ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 205 ปฏิสัมพันธ์ทางสังคมขั้นเทพของกู้อัน
บทที่ 205 ปฏิสัมพันธ์ทางสังคมขั้นเทพของกู้อัน
สุดท้ายหนวนหน่วนก็ชนะการโต้เถียง ครูขอให้เธอกลับไปที่ห้องเรียนก่อน ส่วนครูก็อยู่ปลอบประโลมหัวใจดุจแก้วที่เปราะบางของหลี่หลิง
พอหนวนหน่วนก้าวออกจากห้องพักครู วินาทีต่อมาก็มีมือหนึ่งดึงข้อมือเธอไปอีกทาง ด้วยความตกใจ เธอเลยใช้ศีรษะน้อย ๆ ของตัวเองดันไปข้างหน้าโดยสัญชาตญาณ
“ฮึ้บ!”
กู้อันกุมท้องตัวเองแล้วส่งเสียงร้องเบา ๆ ไม่กล้าส่งเสียงดังเพราะกลัวครูที่อยู่ข้างในจะเห็น
เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย หนวนหน่วนก็เอามือกุมศีรษะ จ้องเขาอย่างไร้เดียงสาด้วยดวงตากลมโต
“พี่กู้อัน! ทำไมเป็นพี่ล่ะ!”
เมื่อเห็นเขาเอามือกุมท้องก็รู้สึกสงสารทันที เดินเข้าไปลูบดูอย่างกระวนกระวายใจ
“ขอโทษนะคะ หนูนึกว่ามีคนร้ายมาจับตัวซะอีก”
กู้อันลูบท้องเบา ๆ แล้วคิดในใจว่าเจ้าตัวเล็กแรงเยอะเหลือเกิน
“ไม่เป็นไร พี่เป็นห่วงเลยมาดูว่ามีใครมารังแกหรือเปล่า”
เขากังวลว่าน้องสาวของเขาท่าทางดูอ่อนโยนอาจถูกรังแกได้ง่าย นี่แค่มาโรงเรียนวันแรกก็ตกเป็นเป้าหมายเสียแล้ว น้องสาวน่ารักขนาดนี้ยังถูกรังแก คนพวกนั้นทำไมใจดำขนาดนี้!
“หนูไม่เป็นอะไรค่ะ”
หนวนหน่วนยิ้มอย่างไร้เดียงสาได้อย่างสดใสสวยงามเหมือนดอกทานตะวันดอกน้อยเช่นเคย
“เธอเถียงสู้หนูไม่ได้ แถมยังร้องไห้อีก พ่อกับพี่ชายของเธอก็สู้ของหนวนหน่วนไม่ได้”
พูดจบเธอก็เชิดคางขาวผ่องกระจุ๋มกระจิ๋มขึ้นอย่างภาคภูมิใจ
กู้อันลูบศีรษะเธอ “รอให้พี่กลายเป็นแฮกเกอร์ที่เก่งกาจที่สุดในโลกก่อนนะ พี่จะได้ปกป้องเธอให้ดีกว่านี้”
หนวนหน่วนจับมือพี่ชายเล็กพลางยิ้มหวาน “อื้ม สู้ ๆ นะคะ”
สองพี่น้องเดินคุยกันไปยังห้องเรียน
“พี่ชายเหมือนจะถึงเวลาเข้าเรียนแล้วนะ พี่กลับห้องเรียนตอนนี้คุณครูจะดุไหม?”
ดวงตาใสสะอาดหมดจดของหนวนหน่วนเต็มไปด้วยความกังวล คิ้วน้อย ๆ เริ่มขมวดเข้าหากัน
“เชอะ เรื่องเล็กน้อยไม่ใช่ปัญหา ครูไม่กล้าทำอะไรพี่หรอก เอาละ เธอรีบเข้าห้องเรียนเถอะ ถ้ามีใครบังอาจมารังแกเธอห้ามอดทนนะ อย่าลืมมาหาพี่ พี่จะจัดการให้เอง!”
ในเวลานี้กู้อันรู้สึกเพียงว่าพลังรัศมีของเขาอยู่ที่ 2.8 เมตร น้องสาวต้องชื่นชมเขามากแน่ ๆ ฮ่า ๆ ๆ!
