ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 220 ไปเลียนแบบกู้อันมาตั้งแต่เมื่อไหร่

บทที่ 220 ไปเลียนแบบกู้อันมาตั้งแต่เมื่อไหร่

กู้อันกำลังเล่นเกมกับผองเพื่อนของเขาอยู่ เมื่อเห็นหนวนหน่วนเขาก็ตบเบาะข้าง ๆ เป็นการบอกให้เธอนั่งลง

“พี่กู้อัน หนวนหน่วนจะไปโรงพยาบาลพี่โม่ซู จะไปด้วยกันไหมคะ?”

กู้อันไม่อยากไป “ที่โรงพยาบาลมีอะไรเหรอ คนก็เยอะกลิ่นยาก็แรง! ไม่เอาไม่ไป”

หนวนหน่วน “ถ้าพี่ไม่ไปหนวนหน่วนไปนะคะ”

เธอไปอ้อนพี่สี่ก็ได้

“ไป!”

ถ้าถามว่าระหว่างเพื่อนกับน้องสาวจะเลือกใคร? กู้อันขอตอบว่า ยังต้องมีตัวเลือกอีกเหรอ

หลังจากนั้นเขาก็เทเพื่อนตัวเอง

ผองเพื่อนที่ถูกทอดทิ้ง “…”

แล้วเมื่อกี้ใครกันที่พูดอย่างดิบดีว่าโรงพยาบาลน่าไปตรงไหน ฉีกหน้าตัวเองแบบนี้ก็ได้เรอะ?

ก่อนไปหนวนหน่วนบอกให้เขาหยิบหนังสือไปอ่านเป็นการฆ่าเวลาด้วย จะได้ไม่เบื่อ

กู้อัน “…”

ถ้ามันน่าเบื่อแล้วเธอจะไปทำไม?

กู้อันไม่ได้พูดอะไรมาก เขาหยิบหนังสือการใช้คอมพิวเตอร์เบื้องต้น พร้อมกับหยิบแล็ปท็อปติดตัวไปด้วย

แน่นอนว่าหนังสือพวกนี้เกี่ยวกับการใช้งานโปรแกรมคอมพิวเตอร์ ตอนอ่านเขารู้สึกได้ว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะเหลือเกิน เพราะตนสามารถเข้าใจภาษาโปรแกรมได้อย่างง่ายดายราวกับปอกกล้วย

ทั้งสองนั่งอยู่บนรถ และก่อนจะออกไปหนวนหน่วนก็ส่งข้อความหาพี่สี่ด้วยว่าจะไปโรงพยาบาลด้วยกันไหม

พี่สี่ [ไป]

ดังนั้นการไปโรงพยาบาลครั้งนี้จึงมีผู้ร่วมทางอยู่สามคน

พยาบาลบนชั้นเจ็ดได้เห็นหนวนหน่วนแล้วเมื่อวานนี้จึงจำเธอได้ วันนี้ก็มาอีกพร้อมกับหนุ่มน้อยหน้าตาดีทั้งสองคน คนหนึ่งตัวใหญ่ส่วนอีกคนตัวเล็ก

“หนวนหน่วนมาอีกแล้วเหรอจ๊ะ”

“ใช่ค่ะพี่อวี๋หยาง พี่ยุ่งอยู่หรือเปล่าคะ?”

เมื่อพยาบาลเห็นว่าหนวนหน่วนเรียกชื่อตนออกมาก็รู้สึกประหลาดใจมาก “หนวนหน่วนจำชื่อพี่ได้ด้วยเหรอจ๊ะ ตอนนี้หมอไป๋กำลังมีเคสผ่าตัดอยู่ คงต้องรออีกหน่อย”

หนวนหน่วนเอ่ยตอบอย่างว่าง่าย “ถ้าอย่างนั้นหนูกับพี่ชายจะรอค่ะ”

สายตาของอวี๋หยางมองไปที่กู้หมิงหลี่ก่อนจะรู้สึกใจเต้น นี่เป็นหนึ่งในพี่ชายทั้งเจ็ดของหนวนหน่วนใช่ไหม? เขาหล่อมากเลย หน้าตาดีมาก แต่เพราะว่ากำลังอยู่ในวัยเรียน ให้ความรู้สึกดื้อรั้นอยู่ในที

ในที่สุดเธอก็ได้เจอคนที่มีคาแรกเตอร์แบบหัวหน้าแก๊งอันธพาลในโรงเรียนที่หลุดออกมาจากในนิยายแล้ว!

“หนวนหน่วนจำฉันได้ไหม?”

