ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 214 หนวนหน่วนขับรถคันเล็ก

บทที่ 214 หนวนหน่วนขับรถคันเล็ก

“ตุ๊กตาดินเหนียวตัวน้อยนี้ทำให้เป็นของขวัญวันเกิดให้พี่กู้อันน่ะ ฉันอยากเซอร์ไพรส์เขา อย่าเพิ่งไปบอกเขานะ”

หนวนหน่วนกระซิบกับหลินจิ่วราวกับว่ากลัวกู้อันจะได้ยิน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ตรงนี้ก็ตาม

หลินจิ่วเองก็ขยับใบหน้าเข้ามาอย่างให้ความร่วมมือ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างระแวดระวัง

“วางใจเถอะ ฉันไม่บอกเขาหรอก!”

ศีรษะของคนตัวเล็กทั้งสองแทบจะชนกัน คนหนึ่งกำลังนั่งปั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย ส่วนอีกคนก็เฝ้ามองอยู่ไม่ห่าง

เมื่อมองแล้วหลินจิ่วเองก็รู้สึกอยากทำเช่นกัน

“หนวนหน่วนยังมีดินเหนียวอยู่อีกไหม? ฉันอยากเล่นด้วยน่ะ”

“มีสิ ยังมีอีกเยอะเลย”

พี่รองเป็นคนซื้อมาให้เธอ

หลังจากที่มีคนปั้นดินเหนียวเพียงคนเดียว ตอนนี้กลับกลายเป็นสองแล้ว คนหนึ่งกำลังปั้นตุ๊กตา แต่ของอีกคนนั้นไม่สามารถบอกได้จริง ๆ ว่าเธอปั้นตัวอะไรกันแน่

หลินจิ่วจ้องมองตุ๊กตาตัวเล็กของหนวนหน่วนอย่างตั้งใจ เจ้าตัวทำออกมาได้อย่างสวยงามและว่องไวมาก ใบหน้าของมันก็ดูดี ส่วนของเธอนั้น…

วันนี้เธอจะต้องปั้นกระต่ายออกมาให้ได้เลย

หลินจิ่วแอบแข่งปั้นดินเหนียวกับคนข้างกาย

หนวนหน่วนใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดเสื้อผ้าหน้าผมของตุ๊กตาดินเหนียวก็เสร็จสมบูรณ์ เมื่อหันมองทางหลินจิ่ว ปรากฏว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้า… เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าของสิ่งนั้นคืออะไร

หนวนหน่วนโน้มตัวเข้าไปหาเธออย่างลำบากใจพลางมองดูก้อนดินเหนียวเล็ก ๆ สองก้อนที่จะกลมก็ไม่ใช่ จะเหลี่ยมก็ไม่เชิง จากนั้นก็พูดขึ้นมา

“แมวนี่นา!”

หลินจิ่ว “ไม่ใช่สักหน่อย ฉันกำลังปั้นกระต่าย”

เธอล้มเหลวหลายครั้ง แต่ก็ยังมองไม่เห็นหนทางของความสำเร็จเลย

“ไม่ทำละ พวกเราพาเสี่ยวอีกับพรรคพวกไปเดินเล่นกันเถอะ”

หนวนหน่วนลุกขึ้นยืนแล้วยืดเหยียดแขนขาบิดขี้เกียจไปมา ก่อนจะพูดอธิบายให้หลินจิ่วฟังอย่างจริงจัง

“การลุกขึ้นยืนยืดเส้นยืดสายนี่ดีต่อร่างกายนะ ทำให้อายุยืนเป็นร้อยปีเลยละ”

บอดีการ์ดที่แอบหลบอยู่ในมุมมืดเพื่อคอยปกป้องหนวนหน่วน “…”

น่าทึ่งจริง ๆ เธออายุแค่ไม่กี่ขวบแต่กลับห่วงสุขภาพและอายุขัยของร่างกายเสียแล้ว

หลินจิ่วผู้ถูกชักนำเริ่มทำตาม เธอลุกขึ้นแล้วยืดเหยียดท่าทางแบบหนวนหน่วน ทั้งเอียงคอและเตะสะบัดขาไปมา รวมถึงบิดสะโพกแล้วแกว่งแขนไปมาด้วย

