ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 204 ฉันมีพี่ชายเจ็ดคน พี่ชายทุกคนเก่งกาจเหนือชั้น
บทที่ 204 ฉันมีพี่ชายเจ็ดคน พี่ชายทุกคนเก่งกาจเหนือชั้น
นักเรียนชั้นประถมสองรู้สึกกลัวเล็กน้อย เมื่อเห็นนักเรียนรุ่นพี่หลายคนมาที่ประตู
โดยเฉพาะกู้อันที่ยังมีสีหน้าไม่พอใจและดุดัน เด็กชายจ้องเขม็งไปที่หลี่หลิง
“เธอคิดจะทำอะไรน่ะ? รังแกน้องสาวฉันเหรอ!”
หลี่หลิงรู้สึกสับสน
หนวนหน่วนยิ้มออกมาทันทีเมื่อเห็นพี่ชายของตน เธอก้าวเท้าสั้น ๆ วิ่งออกไป
“พี่กู้อัน”
กู้อันดึงมือน้องสาวมาตรวจดู “เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม? เด็กนั่นรังแกเธอหรือเปล่า?”
หนวนหน่วนส่ายหัวพลางพยักหน้า “ไม่ได้รังแกหนู หนูตอกกลับไปแล้ว พ่อของหลี่หลิงสู้พ่อกับพวกพี่ชายของหนูไม่ได้หรอก แต่น้าของเธอเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนนี้ ดูเหมือนว่าบ้านเราจะไม่มีนะคะ”
กู้อันตบหน้าอก “ไม่ต้องกลัว ถ้าน้าของเด็กนั่นกล้ารังแกเธอก็มาบอกพี่ พี่จะตีให้น่วมจนต้องร้องหาพ่อแม่เลย ค่อยให้พ่อไม่ก็พี่ใหญ่มาช่วยจัดการพวกเขา”
หนวนหน่วนย่นจมูก “แต่พี่ยังเด็กเกินไป ยังสู้กับผู้ใหญ่ไม่ได้นะคะ”
กู้อันคิดแล้วก็ใช่ ร่างกายของผู้ใหญ่สูงใหญ่ มีพละกำลังมาก หากสู้กันขึ้นมาจริง ๆ ตนต้องเป็นฝ่ายเสียเปรียบแน่นอน
“ไม่เป็นไร พี่ยังมีเพื่อนพ้องพี่น้องมากมาย ในช่วงเวลาวิกฤตยังสามารถปกป้องพี่จากน้าของเด็กนั่นได้ พวกเรามีหลายคนแต่ฝ่ายนั้นมีแค่คนเดียว อีกอย่างผู้ใหญ่น่ะมองกันที่หน้าตา ฝ่ายนั้นแพ้แน่นอน”
“เพื่อน ๆ ของกู้อัน “ใช่แล้ว! พวกเราปกป้องน้องสาวได้”
หนวนหน่วน “…อย่าเลย อย่างนั้นจะไม่ใช่แค่เชิญผู้ปกครอง แต่จะเป็นคุณอาตำรวจแทนแล้วละ”
ดูน่ากลัวแฮะ
นักเรียนคนอื่นที่อยู่รอบ ๆ “…”
อืม ฟังดูน่ากลัวจริง ๆ
หลี่หลิงยังกลัวแทบตาย
กู้อันอาศัยส่วนสูงของตัวเองที่มากกว่าหลี่หลิงจ้องเขม็งที่เธอ
“น้องสาวของฉันเพิ่งเข้าเรียนเธอก็มาแกล้งแล้ว อายุน้อยกว่าเธอมากขนาดนั้น เธอไม่อายบ้างเหรอที่ไปรังแก?”
หลี่หลิงตกใจกลัวจนร้องไห้ “ฮือ… รุ่นพี่รังแกฉัน รุ่นพี่หน้าไม่อาย!”
