ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 228 เหล่าพี่ชายของหนวนหน่วน

บทที่ 228 เหล่าพี่ชายของหนวนหน่วน

ภาพวาดที่ไป๋โม่ฮัวส่งให้กู้อันใหญ่ไปหน่อย สูงเกือบเท่าตัวคน เขาจึงแบกภาพวาดเข้ามา จากนั้นก็วางภาพวาดลงในห้องรับแขก “กู้อัน นายถือกลับไปเองนะ!”

ภาพวาดไม่มีอะไรปิดบังไว้ ทุกคนตรงนี้ได้เห็นก็ส่งเสียงอุทาน

ผลลัพธ์อันละเอียดอ่อนงดงามเป็นพิเศษของภาพวาดสีน้ำมัน ทำให้คนในภาพนั้นดูดียิ่งกว่ากู้อันตัวจริงเสียอีก ยิ่งไปกว่านั้นทั้ง ๆ ที่เป็นเพียงภาพวาด แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะสัมผัสถึงอุปนิสัยและความปราดเปรียวที่ชัดเจนของบุคคลจากภาพวาดนี้ได้ในทันที ราวกับว่าภาพวาดจะมีชีวิตขึ้นมาได้อย่างไรอย่างนั้น

กู้อันมองภาพวาดสีน้ำมันของตัวเองแล้วพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ดูแย่กว่าฉันแค่นิดเดียว”

หลงตัวเองหน้าไม่อายจริง ๆ

“หล่อจัง หล่อกว่าตัวจริงของนายเยอะเลย!”

“ก็ใช่น่ะสิ กู้อัน นายนี่โชคดีมาก ของขวัญวันเกิดชิ้นนี้สุดยอดไปเลย”

ผู้คนในที่นี้ความจริงหลายคนค่อนข้างร่ำรวย เมื่อเทียบกับของขวัญสวยหรูราคาแพงเหล่านั้น พวกเขาชอบภาพเหมือนแบบนี้มากกว่า

เพื่อนร่วมชั้นของหนวนหน่วนต่างมองดูภาพวาดสีน้ำมันด้วยความอิจฉา หลินจิ่วถึงกับเดินเข้ามาหาหนวนหน่วนอย่างเงียบ ๆ

“พี่ชายของเธอยังวาดให้คนอื่นได้ไหม? ฉันก็อยากได้เหมือนกัน”

หนวนหน่วนกะพริบตาปริบ ๆ “งั้นเธอบอกฉันก็ได้ ฉันก็วาดได้เหมือนกัน แต่อาจจะไม่สวยเหมือนของพี่โม่ฮัว”

“จริงเหรอ! งั้นหนวนหน่วนวาดให้ฉันหน่อยได้ไหม”

หลินจิ่วกอดแขนหนวนหน่วนออดอ้อน จนกระทั่งเธอตอบตกลงก็ร่าเริงขึ้นมาทันที

ในขณะที่ด้านในกำลังคึกคักก็มีคนเข้ามาจากด้านนอกอีก ครั้งนี้ไม่ใช่แค่คนเดียวแต่เป็นหลายคน เมื่อมองออกไปทั้งหมดคือพี่ชายของหนวนหน่วน

ดวงตาของเด็กหญิงตัวน้อยเป็นประกายทันทีที่เห็นบรรดาพี่ชายของตน เหมือนเต็มไปด้วยดวงดาว สวยงามเหลือเกิน

“พี่ใหญ่ พี่สาม พี่สี่ พี่โม่ซู!”

นอกจากพี่กู้เป่ย พี่ชายอีกสี่คนก็มากันหมด หนวนหน่วนวิ่งเข้าไปหา เธอเลยถูกกู้หนานอุ้มขึ้นมา

สีหน้าเย็นชาของกู้หนานสร้างความกดดันจนถึงขีดสุด เด็กหลายคนที่อยู่ใกล้ ๆ อดถอยห่างออกไปไม่ได้ พวกเขามองชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เย็นชาพลางกลืนน้ำลาย

พี่ใหญ่ของหนวนหน่วน… น่ากลัวจังเลยแฮะ

แต่เด็กน้อยดั่งบัวลอยขาวนุ่มนิ่มไม่ได้กลัวเลยแม้แต่น้อย ถึงขนาดกอดคออิงแอบเขาอย่างแยกความน่ากลัวไม่ออก

ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เยือกเย็นราวธารน้ำแข็งมองมายังน้องสาวในอ้อมแขน แววตานั้นเต็มไปด้วยความรักและเอ็นดูเป็นพิเศษ ทำให้กลิ่นอายความเย็นชาของตัวเขาอ่อนลงมาก

นอกจากเขาแล้ว ชายหนุ่มคนอื่น ๆ ไม่ว่าจะเป็นอุปนิสัยหรือรูปร่างหน้าตาที่พอวัดพอเหวี่ยงกัน พวกเขาต่างมองเด็กหญิงตัวน้อยด้วยแววตายิ้มแย้มพะเน้าพะนอ ในชั่วพริบตานั้น ในแววตาของพวกเขาดูเหมือนจะมีเพียงเทพยดาตัวน้อยที่บอบบางดุจหยก

“พี่ใหญ่ทำไมพวกพี่เพิ่งมาล่ะ!”

