ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 23 คุณปู่อวดเพื่อนเก่า

บทที่ 23 คุณปู่อวดเพื่อนเก่า

หลังจากคิดแย่งชิงหนวนหน่วนกลับมาได้ กู้หลินโม่ก็ชักจะมีความสุข เขายิ้มออกมาพร้อมกับเผยประกายเล็ก ๆ ในแววตา

กู้หลินโม่อุ้มเด็กน้อยนุ่มนิ่มในอ้อมแขน พอนึกได้คิดว่าเธอคือลูกสาวที่น่ารักของเขาจริง ๆ ก็ใจระทวย

ผู้เฒ่ากู้ฮัมเพลง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโพสต์รูปทั้งหมดลงในโซเชี่ยลของตน

[ชื่ออัลบั้ม: หลานสาวตัวน้อยของฉันรักสัตว์]

ในภาพหลานสาวตัวน้อยของเขาน่ารักมาก หนวนหน่วนกำลังอุ้มแมวตัวหนึ่ง อีกมือกอดสุนัขตัวใหญ่ขนสีขาวราวกับหิมะ สัตว์ที่รายล้อมหนวนหน่วนต่างดูอ่อนโยน รูปที่ฉายอยู่บนหน้าจอจึงเต็มไปด้วยความน่ารัก

แน่นอนว่าเขาทำพลาดที่ไม่ได้ถ่ายรูปตนเองคู่กับหนวนหน่วน

ชายชราเป็นผู้นำในหมู่เพื่อนของตนเมื่อเขาอายุยังน้อย และได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ อย่างรวดเร็วเมื่อเขาอายุมาก เขาเชี่ยวชาญถึงศาสตร์ของการถ่ายภาพและสามารถอวดหลานสาวของเขาได้โดยใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาที

ทันทีที่ส่งรูปออกไปก็ได้รับการตอบกลับจากเพื่อนเก่าหลายคน ซึ่งส่วนใหญ่เยินยอหลานสาวของเขา ทำให้ชายชรารู้สึกพึงพอใจทันที และเป็นไปตามที่คาดไว้ ทุกคนต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าหลานสาวของเขาน่ารักและเป็นเด็กดีมาก

ตระกูลกู้ก็ได้เห็นรูปภาพที่ชายชราส่งเข้าไปในกรุ๊ปแชทเช่นกัน ผู้ดูแลคฤหาสน์รีบบันทึกภาพทันทีที่เห็นก่อนจะส่งต่อให้กลุ่มเพื่อนชายชราของตน

พวกเขามีแก๊งกันทั้งนั้นแหละ!

คุณหนูน่ารักและเชื่อฟังของครอบครัวขนาดนี้ จะไม่ให้อวดได้อย่างไร!

ในตอนนั้นก็มีคนแชทมาหาผู้ดูแลคฤหาสน์ทันที

[ท่านอาวุโสลู่ หลานสาวของบ้านกลับมาแล้วเหรอ?]

ผู้ดูแลคฤหาสน์ตอบไปว่า

[ใช่แล้ว คุณหนูหนวนหน่วนของฉันเอง เพิ่งได้พบเธอเมื่อไม่นานนี้ ถึงจะไม่ได้อยู่กับตระกูลกู้มานานกว่าสามปี แต่เธอก็สุภาพ ประพฤติที่ดีงาม เรียกได้ว่าเติบโตมาอย่างมีคุณภาพเลยทีเดียว วันแรกที่เดินทางกลับมาถึงบ้าน เธอเอ่ยทักทายฉันด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว นายท่านใหญ่น่ะ ตอนแรกอาการแย่ลง ไม่อยากอาหาร แต่หลังจากคุณหนูหนวนหน่วนกลับมา เขาก็ทานข้าวได้เยอะขึ้น นอกจากนี้คุณหนูยังพาผู้อาวุโสไปเดินเล่นตากแดดอีก ตอนนี้เริ่มอยากหาความรู้เพิ่มเติมแล้วนะ คุณหนูไปขอร้องให้เสี่ยวอันสอนอ่านหนังสือให้ด้วย…]

แม่บ้านคนหนึ่ง “…”

เข้าใจแล้วว่าคุณหนูของบ้านคุณน่ารักแค่ไหน เลิกอวดก่อนได้ไหม?

