ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 227 วันเกิดของกู้อัน
บทที่ 227 วันเกิดของกู้อัน
วันนี้เป็นวันเกิดของกู้อัน ทุกอย่างเตรียมพร้อม เพื่อนร่วมชั้นและเพื่อน ๆ ของกู้อันมาพร้อมกับของขวัญกันตั้งแต่เช้าตรู่
บางคนเชิดหน้าชูตาเหมือนไก่ชนที่เพิ่งสู้ชนะ สวมชุดสูทตัวเล็กเรียบร้อยหล่อเหลา แก้มเด็กน้อยจ้ำม่ำบนใบหน้ายังไม่เลือนหาย แต่ก็พยายามทำตัวเป็นผู้ใหญ่
หนวนหน่วนสวมชุดเจ้าหญิงสีชมพูขาว สวยงามราวกับตุ๊กตา บอบบางแบบที่เด็กชายหญิงทุกคนชอบ
“น้องสาว”
“หนวนหน่วน…”
ทันทีที่เพื่อนร่วมชั้นและเพื่อน ๆ ของกู้อันเข้ามา พวกเขาก็ไม่ได้เข้าไปหาเพื่อนพ้องของตัวเองเลย แต่ละคนเข้ามาทักหนวนหน่วนว่าน้องสาวอย่างคล่องปาก
กู้อัน “…”
เขาไม่มีเวลาแสร้งทำตัวเป็นผู้ใหญ่อีกต่อไป เด็กชายเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าหนวนหน่วน มองพวกเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
“ทำอะไรกัน ทำอะไรกัน? ใครคือน้องสาวของพวกนาย? ละอายแก่ใจหน่อยได้ไหม กลับไปเรียกน้องสาวของตัวเองเลย หนวนหน่วนของเราไม่ได้มีพี่น้องมากมายขนาดนี้!”
“อย่าใจแคบนักเลย พวกเราเป็นอะไรกัน น้องสาวของนายก็เหมือนน้องสาวของพวกเรานั่นแหละ”
“ก็ใช่น่ะสิ พวกเราสาบานเป็นพี่น้องต่างพ่อต่างแม่กัน เรียกหนวนหน่วนว่าน้องสาวก็ไม่ได้ผิดอะไรเลยใช่ไหมน้องสาว?”
คนอื่น ๆ พากันพยักหน้า “ใช่แล้ว น้องสาวนี่คือของขวัญจากพวกพี่ให้เธอ”
แม้ว่าจะเป็นวันเกิดของพี่ชาย แต่ที่เหนือความคาดหมายก็คือ วันนี้หนวนหน่วนก็ได้รับของขวัญมากมายเช่นกัน
หนวนหน่วนหอบของขวัญเหล่านั้นไว้ในอ้อมแขนเล็ก ๆ พลางกล่าวขอบคุณอย่างว่าง่ายและนุ่มนวล
เสียงใสอ่อนหวานของเธอทำให้หัวใจของทุกคนแทบทนไม่ไหว ยิ่งทำให้คนเข้ามารายล้อมเรียกเธอว่าน้องสาวมากขึ้น
ทำให้กู้อันรู้สึกอิจฉา เสียใจที่ชวนพวกเขามาร่วมงานวันเกิดของตัวเอง
เขาต่างหากที่เป็นพี่ชายแท้ ๆ ของหนวนหน่วน เขาต่างหากที่ใช่!
โชคดีที่น้องสาวแท้ ๆ ยังไม่ลืมเขา หลังจากขอให้พวกสาวใช้นำของขวัญไปที่ห้องของตน เธอก็ถกกระโปรง สวมรองเท้าหนังสีขาวแวววาววิ่งไปหาพี่ชายคนเล็กแล้วป้อนสตรอว์เบอร์รีลูกใหญ่สีแดงที่อยู่ในมือเข้าปากเขา
“พี่ชายกินสิ สุขสันต์วันเกิดนะคะ!”
กู้อันรู้สึกมีความสุขขึ้นมาทันทีหลังจากที่น้องสาวป้อนสตรอว์เบอร์รีให้กิน เด็กชายชำเลืองมองคนอื่นอย่างภาคภูมิใจและโอ้อวด
ทุกคน “เชอะ”
กู้อัน “เห็นความอิจฉาบนใบหน้าของพวกนายแล้ว ฉันไม่ติดใจเอาความพวกนายแล้วก็ได้!”
