ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 275 โอทิสวิ่งหนี

บทที่ 275 โอทิสวิ่งหนี

หนวนหน่วนกังวลว่าขนมที่เอามาจะพอสำหรับแลกน้ำผึ้งหรือเปล่า ถ้าไม่พอแล้วจะทำอย่างไร?

เมื่อเห็นใบหน้ายับยู่กังวลใจของเธอ ดวงตาอันแสนเย็นชาของกู้หนานก็ฉายแววยิ้มออกมาทันที

เขาลูบหัวคนตัวเล็กอย่างเบามือก่อนจะพูดขึ้น “พอแล้ว”

เขาเองก็ไม่อยากให้หนวนหน่วนต้องไปเสี่ยงอันตรายกับพวกผึ้งที่อยู่รวมกันเป็นฝูงหรอก ยิ่งไม่มีอะไรสวมใส่ป้องกันด้วยแล้ว ถ้าโดนผึ้งต่อยขึ้นมาคงขำกันไม่ออกแน่นอน

ถึงแม้ว่าหนวนหน่วนจะมีเสน่ห์ดึงดูดต่อสัตว์มากอย่างหาเหตุผลไม่ได้ แต่ถ้าเกิดมีอะไรผิดพลาดขึ้นมาล่ะ…

“นั่นสิ พอแล้วละ หนวนหน่วนเองก็เลี้ยงผึ้งเอาไว้ในฟาร์มไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้มันคงผลิตน้ำผึ้งได้เยอะแล้ว ไปเอาในฟาร์มก็ได้”

ทุกคนต่างไม่อยากให้หนวนหน่วนเข้าไปเสี่ยงอีก

เด็กหญิงทำได้เพียงจำใจยอมแพ้ ได้แต่มองดูน้ำผึ้งที่เหลือด้วยความหวงแหน

“ถ้าอย่างนั้นพวกที่เหลือนี่ก็เก็บไว้ให้คุณพ่อ คุณแม่ คุณปู่ แล้วก็พี่อาหนานละกันนะคะ”

เหลียงฉือจ้องมองไปยังคนตัวเล็กที่กำลังวางแผนแจกจ่ายน้ำผึ้งให้เขาอย่างจริงจัง ราวกับมีกระแสน้ำอุ่นพัดผ่านประโลมจิตใจ มันชะล้างความเจ็บปวดไปหมดสิ้น

“พี่อาหนานคะ เราไปเดินสำรวจหุบเขานี้กันเถอะ เอามงกุฎดอกไม้ไหมคะ เดี๋ยวหนวนหน่วนทำให้อันหนึ่ง”

หนวนหน่วนนำรังผึ้งทั้งหมดไปยื่นให้พวกพี่ชายของเธอถือเอาไว้ แล้วจับมือเหลียงฉือเดินไป พลางพูดเล่าอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะจับเข้าที่มงกุฎดอกไม้บนหัวของเธอ

“โอทิสเองก็มีแล้วอันหนึ่ง”

โอทิสที่กำลังเลียอุ้งเท้าของตัวเองมองเหลียงฉือที่อยู่ข้าง ๆ

เจ้าสองขาอ่อนแอ

ไม่รู้ว่าทำไมเจ้าลูกหมีนี่ถึงชอบอยู่ใกล้เจ้าสองขาอ่อนแอพวกนี้นะ

“โอเค”

เหลียงฉือพยักหน้าลงพลางเดินไปพร้อมกับเด็กหญิงท่ามกลางสวนดอกไม้ เขาต้องการใช้เวลาทั้งหมดที่เหลืออยู่กับหนวนหน่วน เพราะมันทำให้เขารู้สึกมีความสุขมาก

“ถ้างั้นรอแป๊บหนึ่งนะคะ หนูขอไปเก็บดอกไม้ก่อน”

หลังจากพูดจบ เด็กหญิงก็กระโดดโลดเต้นออกไปราวกับกระต่าย หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เดินมาพร้อมกับวัสดุที่ใช้ทำมงกุฎดอกไม้

“พี่อาหนานรอก่อนนะคะ”

ถึงแม้ว่านิ้วของหนวนหน่วนจะทั้งเล็กสั้น แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ความว่องไวของเธอที่กำลังร้อยดอกไม้ช้าลงเลย เพราะมีประสบการณ์จากสองอันก่อนหน้านี้แล้ว ทำให้เธอร้อยให้เหลียงฉือได้อย่างรวดเร็ว

“พี่อาหนานก้มลงมาหน่อยค่ะ”

