ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 248 เจ้าสองพี่น้องนี่นะ คนหนึ่งอวด อีกคนปกป้อง

บทที่ 248 เจ้าสองพี่น้องนี่นะ คนหนึ่งอวด อีกคนปกป้อง

เมื่อไคน์ได้มองดูและถ่ายภาพตรงหน้าแล้วก็อดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้

คนที่นั่งอยู่ในรถต่างหันมอง ก่อนจะรีบเข้าร่วมกลุ่มแชตกันอย่างแข็งขันเพื่อขอให้เขาแชร์รูป

เจ้าเสือดาวดำพาหนวนหน่วนเดินท่องป่าอย่างช้า ๆ ในขณะที่รถออฟโรดเองก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวตามหลังไป เมื่อเดินมาถึงลำธาร มันก็หยุดลง

หนวนหน่วนปีนลงจากหลังของมัน ก่อนจะกอดหัวไอริสแล้วจุ๊บมันไปสองสามที

เจ้าเสือดาวดำตัวใหญ่ค่อนข้างรักษาความสะอาดเป็นอย่างมาก ทุกครั้งที่มันทานอาหารเสร็จก็จะชอบไปว่ายน้ำเล่นตลอด หลังจากที่ได้อาบน้ำและสระขนแล้ว มันก็ชอบขึ้นไปนอนเล่นบนต้นไม้หรือผืนหญ้าเพื่อผึ่งแดดแล้วเลียแต่งขนของตัวเอง

หนวนหน่วนจึงไม่ได้กลิ่นอันไม่พึงประสงค์ของไอริสเลย มีเพียงกลิ่นหอมจาง ๆ ลอยกรุ่นเท่านั้น

ตอนนี้ทุกคนที่อยู่บนรถก็ได้ลงมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เมื่อได้มองดูบรรยากาศโดยรอบ พลันคิดว่าที่นี่มันช่างเหมาะแก่การตั้งแคมป์เหลือเกิน

“ยังไงพวกนายก็ขึ้นมาถึงตรงนี้แล้ว พวกเราก็นั่งดื่มชายามบ่ายกันตรงนี้เถอะ”

ถึงแม้ว่าจะพูดถึงเรื่องการดื่มชายามบ่าย แต่จริง ๆ แล้วมันคงเป็นการปิ้งย่างเนื้อสัตว์กินกันมากกว่า แต่ก็มีผักและผลไม้ด้วยเช่นกัน

ไคน์มีที่ดินเป็นของตัวเองจึงสามารถทำการปลูกผักผลไม้ได้ และด้วยกำลังทรัพย์ของครอบครัว ทำให้เขาสามารถส่งออกพืชผลที่ไม่สามารถผลิดอกในฤดูกาลสู่ประเทศอื่นได้

วันนี้แดดออกค่อนข้างดีเลยทีเดียว แสงตะวันสีอุ่นตกกระทบลงบนผิว ไอริสทิ้งตัวนอนลงบนผืนหญ้า จัดการเลียอุ้งเท้าขนาดใหญ่ของมัน ในปากของหนวนหน่วนตอนนี้กำลังเคี้ยวองุ่นอย่างเอร็ดอร่อย นอกจากนี้เธอยังถือสตรอว์เบอร์รีจำนวนหนึ่ง รวมถึงแอปเปิลอีกหนึ่งลูกไว้ในมือด้วย

เด็กหญิงรีบลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งไปหาเจ้าเสือดาวดำ

“ไอริส ลองกินสตรอว์เบอร์รีกับแอปเปิลพวกนี้ดูสิ”

เธอกระซิบข้างหูของเจ้าเสือดาวดำอย่างแผ่วเบา เจ้าเหมียวตัวใหญ่ที่กำลังนอนแผ่หลาอาบแดดอยู่บนผืนหญ้าขยับหูพลางหันหน้าไปหาเด็กน้อย

มันดมแล้วดมอีก ก่อนจะอ้าปากตวัดลิ้น ทำให้สตรอว์เบอร์รีที่อยู่ในมือของหนวนหน่วนหายไปทันที

ไอริสกินสตรอว์เบอร์รีลูกใหญ่หมดไปภายในคำเดียว

หนวนหน่วนย่อขาสั้นของตนนั่งลง หลังจากที่ไอริสกินเสร็จ เธอก็หยิบสตรอว์เบอร์รีอีกลูกหนึ่งขึ้นมาแล้วเด็ดใบสีเขียวออกอย่างตั้งใจ ก่อนจะทำการป้อนมันต่อ

ทั้งสองเข้ากันได้ดีมากเลย ทั้งที่มีคนพยายามจะป้อนเนื้อให้ แต่มันกลับไม่ใส่ใจกินเลย