กู้อันวิ่งเข้ามาพลางยื่นมือออกมาถามอย่างเต็มภาคภูมิว่า “ของขวัญของผมล่ะ?”

กู้หมิงหลี่กลอกตาใส่แล้วส่งกล่องที่ห่อเรียบร้อยให้

“ฮี่ฮี่”

กู้อันหัวเราะแล้วแกะออก พอเห็นว่าเป็นแว่นตาโฮโลแกรมรุ่นใหม่ล่าสุดก็กระโดดโลดเต้นด้วยความตื่นเต้นดีใจ

แว่นตาโฮโลแกรมชนิดนี้เพิ่งออกวางจำหน่าย เป็นรุ่นใหม่ของแว่นตาโฮโลแกรมก่อนหน้านี้ สามารถได้กลิ่นและรสชาติในโลกแห่งโฮโลแกรม

ปัจจุบันมีจำนวนจำกัด ทุกครั้งที่ออกวางจำหน่ายจะขายหมดภายในไม่กี่วินาที ขณะนี้มีผู้คนนับหมื่นบนอินเทอร์เน็ตที่โอดครวญว่าแย่งชิงมาไม่ได้

ไม่ใช่ว่ากู้หนานจงใจผลิตน้อยเพื่อทำการตลาด แต่เพราะการผลิตแว่นตาโฮโลแกรมมันยากต่างหาก

แว่นชนิดนี้ไม่เพียงแต่ใส่แล้วหล่อเท่เท่านั้น แต่ยังสามารถปกป้องศีรษะของผู้คนได้อีกด้วย มันทำจากวัสดุพิเศษ แม้ว่าจะถูกกระสุนยิงก็อาจจะทิ้งร่องรอยเอาไว้บาง ๆ เท่านั้น หลังจากสวมใส่ ภายในยังสามารถรองศีรษะได้ ทำให้ผู้คนรู้สึกอ่อนนุ่มและสบายมาก

เขาอ้อนวอนพี่ใหญ่อยู่นาน แต่ก็ถูกปฏิเสธด้วยเหตุผลว่าเขาต้องไปโรงเรียน ในที่สุดตอนนี้ก็ได้มาแล้ว!

เพื่อนร่วมชั้นของกู้อันพอเห็นแว่นตาโฮโลแกรมในมือของเขาก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมาทันที

พวกเขาก็อยากได้แว่นตาด้วย แต่พ่อแม่ไม่ซื้อให้ ท้ายที่สุดก็ยากที่จะแย่งชิงมันมา ต่อให้แย่งชิงมาได้ก็จะถูกผู้ใหญ่ยึดไปอยู่ดี เสียเวลาพวกเขาเปล่า ๆ

ของขวัญของกู้หนานเรียบง่ายไม่หรูหรา เป็นการ์ดให้กู้อันเพียงใบเดียว

“ข้างในมีอยู่ห้าแสน ค่อย ๆ ใช้ล่ะ”

กู้อันประคองการ์ดในมือขึ้นมาจูบอย่างแรง “พี่ชาย สมเป็นพี่ชายของผมจริง ๆ!”

ของขวัญของคนอื่น ๆ ก็ทำนองเดียวกัน ทยอยมาทีละคนจนกู้อันหอบของขวัญมือไม้อ่อน

“พวกนายตามสบายนะ อยากกินอะไรเล่นอะไรก็บอกมาได้เลย”

กู้หนานและคนอื่น ๆ ไม่อยากอยู่ที่นี่นาน ถึงอย่างไรหากพวกเขาอยู่ที่นี่ เด็ก ๆ จะเล่นได้ไม่เต็มที่

อีกอย่าง… พวกเขายังมีธุระอื่นที่ต้องทำ

ไป๋โม่ฮัวค่อย ๆ เดินเข้ามาหาพี่ชายของตนแล้วยืนอยู่ข้าง ๆ

“กลับมาแล้วเหรอ?”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นในแววตาของไป๋โม่ซู เขายกมือขึ้นลูบหัวทุย ๆ ของน้องชาย

ไป๋โม่ฮัวพยักหน้ายิ้มแหะ ๆ บรรยากาศระหว่างสองพี่น้องค่อนข้างกลมเกลียว

“หนวนหน่วนมาให้จุ๊บที”

กู้หมิงอวี๋อุ้มเด็กหญิงตัวน้อย บีบมวยผมเล็ก ๆ บนหัวของเธอแล้วหัวเราะอย่างมีความสุข

“อื้ม…”

เด็กหญิงตัวน้อยโน้มตัวเข้าไปอย่างเชื่อฟัง พลางจูบแก้มพี่สาม

“แล้วพี่ล่ะ?”

