ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 202 เข้าเรียนวันแรก
บทที่ 202 เข้าเรียนวันแรก
การแช่เท้าเพื่อสุขภาพนอกจากจะรู้สึกสบายแล้ว หลังแช่เสร็จเวลานอนหลับจะรู้สึกอุ่นที่เท้าอีกด้วย
หนวนหน่วนนั่งตัวตรงบนเก้าอี้เตี้ย ม้วนกางเกงขึ้นแล้ววางเท้าอวบขาวลงในน้ำอุ่น พอวางลงไปก็เหยียบอยู่บนหลังเท้าของพี่ใหญ่ เธอยิ้มตาหยีอย่างมีความสุข
เธอส่ายศีรษะน้อย ๆ ดูน่ารักมากเหลือเกิน
กู้อันก็นั่งอยู่บนเก้าอี้เตี้ย อยากทำตามหนวนหน่วนเลยเอาเท้าของตัวเองเหยียบลงบนหลังเท้าของพี่ใหญ่ แต่ยังไม่ทันจะได้เหยียบเขาก็สัมผัสได้ถึง ‘แรงอาฆาต’
กู้อันเงยหน้าสบดวงตาอันเย็นชามืดมิดของพี่ใหญ่ กลืนน้ำลายแล้วชักเท้าของตนกลับมา เขาขยับออกห่างจากเท้าของพี่ใหญ่เล็กน้อยด้วยความคับข้องใจเป็นอย่างยิ่ง
ไม่เหยียบก็ไม่เหยียบสิ เท้าใหญ่แล้วเจ๋งเหรอ
“พี่ใหญ่ร้อนไหมคะ?”
เก้าอี้น้อยของหนวนหน่วนอยู่ติดกับพี่ใหญ่ เธอถามเสียงนุ่มแผ่วเบา
กู้หนาน “ร้อนหรือเปล่า?”
เขาย้อนถามหนวนหน่วน
“นิดหน่อยค่ะ”
ผิวของเด็กหญิงตัวน้อยบอบบาง เท้าสีขาวน้ำนมแดงขึ้นทันทีที่วางลงในน้ำ
กู้หนานเห็นดังนั้นก็ยกเท้าของตนขึ้น เพื่อให้เท้าอันอ่อนนุ่มที่เหยียบอยู่บนหลังเท้าของเขาโผล่พ้นน้ำ
“ถ้าไม่รู้สึกร้อนแล้วบอกพี่นะ”
“อื้อ” หนวนหน่วนตอบรับอย่างเชื่อฟัง พลางคว้าชายเสื้อของพี่ใหญ่ด้วยมือเล็ก ๆ อันขาวกระจ่าง เธอเอานิ้วเท้าอวบอิ่มน่ารักลองแตะน้ำราวกับแมลงปอ ดูซุกซนแต่เฉลียวฉลาดมาก
สายตาของกู้หนานทอดไปยังนิ้วมือเล็ก ๆ ของหนวนหน่วนที่จับชายเสื้อของตนอยู่ ดวงตาอันเย็นชาเคร่งขรึมอ่อนลงไปมาก
กู้อันมองนิ้วเท้าที่ดูซุกซนของน้องสาว “เหยียบหลังเท้าของพี่ขึ้นมาสิ”
“ได้ค่ะ” หนวนหน่วนตอบ
ขณะที่ยกขาสั้นกำลังจะเหยียบลงบนหลังเท้าของพี่เล็ก เธอก็ถูกมือใหญ่หยุดไว้
“อย่าขยับมั่วซั่ว ระวังล้ม”
กู้หนานเอ่ยเสียงเย็นพลางเหลือบมองกู้อัน
“นายอยู่ไกลเกินไป”
กู้อันที่อยู่ใกล้หนวนหน่วน “…”
พี่ใหญ่สายตาฝ้าฟางตั้งแต่เมื่อไหร่?
ข้ออ้างชัด ๆ!
กู้อันโกรธจนแก้มป่องเหมือนปลาปักเป้า พอกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง กู้หนานก็ข่มขู่เขาด้วยสีหน้าเรียบเฉยและน้ำเสียงราบเรียบ
“เงินค่าขนมพรุ่งนี้ของนาย ฉันเป็นคนให้”
กู้อัน “…”
ไม่คิดเลยว่าจะเอาเงินค่าขนมมาข่มขู่เขา เขาดูโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ?
“หนวนหน่วนอยู่นิ่ง ๆ ดีกว่า นั่งบนเก้าอี้ขยับไปขยับมาไม่ปลอดภัย”
เขาแค่ทำเพื่อความปลอดภัยของน้องสาว ไม่ใช่เพื่อประนีประนอมกับพี่ใหญ่หรอกนะ!
“ค่ะ…!”
