ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 238 เจ้าหมาทึ่มทั้งสาม

บทที่ 238 เจ้าหมาทึ่มทั้งสาม

“ทุกคน วันนี้อากาศดี พวกนายแน่ใจนะว่าจะไม่ออกไปเดินเล่น?”

อีวานกล่าวอย่างร่าเริงและกระตือรือร้น ข้างหลังของเขามีเจ้าหมาใหญ่หลายตัวกำลังเดินตามมา

อลาสกัน ซามอยด์และฮัสกี เรียกว่ารวมพลสุนัขลากเลื่อนจอมทึ่มทั้งสาม

“นี่คือสุนัขลากเลื่อนของเพื่อนฉัน แต่ฉันจับไม่อยู่แล้ว”

สิ้นเสียงนั้น เจ้าหมาใหญ่มหึมาทั้งสามตัวเดินลิ้นห้อยบุกเข้าไปในห้อง

“เฮ้! เจมี่ ริค แฟลร์ พวกแกหยุดนะ ฟังนะ นี่ไม่ใช่บ้านของฉัน ถ้าทำพัง พวกแกได้เป็นเนื้อหมาแน่!”

แต่ทำไมสุนัขลากเลื่อนจอมทึ่มทั้งสามถึงถูกเรียกว่าสามทึ่ม เพราะพวกมันไม่เชื่อฟังเลย มักจะทำอะไรทึ่ม ๆ อยู่เสมอ

พอเจ้าหมาใหญ่ทั้งสามตัววิ่งเข้าไปชนข้าวของวุ่นวาย ใบหน้าของไป๋โม่ซูก็มืดมนทันที

อีวานรีบพูดว่า “ขอโทษนะ ฉันขอโทษ ฉันก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้หรอก เฮ้ เจมี่ พวกแกหยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

“เกิดอะไรขึ้นคะ”

หนวนหน่วนเพิ่งตื่น กำลังเดินออกมาจากห้อง เธอใช้หลังมือขยี้ตา ยังไม่ทันวางลงก็ได้ยินเสียงร้องด้วยความตกใจ

“ไม่นะ! เจมี่ หยุดเดี๋ยวนี้!”

“หนวนหน่วนระวังนะ!”

ก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะทันได้ตอบสนอง วินาทีต่อมาก็ถูกล้อมรอบด้วยเงามืดขนาดใหญ่แล้ว

หนวนหน่วนสูดหายใจเข้า ในจมูกและปากเต็มไปด้วยขน สุดท้ายใบหน้าน้อย ๆ ก็ถูกปลายลิ้นชุ่มชื้นเลียจนได้

ผู้ใหญ่หลายคนเข้าไปดึงเชือกของเจ้าหมาใหญ่ทั้งสามตัวออกมา หนวนหน่วนได้แต่ตะเกียกตะกายออกจากฝูงเจ้าหมาใหญ่อย่างยากลำบาก

“หนู… หนูไม่เป็นอะไร”

ทว่าน้ำเสียงของเธอฟังดูอ่อนแรงมาก

เด็กหญิงตัวน้อยยื่นมือออกมา พยายามดันหัวทุย ๆ เจ้าหมาข้างตัวออกไป ปากก็พยายามใช้เหตุผลกับจอมทึ่มทั้งสามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“พวกเธอถอยออกไปหน่อย ฉันจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ…”

จากนั้นเธอก็ถูกเลียหน้าอีกครั้ง

เพิ่งตื่นนอนกลางวันยังไม่ได้ล้างหน้าเลย แต่ถูกเจ้าหมาทึ่มทั้งสามตัวเลียให้แล้ว

สุดท้ายก็เป็นไป๋โม่ซูที่ดึงเด็กน้อยออกจากกลางวงเจ้าหมาทึ่มทั้งสามด้วยสีหน้าบึ้งตึง ในเวลานี้ผมของหนวนหน่วนถูกเจ้าพวกหมาใหญ่เอาหัวไถจนกระเซอะกระเซิง

พอเห็นน้ำลายบนใบหน้าของญาติผู้น้อง ใบหน้าอันหล่อเหลาก็ครึ้มทะมึน อีวานเห็นเขาค่อย ๆ ยิ้มมุมปากอย่างน่าสะพรึงกลัว

อีวานตัวสั่นเทิ้มเลยทีเดียว

แย่แล้ว เจ้าหมอนี่โกรธจริง ๆ แล้ว

ตอนอยู่มหาวิทยาลัยเขารู้ดีว่าเพื่อนคนนี้เย็นชาเฉยเมยเป็นปกติ แต่ถ้ายิ้มออกมาจะหมายความว่าเขากำลังโกรธ และมีใครบางคนกำลังจะซวย

ตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองน่าจะเดือดร้อนเพราะเจ้าหมาทึ่มทั้งสามตัวนี้

ไป๋โม่ซูอุ้มน้องสาวไว้ มองเจ้าหมาทึ่มทั้งสามตัวด้วยสายตาเย็นชา พลางกล่าวอย่างเยือกเย็น “ได้เวลากินเนื้อหมาแล้ว”

“เจ้าพวกทึ่ม!!!”