หนวนหน่วนพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ก้าวเท้าสั้น ๆ กลับเข้าห้องเรียน
คาบนี้เป็นวิชาคณิตศาสตร์ เธอมองครูคณิตศาสตร์ที่อยู่บนแท่นพูดด้วยความประหม่าเล็กน้อย รายงานตัวด้วยเสียงนุ่มนวลและแผ่วเบา
ทันใดนั้นครูคณิตศาสตร์ที่อยู่บนแท่นและบรรดาเพื่อนนักเรียนต่างมองไปที่สาวน้อยน่ารักบอบบางเหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่ประตู
ผิวขาวน้ำนมของหนวนหน่วนแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเป็นประกายมองคุณครูอย่างประหม่า
“คุณครูครับ เมื่อกี้ครูประจำชั้นของพวกเธอให้เธอไปที่ห้องพักครูครับ”
กู้อันที่อยู่ข้างหลังพูดแทนน้องสาวของตน พอเห็นว่าน้องสาวขี้ขลาดแค่ไหน เฮ้อ…เขาในฐานะพี่ชายรู้สึกเป็นห่วงเธอจริง ๆ
ครูคณิตศาสตร์ดันแว่นตาที่สันจมูก “เข้ามาสิ นักเรียนคนนี้เพิ่งมาใหม่ใช่ไหม?”
ครูคณิตศาสตร์สอนคณิตศาสตร์ห้องนี้มาตั้งแต่ประถมหนึ่งจึงรู้ว่าในชั้นเรียนมีนักเรียนกลุ่มไหนบ้าง
หนวนหน่วนพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ค่ะ”
หนวนหน่วนเดินเข้าไป แต่กู้อันยังยืนอยู่ที่ประตูและชะโงกหน้าเข้ามาด้วยความเป็นห่วง จากนั้นครูคณิตศาสตร์ก็มองเขาด้วยรอยยิ้ม
“นักเรียนคนนี้อยู่ชั้นไหนจ๊ะ?”
กู้อันตื่นตัวขึ้นมา “พวกเรากำลังเรียนวิชาพละครับคุณครู ผมไปก่อนนะครับ”
พูดจบก็สาวเท้าวิ่งหนีไป แต่พอวิ่งกลับไปถึงก็เข้าห้องเรียนไม่ได้ เขาถูกทำโทษให้ยืนข้างนอกหนึ่งคาบเรียน ครูประจำชั้นโกรธกู้อันเด็กซื่อบื้อจนจมูกแทบย่น
ยังนึกว่าทำการบ้านวันหยุดฤดูหนาวเสร็จแล้วจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น แต่ก็ยังเหมือนเดิม เด็กดื้อคนนี้เปิดเทอมวันแรกผ่านไปครึ่งคาบแล้วถึงกลับมา!
หนวนหน่วนที่อยู่ทางนี้กลับไปที่นั่งตัวเอง เริ่มวางหนังสือเรียนไว้บนโต๊ะฟังครูสอนอย่างเรียบร้อย ท่าทางจริงจังประหนึ่งเป็นนักเรียนดีเด่นที่คุณครูชอบ
นักเรียนที่มาใหม่คนนี้หน้าตาสะสวยเหมือนลูกแก้วหยกขาว บวกกับการเข้าเรียนวันแรกที่มาสายไปครึ่งคาบ ดังนั้นเวลาสอนเธอจึงตั้งใจฟังมากขึ้น ครูคณิตศาสตร์ก็มีความประทับใจในตัวเธออย่างลึกซึ้ง
ความตั้งใจนี้ ทุกครั้งจะพบดวงตาอันงดงามแสวงหาความรู้คู่นั้นของเธอ เด็กหญิงตัวน้อยจริงจังมาก ทำให้ครูคณิตศาสตร์พอใจกับการสอนในชั้นเรียนมาก ร่างกายก็คึกคักขึ้น เร่งเสียงการสอนหนังสือให้ดังมากขึ้น ความเร็วก็เพิ่มขึ้นอย่างไม่รู้ตัว หรือก็คือหนวนหน่วนช่วยให้คุณครูสอนได้อย่างสบายอกสบายใจ
กริ่งหมดคาบเรียนดังขึ้น แต่เขาก็ยังไม่เต็มอิ่ม
“เนื้อหาในวันนี้มีเพียงเท่านี้ หากนักเรียนมีข้อสงสัยก็มาหาครูที่ห้องพักครูได้เลย”
คำพูดนี้เน้นพูดกับนักเรียนใหม่เป็นหลัก เขากลัวนักเรียนตัวน้อยจะฟังไม่เข้าใจ
พูดจบก็หอบตำราเรียนของตัวเอง เนื่องจากคอแห้งผาก เขาจึงจิบชาในแก้วเก็บความร้อนแล้วเดินเอ้อระเหยจากไป
เขาต้องไปสอบถามครูหยางเกี่ยวกับการเรียนของเพื่อนร่วมชั้นคนใหม่คนนี้
“หนวนหน่วนเป็นไงบ้าง? ครูหยางไม่ได้ว่าอะไรเธอใช่ไหม?”