กู้อันกล่าวได้เต็มปาก “ฉันกำลังล้างแค้นให้น้องสาวของฉัน ไม่ถือว่าเป็นการรังแก!”
หนวนหน่วนดึงแขนเสื้อพี่ชายของเธอ “พี่คะ อย่าไปสนใจเธอเลย”
กู้อันทำเสียงฮึดฮัด “ถ้าวันหลังยังมารังแกน้องสาวของฉันอีก คอยดูนะฉันจะตีเธอแน่!”
บังเอิญครูหยางเข้ามาในเวลานี้ พอเห็นความโกลาหลในห้องเรียนก็หน้าบึ้งตึงทันที
“พวกเธอกำลังทำอะไรกัน?”
หลี่หลิงสะอึกสะอื้นมองครูหยาง ขณะที่เธอกำลังจะฟ้อง กู้อันก็เปลี่ยนสีหน้าชิงพูดขึ้นก่อน
“ครูครับ นักเรียนคนนี้ของห้องครูทำเกินไปแล้ว วันนี้เป็นวันแรกที่น้องสาวของผมมาโรงเรียน ผมเลยมาหาหลังเลิกเรียน ไม่คิดว่าพอถึงประตูจะได้ยินเด็กคนนี้พูดว่าน้าของตัวเองยิ่งใหญ่ จะให้น้ามาสั่งสอนน้องสาวของผม”
“หนวนหน่วนของครอบครัวเราว่านอนสอนง่ายอารมณ์ดี ถูกรังแกจนเกือบจะร้องไห้ ผมในฐานะพี่ชายทนไม่ได้เลยเข้ามาพูดกับเธอไม่กี่คำ ไม่ได้ตีหรือด่าเธอ แต่เธอก็ยังร้องไห้ ทำเหมือนพวกเรากำลังรังแกเธอ ขู่กรรโชกชัด ๆ! คุณครูต้องจัดการให้พวกเราด้วยนะครับ”
ว่าแล้วก็เริ่มคร่ำครวญ กอดน้องสาวของตนไว้แสร้งทำเป็นร้องไห้ เหมือนได้รับความคับข้องใจมากมาย
หนวนหน่วนกะพริบตาปริบ ๆ ทะ… ทำแบบนี้ก็ได้เหรอ?
ใบหน้าของหลี่หลิงทั้งร้องไห้ทั้งโมโหจนแดงก่ำ
“ก็… ก็เห็นอยู่ว่ารุ่นพี่รังแกฉัน!”
กู้อัน “ฉันรังแกเธอยังไง ไหนเธอลองพูดมาหน่อยซิ”
หลี่หลิง “รุ่นพี่บอกว่าฉันหน้าไม่อาย!”
หนวนหน่วนก็ปกป้องพี่ชายของตนอย่างดุดันเช่นกัน “ก็เธอเป็นคนพูดก่อนว่าฉันหน้าไม่อาย”
ครูหยาง “…”
เธอรู้ว่าเพื่อนนักเรียนหลี่หลิงเป็นเด็กที่ค่อนข้างเอาแต่ใจในห้องเรียนของตน แถมยังมีน้าเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนอีกด้วย ผู้ปกครองผู้โง่เขลาของนักเรียนในห้องเรียนบางคนจึงให้ลูก ๆ ผูกมิตรเอาใจหลี่หลิง เธอจึงได้รับการประจบประแจงทั้งในและนอกบ้าน ไม่สามารถรับความคับข้องใจใด ๆ ได้ประหนึ่งตนเองเป็นเจ้าหญิง
ไม่รู้ว่าทำไมหลี่หลิงถึงเห็นว่ากู้หนวนหน่วนขัดหูขัดตาจนทะเลาะวิวาทกัน นึกไม่ถึงเลยว่าพี่ชายของเพื่อนนักเรียนกู้หนวนหน่วนจะมาพบเข้า
ครูหยางไม่ได้เชื่อคำพูดของกู้อันหมดทุกอย่าง เธอถามนักเรียนหลายคนในชั้น เมื่อแน่ใจแล้วว่าเป็นนักเรียนหลี่หลิงที่จงใจเข้ามาหาเรื่อง เธอจึงอบรมสั่งสอนอย่างจริงจัง
“นักเรียนหลี่หลิง นักเรียนหนวนหน่วน มาที่ห้องพักครูหน่อย”
หนวนหน่วนเพิ่งเปิดเทอมวันแรกก็ถูกเรียกไปที่ห้องพักครูแล้ว QAQ
กู้อันไม่วางใจ ทำหน้าทะเล้นเข้าไปหาครูหยาง “ครูครับ ผมเองก็เป็นคนที่เกี่ยวข้อง ให้ผมไปด้วยได้ไหม?”
