ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 262 ช็อก

บทที่ 262 ช็อก

เหมือนจะมีอะไรบางอย่างอยู่ใต้ท้องของเสือขาว แต่เจ้าเสือนี่ตัวใหญ่มาก ทุกคนเลยมัวแต่ตกตะลึง ไม่มีใครสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติที่อยู่ใต้ท้องของมันเลย

หนวนหน่วนตื่นขึ้นในที่สุด เด็กหญิงลุกนั่งด้วยความงุนงงก่อนจะขยี้ตา สภาพอากาศที่ค่อนข้างหนาวเย็นเช่นนี้ เธอได้แต่เอนตัวเข้าหาสิ่งที่ให้ความอบอุ่น ก่อนจะใช้มือเล็กลูบไล้ท้องน้อยของเจ้าเสือขาวตัวใหญ่ไปมา

ในขณะที่กำลังหาว เธอก็นั่งมองผู้คนที่อยู่ในถ้ำด้วยสายตาว่างเปล่า

คนอื่น ๆ ที่ได้ยินเสียงเสือคำรามก็ตกอกตกใจกันเป็นแถบ “!”

แม่เจ้าโว้ย! ดูสิ่งที่เกิดขึ้นนี่สิ!

ทุกคนต่างมองไปยังเด็กหญิงที่เพิ่งตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับอยู่ใต้ท้องของเสือขาวตัวใหญ่ จนดวงตาแทบจะถลนออกมา

“เราเป็นใครแล้วอยู่ที่ไหนเนี่ย?”

ตอนนี้สมองของหนวนหน่วนขาวโพลนไปหมด เธอยังดูงัวเงียนิดหน่อย เพราะแบบนี้ถึงดูน่ารักน่าชังมาก

แต่เมื่อสายตาของเธอเริ่มปรับโฟกัสได้ เด็กหญิงก็ค่อย ๆ มองเห็นพวกพี่ชายของตัวเอง เธอเหยียดแขนออกไปข้างหน้า กางมันออกแล้วเอ่ยออกไปเบา ๆ

“พี่ใหญ่～”

เมื่อดวงตาของกู้หนานสบประสานเข้ากับดวงตาของน้องเล็กแล้ว เขาก็สูดลมหายใจอันแสนเยือกเย็นเข้าลึก ๆ สายตาแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนทันที

เขารีบเดินมุ่งหน้าเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“กรร!”

เจ้าเสือขาวไม่ค่อยพอใจนัก มันสวมกอดปกป้องคนตัวเล็กเอาไว้ในอ้อมแขนแล้วจ้องมองชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างเลือดเย็น

‘เข้ามาอีกก้าวเดียวฉันจะฆ่าแก!’

ไป๋โม่ซู “โอทิส”

เสือขาวหันหน้าไปทางเขาแล้วมองอย่างดุร้าย

‘เรียกหาพ่อแกเหรอ!’

ไป๋โม่ซู “…”

เขาตาฝาดหรือมันทำตัวแปลก ๆ ไปนะ?

เมื่อละสายตาจากไป๋โม่ซูแล้ว โอทิสก็จ้องไปที่กู้หนานด้วยแววตาดุร้ายอีกครั้ง

ทั้งเสือทั้งคนต่างก็ไม่ยอมกัน บรรยากาศจึงเริ่มตึงเครียดขึ้น ราวกับว่าพร้อมจะปะทะกันอยู่ทุกเมื่อ

คนอื่นที่หายจากอาการช็อกแล้ว เมื่อเห็นว่าทั้งสองกำลังจะสู้กัน พวกเขาก็เกร็งขึ้นมาทันที

ฮือ ตายแน่ ๆ เจ้าเสือขาวตัวใหญ่แบบนี้จะฆ่ามันได้ยังไงกันล่ะ!