หนวนหน่วนมีนิสัยอ่อนโยนดั่งขนมปังนุ่ม ว่านอนสอนง่าย ให้อยู่นิ่ง ๆ ก็อยู่นิ่ง ๆ
ปลายนิ้วเท้าเล็ก ๆ จุ่มลงไปในน้ำอีกครั้ง รู้สึกว่าน้ำอุ่นพอดีแล้ว
“ได้แล้วค่ะพี่ใหญ่”
เมื่อกู้หนานวางเท้าของตนลงไป เท้าเล็ก ๆ ของหนวนหน่วนก็จมลงไปในน้ำจนมิด เธอยิ้มออกมาแววตาเป็นประกาย ดวงตางดงามคู่นั้นราวกับสื่อสารออกมาได้
แช่ไปแช่มาเธอก็หาวหวอด
เด็ก ๆ นี่ทำอะไรปุบปับจริง ๆ เมื่อหนึ่งวินาทียังกระปรี้กระเปร่า แต่อยู่ดี ๆ วินาทีต่อมาก็นั่งสัปหงกเสียแล้ว
กู้หนานเห็นดังนั้นก็เอื้อมมือไปรองศีรษะเล็ก ๆ ของหนวนหน่วนที่ผงกมาข้างหน้า จากนั้นเด็กหญิงตัวน้อยก็อิงฝ่ามือของเขาผล็อยหลับไป เนื่องจากใบหน้าถูกกดลงไปครึ่งหนึ่ง แก้มอีกด้านจึงถูกทับแบน
กู้หนาน “…”
ชายผู้มีใบหน้าไร้ความรู้สึกค่อย ๆ ขยับศีรษะฟูฟ่องมาไว้ข้างกายด้วยสายตาจริงจัง เจ้าตัวเล็กนุ่มนิ่มจึงได้เอนตัวพิงพี่ชายใหญ่ทั้งตัว
กู้อัน “หลับเร็วจัง”
กู้หนาน “เงียบ”
เขาอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมาทันที กู้อันรีบหยิบผ้าขนหนูข้าง ๆ มาห่อเท้าน้อย ๆ ของหนวนหน่วนไว้ ก่อนจะเช็ดน้ำให้อย่างคล่องแคล่วจนสะอาด
กู้หนานอุ้มน้องสาวไปที่ห้องนอนเล็ก ๆ ของเธอ ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่วางเด็กน้อยในอ้อมกอดลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล ก่อนจะห่มผ้าห่มให้ เมื่อแน่ใจว่าอุณหภูมิของฮีตเตอร์เหมาะสมแล้วจึงค่อย ๆ ย่องออกไป
…
“เฮ้ พวกนายได้ข่าวแล้วหรือยัง เทอมนี้ห้องเราจะมีเพื่อนนักเรียนใหม่เข้ามา”
“ได้ยินแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิง”
“ตอนที่ฉันมาถึงห้องทำงาน ได้ยินครูหยางบอกว่าเพื่อนนักเรียนใหม่คนนี้ได้คะแนนเต็มสามวิชาในการสอบ เหมือนจะเป็นเด็กผู้หญิงนะ”
“เก่งจัง! คำถามมันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“จะง่ายยังไงก็เป็นข้อสอบของชั้นประถมสอง จะมีสักกี่คนที่ได้คะแนนเต็มทั้งสามวิชา แต่ฉันก็หวังว่าคนที่จะมาเรียนในห้องเราจะเป็นเด็กผู้หญิง ห้องเรามีเด็กผู้หญิงไม่กี่คนเอง แถมยังดุอีกต่างหาก”
ห้องเรียนของชั้นประถมสองห้องหนึ่งกำลังจะเริ่มขึ้น ในเวลานี้นักเรียนที่ควรจะมาเกือบทั้งหมดมาถึงพร้อมแล้ว เพิ่งกลับมาจากปิดเทอม ในช่วงปิดภาคเรียนฤดูหนาวทุกคนเที่ยวเล่นสนุกสนาน ตอนนี้อยู่ในห้องเรียนก็กระฉับกระเฉงสุด ๆ มีบางส่วนกำลังพูดถึงนักเรียนที่มาใหม่ในเทอมนี้
เสียงกระดิ่งดังขึ้น ห้องเรียนที่ไม่มีครูเข้ามาค่อนข้างส่งเสียงดังเอะอะจนกระทั่ง…
“อะแฮ่ม…”
เสียงครูดังมาจากประตู ห้องเรียนที่มีเสียงดังก็เงียบสงบลงทันที ทุกคนต่างหาที่นั่งและนั่งลง
ครูหยางเดินหอบการบ้านปิดเทอมฤดูหนาวกองโตเข้าไป จากนั้นก็โบกมือไปที่ประตูด้วยรอยยิ้ม
“นักเรียนหนวนหน่วนเข้ามาสิจ๊ะ”
หนวนหน่วนสะพายกระเป๋านักเรียนใบน้อยของเธอไว้บนหลัง จับสายสะพายกระเป๋าด้วยมือน้อยทั้งสองอย่างประหม่า เธอเดินเข้าไปในห้องเรียนช้า ๆ ด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น