กู้หมิงหลี่เข้ามาใกล้ กอดอกเลิกคิ้วขึ้น

“พี่สี่…”

เด็กหญิงตัวน้อยอ้าแขนออก พอถูกอุ้มขึ้นไปก็จูบแก้มพี่สี่

หนวนหน่วนถูกอุ้มขึ้นไปจูบแก้มบรรดาพี่ชายรอบวง

ในที่สุดเหล่าพี่ชายก็จากไปด้วยความพอใจ

“แล้วพี่ล่ะ แล้วพี่ล่ะ วันนี้วันเกิดของพี่ พี่ชายขอสองจุ๊บ”

กู้อันเหมือนนกยูงผู้เย่อหยิ่ง เชิดคางอย่างภาคภูมิใจ

วันนี้เป็นวันเกิดของเขา จูบของน้องสาวต้องได้มากกว่าใคร!

“ได้ค่ะ”

หนวนหน่วนหอมแก้มพี่ชายคนเล็กสองครั้งอย่างเชื่อฟัง

กู้หนานและคนอื่น ๆ เข้ามาด้วยกลิ่นอายอันแข็งแกร่ง บรรยากาศที่ครึกครื้นเมื่อครู่ถึงกับชะงักงันไปครู่หนึ่ง จนกระทั่งเห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่หล่อเหลา ทำให้ทุกคนต่างไม่สามารถละสายตาไปได้

“กู้อัน นายมีพี่ชายมากมายขนาดนี้เลยเหรอ”

กู้อันพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ “ใช่แล้ว ทำไมล่ะ พวกนายไม่มีพี่ชายเหรอ?”

เมื่อเห็นเพื่อนร่วมชั้นหลายคนมองเขาด้วยสายตาอิจฉา เขาก็รู้สึกสะอิดสะเอียน ตัวสั่นขนลุกซู่

“พวกนายมองแบบนี้หมายความว่ายังไง? ฉันจะบอกพวกนายให้ บ้านฉันน่ะเด็กผู้ชายไร้ค่าที่สุดแล้ว พวกนายไม่เห็นเวลาที่ฉันถูกพวกเขาสั่งสอนอย่างไร้ความปรานี เหมือนไม่ใช่คน รังแกฉันที่มีกำลังเพียงน้อยนิด รอให้ฉันโตก่อนเถอะ ฮ่าฮ่าฮ่า!”

เขาต้อง ‘แก้แค้น!’ ให้ได้

ทุกคนรายล้อมเข้ามา เพื่อนร่วมชั้นของหนวนหน่วนย่อมได้ยินที่กู้อันพูดว่าเด็กผู้ชายไม่มีค่าในบ้าน แล้วเด็กผู้หญิงล่ะ?

ดูเหมือนว่าหนวนหน่วนจะเป็นเด็กผู้หญิงคนเดียวในตระกูลกู้สินะ

จากนั้นพวกเขาก็มองหนวนหน่วนด้วยสายตาอิจฉา

หนวนหน่วนที่กำลังกินแอปเปิลอยู่ “???”

เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงมองเธอกันแบบนั้น

โดยเฉพาะหนึ่งในนั้นมีสายตาที่แข็งกร้าวที่สุด หนวนหน่วนมองตามไป พบว่าหลี่หลิงมองเธอด้วยดวงตาแดงก่ำ

หนวนหน่วนยิ่งรู้สึกงุนงง เกิดอะไรขึ้นเหรอ?

หลี่หลิงน้ำตาแทบไหล ทั้งโกรธทั้งอิจฉา กู้หนวนหน่วนไม่ได้โกหกพวกเขา เธอมีพี่ชายมากมายจริง ๆ!

แค่เห็นพี่ชายคนนั้นหล่อกว่าคนนี้ หลี่หลิงก็รู้สึกอิจฉาจนน้ำตาไหลแล้ว

เธอกัดนิ้วตัวเอง “ฮึ่ย พี่ชายหล่อ ๆ ทั้งนั้น”

“ทำไมพวกเขาถึงมองฉันกันแบบนั้นล่ะ?”