หนวนหน่วนและพี่ชายคนเล็กนั่งอยู่ด้วยกัน บนโต๊ะเล็ก ๆ ตรงหน้ามีถาดผลไม้ที่สวยงามวางอยู่ พอองุ่นกลมเกลี้ยงลูกหนึ่งถูกป้อนเข้าปาก แก้มน้อยก็กลมป่องเหมือนหนูแฮมสเตอร์ทันที
แน่นอนเธอไม่ลืมพี่ชายที่อยู่เคียงข้างเธอหรอก เธอจึงป้อนให้กู้อันอีกลูก สองพี่น้องกินผลไม้อย่างมีความสุข
หลังจากเพื่อนร่วมชั้นของหนวนหน่วนทยอยมาถึงทีละคน เด็กหญิงตัวน้อยก็เข้าไปทักทายพวกเขาอย่างสง่างาม
แน่นอนว่ากู้อันก็ไปด้วย ไม่ผิดที่จะเรียกพี่เรียกน้องกับเพื่อนนักเรียนชายของน้องสาวตัวเอง
“ว้าว หนวนหน่วน บ้านเธอใหญ่จัง สวยมากด้วย”
ใบหน้าของหนวนหน่วนเจือรอยยิ้มอันอ่อนหวาน “เพราะคุณปู่ คุณพ่อ รวมถึงพี่ชายของฉันทุกคนทำงานหนักเลยหาเงินมาซื้อบ้านหลังใหญ่แบบนี้ได้ ต่อไปหนวนหน่วนก็ต้องขยันขันแข็ง ทำงานหนักเพื่อซื้อบ้านหลังใหญ่บ้าง!”
หนวนหน่วนกำลังโอ้อวด แต่ที่อวดนั้นไม่ใช่บ้าน แต่เป็นครอบครัวของเธอ
เธอคิดว่าปู่ พ่อ รวมถึงพี่ชายของเธอล้วนมีอิทธิพลมาก
“หนวนหน่วน บ้านของพวกเธอใหญ่ขนาดนี้ เธอยังต้องทำงานหนักเพื่อหาเงินอีกเหรอ?”
“ถ้าฉันมีบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ ฉันจะเอาแต่กินกับนอนทุกวัน”
หนวนหน่วนกล่าวอย่างจริงจัง “แน่นอนต้องทำงานอย่างหนักเพื่อหาเงิน บ้านใหญ่หลังนี้จะเป็นของพี่ชายของฉัน ฉันอยากซื้อบ้านหลังใหญ่ด้วยตัวเอง พ่อกับพวกพี่ ๆ จะได้ภูมิใจ”
เด็กสาวตัวน้อยค่อนข้างมีความมั่นใจ
เด็ก ๆ คนอื่นมองหนวนหน่วนด้วยความชื่นชม แม้จะไม่เข้าใจ แต่คิด ๆ ดูก็เหมือนจะเยี่ยมยอดแบบนั้นจริง ๆ
ต้องบอกว่าหลี่หลิงรู้สึกอิจฉาเมื่อเห็นบ้านของหนวนหน่วน รู้สึกว่าบ้านของตนด้อยกว่าทันตา
กู้อันเรียกทุกคนให้กินขนมและผลไม้ เหมือนพูดคุยกับทุกคนได้ถูกคอ
สายตาของหลี่หลิงกวาดมองไปรอบ ๆ ก็ไม่พบพี่ชายคนอื่น ๆ ของหนวนหน่วน พอกำลังจะถามก็มีคนคนหนึ่งเดินเข้ามาจากข้างนอก
ชายคนนั้นสวมเสื้อกันหนาวสีเหลืองและกางเกงยีน ไว้ผมสีดำดูนุ่มสลวย หน้าตากระจ่างใสสะอาดสะอ้าน หล่อเหลาราวกับเดือนมหาวิทยาลัยเดินออกมาจากหนังสือการ์ตูน
“หนวนหน่วน”
ทันใดนั้นสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่หนวนหน่วนในชุดเจ้าหญิง
หนวนหน่วนหันหลังให้ไป๋โม่ฮัวเลยมองไม่เห็นเขา แต่เธอคุ้นเคยกับเสียงนี้มาก
เด็กหญิงตัวน้อยแทบจะหันมองออกไปทางประตูทันที
“พี่โม่ฮัว!”
