ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 264 เจ้าโอทิสจอมดื้อรั้น

บทที่ 264 เจ้าโอทิสจอมดื้อรั้น

พูดตามตรง ฉากนี้มันดูน่ากลัวมาก แค่คิดว่ามีสัตว์ร้ายตัวหนึ่งก็น่ากลัวแทบแย่แล้ว แต่นี่มีกันตั้งสี่ตัวรุมล้อม ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าจะน่ากลัวขนาดไหน

แต่สำหรับหนวนหน่วนที่โดนรุมล้อมอยู่ในตอนนี้ อาจจะเป็นเพราะเธอเหมือนลูกวัวแรกเกิดไม่กลัวเสือ เธอจึงไม่รู้สึกหวาดกลัวเลยสักนิด

ทุกคนรอบ ๆ ที่กำลังเฝ้าดูอยู่ต่างตัวสั่นเทาไปด้วยความหวาดกลัว

กู้หนานถือปืนเตรียมเอาไว้ในมือเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ดวงตาสีเข้มของเขาจับจ้องไปที่บรรดาพวกเสือและหมาป่า อารมณ์และสถานการณ์ในตอนนี้เขาพร้อมลั่นไกได้ทุกเมื่อ

ส่วนไป๋โม่ซูหยิบมีดผ่าตัดขึ้นมาไว้ในมือด้วยท่าทางอันแสนเยือกเย็นพร้อมขมวดคิ้ว

บรรยากาศค่อนข้างตึงเครียดราวกับว่าจะเกิดโศกนาฏกรรมขึ้น

เหล่าสัตว์ร้ายตัวใหญ่ค่อย ๆ ก้มหัวลงดมกลิ่นของเด็กหญิง

โอทิสสะบัดขนไปมา ดวงตาสีทองจ้องมองหมาป่าหิมะทั้งสามตัวอย่างไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่

และแล้วฝ่ามือเล็กก็แตะลงบนจมูกของมัน

ฝ่ามือน้อยขาวผ่องของหนวนหน่วนเป็นสิ่งที่พวกมันโปรดปรานมากที่สุด หนวนหน่วนแตะจมูกสีดำคล้ำของเจ้าโอทิส

“โอทิส เป็นเด็กดีนะ อย่าตีกันเลย”

เสียงของเด็กหญิงนุ่มนวลอ่อนโยนประหนึ่งว่ากำลังเกลี้ยกล่อมเด็ก

เสือขาวคำรามด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจ ก่อนจะสะบัดขนเชิดคอขึ้นอย่างผู้ชนะ ออร่าความดุร้ายและความน่าเกรงขามของมันกลับหายวับไปในพริบตา

หมาป่าหิมะทั้งสามตัวที่ยืนอยู่ตรงข้ามมันรับรู้ได้ว่าโอทิสใจเย็นลงแล้ว ถึงแม้ว่าสถานการณ์จะยังตึงเครียดอยู่แต่ก็ลดน้อยลงกว่าเดิมมาก

เสือตัวนี้แข็งแกร่งมากเกินไป สามพี่น้องร่วมมือกันก็ยังเป็นคู่ต่อสู้ของมันไม่ได้

หนวนหน่วนเขย่งปลายเท้าขึ้นแล้วโอบรอบคอของโอทิส เธอโน้มน้าวมันจนสำเร็จ

หลังจากหว่านล้อมโอทิส เธอก็หันไปพูดปลอบหมาป่าหิมะทั้งสามตัว

แต่แล้วเด็กหญิงก็โดนหิ้วคอลอยขึ้นไป

หนวนหน่วนตัวน้อยที่ลอยขึ้นกลางอากาศ “…”

“โอทิสทำอะไรน่ะ รีบปล่อยหนวนหน่วนลงเลยนะ”

หนวนหน่วนแกว่งขาสั้น ๆ ไปมา โชคดีที่เธอใส่เสื้อค่อนข้างหนาเลยไม่ได้รัดคอเธอจนเกินไป แต่ก็รู้สึกอึดอัดนิดหน่อย

โอทิสไม่ฟัง ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับหนวนหน่วนที่โดนมันคาบอยู่คาปาก

“กรร…”

ทันใดนั้น หมาป่าหิมะทั้งสามตัวก็กระโดดเข้ามาขวางหน้ามันไว้ นัยน์ตาสีฟ้าเย็นยะเยือกฉายแววอาฆาต กล้ามเนื้อทุกส่วนตึงตัว เตรียมพร้อมจะโจมตีได้ทุกเมื่อ

โอทิสมองดูหมาป่าหิมะทั้งสามตัวด้วยแววตาเหยียดหยาม หึ… ถ้าไม่ใช่เพราะยัยเด็กลูกมนุษย์นี่พวกแกได้ตายกันไปหมดแล้ว กล้าดียังไงมาขวางแบบนี้!

