ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 194 ดูซิว่าเราสองคนใครจะหัวล้านก่อนกัน

บทที่ 194 ดูซิว่าเราสองคนใครจะหัวล้านก่อนกัน

“อุ๊บ…”

กู้หมิงหลี่ที่อยู่ข้างหลังหัวเราะออกมาอีกครั้ง “ไม่รู้ว่าทำไม แต่ทุกครั้งที่เห็นหนวนหน่วนทำแบบนี้ ผมถึงอยากหัวเราะชะมัด”

กู้หมิงอวี๋ดันศีรษะของน้องชายออกไป เขาเองก็ไม่สามารถกลั้นรอยยิ้มที่มุมปากเอาไว้ได้ แม้ว่าจะไม่ได้หัวเราะออกมา แต่ก็เกือบแล้ว

“อย่าให้เธอได้ยินนะ เดี๋ยวจะโกรธอีก”

กู้หมิงหลี่เหลือบมองเขาอย่างเย้ยหยัน “กล้ามาว่าผม พี่น่ะหุบยิ้มก่อนเถอะ”

เมื่อหนวนหน่วนที่อยู่ข้างหน้าหันกลับมา กู้หมิงหลี่ก็หุบยิ้มแสร้งทำเป็นมองไปรอบ ๆ กู้หมิงอวี๋พยายามข่มมุมปากของตัวเองเช่นกัน

หนวนหน่วนมองพวกเขาด้วยความสงสัย ก่อนจะลาดตระเวนอาณาเขตของเธอต่อไป

กู้หมิงหลี่ “จู่ ๆ ผมก็คิดถึงประโยคหนึ่งขึ้นมา”

กู้หมิงอวี๋ “?”

“ดูสิ นี่คือดินแดนที่ข้าบุกยึดมา!”

กู้หมิงอวี๋ “…”

ลองนึกภาพว่ามีเจ้าสัตว์ตัวน้อยยืนอยู่บนที่สูง ยกหางชี้พูดประโยคนี้ด้วยสีหน้าจริงจัง เขาก็หัวเราะออกมา

หนวนหน่วนที่อยู่ข้างหน้าหันกลับมาทันที “หนูรู้นะ พวกพี่หัวเราะหนวนหน่วนอีกแล้ว!”

ใบหน้าน้อยโกรธจนกลายเป็นโลมาอ้วนทันที

แต่… ซาลาเปาน้อยที่ทั้งโกรธทั้งอายยังคงดูอ่อนโยนเหมือนเดิม ไม่มีความก้าวร้าวเลยสักนิด

กู้หมิงหลี่บีบแก้มป่องของหนวนหน่วน ความโกรธของเด็กน้อยหายไปในชั่วพริบตา แต่ก็ยังดูเซ็ง ๆ มุมปากยุ้ยสีชมพูคว่ำลงเล็กน้อย ดวงตาใสกระจ่างดูมีแววตัดพ้อ

กู้หมิงหลี่บีบใบหน้าจ้ำม่ำของเธอพลางเถียงข้าง ๆ คู ๆ “เธอดูผิดแล้ว พี่ไม่ได้หัวเราะเธอ เมื่อกี้พี่สามหัวเราะพี่ต่างหาก”

หนวนหน่วนมองเขาด้วยแววตาสงสัย “จริงเหรอ?”

กู้หมิงหลี่พยักหน้ายืนยัน “ไม่เชื่อเธอก็ไปถามเขาดูสิ”

สายตาของหนวนหน่วนเลื่อนไปยังพี่สาม

ในดวงตาของกู้หมิงอวี๋แฝงไว้ด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าละเอียดลอองดงามพยักหน้าลงอย่างจริงจัง

“อืม พี่หัวเราะเจ้าสี่ข้อหาโง่บรม”

จากนั้นหนวนหน่วนก็เชื่อ ยังแก้ต่างแทนพี่สี่อย่างจริงจัง “พี่สี่ไม่โง่นะ”

พูดจบเธอก็ยิ้มหวานสดใสให้กู้หมิงหลี่

พี่สี่เห็นไหมว่าหนูฉลาด ช่วยอธิบายให้พี่แล้ว

กู้หมิงหลี่ “…”

หนวนหน่วนเดินเอ้อระเหยด้วยขาสั้น ๆ ต่อไป พาฝูงสัตว์ตัวน้อยไป ‘ลาดตระเวนอาณาเขต’

กู้หมิงหลี่ที่อยู่ข้างหลังทะเลาะกับพี่ชายแท้ ๆ ของตัวเองต่อ

“พี่ต่างหากที่โง่! โง่ทั้งบ้าน!”