เจ้าพวกก้อนขนมองดูเจ้านายของตัวเองด้วยสีหน้าสงสัย ก่อนจะร้องจิ๊บ ๆ แล้วดิ้นส่ายก้นไปมาพลางกระพือปีกตามไปด้วย

เป็นเพราะสิ่งแรกที่พวกมันเห็นหลังจากลืมตาตื่นก็คือหนวนหน่วน ในบางครั้งพวกมันก็แอบเคลื่อนไหวเลียนท่าทางตามเธออยู่บ่อยครั้งด้วย พวกมันจะกระพือปีกและส่ายก้นไปมาเพราะมันง่ายต่อการทำตาม

“โอเค พวกเราไปกันเถอะ”

หนวนหน่วนอุ้มเสี่ยวชีขึ้นมา จากนั้นก็รวบหางของมันแล้วพาเดินออกมาข้างนอก

เมื่อออกมาแล้วเธอก็หยุดเดิน เด็กหญิงวางเสี่ยวชีที่อยู่ในอ้อมแขนของตัวเองลงอย่างระมัดระวัง

“รออยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวหนวนหน่วนจะไปขับรถมา”

หลินจิ่วตกใจอีกครั้ง “หนวนหน่วนมีรถด้วยเหรอ!”

ในความคิดของเธอคือต้องเป็นผู้ใหญ่ก่อนถึงจะขับรถได้ นอกจากนี้คุณพ่อเองก็บอกว่ามันต้องสอบใบขับขี่ด้วย

หนวนหน่วนส่ายหัวไปมา “เป็นรถของเล่นที่พี่รองซื้อให้ เขาฝึกให้ฉันขับรถน่ะ”

ทั้งเธอและพี่กู้อันต่างมีรถเสมือนจริงที่พี่รองส่งมาให้ลองฝึกขับ เพียงแต่ว่าของเธอมันเป็นรถสีชมพู ส่วนของพี่กู้อันเป็นสีดำ

เธอสามารถเรียนรู้การขับรถได้ภายในหนึ่งวันเท่านั้น และการจะพาเจ้าตัวน้อยพวกนี้ไปรอบฟาร์มด้วยการนั่งรถมันก็รวดเร็วกว่าการเดินมาก

และแล้วหลินจิ่วก็เห็นรถจำลองเสมือนจริงสีขาว-ชมพูที่หนวนหน่วนกำลังขับอยู่ เหมาะสำหรับเด็กจริง ๆ ด้วย!

หนวนหน่วนตบรถคันน้อยของตัวเอง “ดูรถฉันสิ”

น่ารักมากเลยละ!

หลินจิ่ว “ว้าว!”

เธอเดินวนไปมาโดยรอบอย่างพิจารณา “สวยมากเลย!”

หนวนหน่วนพยักหน้า “อื้ม น่ารักด้วย”

หลังจากลงมาจากรถ เธอก็อุ้มเสี่ยวอีและพรรคพวกวางลงบนเบาะหลัง ทุกตัวต่างเชื่อฟังดีมาก ยอมนั่งนิ่งไม่ขยับเลยสักตัว จัดการพวกเด็ก ๆ เสร็จ เด็กหญิงก็วางเสี่ยวชีพร้อมกับกรงของมันลงบนที่นั่ง

ส่วนต้าหวงเธอไม่สามารถยัดมันเข้าไปได้ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็วิ่งเร็วได้มากกว่ารถอยู่แล้ว

“หลินจิ่วมานี่สิ”

หนวนหน่วนขึ้นไปนั่งบนรถแล้วตบลงบนเบาะข้างที่นั่งคนขับ

หลินจิ่วก้าวเดินไปด้วยแววตาสดใส ก่อนจะโดนหนวนหน่วนเตือนให้คาดเข็มขัดนิรภัยด้วยท่าทางจริงจัง