สิ่งที่น่ากังวลมากกว่าคือ คนที่พวกเขาออกตามหาดันมาอยู่ที่ถ้ำเดียวกันกับเสือ แบบนี้มันใจกล้ายิ่งกว่าเสืออีกนะ!

แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเด็กหญิงคนนั้นกัน? ทำไมถึงโดนเสือเอาไปเลี้ยงได้?!

“โอทิส”

หนวนหน่วนตื่นเต็มตาแล้ว เมื่อมองเห็นพี่ใหญ่กับพี่เล็ก เธอก็ดีใจมาก แต่แล้วความดีใจก็สลายไปเมื่อรับรู้ได้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นระหว่างโอทิสกับพี่ใหญ่ของเธอ

เธอวางมือเล็กลงบนหัวของเสือขาวตัวใหญ่

“โฮก”

เมื่อมือเล็กของเด็กหญิงวางอยู่บนหัวของเสือ ด้วยความที่ภาพลักษณ์ของมันในตอนนี้ดูดุร้ายมาก ทุกคนจึงพากันเป็นห่วงเธอ

พวกเขาคิดว่ามือเล็ก ๆ ของเธอจะหายวับไปในไม่กี่วินาทีข้างหน้า ทุกคนต่างยกมือขึ้นปิดตาด้วยความที่ไม่อยากเห็นภาพหวาดเสียว

“โอทิสเด็กดี นี่คือพี่ใหญ่ของหนวนหน่วนเอง อย่าดุนักสิ”

เมื่อไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างที่จินตนาการเอาไว้ คนที่ปิดตาไปก็เปิดตามองดูอีกครั้ง ก่อนจะตกตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า

พวกเขานี่ช่างโง่งมเสียจริง

เด็กหญิงไม่เพียงแต่ไม่ถูกเจ้าเสือขาวตัวนั้นกัดกิน แต่ยังจับหัวของมันด้วยมือทั้งสองข้างได้ นอกจากนี้มันก็ไม่ได้รู้สึกโกรธด้วย

ไม่เพียงแค่ไม่โกรธเท่านั้น เมื่อมันได้ยินสิ่งที่เด็กหญิงพูด เสือขาวก็สะบัดหัวของมันไปมาแล้วหยุดแยกเขี้ยว

มันค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก จากนั้นก็มองดูเด็กหญิงวิ่งออกไปหาอ้อมกอดของมนุษย์คนนั้น

เจ้าเสือขาวดูไม่พอใจสักเท่าไหร่ และด้วยใบหน้าที่ใหญ่โตของมันจึงสามารถแสดงสีหน้าบ่งบอกสิ่งที่มันแอบคิดได้ มันคงคิดประมาณว่า ‘ตอนนี้ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดี อย่ามาวุ่นวาย’

มันสะบัดกวัดแกว่งหางไปมาราวกับฟาดแส้

ไป๋โม่ซูยืนมองอยู่ด้านข้างพลางจ้องมองสีหน้าที่แสดงออกมาของโอทิสอยู่หลายวินาที

โอทิสจ้องมองกลับไปด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง

‘มองหาอะไร!’

ไป๋โม่ซู ‘พิสูจน์ละ เจ้าเสือนี่เป็นอิโมติคอนเดินได้นี่เอง’

เขาแอบคิดอยู่ภายใจ การแสดงออกของมันดูเป็นธรรมชาติมากกว่าของพี่ใหญ่เสียอีก

หนวนหน่วนกำลังสวมกอดพี่ใหญ่อย่างมีความสุข เธอเอาใบหน้าเล็กแนบชิดเข้ากับสีหน้าที่เรียบเฉยและแฝงไปด้วยความเคร่งขรึมของพี่ชาย

กู้หนานยกยิ้มขึ้นนิดหน่อย เมื่อเทียบกับการแสดงสีหน้าของเจ้าเสือขาวแล้วถือว่าน้อยกว่ามาก

“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ พวกพี่มาได้ยังไงคะ”