หลังจากที่ร้อยมงกุฎเสร็จแล้ว เธอก็เขย่งปลายเท้าแล้วสวมให้เขา

แต่เธอยังตัวเตี้ยไป แม้จะเขย่งปลายเท้าแล้วก็ยังไม่ถึงอยู่ดี

เมื่อไหร่เธอจะโตแล้วสูงมากขึ้นกว่านี้สักทีนะ

เหลียงฉือไม่ได้ก้มลง แต่กลับย่อตัวลงให้เธอแทน

โดยพื้นฐานแล้วรูปร่างหน้าตาของเขาได้มาจากแม่ผู้น่าสงสาร ใบหน้าของเขาจึงดูอ่อนโยนและดูดีมาก แต่กลับถูกแต่งแต้มไปด้วยอารมณ์เศร้าหมอง

ประกอบเข้ากับผิวสีซีดของเขา มันทำให้เขาดูเหมือนแวมไพร์จากตำนานทางฝั่งยุโรปที่ชอบอาศัยอยู่ในความมืด

ด้วยความบังเอิญ ดอกไม้ที่หนวนหน่วนไปเก็บมานั้นเป็นสีแดง มันจึงค่อนข้างตัดกับสีผิวของเขาเป็นอย่างมาก ช่างดูสะดุดตาราวกับว่าเส้นทางการเติบโตของเขานั้นเต็มไปด้วยรอยเลือด

เมื่อมองดูแล้ว คนอย่างเหลียงฉือก็มีความงดงามที่แปลก ๆ อยู่เหมือนกันนะ

“ดูดีมากเลย!”

เป็นเพราะว่าเด็กน้อยยังไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกนี้อย่างไร แต่โดยรวมแล้วมันดูดีมาก

มุมปากของเหลียงฉือยกขึ้นอย่างช้า ๆ เขาสวมกอดเด็กหญิงที่อยู่ตรงหน้าเอาไว้ในอ้อมแขน

“ขอบคุณนะ”

ชายหนุ่มแทบจะดูดกลืนทุกอย่างที่เป็นคนตัวเล็ก ทั้งอุณหภูมิและกลิ่นกายของเธอ เขาอยากจะประทับเอาไว้ในความทรงจำ ตนจะได้ไม่ลืมเลือน

หนวนหน่วนเองก็กอดกลับพลางซบหน้าลงในอ้อมกอด “พี่อาหนาน ต้องมีความสุขมาก ๆ นะคะ”

เมื่อเห็นว่าพี่อาหนานของเธอผอมมาก จมูกของหนวนหน่วนก็เริ่มแสบขึ้นมาอย่างเศร้าใจ

เธอไม่กล้าเอ่ยพูดว่าพี่ต้องมีอายุยืนให้มากกว่านี้นะ เธอกลัวว่าจะเป็นการกดดันเขา ดังนั้นจึงทำได้เพียงพูดบอกให้เขามีความสุขในทุกวันต่อจากนี้ไป

“ได้สิ”

เหลียงฉือตอบกลับอย่างช้า ๆ

กู้หนานและคนอื่น ๆ ต่างพากันยืนดูอยู่ห่าง ๆ ไม่รบกวนทั้งสอง

ทันใดนั้น…

“พวกพี่อยากได้มงกุฎดอกไม้ไหมคะ?” หลังจากกอดกับเหลียงฉือเสร็จแล้ว หนวนหน่วนก็หันมามองพวกพี่ชายของเธอ

พี่ชายทุกคน “…”

พูดกันอย่างพร้อมเพรียง “ไม่เอา”

หนวนหน่วนเสียดาย มงกุฎที่เธอร้อยนั้นออกจะสวยงาม แต่พี่ชายกลับไม่ต้องการซะอย่างนั้น

ไม่เข้าใจเลย

“พี่อาหนาน อยากลองจับโอทิสไหม? ขนมันนุ่มมากเลยนะคะ”

โอทิส “?”

มันมองดูเด็กน้อยอย่างระแวดระวังก่อนจะแอบก้าวถอยหลังออกมา

เฮอะ จะมีใครหน้าไหนกล้าจับมัน

“โอทิส เอาผลไม้ไหม?”

โอทิส : หยุดนิ่ง.jpg

“ถ้าอย่างนั้นยังอยากกินน้ำผึ้งอยู่ไหม? เอ๊ะ ถ้ากลับไปแล้วเอาแตงโมให้ดีไหมนะ?”

ชิ คิดว่า ‘ราชาแห่งสัตว์ร้าย’ จะโดนล่อซื้อด้วยของเล็กของน้อยแบบนี้งั้นเหรอ?