หลังจากนั้นหนวนหน่วนก็ขับรถไปด้วยใบหน้าอิ่มเอมใจ

เนื่องด้วยเรื่องของความปลอดภัยดังนั้นรถจำลองเสมือนจริงจึงถูกออกแบบมาให้ขับได้ไม่เร็วมากนัก จนต้าหวงสามารถวิ่งได้เร็วกว่ารถของหนวนหน่วนเสียอีก แต่ถึงอย่างนั้นรถนี่ก็ยังไปได้เร็วกว่าขาสั้น ๆ ของเธอ

นอกจากนี้ฟาร์มยังเต็มไปด้วยทุ่งแสนกว้างใหญ่ ขับรถไปอย่างไรก็ไม่มีปัญหาแน่นอน

“ยอดไปเลย หนวนหน่วนเธอต้องสอนฉันขับบ้างนะ” หลินจิ่วเอ่ยอย่างตื่นเต้น

“ได้เลย”

ระหว่างขับรถหนวนหน่วนก็อธิบายวิธีบังคับทิศทาง การเหยียบเบรก รวมถึงการเร่งและชะลอความเร็วด้วย

ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงแค่รถจำลอง แต่ก็ไม่ได้ขับง่ายขนาดนั้น

ระหว่างทางเมื่อพบเห็นพวกพนักงานเธอก็จะบีบแตร แล้วพวกคนเหล่านั้นก็จะเอ่ยทักทายหนวนหน่วนเมื่อเห็นเธอ

“สวัสดีครับคุณหนู”

หนวนหน่วนเอ่ยทักทายอย่างสุภาพ น้ำเสียงอ่อนโยนน่าฟังสุด ๆ

“ทำงานหนักกันมากเลยนะคะ”

มันตลกตรงที่ว่าเธอทำเหมือนตัวเองกำลังตรวจตราที่ดินของตัวเองอย่างนั้นแหละ

รถคันน้อยนี้ทุกคนต่างเคยเห็นหนวนหน่วนขับกันมาหลายครั้งแล้ว แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ยังรู้สึกแปลก ๆ อยู่ดี โดยเฉพาะตอนที่เห็นเด็กหญิงร่างบางตัวเล็กขับรถด้วยสีหน้าอย่างจริงจัง เวลาผมปรกลงบนใบหน้าของหนวนหน่วน เธอก็ยิ่งดูน่ารักขึ้นเป็นกอง

เมื่อมาถึงทุ่งหญ้าหนวนหน่วนก็จอดรถ เมื่อประตูเปิดออก เสี่ยวอีและพวกพ้องก็เดินลงจากรถโดยอัตโนมัติ พวกมันร้องจิ๊บ ๆ แล้วเดินไปทั่วทุ่งหญ้าเพื่อหาแมลงตัวเล็กกิน

ม้าสีขาวสองตัวรวมถึงลูกวัวกำลังหากินหญ้าอยู่แถวนั้นพอดี พอพวกมันเห็นหนวนหน่วนก็รีบเดินเข้ามาหาทันที

สัตว์ทั้งหมดในฟาร์มมารวมตัวกันอยู่ที่นี่หมดแล้ว

ขณะที่หนวนหน่วนเดินเล่นไปพร้อมกับหลินจิ่ว พวกเหล่าก้อนขนตัวน้อยก็วิ่งเล่นพลางหาอะไรบนพื้นหญ้าไป

หลินจิ่วเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย “หนวนหน่วนหาอะไรเหรอ?”