สุนัขประสาทไวต่อภัยอันตรายมาก ในเวลานี้จึงวิ่งตามหลังอีวานหางจุกตูด แต่ด้วยร่างกายที่ใหญ่เทอะทะ อีวานจึงไม่สามารถซ่อนตัวได้

อีวานรีบยิ้มหยอกเย้า “ใจเย็น ๆ จะมาทะเลาะกับหมาเนี่ยนะ ไม่มีระดับเลยว่าไหม”

ไป๋โม่ซูกล่าวอย่างเย็นชา “ระดับ? ฉันจะมีระดับไปเพื่ออะไร?”

อีวาน “…”

ไป๋โม่ซูตอนโกรธน่าสะพรึงกลัวอย่างที่คาดไว้

“พี่ชาย”

เสียงนุ่มนวลทำลายบรรยากาศขมุกขมัวในทันที หนวนหน่วนว่าพลางเอามือน้อยดึงเสื้อผ้าของไป๋โม่ซูเบา ๆ

“พี่ชายพาหนวนหน่วนไปล้างหน้าหน่อยได้ไหม”

ไป๋โม่ซูชำเลืองมองเจ้าหมาทึ่มทั้งสามตัว ก่อนจะอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยไปล้างหน้าสระผม

อีวานถอนหายใจอย่างโล่งอก ไป๋โม่ซูไม่ได้โกรธง่าย ๆ แต่พอโกรธขึ้นมาก็น่ากลัวชะมัด

เขาได้เห็นกับตาตัวเองตอนที่เรียนมหาวิทยาลัย มีลูกเศรษฐีเย่อหยิ่งจองหองคนหนึ่งยั่วยุเขา วันนั้นถูกเขาซ้อมเสียจนหน้าตาบวมปูด แถมยังจับจุดอ่อนของลูกเศรษฐีได้ในเวลาอันสั้น นอกจากจะทำให้ครอบครัวอีกฝ่ายทุกข์ทรมานแล้ว ก็เกือบจะทำให้ล้มละลายด้วย

แน่นอนว่าหากคนเหล่านั้นยังคงตามตอแยต่อไปก็อาจจะได้จบเห่จริง ๆ

หนวนหน่วนสระผมเสร็จแล้วก็นั่งบนเก้าอี้เล็กอย่างเชื่อฟัง ไป๋โม่ซูถือไดร์เป่าผมในมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างหนึ่งค่อย ๆ จัดผมเผ้าดำขลับนุ่มสลวยของหนวนหน่วน

นิ้วมือขาวนวลประดุจไขแกะล้ำค่าสางเส้นผมดำขลับของเด็กหญิงตัวน้อย ดูราวกับงานศิลปะที่มีความงดงามไปอีกแบบ

สุนัขลากเลื่อนทั้งสามตัวถูกอีวานพาออกไปข้างนอก หลังจากถูกข่มขู่ก็รออย่างซื่อสัตย์ครู่หนึ่ง ก่อนจะเริ่มกระสับกระส่าย พยายามใช้หัวทะลุทะลวงบุกเข้ามาอย่างหงุดหงิด

ในขณะนี้ไป๋โม่ฮัวกำลังถือเก้าอี้นั่งลงที่ประตู ถือไส้กรอกแฮมอันเย้ายวนไว้ในมือเพื่อยั่วพวกมัน

เหลียงฉือนั่งอยู่บนเก้าอี้นุ่ม ๆ เนื่องจากไม่สามารถกินอาหารได้เท่าไหร่ เพื่อไม่ให้ร่างกายขาดสารอาหารที่จำเป็น เขาจึงสอดท่อกระเพาะอาหารเข้าไปในจมูก ในเวลานี้จึงแค่อ่านหนังสืออย่างเงียบ ๆ

มองข้ามใบหน้าซีดเซียวไป อาการของเขาในตอนนี้ก็ถือว่าดีขึ้นแล้ว

หลังจากเป่าผมของหนวนหน่วนแห้งแล้ว อีวานก็ตกใจกับกิริยาของแขกในบ้าน ชายหนุ่มมองคนที่เคยเป็นเทพบุตรสุดเย็นชาในมหาวิทยาลัยถือหนังยางสองเส้น มัดจุกน่ารักสองข้างให้เด็กหญิงตัวน้อยอย่างช่ำชองด้วยท่าทางสงบนิ่ง

“เสร็จแล้ว”

หนวนหน่วนสะบัดศีรษะ “ขอบคุณค่ะพี่โม่ซู”

หนวนหน่วนขอบคุณเขาอย่างนุ่มนวล เธอแต่งตัวเหมือนเพนกวินตัวอ้วน วิ่งไปที่ประตูอย่างมีความสุข

จอมทึ่มทั้งสามที่ประตูเห็นเด็กหญิงตัวน้อยเดินเข้ามา หางใหญ่ ๆ ปุย ๆ ก็กวาดหิมะบนพื้นหน้าประตูออกไปจนเกลี้ยง

“โฮ่งโฮ่ง!”