เพียงชั่วครู่เท่านั้น กลิ่นอายความน่าเกรงขามของเจ้าเสือขาวก็แผ่กระจายไปทั่วบริเวณอีกครั้ง

กู้หนานและไป๋โม่ซูยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก พวกเขาจ้องมองพวกมันด้วยสายตาเย็นชา พลางคิดหาวิธีพาหนวนหน่วนกลับมา

กู้อันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ก่อนจะพยายามยืดอกขึ้นทำเป็นเข้มแข็งแล้วขยับไปยืนข้างพวกพี่ชายคนโต

กู้อัน : อยู่ข้างพี่ใหญ่แล้วรู้สึกปลอดภัยจัง

แต่คนอื่นกลับรู้สึกหวาดกลัวจนต้องถอยหลัง

“แกจะทำอะไรน่ะ”

เสียงของหนวนหน่วนที่แทรกขึ้นมาทำลายบรรยากาศอันน่าอึดอัดลง

“เป็นเด็กดีหน่อย อย่าทะเลาะกัน เดี๋ยวก็เจ็บตัวกันหมดหรอก”

ถ้าพวกมันแค่เล่นกันแบบขำ ๆ เธอจะไม่สนใจอะไรเลย แต่จากสภาพที่เห็นแล้ว พวกมันพร้อมจะกัดกันแบบเอาเป็นเอาตายเลยทีเดียว

หนวนหน่วนโกรธจัดจนแก้มพองเหมือนปลาปักเป้า

“โอทิสวางฉันลงได้แล้ว!”

น้ำเสียงเจื้อยแจ้วเต็มไปด้วยความโกรธ

เจ้าเสือขาวเองก็รับรู้ได้ถึงอารมณ์ของหนวนหน่วน มันวางหนวนหน่วนลงอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

“เป็นเด็กดีกว่านี้หน่อยสิ”

หนวนหน่วนยืดตัวตรงเมื่อลงมายืนที่พื่น ก่อนจะเริ่มต่อว่าพวกสัตว์ป่าด้วยใบหน้าเล็ก ๆ อย่างกรุ่นโกรธ

เมื่อเห็นว่าหนวนหน่วนโกรธ โอทิสก็พยายามเข้าไปคลอเคลียถูไถตัวเธอเบา ๆ

มันพยายามออดอ้อนด้วยแรงเพียงน้อยนิดเท่านั้น แต่มันกลับเป็นแรงมหาศาลสำหรับหนวนหน่วน เธอเลยล้มกลิ้งลงไปอย่างง่ายดาย

หนวนหน่วนที่นอนอยู่บนพื้นหิมะ “…”

โอทิส “…”

มันพยายามดึงเด็กน้อยขึ้นมาด้วยความรู้สึกผิด

“โอทิสเอาปากไปให้พ้นหนวนหน่วนเลยนะ เปื้อนเลือดไปหมดแล้ว นี่เลือดของริคนี่นา!”

เมื่อเห็นดังนั้นแล้วเธอก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที มือเล็กผลักหัวสีขาวขนปุยของมันเป็นเชิงไล่

“ริค นั่งนิ่ง ๆ อย่าขยับ เดี๋ยวจะทำแผลให้”

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยขนปุกปุยของโอทิสดูตกตะลึงมาก

เหมือนว่ามันจะเข้าใจว่าหนวนหน่วนไม่ชอบมัน แล้วยังไปพันผ้าพันแผลให้หมาป่าหิมะทั้งสามตัวอีก ยิ่งเห็นหมาป่าหิมะพวกนั้นมันก็ยิ่งไม่สบอารมณ์เข้าไปใหญ่

แต่ลูกมนุษย์ตัวน้อยกลับไม่อนุญาตให้มันฆ่าเจ้าพวกนี้ ไม่อย่างนั้นแล้วเธอจะโกรธเอา

โอทิสไม่ค่อยเข้าใจนัก เพราะว่ามันตัวไม่ใหญ่พออย่างนั้นหรือ? ทำไมเจ้าลูกมนุษย์นี่ถึงหันไปชอบไอ้สามตัวนั้นแทน

เมื่อเห็นว่าหนวนหน่วนไปอยู่ข้างหมาป่าหิมะทั้งสามตัว เจ้าโอทิสจึงค่อย ๆ เชื่อฟังขึ้นมา

หลังจากนั้นหมาป่าหิมะทั้งสามก็เฝ้ามองโอทิสอย่างระแวดระวังในระยะห่างที่พอเหมาะ

แต่แล้วก็มีเหตุการณ์แปลก ๆ เกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อหนวนหน่วนเริ่มเดินห่างออกไป เจ้าโอทิสก็เดินตามทีละก้าว ๆ ส่วนหมาป่าหิมะทั้งสามตัวต่างก็ก้าวถอยหลังด้วยท่าทีระมัดระวังเป็นอย่างมาก

ทุกคน “…”

แต่ที่น่าสงสัยก็คือ ก่อนหน้านี้หมาป่าหิมะทั้งสามตัวกับเสือขาวต่อสู้กันอย่างดุเดือด แต่มันกลับไม่ทำร้ายเด็กหญิงคนนี้เลยสักนิด

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

“โอทิส!”