หนวนหน่วน “ฉันกำลังหาดูว่ามีตั๊กแตนให้เสี่ยวชีกับตัวอื่น ๆ หรือเปล่าน่ะ”

น่าเสียดายที่ไม่มีตั๊กแตนเลยสักตัว เธอเลยยอมแพ้ในการตามหามัน

หนวนหน่วนจับมือข้างหนึ่งแล้วพาหลินจิ่วเดินไปดูที่ดินทำสวนของเธอพร้อมพวกเจ้าก้อนขน

ดินร่วนถูกโปรยยาวเรียงกันเป็นแถวเพื่อใช้สำหรับปลูกผัก ต้นกล้าสีเขียวต้นเล็กกำลังงอกเติบโตโผล่พ้นดินขึ้นมา พวกมันเป็นสีเขียวน่ารัก ให้ความรู้สึกสดชื่นมาก

ที่สวนผลไม้แห่งนี้ได้ทำการปลูกผลไม้นานาชนิด แต่เนื่องจากว่าเพิ่งลงเพาะปลูกในปีนี้ มันจึงยังไม่ออกดอกผลิผลจนกว่าจะเข้าสู่ปีหน้า

หนวนหน่วนเองก็ไม่ได้รู้สึกท้อแท้ ปีหน้าต้องเป็นปีที่ดีแน่ ตอนนี้เธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในทุกวัน ปีถัดไปก็คงมาถึงในไม่ช้าอย่างแน่นอน

“ป่าตรงนั้นมีกระต่ายอยู่ด้วยนะ แล้วก็ตรงนั้นเป็นป่าไผ่ พี่ ๆ บอกว่ามีหนูไม้ไผ่อยู่ตรงนั้นด้วยละ อีกไม่นานก็คงเข้าไปเก็บเห็ดได้แล้ว ไว้ถ้ามันโตเธอไปเป็นเพื่อนฉันเก็บมันหน่อยนะ”

“ได้สิ เธออย่าลืมชวนฉันละกัน”

เด็กหญิงตัวน้อยจับมือพากันเดินไปในป่า โดยที่ข้างหลังของพวกเธอมีกลุ่มสัตว์ตัวน้อยตามกันมาเป็นขบวน รวมถึงบอดีการ์ดอีกสองคนที่แอบตามอยู่เงียบ ๆ

พวกเขากลัวว่าเจ้าเด็กน้อยสองคนนี้จะหลงป่าเข้าน่ะสิ

เด็ก ๆ คงไม่รู้ว่าสิ่งที่เรียกว่าอันตรายมันคืออะไร…

หนวนหน่วน “เราไปเก็บรังผึ้งกันดีไหม? ครั้งก่อนที่เก็บไปหวานมากเลย”

บอดีการ์ด “…”

คุณหนูทั้งสองคนเจริญรอยตามกู้อันเสียแล้ว

กู้อันมีนิสัยดื้อรั้นและซนมาก ทุกครั้งที่มาที่นี่เขาจะชอบวิ่งเข้าป่าไปหารังนกหรือไม่ก็รังผึ้ง พวกเขาเฝ้าติดตามดูอยู่ไม่ห่างเลยรู้ว่ากู้อันรับรู้ว่าตนทำผิดแต่ก็กล้าทำอีก

แม้แต่คุณหนูหนวนหน่วนเองก็ยังจะทำตาม

เรื่องเก็บรังผึ้งนั้น… เหมือนจะเป็นสิ่งที่ไม่สามารถทำได้

หนวนหน่วนรู้สึกยอมแพ้ และในไม่กี่วินาทีต่อมาเธอก็พาหลินจิ่วจูงมือกันเดินเล่นในป่าพลางสำรวจหาว่ามีของกินเล่นอะไรหรือไม่

แต่ตอนนี้มันเป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิ ช่วงแห่งการผลิดอกออกผลใหม่ ดังนั้นจึงมีดอกที่ผลิผลออกมาให้ได้เด็ดกินไม่มากนัก

หนวนหน่วนไม่ได้หมกมุ่นหารังผึ้ง เพียงแต่เล่นกับสัตว์ตัวน้อยและผองเพื่อนไปอย่างมีความสุข

เมื่อเดินเล่นเสร็จแล้ว เธอก็ขับรถพาหลินจิ่วกลับไปนั่งเรียนอ่านหนังสือด้วยกัน

หลินจิ่วที่ตอนแรกคิดว่าจะได้เล่นทั้งวัน “…”

วันหยุดสุดสัปดาห์แท้ ๆ ทำไมยังต้องเรียนอีก!

ช่างเถอะ เรียนก็ได้