ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 260 ค้นหา

บทที่ 260 ค้นหา

“ที่นี่เหรอ?”

กู้หนานมองลงไปด้านล่าง พลางถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หนวนหน่วนและคนอื่น ๆ คงอยู่เหนือภูเขาหิมะ…

ภายในเฮลิคอปเตอร์ มีคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่งวางอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มผอมซูบ แม้ว่าจะกำลังป่วยอยู่ แต่นิ้วทั้งสิบก็ยังคงเคลื่อนไปมาได้อย่างคล่องตัว

“อืม ตำแหน่งอยู่ห่างจากที่นี่สามกิโลเมตร แต่เสียงเฮลิคอปเตอร์ดังเกินไป เข้าไปไม่ได้”

กู้หนานย่อมรู้ว่าเสียงของเฮลิคอปเตอร์จะทำให้หิมะถล่มได้ง่าย พวกเขาอาจจะไม่เป็นอะไร แต่พวกหนวนหน่วนนั้นไม่แน่

กู้หนานจะไม่ปล่อยให้น้องสาวของตนได้รับบาดเจ็บใด ๆ

“ทุกคนลงมาให้หมด!”

กู้หนานออกคำสั่ง เฮลิคอปเตอร์ทุกลำจึงหาที่ลงจอด จากนั้นกลุ่มชายหนุ่มแข็งแรงกำยำในเครื่องแบบก็ทยอยพากันลงจากเฮลิคอปเตอร์ตามลำดับ

ทุกคนแบกเป้คนละใบเตรียมตัวขึ้นภูเขาไปตามหาคน

“พี่ใหญ่ ผมอยากไปด้วย”

กู้อันวิ่งออกมายืนอยู่ตรงหน้ากู้หนาน ใบหน้าอ่อนเยาว์ช่างเด็ดเดี่ยวแน่วแน่

“เหลียงฉือป่วยไม่สามารถตามขึ้นไปบนภูเขาได้ แต่ผมสามารถระบุตำแหน่งสัญญาณโทรศัพท์ของพวกน้องสาวได้ ผมช่วยเหลือได้นะ”

เหลียงฉือเม้มปากมองไปทางกู้อัน แม้ว่าจะไม่เต็มใจ แต่ก็ต้องยอมรับว่าร่างกายของตนเป็นภาระต่อการขึ้นไปบนภูเขาจริง ๆ

เขากำหมัดแน่นพลางหลุบตาลงเพื่อเก็บซ่อนอารมณ์ในสายตาเอาไว้ รู้สึกหมดเรี่ยวแรงอีกครั้ง

กู้หนานหลุบตามองกู้อันอยู่หลายวินาที

กู้อันหวาดกลัวสายตาที่กดดันแบบนี้ของพี่ใหญ่มาก แต่เขาเชิดหน้าไม่ยอมแพ้ พยายามสบสายตาเย็นชาเข้ากระดูกของพี่ใหญ่

“ผมทำได้!”

กู้หนานหันกลับมาแล้วทิ้งคำพูดไว้สามคำอย่างเย็นชา “งั้นก็ไป”

กู้อันดีใจเป็นลิงโลดทันที “รอผมด้วยพี่ใหญ่”

กู้เป่ยเอานิ้วขยี้ตาตัวเอง ก่อนจะลูบหัวของน้องชายคนเล็ก

“ดีมาก โตขึ้นแล้ว”

กู้อันหัวเราะแหะ ๆ ขึ้นมาทันที วินาทีต่อมาก็พยายามเก๊กหน้าแสร้งทำตัวเป็นผู้ใหญ่อีกครั้ง

“ผมจะต้องตามหาหนวนหน่วนกับพวกพี่ชายให้เจอ!”