“พวกเธอไปเข้าชั้นเรียนตัวเองได้แล้ว!”
กู้อันตอบรับอย่างผิดหวัง ก้าวพรวดออกไปข้างนอกภายใต้สายตาเคร่งขรึมของครูหยาง
หนวนหน่วนและหลี่หลิงไปที่ห้องพักครูด้วยกัน
ตลอดทางหลี่หลิงจ้องเขม็งใส่เธอด้วยดวงตาแดงก่ำ
หนวนหน่วนหน้านิ่วคิ้วขมวด สงสัยว่าจะถูกเชิญผู้ปกครอง เข้าเรียนวันแรกก็ถูกเชิญผู้ปกครองแล้ว น่าอายเหลือเกิน
ในเวลาเดียวกัน กู้อันที่ ‘ออกไป’ แล้วก็ชะโงกหน้าออกมาจากมุมทางเดิน
“กู้อัน ถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว นายแน่ใจนะว่าจะไม่กลับไป? ถ้าครูเห็นเข้าจะแจ้งผู้ปกครองนะ”
กู้อันโบกมือ “พวกนายกลับไปก่อน ฉันยังไม่วางใจ น้องสาวของฉันเป็นคนหัวอ่อนขนาดนั้น หากถูกรังแกอีกจะทำยังไง? ฉันจะต้องไปดูหน่อย พวกนายไม่ต้องตามมา คนเยอะมากเรื่อง อย่ามาเหนี่ยวรั้งฉันไว้เลย”
จากนั้นเขาก็เดินตามครูหยางและคนอื่น ๆ ไปอย่างเงียบ ๆ
พวกเขาที่เหลือมองหน้ากันเลิ่กลั่กแล้วกลับไปเข้าเรียน ถ้าช่วยปกปิดให้กู้อันได้ก็ช่วย
ในเวลานี้หนวนหน่วนและหลี่หลิงถูกพาไปที่ห้องพักครู ครูหยางมองคนทั้งสองแล้วถอนหายใจ เริ่มอบรมปากเปียกปากแฉะ
“นักเรียนหลี่หลิง เธอรู้ไหมว่าตัวเองทำผิดตรงไหน?”
หลี่หลิงตาแดงทำเสียงฮึดฮัด “หนูไม่ได้ทำอะไรผิดค่ะ”
เธอไม่เคยยอมรับว่าตัวเองทำผิด
ครูหยางรู้สึกปวดหัวแทบระเบิด “กู้หนวนหน่วนเป็นนักเรียนที่ย้ายมาใหม่ ไม่เคยพูดกับเธอแม้แต่ประโยคเดียว ไม่เคยทำให้เธอขุ่นเคืองใจเลยใช่ไหม? แล้วทำไมถึงต้องไปหาเรื่องเพื่อนด้วย?”
หลี่หลิงเหวี่ยงกำปั้นของตัวเองด้วยความโกรธ “ก็ทุกคนห้อมล้อมเธอ แถมยังบอกว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่สวยที่สุดในห้องเรียนของเรา หนูต่างหากที่ใช่!”
