ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 242 คนโสดก็คือคนไม่มีแฟน แบบพี่ชายของเธอ

บทที่ 242 คนโสดก็คือคนไม่มีแฟน แบบพี่ชายของเธอ

ราคาของการเมาค้างก็คือต้องตื่นมาอย่างวิงเวียนและหัวตื้อในเช้าวันรุ่งขึ้น

ไป๋โม่ซูค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง นิ้วนวดขมับของตัวเอง สีหน้าของเขาไม่ได้แสดงออกมากนัก แต่คิ้วกลับขมวดแน่น

“พี่คะ”

หนวนหน่วนโผล่หัวเข้ามาจากด้านนอก ในมือยังถือชามที่มีน้ำร้อนอยู่

“พี่คะ ดื่มน้ำหน่อยสิ”

ตอนนี้เป็นเวลาสิบโมงครึ่งของวันถัดมาแล้ว วันนี้ไป๋โม่ซูเป็นคนสุดท้ายที่ตื่น

ไป๋โม่ซูรับน้ำมาดื่มแล้วก็รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย แต่ว่า…

เขาวางถ้วยลงด้วยสีหน้าเรียบเฉย น้ำเสียงแข็งทื่อเล็กน้อย “หนวนหน่วน ออกไปก่อนนะ”

น้ำเสียงของเขาฟังดูแล้วปกติมาก แต่หลังจากหนวนหน่วนเดินออกไปอย่างว่าง่ายแล้ว ไป๋โม่ซูก็เอามือข้างหนึ่งปิดหน้า ความทรงจำทั้งหมดหลังจากตอนเมาเมื่อวานย้อนกลับมาในหัว!

ในตอนนี้เขาที่เย็นชาและไม่สนใจอะไรทั้งนั้นมาโดยตลอด กลับรู้สึกได้แล้วว่าอะไรคือคำว่าขายหน้า

ถ้าสั่งคัตได้ก็คงดี

ใบหูของไป๋โม่ซูที่ปิดหน้าอยู่ขึ้นสีแดง แต่ไม่นานก็ปรับอารมณ์ของตัวเองได้ หลังจากออกจากเต็นท์ไปแล้วก็ไม่มีใครดูออกว่าเขาคิดอะไรอยู่

เพียงเดินออกไป ไป๋โม่ซูก็รู้สึกได้ถึงสายตาสองคู่ที่มาจากอีวานและอันเดร

และทั้งสองคนก็เริ่มการแสดง

อีวานดึงอันเดรและตะโกนเป็นภาษารัสเซียอย่างเกินจริง

“แกคิดจะลักพาตัวน้องสาวกับน้องชายฉันใช่ไหม!” จากนั้นก็แกล้งทำเป็นต่อยเขาหมัดหนึ่ง

อันเดรปิดหน้า ล้มลงกับพื้นอย่างเกินจริง “ใครจะไปลักพาตัวน้องชายน้องสาวนายกัน!”

อีวานมองเขา ตะโกนว่า “เฮอะ ไอ้เลว!”

หลังจากทั้งสองคนแสดงเสร็จก็มองมายังไป๋โม่ซู

ไป๋โม่ซูยังคงสีหน้าไร้อารมณ์

จากนั้นทั้งสองคนก็เริ่มแสดงฉากที่เขาดูแสงเหนือเสร็จแต่ก็ไม่ยอมจากไป ต้องให้น้องชายและน้องสาวมาเกลี้ยกล่อม อันเดรที่ตัวสูงใหญ่และน้ำเสียงห้าว ๆ กลับต้องมาเลียนเสียงของหนวนหน่วนและไป๋โม่ฮัว บีบเสียงให้ดูเขินอายซะจนไม่น่าดูและไม่น่าฟังด้วย

แสดงไปเรื่อย ๆ พวกเขาเองก็อดไม่ได้จนหัวเราะออกมา ถึงแม้หนวนหน่วนจะฟังไม่ออกว่าพวกเขาพูดอะไรกัน แต่เธอก็เห็นอันเดรหัวเราะจนกลิ้งลงไปกับพื้น

ไป๋โม่ฮัวเองก็กุมท้องและหัวเราะฮ่า ๆ ออกมาเสียงดัง

มีเพียงไป๋โม่ซูที่ยังมีสีหน้าเรียบเฉย

จากนั้นสองมือของเขาก็สอดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุม ดวงตาเย็นชามองไปยังทั้งสองคน สองเท้าเดินเข้าไปหา ก่อนจะยกเท้า เตะทั้งสองคนออกไปอย่างไร้ปรานี

“โอ๊ย!”

จากนั้นก็กลิ้งลงไปตามทางลาดเอียงที่เต็มไปด้วยหิมะ ทั้งสองคนแทบจะกลายเป็นตุ๊กตาหิมะไปแล้ว

“ไป๋โม่ซู นายโมโหเพราะขายหน้านี่นา!”