กู้หมิงอวี๋ “บังเอิญจัง ครอบครัวของฉันก็มีนายรวมอยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ?”

กู้หมิงหลี่เตะพี่ชายแท้ ๆ ของตัวเองด้วยความโกรธ แต่กู้หมิงอวี๋ที่แคล่วคล่องว่องไวหลบทัน

เมื่อหนวนหน่วนหันกลับมา ทั้งสองก็ต่อยตีกันเองแล้ว กู้หมิงหลี่กระชากหัวพี่ชายของเขา กู้หมิงอวี๋ดึงหูน้องชายตัวเอง กำลังคุยกันว่าใครจะปล่อยก่อน แต่ก็ไม่มีใครยอมปล่อย

พวกเขาสู้กันมาตั้งแต่เด็กจนโต… ไม่เคยเปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด

หนวนหน่วน “…”

พวกพี่ ๆ ยังทำตัวเป็นเด็กจังเลยน้า

“พี่คะ หนวนหน่วนจะนับหนึ่งสองสามแล้วพวกพี่ปล่อยมือพร้อมกันนะ”

สองพี่น้องมองหน้ากัน จากนั้นก็เห็นพ้องต้องกัน

พวกเขาพูดเป็นเสียงเดียวกัน “ตกลง เธอนับแล้วกัน”

หนวนหน่วนอุ้มเหม่ยฉิวเริ่มนับเลขด้วยน้ำเสียงร่าเริง

“หนึ่ง สอง สาม”

หลังจากนับสาม ทั้งสองก็ปล่อยมือจากอีกฝ่ายพร้อมกัน สบสายตากัน แน่นอนว่ามองเห็นความรังเกียจจากสายตาของกันและกัน

กู้หมิงหลี่เลิกคิ้วขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง ทำเสียงฮึดฮัด ก้าวออกไปสองก้าวด้วยสีหน้ารังเกียจ

กู้หมิงอวี๋จัดผมและเสื้อผ้าของตัวเองอย่างเกียจคร้าน จากนั้นพบว่ามีเส้นผมยาวสองเส้นอยู่ตรงง่ามนิ้วของกู้หมิงหลี่

ยาวขนาดนี้ แค่เห็นก็รู้แล้วว่าไม่ใช่ของเขา

กู้หมิงอวี๋ “!!!”

ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า เขาถูกตียังไม่เคยเจ็บใจเท่านี้มาก่อน

“กู้! หมิง! หลี่! นายรู้ไหมว่าเส้นผมเส้นหนึ่งของฉันมีค่าแค่ไหน นายดึงของฉันออกไปตั้งสองเส้น!!!”

สองคำสุดท้ายเขาพูดเสียงสูงปรี๊ด

กู้หมิงหลี่เหลือบมองเส้นผมสองเส้นที่ติดอยู่ตรงง่ามนิ้วของตัวเอง นิ่งเงียบไปสองวินาที จากนั้นก็สะบัดมือออกด้วยความขยะแขยง ปล่อยให้เส้นผมร่วงลงกับพื้น

“แกตายแน่!”

เขาพูดเพียงประโยคนี้แล้วกระโจนเข้าใส่น้องชายของตัวเองล้มลงกับพื้น

หนวนหน่วน “!!!”

ทำไมตีกันอีกแล้วเนี่ย!

“พี่สาม พี่สี่ อย่าตีกันสิคะ” หนวนหน่วนพยายามเข้ามาไกล่เกลี่ยให้พวกเขา

กู้หมิงอวี๋ยิ้มบาง ๆ มือก็ไม่หยุดตีน้องชายตัวเองต่อไป

“หนวนหน่วนเป็นเด็กดีนะ ขึ้นไปข้างบน พี่จะล้างแค้นให้เส้นผมของพี่”

กู้หมิงหลี่เอามือดันหน้าของเขาขึ้น “ต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ แค่เส้นผมสองเส้น ยังไม่ได้ถอนจนหัวล้านสักหน่อย!”

“แกยังคิดจะถอนให้ฉันหัวล้านเหรอ! ฉันจะถอนให้แกหัวล้านก่อนเลย!”

“พูดมาก! เก่งนักก็มาถอนเลย ดูซิว่าเราสองคนใครจะหัวล้านก่อนกัน!”

กู้หมิงอวี๋คว้าเส้นผมของอีกฝ่ายไว้ด้วยความโมโหมากขึ้น แต่เส้นผมของเจ้าหมอนี่สั้นมาก มือจับไม่ติดเลย

“พี่ใหญ่ พี่สามกับพี่สี่ตีกันค่ะ!”