ว่าแล้วหลี่หลิงก็เริ่มน้อยใจ “หนูไม่อยากให้เธออยู่ในห้องเรียนของเรา หนูอยากให้คุณน้าย้ายเธอไปเรียนห้องอื่น”
หนวนหน่วนเบิกตากว้าง จ้องมองเธอทั้งน้ำตาคลอ แต่ก็เจือไปด้วยความดุดัน
“ฉันเข้ามาด้วยความสามารถของตัวเอง ทำไมถึงต้องออกไปด้วย!”
“น้าของฉันเป็นผู้อำนวยการของโรงเรียน เขาชอบฉันมาก ถ้าเขาไม่อนุญาตให้เธออยู่ห้องเรียนของเรา เธอก็ต้องออกไป”
หลี่หลิงเชิดคางขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง
หนวนหน่วน “พี่ชายของฉันเป็นหมอ ถ้าคุณน้าของเธอป่วยฉันจะไม่ให้พี่ชายของฉันรักษาให้!”
สู้เรื่องครูไม่ได้เธอก็เอาหมอมาสู้
หลี่หลิง “ใครสนล่ะ ในโรงพยาบาลมีหมอตั้งมากมาย”
“แต่พี่ชายของฉันเก่งที่สุด”
“พ่อฉันยังเป็นผู้อำนวยการของ XXX กรุ๊ป อย่านึกว่ามีแต่เธอที่มีพี่ชายนะ ฉันก็มีเหมือนกัน ฉันมีพี่ชายสองคน!”
เมื่อเทียบเรื่องนี้หนวนหน่วนก็ทะนงตัวขึ้นมาทันที “ฉันมีพี่ชายเจ็ดคน พี่ชายทุกคนเก่งกาจเหนือชั้น!”
หลี่หลิง “พ่อของฉันซื้อเปียโนราคาแพงสุด ๆ ให้ฉัน”
หนวนหน่วน “พี่ใหญ่ของฉันซื้อฟาร์มใหญ่โตให้ฉัน”
“พ่อของฉันมีเครื่องบินส่วนตัวขนาดใหญ่พิเศษ”
“พี่ใหญ่กับพ่อของฉันก็มี เขายังมีเกาะส่วนตัวกับเรือนำเที่ยวด้วย”
สีหน้าของครูหยางเปลี่ยนแปลงขึ้น ๆ ลง ๆ นี่คือการโต้เถียงระหว่างเด็ก ๆ งั้นหรือ? เปรียบเทียบพ่อกับพี่ชายอย่างตรงไปตรงมา เปรียบเทียบจนครูหยางต้องหลั่งน้ำตาอย่างน่าสงสาร
หลี่หลิงเทียบไปเทียบมาก็พบว่าพี่ชายของตนเสียเปรียบนิดหน่อย กู้หนวนหน่วนคนนี้มีพี่ชายเยอะมากเกินไปแล้ว!
“ฮือ… ฉันจะไปหาพ่อ ฉันจะไปหาคุณน้า”
หลี่หลิงถูกเทียบจนร้องไห้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพ่ายแพ้ในเรื่องนี้ เด็กหญิงจึงรู้สึกสูญเสียสมดุลภายในใจ
กู้อันที่แอบฟังอยู่นอกประตูรู้สึกโมโห เขาได้ยินตั้งแต่ต้นจนจบ น้องสาวไม่ได้พูดถึงเขาเลย! เขาไม่มีตัวตนอยู่เหรอ?
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็พบว่า… เหมือนจะเป็นเช่นนั้น
แต่เขายังเด็กอยู่ ต่อไปจะต้องเหนือกว่าพี่ชายคนอื่น ๆ ของเขา และกลายเป็นพี่ชายคนสำคัญที่สุดในใจน้องสาวอย่างแน่นอน!
YOU MAY ALSO LIKE