“แล้วก็มีหมูแผ่นด้วยน้า อากาศร้อน ๆ แบบนี้ถ้าได้กินแตงโมทุกวันก็ดีสิเนอะ?”

หูของโอทิสกระดิก รู้สึกใจอ่อนระทวยอย่างน่าละอายจริง ๆ

“โอทิส～”

เฮ้อ เอาเถอะ ใครใช้ให้เจ้าเด็กนี่ออดอ้อนขนาดนี้กันล่ะ

ในที่สุดโอทิสก็เงยหน้าขึ้นมองเหลียงฉือด้วยสีหน้านิ่งเรียบ

เหลียงฉือ “…”

อันที่จริงเขาไม่ได้อยากจะสัมผัสขนของมันเลยสักนิด

แต่หนวนหน่วนดันเกลี้ยกล่อมมันอยู่เนิ่นนาน แถมยังมี ‘ข้อตกลงอันไม่เท่าเทียม’ นี้อีก เหลียงฉือรู้สึกได้ทันทีว่าหนวนหน่วนคงเสียใจมากแน่ หากเขาไม่ยอมจับต้องเสือตัวนี้

สุดท้ายแล้ว เมื่อโอทิสยอมทำสีหน้าประหนึ่งว่า ‘ยอมให้แตะก็ได้’ เหลียงฉือจึงยื่นมือเข้าไปสัมผัสตรงแถวหน้าท้องของมันด้วยใบหน้านิ่ง ๆ

ขนเสือหนานุ่มมาก มันให้ความรู้สึกดี เหมือนจะติดใจขึ้นมาแล้วสิ

ลองจับอีกครั้งดีกว่า

หลังจากจับไปสามครั้ง โอทิสก็รู้สึกหงุดหงิด

“โฮก!”

‘เจ้านี่ ได้คืบจะเอาศอกจริง ๆ เลย!’

เหลียงฉือกระแอมไอเบา ๆ แล้วแสร้งทำมองไม่เห็นก่อนจะเดินออกไป

“โอ้ ที่รัก ฉันก็อยากลองแตะนายดูสักครั้งเหมือน–”

ไคน์ผู้ไม่เกรงกลัวความตายถูกเจ้าเสือโอทิสผลักไสไล่ส่งก่อนที่จะได้สัมผัสตัวมันด้วยซ้ำ

เสือใหญ่ : รังเกียจ.jpg

ไคน์รู้สึกเศร้าใจ ราวกับหัวใจจะแตกสลายออกเป็นเสี่ยง ๆ

หนวนหน่วนมองเขาอย่างรู้สึกเห็นใจ คุณอาไคน์น่าสงสารจังเลย เดี๋ยวเธอจะหาโอกาสให้เขาได้ลองแตะโอทิสดู

“พวกพี่อยากลองกันไหมคะ?”

โอทิส “!”

นี่ไงว่าแล้ว! พอเอาใจนิดหน่อยก็ล้ำเส้นอีกละ!

กู้อัน “พี่อยาก!”

ราชาแห่งสัตว์ร้ายหันหลังกลับแล้ววิ่งหนีทันที

โอทิสโอดครวญขณะที่วิ่งหนีไปด้วย เจ้าเด็กนั่น จะตะปบกัดหรือทำอะไรนอกเหนือกว่านี้ก็ไม่ได้ มีเพียงอย่างเดียวที่ทำได้เท่านั้นก็คือวิ่งหนีและถอยออกมา

“โอทิสอย่าหนีนะ!”

หนวนหน่วนรีบก้าวขาสั้น ๆ วิ่งตามไป “แค่ให้พวกพี่ ๆ กับคุณอาไคน์แตะนิดแตะหน่อยไม่เสียหายอะไรหรอก!”

โอทิสเริ่มวิ่งเร็วขึ้น

ระหว่างทางที่วิ่ง ลมก็พัดกระโชกจนกลีบดอกไม้ปลิวไสว ฝูงผีเสื้อพลันบินกรูกันออกมาเต้นระบำกันถ้วนหน้า หุบเขาที่แต่เดิมเคยเงียบสงบก็ดูมีสีสันขึ้นมา

เมื่อจับตัวของมันได้แล้ว หนวนหน่วนก็ทิ้งตัวลงนอนบนท้องของเจ้าโอทิส

“มีข่าวมาจากศูนย์อนุรักษ์”

เหลียงฉือวุ่นกับโทรศัพท์ของตัวเอง ก่อนจะยื่นให้ทุกคนได้ดูข้อความที่เขาได้รับมาจากศูนย์อนุรักษ์