ดูเหมือนว่ามันจะหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีของตัวเองมาก นอกจากเวลาที่มันบาดเจ็บ มันก็จะออกล่าด้วยตัวเอง

ตอนนี้หนวนหน่วนกำลังให้อาหารเจ้าเสือดาวดำอย่างตั้งใจ แต่หากเป็นไป๋โม่ซูกับไป๋โม่ฮัวเป็นคนให้อาหารแล้วมันก็ยังรู้สึกไม่คุ้นชินอยู่นิดหน่อย

ตอนที่ลูกพี่ลูกน้อยตัวน้อยกำลังเคี้ยวกร้วม ๆ แก้มของเธอก็พองเหมือนเจ้าหนูแฮมสเตอร์ตัวน้อยไม่มีผิด กิจกรรมแสนโปรดปรานที่ครอบครัวนี้ชอบมากที่สุดก็คือการป้อนอาหารเจ้าตัวเล็กนี่แหละ

แต่ตอนนี้เจ้าตัวเล็กไปเล่นกับเสือดาวดำตัวใหญ่อยู่

ไป๋โม่ซูจ้องมองไปที่เจ้าเสือดาวดำตัวใหญ่อย่างใจเย็นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะทำการลอกเปลือกองุ่นออกด้วยนิ้วเรียวขาวดุจหยกของตัวเอง หลังจากทำเสร็จเขาก็ตะโกนเรียกญาติตัวน้อยของตัวเอง

“หนวนหน่วนมานี่”

เมื่อป้อนสตรอว์เบอร์รีอีกลูกให้ไอริสแล้ว หนวนหน่วนก็หันกลับไปมองทางต้นเสียง เมื่อได้เห็นองุ่นที่อยู่ในมือของลูกพี่ลูกน้องคนโตแล้ว เธอก็รีบยัดแอปเปิลที่เหลืออีกหนึ่งลูกไปใส่อุ้งเท้าของเสือดาวดำตัวใหญ่ทันที

“ไอริสกินแอปเปิลเองนะ หนวนหน่วนจะไปหาพี่แล้ว”

หลังจากพูดจบเธอก็เดินกลับเข้าไปสู่อ้อมแขนของพี่ชายแล้วทานองุ่นอย่างเอร็ดอร่อย

ไอริสที่ตะครุบแอปเปิลไว้ในอุ้งเท้า “…”

มันหันไปมองไป๋โม่ซูอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะก้มหน้าก้มตาลงแล้วกัดกินแอปเปิลไปครึ่งลูกด้วยการกัดเพียงครั้งเดียว ขณะที่เคี้ยว มันก็จ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา

ไป๋โม่ซูหยิบมีดผ่าตัดออกมาอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะบรรจงนำผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมัน มองอย่างไรก็เหมือนฆาตกรที่จ้องจะปลิดชีพอยู่ตลอดเวลา

ทุกคน “…”

ไม่สู้ ไม่ไหวหรอกนะ!

เหลียงฉือกระตุกยิ้มขึ้นเมื่อเห็นท่าทีเช่นนั้นของไป๋โม่ซู

พึงรู้ไว้ว่าไม่เคยมีใครหน้าไหนที่สามารถยั่วโมโหไป๋โม่ซูจนทำให้เขาถึงขนาดควักมีดผ่าตัดออกมาขู่ได้เลย ชายหนุ่มดูราวกับพร้อมผ่าเปิดท้องอยู่ตลอดเวลา ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้เกิดจากการโดนเจ้าเสือดาวดำตัวนี้ยั่วยุเท่านั้น

ต้องขอชื่นชมไอริสเลยจริง ๆ

หนวนหน่วนรีบนั่งลงข้างลูกพี่ลูกน้องคนโต ก่อนจะอ้าแขนกว้างแล้วสวมกอดเขาไว้

“พี่จะทำอะไรเหรอคะ?”

หลังจากจ้องมองน้องสาวตัวน้อยแสนเชื่อฟังข้าง ๆ ตัวเองแล้ว ไป๋โม่ซูก็ใจเย็นลง เขาหยิบแอปเปิลออกมา หั่นเป็นชิ้นอย่างสวยงามแล้วส่งมันให้หนวนหน่วน

“นี่เนื้อเสือดาว กินเลย”

หนวนหน่วน “…”

คนอื่น ๆ “…”

ชายคนนี้ทำตัวเป็นเด็กเกินไปรึเปล่า?