กู้หนานกอดคนตัวเล็กเอาไว้ในอ้อมแขนพร้อมก้มหน้าพินิจน้องสาว เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เพียงแต่ไม่กลัวการหลงป่าครั้งนี้ แต่ยังมีพลังล้นเหลืออีกมากด้วย เมื่อเป็นเช่นนั้นเขาก็สบายใจขึ้นมานิดหนึ่ง

“มาตามหาหนวนหน่วน”

โดยปกติแล้วเขาพูดน้อยมาก ส่วนใหญ่จะเลือกสรรคำมาพูดให้เข้าใจอย่างชัดเจนในไม่กี่พยางค์เสียมากกว่า

กู้อันละสายตาจากเจ้าเสือขาวแล้วมองไปยังน้องสาวกับพี่ชายของตัวเองด้วยสายตาไม่พอใจสักเท่าไหร่

“หนวนหน่วน ในสายตามีแต่พี่ใหญ่เหรอ ไม่เห็นมองมาที่พี่บ้างเลย พี่เองก็อยากกอด พี่ใหญ่ได้กอดแต่ทำไมพี่ไม่ได้กอดล่ะ รู้ไหมว่าพี่อุตส่าห์ใช้แต้มบุญในการมาตามหาเธอเลยนะ ถึงได้มาเจอนี่ไง”

เขาพูดถึงเรื่องความสำเร็จในการออกตามหาออกมาได้โดยไม่ถ่อมตนเลยสักนิด

หนวนหน่วนจ้องมองพี่ชายคนเล็กของตัวเองก่อนจะขมวดคิ้วครุ่นคิดแล้วพูดเอ่ยชมเขาไปหนึ่งประโยคอย่างชำนิชำนาญ

“พี่กู้อันเก่งมากเลยค่ะ!”

กู้อันภูมิใจมาก “แน่นอน ให้มันรู้ซะบ้างว่าพี่เป็นใคร”

ถึงแม้ว่าน้องสาวจะไม่ได้กอดตัวเองเป็นคนแรกแต่อย่างน้อยก็ภูมิใจ

กู้อันช่างเป็นคนที่โน้มน้าวได้ง่ายมากเสียจริง ๆ

เมื่อเห็นว่ามือของพี่ใหญ่เย็นเฉียบ หนวนหน่วนก็รีบกอดเขาเอาไว้แน่นก่อนจะจับมือเขาขึ้นมา

“พี่ใหญ่ ตัวของหนวนหน่วนอุ่นนะคะ จับแบบนี้พี่จะได้ไม่หนาว”

เธอยื่นใบหน้าตุ้ยนุ้ยเข้าไปให้พี่ใหญ่จับไว้

กู้หนานจับมือเล็กของเธอแทน “ไม่หนาว”

“แล้วพี่กู้อันล่ะ?”

กู้อันกระโดดเหยง ๆ

หนวนหน่วนยังคงจับมือของเขาไว้ เธอยกมือเขาขึ้นมา สัมผัสเข้ากับใบหน้าของตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นค่อยผละออกจากอ้อมแขนของเขา

ไป๋โม่ซูโยนฟืนแห้งลงไปในกองไฟ ผ่านไปไม่นานแสงไฟในถ้ำก็สว่างขึ้นมา

โอทิสอยู่ข้างในสุดของถ้ำ ตอนนี้มันกำลังยกอุ้งเท้าขึ้นมาเลียด้วยสีหน้าไม่พอใจสักเท่าไหร่

ทุกคนต่างมายืนล้อมรอบกองไฟ นอกจากหนวนหน่วนและพี่ชายของเธอแล้ว คนอื่นต่างพากันกลัวเจ้าเสือขาวกันหมด

เพราะว่ามันตัวใหญ่มาก ราวกับว่าถ้ามันกัดพวกเขาเพียงครั้งเดียวตัวอาจหายไปครึ่งหนึ่งเลยก็ว่าได้

“หนวนหน่วน เสือขาวตัวนั้นมันยังไงกัน?”