เหลียงฉือถูกทิ้งไว้ เขาติดต่อกู้หนานและคนอื่น ๆ ผ่านการสื่อสารไร้สายอยู่แนวหลัง

กู้เป่ยก็ถูกทิ้งไว้เช่นกัน ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากไป

เขาเป็นอัจฉริยะทางด้านมันสมอง แต่ความแข็งแกร่งของร่างกายไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ

แต่เขาไม่ไปก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะช่วยเหลือทุกคนไม่ได้

แค่เพียงกู้เป่ยดีดนิ้ว ทันใดนั้นหุ่นยนต์สีขาวตัวหนึ่งก็บินออกมาจากเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งที่แตกต่างจากเฮลิคอปเตอร์ของตระกูลกู้ หุ่นยนต์ตัวเล็กขนาดเท่าลูกบาสเกตบอลลอยอยู่กลางอากาศเหมือนเป็นพวกผลิตภัณฑ์เทคโนโลยีที่ก้าวล้ำนำโลกในภาพยนตร์ ดูใช้เทคโนโลยีชั้นสูงมาก

“ฉันจะให้พวกนายยืมเสี่ยวไป๋ไปก่อน”

เมื่อหุ่นยนต์เสี่ยวไป๋ได้ยินคำสั่งของเจ้านาย มันก็เหาะไปตรงหน้ากู้หนานและคนอื่น ๆ จากนั้นดวงตาจักรกลคู่นั้นก็ส่องประกาย แผ่กระจายเป็นรูปพัดโดยมีเสี่ยวไป๋เป็นจุดศูนย์กลาง ทำให้พื้นที่ข้างหน้าห้าร้อยเมตรสว่างขึ้นทันที

[กำลังวิเคราะห์ภูมิประเทศ พบเส้นทางที่ทุ่นแรงและเหมาะสมที่สุดสำหรับเจ้านาย]

เสียงกลไกอันเป็นเอกลักษณ์ของเสี่ยวไป๋ได้ยินไปถึงหูของทุกคน

นอกจากพี่น้องตระกูลกู้ที่เคยเห็นจนชินเป็นเรื่องธรรมดา ที่เหลือทุกคนล้วนตกตะลึงกับภาพเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า

นี่คือหุ่นยนต์สุดไฮเทคที่มีแต่ในหนังเท่านั้น!

ยังพูดไม่ทันจบ กู้เป่ยก็ได้แชร์ขอบเขตการมองเห็นของเสี่ยวไป๋ไปที่คอมพิวเตอร์ของเหลียงฉือ

“เอาละ แบบนี้พวกเราก็ติดตามเส้นทางของพวกคุณได้แล้ว”

กู้หนานดูเวลา โบกมือให้ทุกคนออกเดินทางไปตามเส้นทางที่เสี่ยวไป๋วางไว้

หลังจากเข้าไปในภูเขาหิมะ กู้อันเริ่มค้นหาตำแหน่งของหนวนหน่วนและคนอื่น ๆ ด้วยโทรศัพท์มือถือที่ตั้งค่าพิเศษเอาไว้

“เอ๊ะ? พี่โม่ฮัวกับพวกหนวนหน่วนไม่ได้อยู่ตำแหน่งเดียวกันเหรอ?”

ในช่วงเวลานี้กู้อันได้เรียนรู้ทักษะของแฮกเกอร์เล็กน้อย แม้ว่าความเร็วจะช้ากว่าเหลียงฉือมาก แต่เขาก็ยังทำได้

นี่เป็นครั้งแรกที่เขานำสิ่งที่ตนเรียนรู้มาปฏิบัติในความเป็นจริง กู้อันประสบความสำเร็จอย่างมาก!

แต่เมื่อพบว่าสัญญาณโทรศัพท์มือถือของไป๋โม่ฮัวกับหนวนหน่วนและไป๋โม่ซูไม่ได้อยู่ในบริเวณเดียวกัน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนทันที

“ใครทำโทรศัพท์มือถือตกหรือว่าพวกเขาแยกกันแล้ว?”

กู้หนานกดหูฟังที่ใบหู

“หาสัญญาณโทรศัพท์ของเพื่อนทั้งสองคนของไป๋โม่ซูได้ไหม?”