เด็กหญิงตัวน้อยเหมือนลูกบอลขาวนุ่ม ละเอียดอ่อนราวกับตุ๊กตาดินเผาที่อยู่ในตู้โชว์ ท่าทางหัวอ่อนเหมือนกระต่ายน้อยและร่างเล็ก ๆ ทำให้ผู้คนเห็นแล้วอยากปกป้องและลูบไล้เธอ
ทันทีที่เธอก้าวเข้าไปในห้องเรียน ทั้งห้องก็เงียบยิ่งกว่าตอนที่ครูประจำชั้นเข้ามาเสียอีก
เธอยืนอยู่พื้นต่างระดับหน้าห้องพูดกับคุณครู เผชิญหน้ากับสายตาของผู้คนจำนวนมากที่จับจ้องตนอยู่ด้านล่าง หนวนหน่วนกำนิ้วมือแน่นด้วยความรู้สึกประหม่าเล็กน้อย ดวงตากลมโตชุ่มชื้นและขนตาม้วนงอนสั่นระริกอย่างไม่เป็นสุข แต่เธอก็ไม่ถอยเลยสักนิด พยายามยืดหน้าอกขึ้นอีกต่างหาก
“ขอแนะนำให้ทุกคนรู้จัก นี่คือเพื่อนร่วมชั้นของพวกเราจากนี้ไป หนวนหน่วน เธอแนะนำตัวเองหน่อยสิจ๊ะ”
หนวนหน่วนตอบรับอย่างเชื่อฟัง
“สะ… สวัสดีทุกคน ฉันชื่อกู้หนวนหน่วน จากนี้…จากนี้ไปฝากตัวด้วยนะ”
เธอเคยฝึกคำพูดแนะนำตัวเองมามากมายก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้เจ้าตัวน้อยตื่นเต้นจนลืมหมดเลย
ฮือฮือ ที่ฝึกมาอย่างดีไม่มีประโยชน์เลย
เด็กหญิงตัวน้อยรู้สึกหัวเสีย แต่เธอไม่รู้ว่า เด็กนักเรียนชายหลายคนในชั้นเรียนหน้าแดงเมื่อได้ยินเธอใช้เสียงใสนุ่มนวลแนะนำตัวเอง
ว่า… ว่าง่ายจัง แถมยังอ่อนโยนอีกด้วย!
ทันใดนั้นเด็กชายคนหนึ่งก็ลุกขึ้นยืน ถีบเพื่อนรักที่อยู่ข้าง ๆ ออกไป ก่อนมองไปยังลูกบอลขาวนุ่มราวกับหิมะบนแท่นยืนที่พูดด้วยดวงตาสดใส พร้อมกับตะโกนขึ้นมา “ครูครับ ให้นักเรียนหนวนหน่วนนั่งกับผม ตรงผมมีที่ว่าง!”
เพื่อนรักที่ถูกเขาถีบออกไป “…”
ถึงกับมองบน!
คนอื่น ๆ ในชั้นเรียนต่างพากันหัวเราะร่า
เสียงหัวเราะเช่นนี้ค่อย ๆ คลายความประหม่าของหนวนหน่วน ดวงตาอันสวยงามจึงโค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว
เด็กนักเรียนชายคนนั้นเมื่อเห็นรอยยิ้มของหนวนหน่วนก็เกาศีรษะตัวเองอย่างซื่อ ๆ พลางหัวเราะอย่างเก้อเขิน
“ครูครับ ตรงนี้มีที่นั่งว่างจริง ๆ!”
คนอื่นต่างเลียนแบบเขา ทั้งผลักไม่ก็ถีบเพื่อนข้าง ๆ ออกไปอย่างไร้มิตรภาพพี่น้องแล้วตะโกนอย่างตื่นเต้นว่ามีที่นั่งว่างอยู่ข้างตน
ในเวลานี้ครูหยางไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี เธอทุบโต๊ะหน้าตาบึ้งตึง
“ทุกคนเงียบ!”
ในที่สุดห้องเรียนก็เงียบลง ครูหยางจัดที่นั่งด้านหน้าให้หนวนหน่วนนั่งถัดจากนักเรียนหญิงคนหนึ่ง
เด็กนักเรียนชายในชั้นรู้สึกผิดหวังทันที
แต่เด็กหญิงข้างหนวนหน่วนค่อนข้างตื่นเต้น
“สวัสดีนักเรียนกู้หนวนหน่วน ฉันชื่อหลินจิ่ว ต่อจากนี้ไปเราจะเป็นเพื่อนร่วมโต๊ะกัน”
“อืม สวัสดีหลินจิ่ว”
หนวนหน่วนทักทายหลินจิ่วอย่างนุ่มนวล จากนั้นก็ยิ้มอย่างอ่อนหวาน รอยยิ้มและเสียงของเธอเหมือนเค้กก้อนนุ่ม บ้องแบ๊วเหลือเกินจนหลินจิ่วอดใจไม่ไหวเข้าไปกระซิบถามใกล้ ๆ
“ฉันขอจับแก้มเธอหน่อยได้ไหม”
หนวนหน่วน “?”
YOU MAY ALSO LIKE