กู้อันจ้องมองเสือขาวด้วยแววตาเป็นประกายแล้วเอ่ยถามเสียงเข้ม

ดูไปดูมาแล้ว เจ้าเสือนี่ก็หล่อใช้ได้เหมือนกันนะ!

หลังจากนั้นกู้อันก็ได้รับสายตาแบบเดียวกันกับไป๋โม่ซู เจ้าโอทิสจ้องมาด้วยอารมณ์ประมาณว่า ‘แกมองหาอะไร’

กู้อัน “ฉันตาฝาดไปหรือเปล่า ทำไมเหมือนรู้สึกว่าเจ้าเสือนั่นมันพูดได้!”

ไป๋โม่ซูมองตอบกู้อันไปว่า ‘ไม่หรอก ตาไม่ได้ฝาด’

หนวนหน่วนหันกลับมามองโอทิส เจ้าเสือขาวกำลังเอนกายนอนอยู่ข้างในสุดของถ้ำด้วยท่าทางองอาจเหมือนราชัน

เมื่อหนวนหน่วนมองกลับไป มันก็ชะเง้อหัวขึ้น

‘เหอะ… เจ้ามนุษย์ตัวจิ๋ว!’

“โอทิส!”

เด็กหญิงตะโกนออกไปเบา ๆ

โอทิส “…”

“โฮก”

แปลว่า ‘มีอะไร?’

มันตอบกลับอย่างไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่ แต่น้ำเสียงที่มันตอบกลับนั้นช่างแตกต่างจากตอนที่เอ่ยตอบกู้หนานมาก ทุกคนต่างรู้สึกได้

ตอนที่เอ่ยตอบกู้หนาน ประหนึ่งว่ามันต้องการจะกัดฉีกร่างของเขาออกเป็นชิ้น ๆ อย่างนั้นแหละ แต่เมื่ออยู่กับเด็กหญิงดันทำตัวขี้อาย อ่อนโยนขึ้นเป็นกอง

สองมาตรฐานชัด ๆ เลย

หนวนหน่วนจ้องมองมันพร้อมกับรอยยิ้ม นัยน์ตาของเธองดงามส่องประกายราวกับดวงดาว

“พี่ เจ้าเสือตัวนี้ชื่อว่าโอทิส เหมือนว่าจะอาศัยอยู่ในอุทยานของคุณอาไคน์ค่ะ แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงมาที่ภูเขาหิมะได้ หนวนหน่วนเองก็เพิ่งจะได้เจอมันในวันนี้ที่นี่เองค่ะ”

“ตอนที่พี่ไป๋โม่ซูออกไปเก็บฟืน หนวนหน่วนอยู่คนเดียวในถ้ำ โชคดีมากเลยที่โอทิสมาหา มันพาหนวนหน่วนไปหาพี่ไป๋โม่ซู หาอาหารมาให้เรากินด้วย โอทิสใจดีมากเลยค่ะ…”

หนวนหน่วนเล่าทั้งหมดออกมาจากปากเล็ก ๆ ของเธอเอง เด็กหญิงเน้นชื่อของโอทิสเป็นพิเศษ ถึงจะไม่ได้คิดอะไรในตอนที่เล่า แต่มันกลับทำให้ผู้คนที่ได้ยินต่างพากันอ้าปากค้าง

จากที่เห็น ความสัมพันธ์ระหว่างเด็กหญิงกับเจ้าเสือขาวตัวนี้ หากมองเพียงผิวเผินใคร ๆ ก็คงคิดว่าน้องสาวคนนี้รู้จักกับเจ้าเสือขาวมานานแล้ว แต่ที่ไหนได้ เพิ่งจะเจอกันนี่เอง!

แม่เจ้า! นี่เหรอน้องสาวแสนล้ำค่าของนายน้อยตระกูลกู้?

กล้าหาญมาก!