หนวนหน่วนขยับตัวเข้ามาแอบอยู่ข้างกายหลินจิ่วเพื่อหลบสายตาผู้คนส่วนใหญ่ พลางกระซิบถามเพื่อนสนิทของตนด้วยเสียงที่เบามาก

หลินจิ่วก็อิจฉาจนอยากจะกัดผ้าเช็ดหน้า “น่าจะเพราะอิจฉาละมั้ง หนวนหน่วน พวกพี่ชายของเธอมีแต่คนหล่อ ๆ ทั้งนั้นเลย”

เธอไม่ต้องการอะไรมาก แค่มอบพี่ชายสุดหล่อที่รักและเอ็นดูน้องสาวมากมายขนาดนี้ให้เธอสักคนก็คงจะตื่นจากฝันขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มแล้ว!

หนวนหน่วนยิ้มตาหยีพลางพยักหน้าเห็นด้วย

“อื้ม ๆ พวกพี่ชายของฉันหล่อทุกคนเลย”

กู้อันโน้มน้าวบรรยากาศได้ดี เขาพาเด็กกลุ่มหนึ่งดื่มน้ำผลไม้และนมทำท่าเหมือนดื่มเหล้า แต่ละคนเล่นกันอย่างสุดโต่ง

ด้านนอกประตู…

กู้หว่านถือกระเป๋าใบเล็กไว้ในมือ จ้องมองคฤหาสน์ตระกูลกู้ด้วยความอิจฉาและโกรธแค้น

ทั้ง ๆ ที่พวกเขาทั้งครอบครัวนั่งอยู่ในบ้านหรูหราไม่ขัดสนเงินทอง แต่ทำไมถึงไม่ยอมช่วยเหลือครอบครัวของเธอบ้าง!

ถ้าไม่ใช่เพราะครอบครัวของกู้หนวนหน่วน พวกเธอทั้งครอบครัวคงไม่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากขัดสนเช่นนี้

ยังมีไป๋โม่ซูอีกคน เธอดีขนาดนี้ ทำไมเขาถึงไม่ยอมมองเธอบ้าง!

เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลเมื่อวันก่อน กู้หว่านก็รู้สึกปวดร้าวหัวใจแทบแตกสลาย เธอแตะสิ่งของบางอย่างในกระเป๋าถือด้วยมือข้างหนึ่ง แววตาดุร้ายขึ้นเรื่อย ๆ

“กู้หนวนหน่วน เธออย่าโทษฉันเลย โทษที่เธอกลับมาทำไมดีกว่า!”

กู้หว่านสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินเข้าไปด้วยนิ้วมือที่สั่นเทา

“ฉันคือกู้หว่าน วันนี้เป็นวันเกิดของกู้อัน ฉันมาที่นี่เพื่ออวยพรวันเกิดให้เขา”

เดิมทีกู้หว่านคิดว่าจะต้องใช้ความพยายามบ้าง แต่ที่น่าแปลกใจคือยามหน้าประตูแค่ให้เธอยื่นบัตรประชาชนแล้วมองพิจารณาเธอนิดหน่อย

ในขณะนั้นกู้หว่านรู้สึกตื่นเต้นจนกำมือแน่น เหงื่อเย็นเยียบผุดขึ้นมาบนหน้าผาก

ในขณะที่หัวใจของเธอเต้นดังกึกก้อง จู่ ๆ ยามหน้าประตูก็คืนบัตรประชาชนให้เธอ

“มาอวยพรวันเกิดให้นายน้อยกู้เองเหรอครับ วันนี้มีคนมาเยอะแยะเลย เชิญครับ”

กู้หว่านถอนหายใจด้วยความโล่งอก รับบัตรประชาชนกลับมา ฝืนฉีกยิ้มแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

กู้หว่านเดินเข้าไปได้อย่างราบรื่น แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ เธอเองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่าเป็นเพราะความหวาดกลัวเมื่อครู่นี้ อีกอย่างสถานการณ์ในตอนนี้ก็ไม่อนุญาตให้เธอถอยกลับ จำเป็นต้องพาตัวกู้หนวนหน่วนออกไป

สิ่งที่กู้หว่านไม่รู้ก็คือ ทันทีที่เธอเดินไป สีหน้าปกติของยามหน้าประตูก็เปลี่ยนไปทันที เขาดูเคร่งขรึมดุดันไม่เหมือนคนทั่วไป มือข้างหนึ่งยกขึ้นจับหูฟังแล้วพูดขึ้น

“ทุกคนโปรดทราบ เป้าหมายปรากฏตัวแล้ว เป้าหมายปรากฏตัวแล้ว”

กู้หว่านเข้ามาในคฤหาสน์ตระกูลกู้อย่างราบรื่น เธอรู้สึกประหม่าจนไม่ทันได้สังเกตว่าตัวเองเข้ามาได้อย่างง่ายดายเกินไปขนาดไหน