ดวงตาที่สวยงามใสสะอาดเป็นประกายขึ้นมาทันทีที่เห็นคนที่ประตู เธอถกกระโปรงวิ่งไปหาราวกับผีเสื้อแสนสวย สุดท้ายไป๋โม่ฮัวก็อุ้มขึ้นมาพาหมุนตัวกลางอากาศ
รอยยิ้มบนใบหน้าของไป๋โม่ฮัวสดใสพอ ๆ กับหนวนหน่วน เหมือนพระอาทิตย์ดวงน้อย ดูอบอุ่นงดงามเปล่งประกาย
“ฮือ พี่โม่ฮัว หนวนหน่วนคิดถึงพี่มาก ๆ เลย”
หลังจากมีความสุขแล้ว เด็กหญิงตัวน้อยก็โอบคอเขาคลอเคลียเหมือนลูกหมาขี้อ้อน มองเขาด้วยสายตาเศร้าสร้อย
ไป๋โม่ฮัวกอดตอบน้องสาวตัวนุ่มของตน เขาคิดถึงญาติผู้น้องมากเช่นกัน โชคดีที่กลับมาทันในวันเกิดของกู้อัน
“พี่ก็คิดถึงเธอมากเหมือนกัน พี่เอาของกินมาให้ด้วยนะ เยอะมากเลยละ แต่ตอนนี้ยังมาไม่ถึงเลย พรุ่งนี้น่าจะได้รับนะ พี่เคยบอกว่าอาจารย์พาพี่ไปสถานที่ที่มีทิวทัศน์สวยงามหลายแห่งในต่างประเทศเพื่อหาแรงบันดาลใจใช่ไหมล่ะ พี่เลยวาดภาพไว้เยอะแยะเลย ถึงพี่จะพาเธอไปด้วยไม่ได้ แต่พี่เอาภาพวาดมาให้เธอดูได้ ถ้ามีเวลาว่างเมื่อไรพี่จะพาเธอไปเที่ยวสถานที่พวกนั้น ดีไหม…”
เขาอุ้มหนวนหน่วนเริ่มพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด จากนั้นก็เห็นสายตาของผู้คนจำนวนมากต่างมองมาที่ตน เขากะพริบตาปริบ ๆ ดวงตาโค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวเหมือนหนวนหน่วน พลางกล่าวทักทายผู้คน
“สวัสดีครับทุกคน ผมเป็นพี่รอง ลูกพี่ลูกน้องของหนวนหน่วนครับ”
“สวัสดีครับ” บรรดาเพื่อนร่วมชั้นของหนวนหน่วนต่างทักทายอย่างสุภาพ
“หนวนหน่วนเล่นกับเพื่อน ๆ ไปก่อนนะ พี่จะเอาของขวัญไปให้กู้อัน”
ว่าแล้วเขาก็วางหนวนหน่วนลงแล้วเดินออกไป
พอไป๋โม่ฮัวออกไป หนวนหน่วนก็ถูกบรรดาเพื่อนร่วมชั้นเข้ามารายล้อมทันที
หลินจิ่วกุมใบหน้าน้อยของตัวเองแทบจะกรีดร้องออกมา “หนวนหน่วน หนวนหน่วน คนนั้นก็เป็นพี่ชายของเธอเหมือนกันเหรอ หูย ดูสิ! ทำไมพวกพี่ชายของเธอหล่ออย่างนี้! ทำไมฉันไม่มีพี่ชายบ้าง!”
“หนวนหน่วน คนนั้นเป็นพี่ชายของเธอจริง ๆ เหรอ ดูอ่อนโยนจัง”
“ถ้าพี่ชายของฉันหล่อและแสนดีได้ขนาดนี้ก็ดีสิ”
“ทำไมพี่ชายบนโลกนี้ถึงแตกต่างกัน ไม่ยุติธรรมเลย!”
ความสะอาดบริสุทธิ์และนิสัยอันอบอุ่นดั่งแสงตะวันของไป๋โม่ฮัวดึงดูดเด็ก ๆ เข้าเต็มเปา พวกเขาปรารถนาที่จะเปลี่ยนพี่ชายของตัวเองให้เป็นแบบนี้จริง ๆ
เขารักน้องสาวของเขามากขนาดนี้ หนวนหน่วนย่อมภูมิใจมากที่ได้โอ้อวดพี่ชายของตัวเอง
“ใช่แล้ว ๆ เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องคนรองของฉันเอง เขาดีมาก ๆ เลย ทุกครั้งที่มาจะซื้อของกินอร่อย ๆ ให้ฉันมากมาย แถมยังวาดรูปเก่งสุดยอดอีกด้วย”
หลี่หลิงกัดนิ้วด้วยความอิจฉา ก็แค่วาดรูป พี่ชายของเธอก็ทำได้!
แต่พอเห็นไป๋โม่ฮัวนำภาพวาดเข้ามา เธอรู้สึกได้ทันทีว่าพี่ชายของเธอทำไม่ได้
เพราะของขวัญที่ไป๋โม่ฮัวให้กู้อันนั้นเป็นภาพบุคคล ประณีตเหมือนจริง ท่าทีเย่อหยิ่งเล็กน้อยเหมือนกู้อันที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่มีผิด!
พี่ชายของเธอทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก!