ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 189 วางแผนทำฟาร์ม

บทที่ 189 วางแผนทำฟาร์ม

ปรากฏว่าไม่เพียงแต่หนวนหน่วนจะไม่กลัวการแตะต้องเจ้าวัวเท่านั้น เธอมีความกล้ามาก ถึงกับปีนขึ้นไปขี่มันเลย!

แม่วัวแก่ตัวนี้ค่อนข้างแข็งแรง ถึงแม้ว่าโดยปกติแล้วมันจะไม่ชอบออกมาขยับเคลื่อนไหวเดินไปมาสักเท่าไหร่ คอยแต่ให้คนเลี้ยงนำอาหารไปให้ แต่การแบกเจ้าเด็กตัวน้อยนี้ไว้บนหลังก็คงไม่เหนือบ่ากว่าแรงสักเท่าไหร่หรอก

“ว้าว… พี่ดูสิคะ สูงมากเลย!”

หนวนหน่วนนั่งอยู่บนหลังกว้างและแข็งแรงของวัวตัวใหญ่ พลางโบกมือน้อย ๆ ของตัวเองอย่างตื่นเต้น

ส่วนกู้หนานและกู้เป่ยเองก็ยืนประกบอยู่ทั้งสองด้านของน้องสาวเพื่อป้องกันไม่ให้เธอหล่นลงมา

กู้หมิงอวี๋มองไปที่หนวนหน่วนด้วยดวงตาลูกท้อ รู้สึกเบื่อหน่ายเล็กน้อย “ขี่ม้าน่าจะเท่กว่านะ? ทำแบบนี้มันดูเสียภาพลักษณ์ของพวกเราเกินไป”

เขาใส่ใจในภาพลักษณ์ของตัวเองมาก ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตามต้องดูดีไว้ก่อน

หนวนหน่วนกัดปากก่อนจะเอ่ยขึ้นมา “หนวนหน่วนก็เท่เหมือนกัน”

ปลายนิ้วเรียวของกู้หมิงอวี๋สะกิดลงบนหน้าผากของเด็กหญิงอย่างเบามือ

“อย่างเธอน่ะเขาเรียกว่าน่ารัก ไม่มีตรงไหนเท่เลยสักนิด”

กู้อันรู้สึกกระปรี้กระเปร่าอยากลองขึ้นไปขี่บ้าง เขาเคยขี่ม้าแต่ไม่รู้เลยว่าวัวก็สามารถขี่ได้ คิดแล้วก็น่าสนุกไม่น้อย

แต่แล้วกู้หนานก็รีบคว้าคอเสื้อของเขาแล้วออกปากห้ามทันที

สีหน้าของกู้หนานไร้อารมณ์ “วัวตัวนี้แก่มากแล้ว จะรับนายไม่ไหวเอา”

กู้อันจึงมุ่งความสนใจไปที่ลูกวัวแทน

เจ้าวัวน้อยรู้สึกได้ถึงอันตรายจึงถอยหลังหนีไป

กู้อัน ‘เสียใจอะ!’

ไป๋โม่ฮัวพึมพำขึ้นมาอย่างร้อนใจ “ถ้าแบกกู้อันไม่ได้ ฉันก็ไม่ได้น่ะสิ”

กู้หมิงหลี่ปรายตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า “นี่นายโง่หรือเปล่า ไม่คิดว่าร่างกายตัวเองผอมแห้งแรงน้อยบ้างเหรอ?”

ไป๋โม่ฮัวจ้องมองเขาด้วยแววตาว่างเปล่า “หยาบคาย ลามปามผู้ใหญ่เกินไปแล้วนะ!”

กู้หมิงหลี่ก้าวเดินช้า ๆ “อะไร ใครคือผู้ใหญ่? นายอายุเยอะกว่าฉันไม่ถึงปีด้วยซ้ำ”

“ถึงฉันจะแก่กว่าแค่ครึ่งปี แต่เกิดก่อนแค่นาทีเดียวก็ถือว่าเป็นพี่ นายต้องเรียกฉันว่าพี่”

“เชอะ ฉันไม่มีพี่ชายที่ทำตัวเป็นเด็กแบบนี้หรอก”

ไป๋โม่ฮัวก็พูดไปงั้นแหละ เอาจริง ๆ เขาก็ไม่ได้อยากดูแก่นักหรอก

ไป๋โม่ฮัวจับใบหน้าของตัวเองด้วยความเซ็ง ทำไมกันนะ พ่อแม่ก็คนเดียวกัน แต่พี่ชายของเขากลับดูดีกว่ามาก ดูเป็นผู้ใหญ่ที่พร้อมจะปกป้องน้อง ๆ ได้ทุกเมื่อเลย แล้วทำไมเขาถึงออกมาเป็นสภาพแบบนี้ได้

เขาเป็นผู้ชายนะ แต่ตอนอยู่ที่โรงเรียนเด็กผู้หญิงทุกคนต่างคอยปกป้องเขา แถมบางครั้งคนที่อายุน้อยกว่าก็ยังเรียกเขาว่าน้องอีก นี่มันอะไรกัน? มองไม่ออกจริง ๆ เหรอว่าเขาอายุเท่าไหร่แล้ว ทำแบบนี้มันก็เกินไปหน่อย!

ผู้ชายคนนี้น่าเป็นห่วงเสียจริง

วัวทั้งสองตัวค่อย ๆ เดินไปมาในฟาร์ม โดยมีต้าหวงวิ่งไปมาอย่างสนุกสนาน ส่วนโต้วโต้วก็กำลังบินร่อนไปมา

เหม่ยฉิวมองซ้ายมองขวาพลางสะบัดหางของมันไปมา ก่อนจะเริ่มออกตัววิ่งแล้วมาหยุดอยู่ที่เจ้าวัวน้อย มันกระโดดตัวพลิ้วขึ้นไปบนหัวของลูกวัวแล้วเดินเชิดหน้าไปบนตัวของลูกวัวประมาณสองสามก้าว จากนั้นก็สะบัดหางของตัวเองไปมา ก่อนจะยืดเหยียดตัวบิดขี้เกียจแล้วนอนลงอย่างสบาย

เจ้าวัวน้อยหันศีรษะของมันไปมา พยายามมองไปด้านหลัง แต่เนื่องจากคอของมันสั้นเกินไปหน่อย จึงเห็นแค่เพียงสีขนแวบ ๆ ของเหม่ยฉิวเท่านั้น

น้ำหนักของเหม่ยฉิวนั้นเบามากเกือบจะเทียบเท่ากับขนนก ทำให้มันไม่ได้ใส่ใจเอาเรื่องอะไรมากนัก เจ้าวัวน้อยค่อย ๆ เดินตามแม่ของมันไป แต่ในบางครั้งก็เอาหัวไปถูไถกับขาของหนวนหน่วนอย่างแผ่วเบาเพื่อเป็นการบ่งบอกว่า ฉันยังอยู่ตรงนี้นะ

“พี่ใหญ่ เราจะปลูกผักที่นี่กันใช่ไหมคะ?”

หนวนหน่วนชี้ไปยังบริเวณดินถมแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยเสียงเจื้อยแจ้ว

กู้หนาน “อืม”

“ถ้าอย่างนั้นพอฤดูใบไม้ผลิมาถึง หนวนหน่วนจะปลูกสตรอว์เบอร์รีกับแตงโมตรงนั้น พวกพี่อยากกินอะไรกันบ้างคะ เดี๋ยวจะปลูกให้หมดเลย!”

หนวนหน่วนตัวน้อยยืดอกของเธอขึ้นอย่างภาคภูมิ นี่เป็นฟาร์มของเธอ เพราะฉะนั้นเธอจะปลูกอะไรก็ได้ตามที่ต้องการ ฮิฮิ

กู้หมิงอวี๋แกล้งบีบจมูกเล็กของเธอ “ดูภูมิใจจังเลยนะ? จะกินหมดหรือเปล่าก็ไม่รู้”

คนตัวเล็กแกว่งเท้าไปมาอย่างครุ่นคิดก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถ้ากินไม่หมดก็เอามาขาย จะได้มีเงินด้วย”

เธอไม่กลัวอะไรทั้งนั้นแหละ

หนวนหน่วนอยากจะลงจากหลังวัวแล้ว เธอจึงอ้าแขนแล้วมองไปทางพี่ชายคนโตของตัวเองด้วยสายตาอ้อนวอน

“กอดพี่ไว้”

กู้หนานอุ้มเด็กน้อยลงมาจากหลังวัว

กู้หมิงอวี๋จิ๊ปากของเขาอย่างนึกหงุดหงิด “เจ้าตัวเล็กนี่แปลกดี ทำไมถึงคอยให้แต่พี่ใหญ่อุ้มอยู่ตลอดเลยล่ะ”

หนวนหน่วนแอบชำเลืองมองพี่สามอยู่สักพัก “เพราะว่าพี่ใหญ่ตัวใหญ่ที่สุดค่ะ”

เหตุผลอะไรกัน

หนวนหน่วนทำแก้มพองลม “พี่ใหญ่ดูแข็งแรงมากที่สุด แล้วหนวนหน่วนเองก็ตัวหนักมากด้วย พี่ใหญ่คงอุ้มหนวนหน่วนได้สบาย ๆ”

กู้เป่ยยิ้มบาง “แต่พี่รองก็ไม่ได้เกี่ยงนี่”

“หืม?”

กู้หมิงอวี๋กับกู้หมิงหลี่ต่างกอดอกแล้วมองไปที่คนตัวเล็ก

หนวนหน่วนรู้สึกประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้น… คราวหน้าจะให้พี่รองอุ้ม ครั้งต่อไปเป็นพี่สาม ต่อจากนั้นก็จะเป็นพี่สี่นะคะ”

ไป๋โม่ฮัวเองก็ยกมือขึ้น “หนวนหน่วน แล้วพี่ล่ะ?”

หนวนหน่วนเหลือบมองเขาเช่นกัน “ครั้งต่อต่อต่อไปค่ะ!”

ไป๋โม่ฮัว “ก็ได้”

หนวนหน่วน ‘เฮ้อ… พวกพี่ไม่กลัวหนักกันเลยสักนิด’

หลังจากเด็กหญิงลงจากหลังวัว เธอก็วิ่งไปทั่วด้วยขาสั้น ๆ ของตัวเอง

“พี่เล็ก อยากจะกินอะไรไหมคะ? แล้วนี่พี่รองอยู่ไหนเหรอคะ?”

คนที่เธอถามถึงยืนหารือกันอยู่บนผืนนา ทั้งสามต่างปรึกษากันเกี่ยวกับสิ่งที่จะปลูกยามเมื่อฤดูใบไม้ผลิมาถึง

“สตรอว์เบอร์รี แตงโม”

“หนวนหน่วนเอาไปแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้น… มะเขือเทศดีไหม?”

“ก็ดีค่ะ ขอหนวนหน่วนจดก่อน”

เด็กหญิงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วเริ่มทำการบันทึกคำว่า สตรอว์เบอร์รี แตงโม และมะเขือเทศลงไปในนั้น

ไป๋โม่ฮัว “มันฝรั่ง ถ้าปลูกไว้เราจะได้ทำมันฝรั่งทอดกินกัน”

“โอเค!”

กู้อัน “เนื้อสัตว์ปลูกในดินได้ด้วยเหรอ?”