ไป๋โม่ซูไม่อธิบายอะไร เพียงแต่เดินไปทำกับข้าวอย่างเรียบเฉย

ยังไงตราบใดที่ไม่ใช่เขาที่อาย ก็ต้องเป็นคนอื่น

เฮ้อ… เขารู้สึกกระอักกระอ่วนแทนอีวานและอันเดร การแสดงเมื่อครู่มันเงอะงะจนไม่น่าดู ตอนนี้เขาต้องไปล้างตาให้น้องสาวแล้ว

ยกเว้นอีวานและอันเดรที่ยังกินเนื้อเป็นอาหารเช้า คนอื่น ๆ ต่างก็กินอาหารที่เบากว่าหน่อย

การออกมาตั้งแคมป์นอกเมืองในครั้งนี้ โดยรวมแล้วถือว่าไม่เลวเลย

หลังจากเก็บของให้เหมือนตอนขามาแล้วพวกเขาก็กลับ ไป๋โม่ซูจุดไฟเตาผิงในบ้านไม้ ไม่นานนักทั้งบ้านไม้ก็อบอุ่นขึ้นมา

หนวนหน่วนและไป๋โม่ฮัวทั้งสองคนกำลังดูรูปที่ถ่ายกันเมื่อวาน คุยกันอย่างสนอกสนใจมากว่าจะวาดมันออกมายังไงดี

ไป๋โม่ฮัวดวงตาเป็นประกาย “ตอนนี้มีเวลา เรามาวาดรูปกันเถอะ”

หนวนหน่วนกอดกระดานวาดรูปอันเล็กแล้วพยักหน้า “อื้อ”

จากนั้นทั้งสองคนก็รีบช่วยกันจัดกระดานแล้วเริ่มวาดภาพอย่างตั้งอกตั้งใจ เหลียงฉือค่อย ๆ ลากม้านั่งเล็ก ๆ มานั่งข้างกายของหนวนหน่วน มองดูเธอวาดภาพอย่างเงียบ ๆ โดยไม่ไปรบกวน

เด็กหญิงวาดภาพอย่างช้า ๆ และตั้งใจมาก ค่อย ๆ แสดงภาพความทรงจำลึกซึ้งของตัวเองลงบนผืนผ้าใบสีขาวด้วยสีและพู่กันนานาชนิด

ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เหมือนหินออบซิเดียนนั้น ไม่ใช่สีดำเงียบงันที่ชวนให้คนโศกเศร้า ในสายตาของเด็กหญิง ในตอนนั้นท้องฟ้าสีดำมืดก็มีเสน่ห์ในแบบของมันเอง

แสงเหนือหลากสีสันที่สว่างไสว รวมไปถึงเมื่อมองลงไปเห็นหิมะสีขาวโพลนบนทะเลสาบใต้ภูเขา เงาคนและเต็นท์บนเขาที่มองเห็นไม่ชัด แต่ก็รู้สึกได้ถึงความครึกครื้นอย่างมากของคนเหล่านั้น

หนวนหน่วนที่กำลังจมอยู่ในโลกของตัวเอง ไม่ได้คิดถึงความเข้ากันของสีเลย เดิมทีนั้นเธอจะใช้สีตามที่ตัวเองเห็นในความทรงจำ

ทั้งภาพวาดให้ความรู้สึกที่สดใสและอบอุ่นมาก

เห็นได้ชัดว่าดูแล้วมีความไร้เดียงสาฉายออกมา แต่เมื่อเทียบกับภาพวาดของไป๋โม่ฮัวแล้ว ก็กลายเป็นภาพวาดเล่นของเด็กไปเลย ทว่าเมื่อดูภาพรวมแล้วสีสันก็ชวนให้คนรู้สึกดีอย่างมาก

ไป๋โม่ฮัววาดชิ้นงานของตัวเองเสร็จแล้ว ภาพวาดของเขาสวยมากจริง ๆ แสงและเงาสวยสดงดงาม ท้องฟ้าที่มืดมิดเหมือนว่ากำลังปิดบังความลับอยู่มากมาย มองออกไปจากหน้าผาลงไปยังทะเลสาบก็สะท้อนให้เห็นทุกสิ่ง

สีสันของแสงเหนือ ท้องฟ้ามืดมิดอันไร้ที่สิ้นสุด ภูเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะสีขาวไปจนถึง… เงาสีดำบนหน้าผา

แต่เงาบนหน้าผาที่สะท้อนให้เห็นในน้ำนั้นยังถูกย้อมด้วยแสงเหนืออีกด้วย

ราวกับว่าในเหวลึกสีดำมองไม่เห็นก้นบึ้งนั้น ในที่สุดเงาคนที่มองเห็นไม่ชัดเจนก็หาแสงที่ส่องสว่างพบ

ภาพวาดแบบเดียวกับที่หนวนหน่วนวาด แต่ความรู้สึกที่เขาแสดงออกมากลับไม่เหมือนกัน

เหลียงฉือเมื่อได้เห็นเป็นครั้งแรกก็จมดิ่งลงไปในภาพวาด เลือดในกายเริ่มพลุ่งพล่านขึ้นมา เขายังได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นแรงอีกด้วย

“ภาพวาดนี้ชื่ออะไรเหรอ”

บางทีเขาอาจจะไม่รู้ตัวว่าเสียงของเขาในตอนนี้สั่นไหว

ไป๋โม่ฮัว “อ้อ มันชื่อ ‘แสงขจาย’ ครับ”

“แสงขจาย” เหลียงฉือพึมพำสองคำนี้

หลังจากวาดเสร็จ ไป๋โม่ฮัวก็ไปดูผลงานของหนวนหน่วน เมื่อดูเสร็จก็สอนเทคนิคการใช้สีให้เธอและบอกจุดที่วาดไม่ถูกต้อง

“หนวนหน่วนเก่งมากเลย คนที่โตเท่าเธอเขาไปเล่นกันหมดแล้ว แต่เธอกลับวาดรูปสวยได้ขนาดนี้!”