เพื่อนของผู้ดูแลคฤหาสน์ถอนหายใจออกมา นายน้อยและคุณหนูที่เขาดูแลอยู่ถูกปรนเปรอมากเกินไปจนเสียนิสัย นอกจากนี้เขายังต้องคอยทำอาหารตามแต่ละมื้อที่เด็กพวกนั้นต้องการ ไม่เช่นนั้นพวกเขาก็จะโวยวายและลงไปเกลือกกลิ้งกับพื้น บางทีความเป็นเด็กก็ยากเกินจะรับมือเหมือนกัน

รูปที่เพื่อนของตนส่งมาเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก คิ้วและตาโก่งได้รูป ใบหน้าดูแสนจะเชื่อฟัง เห็นก็หายห่วงได้เลยว่าไม่ดื้อไม่ซนแน่ แต่ว่า… คนที่ชอบเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นนี่น่าโมโหนัก!

[คุณหนูตระกูลกู้มองผิวเผินดูสุภาพเป็นเด็กดี แต่หลายคนพูดกันว่าเธออาจจะนิสัยไม่ดีเพราะเติบโตมาในหมู่บ้าน รอดูต่อไปเถอะ]

ผู้ดูแลคฤหาสน์ตอบกลับไปด้วยถ้อยคำเย็นชา

[อิจฉาล่ะสิ คุณหนูหนวนหน่วนดีกว่าคุณหนูของพวกแกหลายพันเท่า!]

เหอะ คนพวกนี้ วัน ๆ ไม่ทำอะไร สนใจแต่เรื่องคนอื่น ไม่สนใจพวกคุณหนูคุณชายของตนเองเลย เอาแต่กินไปวัน ๆ

….

“หนวนหน่วน วันนี้สนุกไหม?”

หลังกล่าวลาเจ้าเหมาต้วนจื่อและคุณอาโปรแกรมเมอร์ที่ไม่ค่อยเต็มใจอยากให้เธอกลับสักเท่าไหร่ หนวนหน่วนก็ยื่นมือไปจับมือของผู้เป็นพ่อแล้วเดินกลับห้องทำงานทีละก้าว

ส่วนอีกข้างกอดตุ๊กตากระต่ายสีชมพูอ่อน เธอพยักหน้าเมื่อได้ยินคำถามนั้น ก่อนจะเจื้อยแจ้วกลับไป

“อื้ม ดีใจมากเลยค่ะ ที่ได้เล่นกับคุณพ่อกับคุณปู่ แล้วก็พวกองค์หญิงกับเหมาต้วนจื่อด้วย องค์หญิงสวยมาก ทั้งอ้วน ขนฟู ส่วนเจ้าต้วนจื่อก็นุ่มนิ่มเหมือนปุยเมฆ เวลากอดอย่างกับได้นอนบนเตียงเลยค่ะ แต่ถึงยังไงหนวนหน่วนก็ยังชอบเหม่ยฉิวกับต้าหวงมากกว่าอยู่ดี…”

เสียงของเธอนุ่มนวล ใบหน้าเคลือบไปด้วยรอยยิ้ม ขนตาขยับไหวเหมือนปีกผีเสื้อ ยามเมื่อกะพริบตา ความน่ารักก็กระแทกใจคนมองได้เป็นระยะ ๆ อีกทั้งดวงตาสีเข้มที่ฉ่ำน้ำก็ขับประกายดูมีความสุขล้นปรี่จริง ๆ

ถึงคำพูดมากมายจะพรั่งพรูออกมา ผู้คนที่อยู่รอบตัวกลับไม่มีใครรู้สึกรำคาญเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกัน พวกเขายิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ดูเหมือนว่าหนูน้อยตัวเล็กคนนี้จะมีพลังเวทมนตร์ที่ทำให้ผู้คนผ่อนคลายอยู่เสมอ

“ถ้าชอบก็มาบ่อย ๆ ได้นะ ดีไหม?”

กู้หลินโม่คาดหวังให้ลูกสาวของตนมาที่บริษัทอีก มันคงจะดีหากเขาสามารถวางแผนการเกษียณของตนได้ก่อนกำหนดแล้วมอบกิจการให้ลูกชายได้มาดูแลต่อไป

น่าเสียดายที่เจ้าเด็กนั่นไม่ยอมรับ ไม่เอามรดกไม่พอยัง ไปต่างประเทศแล้วเริ่มต้นทุกอย่างคนเดียวอีก

มันแน่นอนที่ว่าลูกชายดื้อและแสบกว่าลูกสาว!