ในตอนนี้พยาบาลคนอื่นก็เข้ามารุมล้อมเช่นกัน

ต้องบอกเลยว่าความจำของหนวนหน่วนดีมาก เธอสามารถเรียกชื่อพยาบาลทุกคนที่มาขึ้นเวรเมื่อวานได้ถูกต้องทั้งหมด ทั้งยังเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเสียจนกลุ่มพยาบาลพวกนี้รู้สึกว่าเธอเป็นแรร์ไอเทม พวกเธอจึงส่งขนมและของกินต่าง ๆ ไปให้

หนวนหน่วนโบกไม้โบกมือ “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร หนวนหน่วนมีของกินอยู่แล้ว ดูสิคะ!”

เธอเปิดกระเป๋าใบเล็กที่สะพายข้างเอาไว้ออกให้พวกเขาดู มันมีขนมเยอะแยะมาก ทั้งลูกอม บิสกิตรูปสัตว์และผลไม้แห้ง

ในกระเป๋าใบเล็กมีอาหารเยอะมาก ราวกับเป็นกระเป๋าของหนูแฮมสเตอร์ที่ซ่อนอาหารเอาไว้ไม่มีผิด

เมื่อเหล่าพยาบาลเห็นแบบนั้นต่างก็อุทานออกมาว่าน่ารักกันยกใหญ่ แต่ก็ยังพยายามส่งของกินให้เธออย่างตั้งใจ

ไม่นานนัก รอบตัวหนวนหน่วนก็รายล้อมไปด้วยอาหาร

หนวนหน่วนไม่กล้าปฏิเสธจึงรับมันไว้พร้อมกับใบหน้าสีแดงก่ำอย่างเขินอาย ก่อนจะเอ่ยขอบคุณพวกเขาอย่างสุภาพ เผยรอยยิ้มอ่อนหวานหยาดเยิ้มดุจน้ำผึ้ง

พี่พยาบาลที่มอบของให้ด้วยความเต็มใจก็สุขใจมากเช่นกัน

แน่นอนว่าหนวนหน่วนยังแบ่งขนมในกระเป๋าเล็กของเธอให้พยาบาลแต่ละคนด้วย แต่ด้วยความที่กระเป๋าของเธอเล็กไปหน่อย จึงสามารถแบ่งลูกอมแสนอร่อยนี้ให้ได้เพียงแค่คนละหนึ่งเม็ดเท่านั้น

กู้หมิงหลี่ “…”

น้องสาวของเขาไม่ขี้อายแล้ว? กลายเป็นคนของสาธารณะชนไปตั้งแต่เมื่อไหร่!

หนวนหน่วนเดินไปที่ห้องทำงานของไป๋โม่ซูพร้อมกับพี่ชายของเธอ ก่อนจะวางของทุกอย่างในอ้อมแขนของตัวเองลง

“อันนี้ของพี่สี่ ของพี่กู้อัน ของพี่โม่ซู แล้วก็ของหนวนหน่วน…”

เด็กน้อยรวบรวมของทุกอย่างที่พี่พยาบาลให้มาแล้วแบ่งแยกเป็นกอง รวมถึงแบ่งไว้ให้ไป๋โม่ซูที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วย

“ว้าว… มีขนมหวานด้วย!”

ลูกหยีที่ถูกห่อด้วยกระดาษสีแดงลายจุดเคลือบด้วยน้ำตาลทั้งอัน กลิ่นของมันทั้งเปรี้ยวและหวานผสมกันไป ดูน่าอร่อยสุด ๆ

“พี่ มาแบ่งกันเถอะ”

เธอมองแล้วมองอีก ขนมมีตั้งห้าชิ้น เพราะฉะนั้นเธอสามารถแบ่งให้ทุกคนได้ และตัวเธอสามารถกินได้ถึงสองชิ้น!

กู้หมิงหลี่กลั้นขำความจริงจังของเธอขณะที่กำลังแบ่งของกินแทบไม่ไหว “ฉันไม่เอาหรอก เธอกินเองได้เลย พวกพี่พยาบาลเขาให้เธอไม่ใช่เหรอ?”

หนวนหน่วนยิ้มหวานละมุนราวกับขนมสายไหม ก่อนจะขยับคิ้วชนกัน

“ถึงเวลาแบ่งทรัพย์แล้วสิ”

กู้หมิงหลี่ “…”

มันเป็นคำพูดที่เขาใช้กันเหรอ? ไปเลียนแบบกู้อันมาตั้งแต่เมื่อไหร่!

กู้อันรู้คงพูดว่า ‘ดูนี่สิ ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น!’

ทั้งสามคนแบ่งของที่ได้มาจากคนในที่ทำงานของไป๋โม่ซู ในขณะที่พยาบาลข้างนอกกำลังยุ่งวุ่นวาย พวกเธอต่างพูดคุยกับคนอื่น ๆ อย่างร้อนแรง

“หนวนหน่วนน่ารักมากเลย ถ้าลูกสาวของฉันสวยได้เหมือนเธอฉันคงเหมือนได้ขึ้นสวรรค์แน่ ไม่ว่าจะคว้าเดือนคว้าดาวยังไงก็จะทำ!”