สมกับเป็นญาติผู้น้องของเขา ช่างต่างกับคนอื่นจริง ๆ

หนวนหน่วนที่ถูกชมยิ้มอย่างมีความสุขมาก

สุดท้ายแล้วเหลียงฉือก็จ่ายเงินซื้อภาพ ‘แสงขจาย’ ของไป๋โม่ฮัว แล้วก็ภาพ ‘แสงเหนือ’ ของหนวนหน่วนด้วย

เห็น ๆ อยู่ว่าเป็นทิวทัศน์เดียวกัน แต่ด้วยสายตาที่ต่างกันและความเข้าใจที่ต่างกัน ซึ่งหนวนหน่วนดูสะอาดตา ส่วนของไป๋โม่ฮัวคือความหวัง

ส่วนเหลียงฉือ… ชอบทั้งสองสิ่งนี้

ไป๋โม่ฮัวขายภาพให้เขาอย่างตรงไปตรงมา ส่วนหนวนหน่วนมอบภาพวาดของตัวเองให้เขา แม้ว่าเดิมทีเหลียงฉืออยากจะจ่ายเงินซื้อมันก็ตาม

แต่หนวนหน่วนถือภาพนั้นแล้วยื่นให้เขาก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงน่าเอ็นดู “อันนี้ให้พี่อาหนาน แบบนี้ต่อไปพี่จะได้เห็นแสงเหนือตลอดค่ะ”

เหลียงฉือรับภาพมา ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ

วาดรูปไปสองสามชั่วโมง หนวนหน่วนก็ลูบบั้นท้ายตัวเองแล้วทำหน้ามุ่ย

“เจ็บก้นจัง”

นั่งนานไปแล้วเหนื่อยจังเลย

ไป๋โม่ซูสวมผ้าพันคอให้เธอแล้วอุ้มออกไปข้างนอก

“ออกไปเล่นกัน”

พอได้กระโดดก็ไม่เจ็บแล้ว

ไป๋โม่ฮัวหยิบผ้าพันคอมาพันให้ตัวเองแล้วรีบวิ่งตามออกไป

“พี่ พวกพี่รอด้วยสิ”

เหลียงฉือไม่ได้ออกไป ตอนนี้เขากำลังดูภาพวาดทั้งสอง ส่วนจางเหลียงคอยอยู่เป็นเพื่อนข้าง ๆ เขา

หนวนหน่วนถูกไป๋โม่ซูพาออกมา ด้านอีวานตอนนี้หมอนั่นกำลังจัดปาร์ตี้เล็ก ๆ ที่มีชีวิตชีวากับเหล่าเพื่อน ๆ

“ว้าว นางฟ้าตัวน้อยในที่สุดก็มาแล้ว ตอนที่ฉันไปชวนพวกเธอมาร่วมงานสละโสดของฉัน พวกเธอยังวาดภาพอยู่เลย แล้วภาพล่ะ”

อีวานพูดคุยกับหนวนหน่วนด้วยภาษาจีนแปร่ง ๆ ทั้งยังพยายามอย่างกล้าหาญที่จะแย่งตัวเด็กน้อยมาจากเพื่อนรักของตัวเอง

แต่ไป๋โม่ซูก็หลบได้อย่างสบาย ๆ

หนวนหน่วนไม่รู้ว่าอีวานได้ไปหาพวกเธอแล้ว แต่ว่า…

“พี่คะ อะไรคือปาร์ตี้สละโสดเหรอ” แววตาใสซื่อไร้เดียงสาของเด็กหญิงเต็มไปด้วยความอยากรู้

ไป๋โม่ซู “…”

ความสนใจของเด็ก ๆ มักจะแปลกอยู่เสมอ

อีวาน “คนโสดก็คือคนไม่มีแฟน แบบพี่ชายของเธอไง โอ๊ย ๆ”

อีวานถูกไป๋โม่ซูที่หน้าตาถมึงทึงใช้มือที่ใส่ถุงมือปิดหน้าแล้วดันออกไป

“หุบปาก”

น้ำเสียงเย็นยะเยือกของไป๋โม่ซูแฝงคำเตือนและการข่มขู่เอาไว้ชัดเจน

อีวานรีบยกมือยอมแพ้ ทั้งยังทำท่ารูดซิปปากด้วย

ไม่ให้พูดก็ไม่พูด ก็ใครกันแน่ล่ะที่โสด!