“ประธานกู้ ได้เวลาทานข้าวแล้วครับ”

หนวนหน่วนจ้องมองกู้หลินโม่อย่างใจจดใจจ่อ

เรื่องกินเป็นสิ่งที่เธอชอบมาก ตอนอยู่ที่หมู่บ้านเสี่ยวซี ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอดมื้อกินมื้อหรือเปล่า เธอจึงหิวอยู่ตลอดเวลา พอได้กินไม่อั้นแบบนี้แล้ว เธอก็เฝ้ารอเวลาอาหารอย่างใจจดใจจ่อ

เมื่อเห็นแววตาของหนวนหน่วนผู้แสนดี กู้หลินโม่แทบอยากจะสรรหาของดี ๆ ทั้งหมดบนโลกใบนี้มาให้เธอทันที

“หนวนหน่วนจะกินอะไรคะ? เดี๋ยวให้หลี่เต๋อจู้ไปซื้อมาให้”

หนวนหน่วนพูดเบา ๆ อย่างมีมารยาท “ไม่เป็นไรค่ะ หนวนหน่วนไม่เรื่องมาก คุณพ่อกับคุณปู่อยากกินอะไรก็กินแบบนั้น”

ทำไมน่ารักอย่างนี้!

หลี่เต๋อจู้พูดแนะนำอยู่ข้าง ๆ “ลองลงไปดูอาหารที่โรงอาหารไหมครับ จะได้เลือกอาหารที่ชอบได้เอง”

อาหารในโรงอาหารทั้งสะอาดและอร่อย กู้หลินโม่เองก็ชอบสั่งมาทานอยู่เป็นประจำ

กู้หลินโม่นึกคิดสักพักก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย เขากอดลูกสาวตัวน้อยไว้ข้างกาย เรื่องการออกกำลังกายเขาก็ไม่เคยขาด เพราะฉะนั้นการอุ้มลูกสาวตัวน้อยด้วยแขนข้างเดียวจึงไม่ใช่ปัญหา

หนวนหน่วนนั่งอยู่บนแขนข้างหนึ่งของกู้หลินโม่ด้วยใบหน้าแดงก่ำ ขนตางอนโค้งนั่นปกปิดความเขินอายและความตื่นเต้นในดวงตากลมโตคู่สวยได้ดีทีเดียว

“หนวนหน่วนกอดแน่น ๆ นะ เดี๋ยวพ่อจะพาไปกินข้าว”

เด็กน้อยขี้อายพยักหน้าลงอย่างเชื่อฟัง ก่อนจะตอบน้ำเสียงนุ่มนวลออกไป “ค่ะ”

จากนั้นเธอก็กอดคอผู้เป็นพ่อที่อุ้มตนไว้ด้วยแขนข้างหนึ่งก่อนจะเดินออกไปด้วยกัน

ผู้เฒ่ากู้เดินตามไป บ่นไม่พอใจกับการกระทำของลูกชาย “เจ้าลูกคนนี้ ตอนนี้ฉันก็ยังอุ้มหนวนหน่วนได้นะ”

กู้หลินโม่พูดอย่างภาคภูมิ “อย่าดีกว่าครับ มันอาจจะไม่เป็นไรก็จริง แต่ถ้าอุ้มแล้วปวดหลังขึ้นมาจะทำยังไง?”

ผู้เฒ่ากู้พูดเสียงดัง “ใครว่าฉันแก่เกินจะอุ้ม? ส่งหนวนหน่วนมาให้ฉัน!”

กู้หลินโม่คิดว่ามันไม่คุ้มเสี่ยง “พ่อครับ อย่าเอาแต่ใจสิ”

ผู้เฒ่ากู้กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ถูกเสียงอันนุ่มนวลของหนวนหน่วนขัดเสียก่อน

“คุณปู่กอดหนวนหน่วนไม่ได้ เพราะว่าหนวนหน่วนตัวหนัก ไม่ต้องคิดมากนะคะ แต่หนวนหน่วนจุ๊บปู่ได้นะ”

เธอเอียงตัวเข้าไปจุ๊บปู่ของตน ชายชราจึงลบผมฟูฟ่องที่เหมือนลูกแตงโมเบา ๆ ราวกับลูบลูกแมว

“ปู่ขอให้หนูมีสุขภาพที่แข็งแรงนะ”