“หลี่หลิงทำเกินไป เห็น ๆ อยู่ว่ารังแกเธอก่อน”
“แต่น้าของหลี่หลิงดุมาก ถ้าเขามาหาเธอจะทำยังไงดีล่ะ?”
“เมื่อก่อนหากหลี่หลิงไม่ชอบใคร ก็จะเล่าเรื่องนี้ให้คุณน้าฟัง จากนั้นคุณน้าของเธอจะดุคนคนนั้นจนร้องไห้”
ทันทีที่ครูออกไป หลินจิ่วที่อึดอัดมาตลอดทั้งคาบเรียนก็ไม่สามารถควบคุมความอยากพูดของตนได้อีกต่อไป เธอเริ่มพูดฉอด ๆ ส่วนใหญ่จะเป็นการแขวะหลี่หลิง
“เกินไปแล้วนะเนี่ย”
“ไม่ต้องกลัว ฉันยังมีพ่อและพี่ชาย”
เด็กน้อยหนวนหน่วนขยันเหมือนผึ้งน้อย เธอจัดโต๊ะนักเรียนของตัวเองให้สะอาดเป็นระเบียบเรียบร้อยพลางตอบคำถามของหลินจิ่วไปด้วย
นักเรียนคนอื่นที่อยู่รอบ ๆ ก็เข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง หนวนหน่วนตอบคำถามอย่างตั้งใจและอดทน เพราะน้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน เพียงครู่เดียวก็ได้รับความชื่นชอบจากบรรดาเพื่อนนักเรียนจำนวนไม่น้อย
“ฮึ่ม! ครอบครัวของหลี่หลิงน่ากลัวมาก หนวนหน่วนคอยดูเถอะ หลี่หลิงไม่ปล่อยไปแน่”
“ใช่แล้ว รอคุณน้าของหลี่หลิงมาก่อน ตายแน่!”
คนที่พูดคือนักเรียนหญิงสองคนที่เข้าขากันดีกับหลี่หลิง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรกันอยู่ถึงวิ่งไปหาหนวนหน่วนเพื่อยั่วยุเธอ
หนวนหน่วนมองพวกเธอด้วยดวงตากลมโต ก่อนจะพูดเสียงใส “พี่กู้อันมาแล้ว”
สองสาวมองไปที่ประตูห้องเรียนด้วยความหวาดกลัว หากนักเรียนรุ่นพี่คนนั้นเห็นพวกเธอรังแกน้องสาวของเขา จะตีพวกเธอหรือเปล่านะ!
ทั้งสองรีบวิ่งหนีไป โชคดีที่พวกเธอหนีออกมาได้ทัน จากนั้นกู้อันก็เดินเข้ามาอย่างทะนงองอาจ
“น้องสาว ของพวกนี้เป็นของขวัญให้เธอจากเพื่อนสนิทของพี่เอง”
กู้อันเดินหอบขนมขบเคี้ยวนานาชนิดเข้ามาแล้วกองลงบนโต๊ะของหนวนหน่วน
“ค่อย ๆ กินนะ อีกหลายชั่วโมงถึงจะเลิกเรียน เวลาเรียนมันน่าเบื่อ จะได้ไม่หิว”
หนวนหน่วนมองขนมนานาชนิดบนโต๊ะด้วยความกังวลเล็กน้อย “แต่หนูกินเยอะขนาดนี้ไม่ได้ พี่ใหญ่บอกว่ากินขนมไม่ดีต่อสุขภาพ”
กู้อันโบกมือ “งั้นเอาไปแบ่งให้เพื่อน ๆ ของเธอก็ได้”
ว่าแล้วเขาก็เริ่มตะโกน
“ทุกคนมาเลือกขนมที่ตัวเองชอบกันเถอะ กินแล้วเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ต่อไปก็ช่วยดูแลน้องสาวของพี่ ห้ามไม่ให้ใครมารังแกเด็ดขาด ถ้าเห็นใครมารังแกน้องสาวของพี่ก็มาหาพี่ได้เลยนะ”
ปฏิสัมพันธ์ทางสังคมของเขาขั้นเทพ ภายในชั่วพริบตาก็เรียกเด็กที่อายุน้อยกว่าตนสองสามปีเป็นพี่เป็นน้องกันโดยไม่มีการเขินอายสักนิด