สุดท้ายแล้วเด็กน้อยก็กินแอปเปิลอย่างว่าง่าย สายตาของเธอยังคงแอบเหลือบไปมองไอริส

ไอริสแกว่งหาง สะบัดตัวไปมาก่อนจะอ้าปากกว้าง กัดกินแอปเปิลที่เหลืออยู่อีกครึ่งลูกจนหมด

ไป๋โม่ซูกักตัวลูกพี่ลูกน้องตัวน้อยของเขาให้อยู่ที่เดิม มือข้างหนึ่งของเขาวางเท้าคาง ส่วนอีกข้างก็ทำการป้อนแอปเปิลชิ้นที่สามให้ หลังจากนั้นเขาก็ป้อนองุ่นแสนโปรดปรานของเธอต่อ

แก้มของหนวนหน่วนดูนุ่มนิ่มมาก ไป๋โม่ฮัวเองก็เข้ามาป้อนด้วยเช่นกัน

สายตาคนอื่น ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะจับจ้องไปยังใบหน้าเล็กของหนวนหน่วน

ไคน์รู้สึกแปลกใจตัวเองขึ้นมา “ทำไมจู่ ๆ ฉันก็อยากเลี้ยงหนูแฮมสเตอร์นะ?”

อีวานพยักหน้า ในใจคิดไม่ต่างกันเลย

“แต่หนูแฮมสเตอร์มันสกปรก เหม็นอีกต่างหาก”

ไคน์จับลูบคางของตัวเองอย่างครุ่นคิด เมื่อจ้องมองหนวนหน่วนที่กำลังทานอย่างเอร็ดอร่อย ไม่นานเขาก็คลายความสงสัยได้

“เปล่าหรอก ฉันไม่ได้อยากเลี้ยงแฮมสเตอร์ จริง ๆ แล้วอยากเลี้ยงน้องสาวของหมอไป๋ต่างหาก!”

เสียงที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้ไป๋โม่ซูได้ยินเข้า หลังจากนั้นเขาก็จ้องมาหาด้วยสายตาครึ้มเข้ม

ไคน์ ‘จะฆ่ากันรึไง!’

เขารีบโบกมือไปมา “หมอไป๋อย่าคิดมากเลย ฉันแค่จะชมว่าน้องสาวของคุณดูดีมากก็แค่นั้นเอง”

ไป๋โม่ซูพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะแอบคิดอยู่ในใจ ‘ฉลาดเอาตัวรอดดีนะ’ แต่ไคน์ก็ไม่สามารถรับรู้สิ่งที่เขาคิดอยู่ได้หรอก

จากเหตุการณ์นี้ทำให้รู้เลยว่า ไป๋โม่ซูเป็นคนที่พร้อมจะปกป้องน้องสาวสุดชีวิตแค่ไหน

เจ้าสองพี่น้องนี่นะ คนหนึ่งอวด อีกคนปกป้อง ช่างลงตัวกันเหลือเกิน!

หลังจากทุกคนรับประทานอาหารกลางวันกันเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ออกเดินทางกันต่อ แต่ตอนนี้ไอริสไม่ได้เดินตามแล้ว มันต้องจำใจบอกลาหนวนหน่วน

“จะไม่ไปกับพวกเราเหรอ?”

หนวนหน่วนโอบกอดคอไอริสแล้วถามอย่างอ่อนโยน

ไอริสยืนนิ่งไม่ขยับไปไหนพลางใช้ดวงตาสีเขียวจ้องมองคนตรงหน้า นัยน์ตาของมันสะท้อนภาพคนตรงหน้าอย่างชัดเจนราวกับเป็นกระจก

“ถ้าอย่างนั้นลาก่อนนะไอริส หนวนหน่วนจะมาอีกนะ”

หลังจากเด็กหญิงบอกลาเจ้าเสือดาวดำเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินมาจับมือลูกพี่ลูกน้องคนโตแล้วพากันขึ้นรถไป

เป็นเพราะว่าไอริสไม่ได้ตามมา ไป๋โม่ซูเลยอารมณ์ดีขึ้นมาก ถึงแม้ว่าสีหน้าของเขาจะไม่ได้เปลี่ยนมากนัก แต่ทุกก้าวที่เดินไปเหลียงฉือก็สัมผัสได้

เหลียงฉือคิด ‘สรุปมาที่นี่เพื่อข่มเหรอ?’

“ไอริส บ๊ายบาย”

เมื่อรถสตาร์ตขึ้น หนวนหน่วนก็โผล่หน้าออกไปนอกกระจกรถ มองเจ้าเสือดาวดำผู้น่าเกรงขามก่อนจะโบกมือลาให้มันอย่างตั้งใจ

ไอริสเฝ้ามองดูรถที่กำลังขับเคลื่อนออกไปจนลับสายตา หลังจากนั้นมันก็หันหลังพลางสะบัดหาง เดินหายเข้าไปในพงไพรตามเดิม