หนวนหน่วน “พี่เล็กซื่อจังเลย มันฝรั่งไม่ใช่เนื้อสัตว์ค่ะ”

ไป๋โม่ฮัว “จากนั้นก็น่าจะเลี้ยงไก่ แกะ แล้วก็กระต่าย พอมันโตขึ้นก็จะได้กินเนื้อมัน”

เด็กหญิงพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่ หนวนหน่วนก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน อยากเลี้ยงห่านขาวตัวโต ๆ ด้วย ห่านตัวใหญ่ขนาดหมายังกลัวเลยนะ”

หนวนหน่วนแอบนึกไปถึงห่านตัวใหญ่ที่เคยอยู่ในหมู่บ้าน ไม่ใช่แค่พวกหมาแมวเท่านั้นที่กลัวมัน แต่พวกผู้ใหญ่เองต่างก็กลัวด้วยเช่นกัน ดังนั้นต้องมีเลี้ยงไว้เฝ้าสักตัวแล้ว

ทั้งสามกำลังปรึกษากันว่าจะปลูกอะไรดี แต่จู่ ๆ หัวข้อการสนทนาก็กลับกลายเป็นควรเลี้ยงสัตว์อะไรดี

พื้นที่ฟาร์มทั้งหมดใหญ่เกินไป กู้หมิงหลี่จึงขับรถพาทุกคนชมสถานที่อื่นเพื่อศึกษาเส้นทางในภายหลัง

ส่วนวัวทั้งสองก็ยังคงเดินหาหญ้ากินอย่างช้า ๆ ภายใต้การควบคุมของชายชรา

“บ๊ายบายเจ้าวัว เดี๋ยวหนวนหน่วนจะมาหาแกกับแม่ใหม่นะ”

“มอ～”

ลูกวัวชูคอขึ้นพลางร้องใส่เธอราวกับว่ามันตอบรับคำมั่น

พวกเขานั่งรถชมวิวมาถึงตรงส่วนที่ใช้เพาะปลูกสวนผลไม้

“ตรงนี้องุ่นเต็มเลย”

กู้หนานชี้ไปตรงพื้น องุ่นเป็นพืชพันธุ์เตี้ยที่ต้องปีนไต่ไปบนราว แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครดูแลที่นี่มาสักพักแล้ว ดังนั้นสวนองุ่นนี้จึงเต็มไปด้วยวัชพืช ทำให้พืชพันธุ์ส่วนใหญ่ตายกันหมด นอกจากนี้กิ่งองุ่นก็ไม่ค่อยเป็นระเบียบสักเท่าไหร่

หนวนหน่วนชูคอขึ้นเพื่อให้มองเห็น “พี่คะ ตรงนี้ต้องจัดการวัชพืชออก แล้วก็พรวนดินตัดแต่งกิ่งให้พวกองุ่นด้วย”

กู้หนานพยักหน้า “ไว้จะจ้างคนมาจัดการให้”

“ตรงภูเขาและป่าไม้ตรงนั้นก็เป็นที่ของเธอเหมือนกัน หนวนหน่วนวางแผนจะทำอะไร?”

กู้หนานให้อิสระกับหนวนหน่วนในการคิดวางแผนทำฟาร์ม

เด็กน้อยคิดอย่างจริงจังด้วยใบหน้าเล็กจ้ำม่ำ “ต้องถามลุงที่ปลูกต้นไม้ก่อนว่าผลไม้ชนิดไหนเหมาะที่จะปลูก”

ตอนแรกก็คิดว่าเธออยากปลูกอะไรก็จะปลูกมัน ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเด็กหญิงจะมีความคิดแบบนี้ด้วย ค่อนข้างเซอร์ไพรส์เลยทีเดียว

ดวงตาสีดำเข้มของกู้หนานจ้องมองเธอ หากมองดี ๆ จะเห็นได้ว่าแววตาของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชม ชายหนุ่มยกมือลูบหัวเธอแล้วพยักหน้าเห็นด้วย

กู้เป่ยเอ่ยขึ้น “พี่พอจะรู้จักผู้เชี่ยวชาญในสถาบันวิจัยการเกษตรอยู่บ้าง เขาน่าจะพอช่วยหนวนหน่วนได้”