[ได้ครับ]

เสียงของเหลียงฉือดังเข้ามา ไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็เอ่ย…

“ไคน์ อีวาน ไป๋โม่ฮัวอยู่ด้วยกัน ไป๋โม่ซูกับหนวนหน่วนอยู่ด้วยกัน พวกเขาแยกกันแล้ว”

กู้หนาน “เจ้าสาม เจ้าสี่ พวกนายสองคนไปตามหาไป๋โม่ฮัว ส่วนฉันกับกู้อันจะไปตามหาหนวนหน่วน”

หลังจากสิ้นเสียงของกู้หนาน เสียงของกู้เป่ยก็ดังขึ้นเหนือตัวหุ่นยนต์เสี่ยวไป๋

“เสี่ยวไป๋ ปล่อยระบบออกมา”

[ได้ครับเจ้านาย]

ทันใดนั้นประตูเล็ก ๆ บนหน้าท้องที่เคยปิดสนิทไร้ร่องรอยใด ๆ ของเสี่ยวไป๋ก็เปิดออก จากนั้นลูกบอลสีขาวเล็ก ๆ ก็พุ่งออกมาจากหน้าท้องของมันหลายลูก

มันเป็นลูกบอลเล็ก ๆ สามลูก มีสองลูกวิ่งไปยังทีมของกู้หมิงอวี๋แล้วเปิดไฟเหมือนกับเสี่ยวไป๋ ดูไม่กระจอกเลยสักนิด

ลูกบอลเล็ก ๆ อีกลูกหนึ่งก็ติดตามทีมของกู้หนานไป

ทหารรับจ้างและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ถูกว่าจ้างชั่วคราวเพื่อให้มาตามหาคนต่างจ้องมองเสี่ยวไป๋ เริ่มให้ความสนใจกับหุ่นยนต์ตัวนี้เป็นอย่างมาก

อยากรู้จริง ๆ ว่าหุ่นยนต์ตัวนี้มีความสามารถอะไรอีกบ้าง

เมื่อก่อนพวกเขาคิดว่าการที่คนจำนวนมากมาตามหาคนแค่ไม่กี่คนแบบนี้ เศรษฐีพวกนี้คงมีเงินมากเกินไปจนไม่รู้จะไปใช้จ่ายที่ไหน ตามหาคนไม่กี่คนทำไมถึงได้เหมือนขี่ช้างจับตั๊กแตนขนาดนี้

แต่หลังจากเห็นวิธีการของคุณชายหลายคนในตระกูลกู้แล้ว พวกเขาถึงพบว่าวิสัยทัศน์ของตัวเองยังแคบเกินไป

พวกเขาไม่ใช่เพียงมาตามหาใครสักคน แต่ไปรับคนคนนั้นโดยตรง

มีทั้งแฮกเกอร์ระดับแนวหน้าผู้เป็นอัจฉริยะด้านเทคโนโลยี แม้แต่คุณชายที่อายุน้อยที่สุดก็เป็นแฮกเกอร์ ตระกูลกู้นี้ช่างมีแต่ผู้ไม่ธรรมดา!

กองกำลังถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน มุ่งหน้าไปคนละทาง

เมื่อมีหุ่นยนต์ของกู้เป่ย ต่อให้เป็นตอนกลางคืนก็ไม่มีผลกระทบใด ๆ ต่อพวกเขาเลย

ยิ่งไปกว่านั้นหุ่นยนต์ตัวน้อยยังสามารถหลีกเลี่ยงอันตรายที่มองไม่เห็นในระหว่างเส้นทางได้อีกด้วย

กู้หมิงอวี๋และกู้หมิงหลี่เป็นคนแรกที่พบพวกไป๋โม่ฮัวทั้งสามคน เนื่องจากท่ามกลางพายุหิมะที่ไม่สามารถมองเห็นทิศทางได้ชัดเจนแล้ว หนวนหน่วนและไป๋โม่ซูยิ่งเดินก็ยิ่งไกลออกไป แต่สุดท้ายก็ได้พบทิศทางที่ถูกต้องโดยบังเอิญซึ่งอยู่ใกล้ตีนเขามาก

หมาป่าหิมะเป็นพวกแรกที่พบว่ามีคนมา ขณะนั้นไป๋โม่ฮัวกำลังถือขากระต่ายแทะอยู่

“ริค พวกนายเป็นอะไรหรือเปล่า?”