จอมทึ่มทั้งสามล้วนเป็นสุนัขขนาดใหญ่ ทั้งสามตัวนี้โตเต็มวัย ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีจากเจ้าของ ตัวสูงกว่าหนวนหน่วนเสียอีก ร่างกายก็แข็งแกร่งมากด้วย

ทั้งสามตัวนั่งรอที่ประตูอย่างเป็นระเบียบ ดวงตาแทบจะกลอกตามเงาร่างของหนวนหน่วน

“สวัสดีจ้ะ”

หนวนหน่วนเดินเข้าไปหาพวกมัน ยื่นมือน้อยของเธอออกไป ตั้งใจจะทำพิธีผูกมิตรกับพวกหมาใหญ่

ทั้งสามตัวได้รับการฝึกฝนเป็นพิเศษจากเจ้าของ ทันทีที่หนวนหน่วนยื่นมือออกไป มันก็วางอุ้งมือขาวดุจหิมะขนาดใหญ่ลงบนฝ่ามือของเธอ

อีวานรู้สึกเหลือเชื่อ “เจมี่ แกดีกับคนอื่นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันก็อยากจับมือแกเหมือนกัน!”

เขาเข้ามาใกล้ พยายามทำพิธีจับมือกับซามอยด์สีขาวหิมะดุจนางฟ้า

แต่ว่าเจมี่ไม่แม้แต่จะมองเขาด้วยซ้ำ ถึงขนาดกลอกตาใส่ด้วยความรังเกียจ หันก้นให้เขาอีกต่างหาก

อีวาน “…”

เกิดอะไรขึ้น? ทุกวันนี้สัตว์ทุกตัวสองมาตรฐานเหมือนกันหมดหรือเปล่า?

อีวานไม่เชื่อความคิดนอกกรอบ เขาจับจ้องการเคลื่อนไหวของหนวนหน่วน แล้วก็เห็นว่าเธอจับมือกับริกและแฟลร์ได้อย่างง่ายดาย

เขายังได้ลองทำตามคล้าย ๆ กัน จากนั้นเจ้าฮัสกีก็หูตั้ง เหลาตาแกล้งทำเป็นไม่เห็นเขา ส่วนเจ้าอลาสกันเอาหัวผลักมือของเขาออกไป

อีวาน “!!!”

เขาไม่ยอม เด็กน้อยเพิ่งพบหน้าพวกมันเป็นครั้งแรกนะ! ทำไมถึงสองมาตรฐานแบบนี้!!

“เจมี่ ริค แฟลร์ พวกแกทำแบบนี้ไม่ได้ ถึงน้องนางฟ้าจะน่ารัก แต่ฉันก็หล่อมากเหมือนกัน พวกแกทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง!”

ไป๋โม่ฮัวอยู่ข้าง ๆ หัวเราะจนตัวงอเมื่อเห็นเขาพูดคุยกับสุนัขลากเลื่อนทั้งสามตัวอย่างเกินจริง หนวนหน่วนเองก็มีรอยยิ้มอ่อนโยน ตามมาด้วยดวงตาโค้งหยีสวยงาม

ภายในบ้านตอนนี้เต็มไปด้วยความสุข

ไป๋โม่ซูใส่เสื้อขนเป็ดสีขาวเดินออกมา แม้ว่าเสื้อขนเป็ดจะโป่งพอง แต่ก็ไม่สามารถบดบังร่างสูงโปร่งผอมเพรียวของเขาได้

“ไปกันเถอะ ออกไปได้แล้ว”

เหลียงฉือลุกขึ้นยืนก็ยังเตี้ยกว่าไป๋โม่ซูเล็กน้อย เขาใส่เสื้อขนเป็ดสีดำ เดินตามไป๋โม่ซูช้า ๆ มองดูแล้วไม่เลวเลย

จางเหลียงให้ความสนใจสถานการณ์ของเหลียงฉืออย่างใกล้ชิด พอเห็นเขาดูมีชีวิตชีวา จิตใจที่หนักอึ้งก็ดีขึ้นมาก

การเดินทางครั้งนี้ เขาต้องช่วยพี่เหลียงฉือให้สมปรารถนาทุกประการ!