เจ้าสามกับเจ้าสี่ที่กำลังต่อยตีกัน “…”

สองพี่น้องแค่ทะเลาะกัน แต่เจ้าตัวเล็กไปฟ้องผู้ปกครองแล้ว!

โทรศัพท์มือถือของหนวนหน่วนเปิดสปีคเกอร์โฟนไว้ เสียงของกู้หนานจึงดังออกมาจากโทรศัพท์

[ไม่เป็นไร ปล่อยให้พวกเขาตีกันไปเถอะ อย่าลืมให้พวกเขาซักเสื้อผ้าสกปรกเองนะ ]

กู้หมิงหลี่และกู้หมิงอวี๋ “…”

หนวนหน่วนชูโทรศัพท์ขึ้น มองพวกเขาสองคนตาปริบ ๆ “พวกพี่ไม่ตีกันแล้วเหรอ?”

ทั้งสอง “…ไม่ตีแล้ว”

กลับไปซักเสื้อผ้ากันเถอะ

หนวนหน่วนตอบรับ มองเสื้อผ้าเหนอะหนะของพวกเขาแล้วพูดขึ้น

“พวกพี่ ๆ มาตีกันตรงนี้ได้ยังไง ดินแฉะจะตายดูสิคะ”

มือน้อย ๆ ของเธอชี้ไปยังตำแหน่งที่สกปรกบนร่างกายของพวกเขา สกปรกกว่าตอนที่หนวนหน่วนไปปลูกต้นไม้เสียอีก

สุดท้ายการลาดตระเวนครั้งนี้ก็กลับก่อนเวลา ลูกวัวและลูกม้าสองตัวกำลังเดินเล่นกินหญ้าอยู่นอกคฤหาสน์เล็ก ๆ อย่างสงบเงียบ แมว สุนัข รวมถึงลูกหงส์ ลูกเจี๊ยบตัวอื่น ๆ ตามก้นหนวนหน่วนเข้าไปด้วย

โต้วโต้วบินขึ้นไปบนบ้านต้นไม้ของตัวเอง เจ้านกตกแต่งบ้านหลังน้อยต่อไปอย่างมีความสุข ต้าหวงวิ่งซนไปทั่ว หลังจากถูกหนวนหน่วนดุด่าเป็นชุดก็ไม่กล้าไปทำลายดอกไม้ในสวนและสองข้างทางอีก มันกระดิกหางวิ่งไปแทะกระดูกในบ้านสุนัขของตัวเอง

แมวตัวอื่น ๆ ต่างกระดิกหางหาที่นอนอาบแดดสบาย ๆ อย่างเกียจคร้าน มีเพียงเจ้าตัวเล็กไม่กี่ตัวที่เห็นหนวนหน่วนเป็นแม่แล้วเดินกวัดแกว่งตามหลังเธอต่อไป ตัวที่อยากอึก็จะวิ่งไปหย่อนก้นบนดินของพุ่มดอกไม้ เสร็จแล้วก็จะก้าวเท้าสั้น ๆ ติดตามคณะต่อไป

ตัวเล็ก ๆ เชิดหน้าขึ้นสูง ร้องจิ๊บ ๆ เป็นครั้งคราว บางครั้งเดิน ๆ ไปก็หยุดกลางทางหรือสะดุดล้มลง ตัวที่อยู่ข้างหลังก็จะชนกันเป็นทอด ๆ ทั้งครื้นเครงและน่ารักสุด ๆ

ภาพแบบนี้เกิดขึ้นเกือบทุกวันในช่วงนี้ แต่คนที่เห็นก็ไม่เบื่อเลย

เมื่อคุณหญิงกู้ออกมาจากคฤหาสน์หลังเล็กก็จะเห็นลูกสาวที่น่ารักของตัวเองวิ่งเหยาะ ๆ อยู่ข้างหน้า เจ้าก้อนขาวนวลละเอียดอ่อนเป็นเหมือนปีศาจน้อย ตามหลังด้วยปุกปุยขนเทาน่ารักหลายตัว

หนวนหน่วนเป็นสิ่งที่น่ารักที่สุด หัวใจของคุณหญิงกู้แทบละลายแล้ว

“คุณแม่!”

หนวนหน่วนพาลูก ๆ เดินอยู่บนถนนเหมือนพวกเพนกวิน พอเห็นแม่ของเธอก็วิ่งเข้าไปหาทันที

เมื่อเธอออกวิ่ง พวกปุกปุยที่อยู่ข้างหลังก็เริ่มกระพือปีกน้อย ๆ วิ่งตาม