ขณะที่ทุกคนกำลังตั้งคำถามกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่นั้น น้ำเสียงของเด็กหญิงก็ดังขึ้นมา

เด็กหญิงใช้แรงทั้งหมดที่มีพยายามผลักเสือขาวออกไป ด้วยความที่ตัวมันใหญ่เกินไป ยิ่งผลักออกเธอก็ยิ่งหน้าดำหน้าแดงขึ้นมา แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถดันเจ้าโอทิสให้ออกไปได้

กลายเป็นว่าทำให้ตัวเองเสียแรงไปโดยเปล่าประโยชน์

หนวนหน่วน “…”

เมื่อไหร่เธอจะโตสักทีเนี่ย!

“ถอยหลังไปก้าวหนึ่งสิ”

เมื่อไม่สามารถผลักตัวมันออกไปได้ หนวนหน่วนจึงใช้วิธีชี้นิ้วไปยังบริเวณที่ห่างไกล แล้วบอกให้มันเดินไปตรงนั้น

โอทิสกระดิกหู กลอกตาขึ้นแล้วแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินอะไร

เมื่อบอกไปแล้ว แต่เจ้าเสือขาวตัวหนาไม่ยอมขยับไปไหน หนวนหน่วนจึงเดินอ้อมไปดึงหางของมันแทน

“โอทิสเป็นเด็กดีหน่อยได้ไหม หนวนหน่วนขอดูพวกเขาก่อน แค่ดูก็พอแล้ว”

เสือขาวหันหลังไปมองลูกมนุษย์ตัวน้อยที่กำลังพยายามอย่างสุดตัว และในที่สุดมันก็ยอมลุกขึ้นยืนอย่างเห็นใจ พร้อมถอยหลังให้โดยไม่เต็มใจนัก

หนวนหน่วนยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะจูบใบหน้าของโอทิสเพื่อเป็นรางวัล

“ขอบคุณนะโอทิส”

เสือขาวกระดิกหูพลางสะบัดหางไปมาบนพื้นหิมะ

ในที่สุดก็ปราบเจ้าโอทิสจอมดื้อรั้นได้สักที หนวนหน่วนรีบวิ่งเข้าไปหาหมาป่าหิมะทั้งสามตัวอย่างเร่งรีบ เมื่อเดินเข้าไปถึงก็ถูกหมาป่าหิมะทั้งสามตัวรุมล้อมและเริ่มบรรจงเลียบนใบหน้า

“โฮก!”

โอทิสทำหน้าดุใส่

‘ยังจะมีหน้าทำแบบนั้นอีกเหรอ!’

ใครอนุญาตให้พวกแกเลียหน้าของเธอแบบนั้น

มันวิ่งตรงเข้าไปไม่กี่ก้าวเพื่อคว้าเจ้าตัวเล็กไว้ ก่อนจะใช้อุ้งเท้ากระทืบลงกับพื้นแล้วขู่คำรามใส่หมาป่าหิมะทั้งสามตัว

‘ของฉัน!’

ดูออกเลยว่าอยากจะครอบครองมากเลยละ

หนวนหน่วนที่ถูกกักตัวอยู่ใต้ท้องของเสือขาว “…”

หมาป่าหิมะเตรียมพร้อมจู่โจม ถึงแม้ว่าโอทิสจะแข็งแรงมากเพียงใด แต่พวกหมาป่าหิมะก็แค้นเคืองเป็นเช่นกัน ถ้าไม่ตายก็ไม่ยอม!

“มีเมล็ดแตง*[1] ไหม?”

“มีก็แย่ละ ฉันก็อยากแทะเหมือนกันโชว์ตรงหน้านี้น่าทึ่งมากเลย”

แล้วใครบอกว่าไม่กันล่ะ

ผู้คนสวมเสื้อผ้าหนาเตอะโดยรอบที่รับชมการต่อสู้ของเสือขาวกับหมาป่าทั้งสามตัวอยู่ จู่ ๆ กลับอยากกินเมล็ดแตงขึ้นมาซะได้

ตอนนี้ถึงแม้ว่าเด็กหญิงจะเอามือเข้าไปแหย่ปากสัตว์ร้ายพวกนี้ พวกเขาก็ดูไม่ตื่นตระหนกอีกแล้ว

เด็กหญิงของตระกูลกู้คนนี้เป็นนางฟ้าลงมาจุติหรือไงนะ? ทำไมพวกเสือกับหมาป่าถึงชอบเธอได้ขนาดนี้

ทำไมความเท่าเทียมมันช่างไม่ยุติธรรมเช่นนี้!

[1] กินเมล็ดแตง เป็นคำสแลงในภาษาจีน หมายถึง แอบเกาะติดสถานการณ์หรือติดตามเรื่องชาวบ้านอยู่ตลอดด้วยความอยากรู้