงหลี่เหลือบมองเธอ “เด็กน้อย เธอนี่เข้าใจอะไรง่าย ๆ แฮะ”

หนวนหน่วนยิ้มแหยอย่างเก้อเขิน ตอบกลับด้วยท่าทางภาคภูมิใจ “ก็พี่ชายสอนมาดีนี่คะ”

สายตาของหลายคนมองไปทางกู้หมิงหลี่พร้อมกัน

กู้หมิงหลี่ “…”

ใครสอนน่ะ? ฉันเปล่านะ!

กู้อัน “ต้องเป็นพี่สี่สอนแน่ พี่สี่รักการต่อสู้มากที่สุด”

หลังจากตรวจพวกหมาป่าหิมะเสร็จแล้ว หนวนหน่วนก็ไปเยี่ยมสิงโตภูเขาเคธี เล่นกับมันอยู่พักหนึ่ง

กู้หมิงอวี๋เอามือลูบคางพลางครุ่นคิด “ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าน้องสาวของเราเจ้าชู้จริง ๆ”

โอทิส ไอริส หมาป่าหิมะสามตัว แล้วตอนนี้ก็มีสิงโตภูเขาเคธีมาอีก

นอกจากนี้ในฟาร์มของเธอยังมีลูกแมว ลูกสุนัข ลูกม้า หงส์ และสัตว์ปีกที่ยังไม่รู้ว่าเป็นตัวอะไรอีกสามตัว!

จุ๊ ๆ

ประเด็นคือเธอร้ายกาจอย่างชัดเจน เจ้าชู้อย่างสง่าผ่าเผย แต่ยังทำเป็นบริสุทธิ์ไม่รู้อีโหน่อีเหน่

มีเพียงนิสัยเผด็จการอย่างโอทิสเท่านั้นที่ไม่ชอบกลิ่นของสัตว์ตัวอื่นบนตัวเธอ แต่ถึงจะรู้ พอถูกเด็กหญิงตัวน้อยพะเน้าพะนอก็ไม่เป็นอะไรแล้ว

สีหน้าของทุกคนดูกล้ำกลืนชอบกล โดยเฉพาะเหล่าพี่ชาย

ไป๋โม่ซู “กับพวกเราก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”

กู้หมิงอวี๋ “…”

พวกเขาได้แต่พ่นไฟกับมาตรฐานของน้องสาว

แต่พวกเขาจะทำอะไรได้ล่ะ? ใครใช้ให้เธอมาเป็นน้องสาวของพวกเขา

พอถึงตอนบ่าย คนจากศูนย์อนุรักษ์ก็มาถึงแล้ว

เมื่ออวี๋ซูหัวเห็นกลุ่มของกู้หนานก็รู้สึกประหลาดใจ

หลังจากแนะนำตัวสั้น ๆ อวี๋ซูหัวก็รีบเร่งสอบถาม

“ไม่ทราบว่าก่อนหน้านี้ใครเป็นคนติดต่อผมมาครับ?”

สายตาของเขาจับจ้องไปที่กู้หนานและคนอื่น ๆ ต้องเป็นคนที่มองปราดเดียวก็รู้เลยว่าร่างกายแข็งแกร่ง วิ่งได้เร็ว ท้ายที่สุดแล้วผู้ที่สามารถถ่ายภาพเจ้ายักษ์ขาวในระยะใกล้ ๆ แล้วถอยออกมาได้อย่างปลอดภัยมีครบสามสิบสองส่วนนั้นต้องวิ่งได้เร็วอย่างแน่นอน

เหลียงฉือ “ผมเอง”

อวี๋ซูหัวมองใบหน้าซีดเซียวของเหลียงฉือด้วยความสงสัย เจ้าตัวยังมีหลอดให้อาหารติดอยู่ด้วยซ้ำ

ทำไมดูไม่เหมือนว่าจะสามารถสื่อสารกับโอทิสได้เลย มันจะหนีไปไหม?

ไคน์ “พวกคุณมารับโอทิสเหรอ? ทำไมมาถึงเร็วจัง”

อวี๋ซูหัวพูดภาษารัสเซียไม่ได้ โชคดีที่เขานึกถึงเรื่องนี้ก่อนจึงเตรียมล่ามมาด้วย

อวี๋ซูหัว “โอทิส?”

ไคน์ “ก็คือเจ้ายักษ์ขาวที่พวกคุณพูดถึงนั่นแหละ พูดตามตรงชื่อนี้ไม่เหมาะกับเขาเลย!”

มุมปากของอวี๋ซูหัวกระตุก เรื่องชื่อเขาจะพูดถึงในภายหลัง ตอนนี้เขากังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ของเจ้ายักษ์ขาวมากกว่า

“สวัสดีครับ ผมขอพบเจ้ายักษ์ขาว เอ่อ… โอทิสหน่อยได้ไหม?”

ไคน์ “ได้แน่นอน แต่คุณต้องนำของล้ำค่าชิ้นหนึ่งติดตัวไปด้วย มิฉะนั้นคุณจะหาโอทิสไม่เจอ มันซ่อนตัวเก่งมาก เวลาที่ไม่อยากให้ใครพบก็จะไม่มีทางหาตัวมันเจอ”

อวี๋ซูหัวรู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้ยินนิสัยที่คุ้นเคยนี้ เขารัวพูดภาษาจีนพลางทำท่าทางประกอบ

“ใช่แล้ว ๆ เจ้ายักษ์ขาวมีนิสัยแบบนี้ มันฉลาดและแข็งแกร่งมาก มันสามารถซ่อนร่างอันใหญ่โตของมันเอาไว้ได้โดยไม่มีใครเห็น อีกอย่างทั้งตัวยังเป็นสีขาว ซ่อนยากมากจริง ๆ แต่มันก็ทำได้”

ทั้งสองไม่เข้าใจคำพูดของกันและกัน แต่พวกเขาก็คุยกันได้อย่างออกรสชาติ แม้ว่าหัวข้อจะวนเวียนอยู่กับโอทิสก็ตาม

รอยยิ้มบาง ๆ แบบมืออาชีพของล่ามที่อยู่ตรงกลางแทบจะเก็บทรงไม่อยู่แล้ว แม้ว่าเขาจะเก่งมาก แต่การที่คนคนเดียวแปลคำพูดของคนสองคน แถมยังพูดมากแบบนี้ เขาก็เหนื่อยมากเหมือนกัน!