ไคน์เป็นคนแรกที่สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของริคและเพื่อน ๆ

หมาป่าหิมะทั้งสามอยู่ในสภาวะระแวดระวัง กัดฟันจ้องมองไปข้างหน้า ดวงตาสีฟ้าเต็มไปด้วยพลังอาฆาตอันโหดเหี้ยม

ทั้งสามคิดว่ามีสัตว์ป่ากำลังใกล้เข้ามา ดังนั้นจึงตื่นตัวขึ้นมาทันที

อีวานเองก็กำไม้ค้ำถ่อในมือไว้แน่น

เขากล่าวอย่างมั่นใจ “ต่อให้ตัวที่มาจะเป็นหมี พวกเราก็ยังสามารถเอาชนะมันได้”

ชายชาตินักรบจะไม่เกรงกลัวสิ่งใดเช่นนี้

ไป๋โม่ฮัว “…”

พวกคุณไม่กลัวแต่ผมกลัว!

แต่เห็นได้ชัดว่าพวกที่เขาได้เจอไม่ใช่สัตว์ป่า

แสงสว่างที่เห็นได้ชัดว่าเป็นเทคโนโลยีของมนุษย์ค่อย ๆ ปรากฏขึ้น ในขณะนั้นหมาป่าหิมะทั้งสามก็พุ่งปรี่ออกไปราวกับลมพัด ไคน์ไม่ทันได้หยุดพวกมัน

[โปรดระวังตัว หมาป่าหิมะทั้งสามกำลังใกล้เข้ามา]

เมื่อสัมผัสได้ถึงการใกล้เข้ามาของหมาป่าหิมะ เสียงของหุ่นยนต์ตัวน้อยพลันดังขึ้น

ทันใดนั้นทุกคนก็ชักปืนออกมา มองไปข้างหน้าอย่างระแวดระวัง

“ริค หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ไคน์ตะโกนตามหลังไป

โชคดีที่เขาตะโกนห้ามหมาป่าหิมะทั้งสามไว้ได้ทันเวลา พวกมันไถลไปบนหิมะเป็นระยะทางสั้น ๆ ก่อนจะหยุดลง กู้หมิงอวี๋และคนอื่น ๆ เกือบจะลงมือแล้ว

“เฮ้ เพื่อน ๆ ทางนั้น พวกคุณเป็นใคร?”

ไคน์วิ่งไปอยู่ข้าง ๆ หมาป่าหิมะทั้งสาม เอามือบังแสงจ้าที่สาดเข้ามาในตา แสงนี้ทำให้เขามองไม่เห็นสถานการณ์ที่อยู่อีกฝั่ง

“ลูก ๆ ของฉันไม่มีเจตนาร้าย พวกคุณช่วยปิดแสงไฟพวกนั้นก่อนได้ไหม?”

ไป๋โม่ฮัวและอีวานก็วิ่งมาด้วย

ไป๋โม่ฮัวเป็นศิลปิน ในเวลานี้การวิ่งอย่างหนักหน่วงทำให้เขาเหนื่อยจนแทบไม่ไหว

“ไป๋โม่ฮัว”

ไป๋โม่ฮัวที่กำลังหอบเอามือเท้าหัวเข่า เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยก็เบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตา

“กู้หมิงหลี่?”

เขาวิ่งเข้ามา จากนั้นทั้งสองฝ่ายก็พบกัน บอดีการ์ดและทหารรับจ้างที่อยู่ข้างหลังพี่น้องตระกูลกู้มองหมาป่าหิมะทั้งสามอย่างระแวดระวัง

“ทำไมถึงเป็นพวกนาย!”

เมื่อมองจนแน่ใจแล้ว ปรากฏว่าเป็นคนรู้จักจริง ๆ!

ไป๋โม่ฮัวดีใจสุด ๆ กระโดดกอดกู้หมิงหลี่ด้วยความตื่นเต้นดีใจ ก่อนจะหันกลับไปกอดกู้หมิงอวี๋

“เยี่ยมเลย! เร็วเข้า พวกเราไปตามหาหนวนหน่วนกันเถอะ!”