“ก็ไม่แปลกที่เป็นน้องสาวของหมอไป๋ ดูดีอย่างกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ ไหนจะอ่อนโยนเชื่อฟังดีอีก อยากจะพากลับไปเลี้ยงที่บ้านจริง ๆ”

“พี่ชายของเธอก็หล่อมากเหมือนกัน หมอไป๋น่ะ เด็กหนุ่มพวกนั้นก็ด้วย คนหนึ่งตัวโตกว่า อีกคนตัวเล็ก ยีนครอบครัวนี้ดีเกินไปแล้วนะ!”

“พูดไม่ออกเลยจริง ๆ แต่จะว่าไปเจ้าแม่หนี่ว์วาก็ลำเอียงเกินไปนะ ทำไมถึงปั้นเราเหมือนเศษดินโคลนเหลือ ๆ แบบนี้ล่ะ”

“เด็กน้อยอ่อนโยนมาก หวังว่าลูกในท้องของฉันจะเป็นผู้หญิงนะ แค่มีหนวนหน่วนสักหนึ่งในสามมาอยู่ในนี้ก็พอใจแล้ว ขอแบบอ่อนหวานนุ่มนวลแบบนี้เลย ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงคงเหมือนฝันแน่”

ถึงแม้ว่าจะได้อยู่กับหนวนหน่วนยังไม่ถึงสองวันเต็มด้วยซ้ำ แต่ใครกันจะไม่ชอบสาวน้อยผู้อ่อนหวานนุ่มนวลคนนี้ได้ลง?

โดยเฉพาะกับคนที่มีลูกอยู่ที่บ้านแล้ว มันช่างเป็นเรื่องน่าเศร้าที่จะเอามาเปรียบเทียบความแตกต่างกัน

ไป๋โม่ซูทำเคสผ่าตัดเสร็จก็ถอดถุงมือยางทิ้ง ล้างมือด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อ จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นสวมเสื้อสีขาว จรดกระดุมปิดส่วนคอเรียวของตัวเองอย่างเรียบร้อย ดวงตาของเขาดุจดั่งหิมะเยือกแข็งที่ให้ความรู้สึกเย็นชาแต่ก็ใสบริสุทธิ์เช่นกัน

เขาก้มหน้าก้มตาอธิบายบางอย่างให้กับแพทย์ผู้ช่วยของเขาก่อนจะเดินจากไป

“หมอไป๋คะ น้องสาวกับน้องชายของหมอมารออยู่น่ะค่ะ”

ไป๋โม่ซูที่กำลังเดินอยู่ระหว่างทางถูกพยาบาลเรียกไว้ ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงตอนบอกเล่าเรื่องราวการมาถึงของหนวนหน่วน

ไป๋โม่ซูรู้สึกประหลาดใจขึ้นมา วันนี้หนวนหน่วนก็มาอีกแล้ว?

ในความคิดแรกของเขา ‘พี่กู้หนานกับพ่อของหนวนหน่วนจะไม่อิจฉาเอาใช่ไหม?’

แต่แล้วเขาก็ละทิ้งความคิดนั้นก่อนจะเอ่ยขอบคุณอย่างอ่อนน้อมแล้วเดินกลับไปที่ห้องทำงานด้วยขายาว ๆ ของตัวเอง

“พี่อี่ อินยูกหยีหวาน” (เด็กหญิงตัวน้อยพูดไม่ชัดเพราะขนมเต็มปาก)

ทันทีที่เขาเดินไปถึงหน้าประตู เสียงอันนุ่มนวลของหนวนหน่วนก็ดังเล็ดลอดออกมา เหมือนกำลังกินอะไรสักอย่างอยู่จึงทำให้คำพูดไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่ ตอนนี้เธอกำลังยืนเขย่งเท้าพลางส่งขนมป้อนให้กู้หมิงหลี่

กู้หมิงหลี่ใช้นิ้วบีบแก้มนูนป่องของหนวนหน่วน และเกือบจะบีบไปถึงขนมที่อยู่ในปาก

หนวนหน่วนมองเขาด้วยสายตาตำหนิเล็กน้อย

ทำแบบนี้ได้ยังไง!

ดวงตากลมโตคู่สวยนั้นราวกับพูดได้ กู้หมิงหลี่ดูอารมณ์ดีมาก นอกจากนี้เขายังก้มตัวลงมากินขนมที่อยู่ในมือของเธอด้วย

“แล้วของฉันล่ะ?”

กู้อันโน้มตัวลงมาพลางอ้าปากให้น้องสาวเอาขนมใส่ปากให้

หนวนหน่วนเอาลูกหยีเคลือบน้ำตาลยื่นออกไปอีกครั้ง ตอนนี้บนไม้เสียบเหลืออีกสองชิ้นเท่านั้น