ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 177 ปีใหม่

บทที่ 177 ปีใหม่

ในที่สุดพวกลูกชายก็เปลี่ยนเป็นเสื้อกันหนาวสีแดงด้วยการบังคับของผู้ใหญ่

แน่นอนว่ากู้หนาน ไป๋โม่ซู และกู้หมิงหลี่เป็นกลุ่มหนึ่งที่ค่อนข้างไม่พอใจ

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ยังคงลังเลอยู่เล็กน้อย กว่าจะออกจากห้องได้ก็ใช้เวลานานโขเลยทีเดียว จนไป๋อันหรานต้องไปเคาะประตูแล้วพาทั้งสามออกมา

กู้หมิงหลี่เคยแต่สวมเสื้อผ้าโทนสีดำ หรือไม่ก็ใส่เพียงชุดนักเรียนมาโดยตลอด เขาไม่เคยใส่เสื้อผ้าที่มีโทนสีสว่างแบบนี้มาก่อน ใบหน้าจึงค่อนข้างอมทุกข์

ต้องบอกเลยว่าการใส่เสื้อสีแดงตัวนี้มันทำให้ใบหน้าของเขาดูเด็กลง แถมยังดูมีชีวิตชีวามากขึ้นอีกด้วย แต่อันที่จริงแล้วเสื้อผ้าที่เขาเลือกสวมก่อนหน้านี้ก็ทำให้ดูหล่อมากเช่นกัน ถึงจะให้ความรู้สึกเชยไปหน่อยก็ตาม

แต่กู้หมิงหลี่ก็ชอบสไตล์แบบนั้น

เมื่อกู้หนานเปลี่ยนเสื้อเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มก็ยกมือขึ้นจับคอเสื้ออย่างไม่คุ้นชิน เมื่อไป๋อันหรานมองไปที่ลูกชายของตัวเอง แววตาของเธอก็เปล่งประกายขึ้นมา

“แบบนี้ดีกว่าเยอะเลย อย่าเอาแต่ใส่เสื้อโทนสีเข้มกับพวกเสื้อโค้ตเสื้อสูทตลอดทั้งวันเลย เพิ่งอายุแค่ยี่สิบ อย่าไปทำตัวเหมือนพ่อเขาให้มากนัก แต่งตัวให้มีสีสันแบบนี้น่ามองกว่าเยอะ ใช่ไหมหนวนหน่วน”

ไป๋อันหรานหาแนวร่วมโดยการมองไปที่เด็กหญิง

หนวนหน่วนรู้งานมาก เธอพยักหน้าเห็นด้วยกับแม่ทันที “อื้ม อื้ม”

กู้หนาน “…งั้นก็ได้ครับ”

แม้ว่าใบหน้าของเขาจะไร้อารมณ์ แต่เสียงของเขาก็ล่องลอยด้วยเช่นกัน

ไป๋อันหรานดันตัวเขาให้เดินไปข้างหน้าอย่างมีความสุข มืออีกข้างดันตัวไป๋โม่ซูไปด้วย

ไป๋โม่ซูไม่คุ้นเคยกับการสวมเสื้อผ้าแบบนี้ เขาชอบสไตล์ที่เรียบง่าย สวมเสื้อกันหนาวสีแดงแล้วทำให้เขารู้สึกแตกต่างออกไป

ทั้งแปดคนใส่ชุดเหมือนกัน ยิ่งเป็นหนุ่มหล่อและเด็กหญิงผู้แสนน่ารักยืนเคียงกันแล้วก็ช่างน่ามองจนเหล่าผู้ใหญ่ต้องหยิบกล้องออกมาถ่ายรูป อีกทั้งยังส่งเสียงชมพวกเขายกใหญ่

“พรุ่งนี้เราจะใส่ชุดแบบนี้ออกไปเที่ยวข้างนอกกัน”

กู้หนานและไป๋โม่ซูที่คิดว่าทุกอย่างจะจบลงภายในวันนี้ “…”

แอบเอาไปทิ้งตอนกลางคืนได้ไหมนะ?

ราวกับว่ารับรู้ความคิดภายในใจของทั้งสองคน ไป๋อันหรานจึงยกยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “อ๋อ ลืมบอกไปเลย ชุดสีสันสดใสถูกใจแม่มาก แม่ก็เลยซื้อเผื่อเอาไว้อีกตั้งหลายชุดแน่ะ”

ทุกคน “…”

รู้ทันเหมือนคำกล่าวที่ว่าผู้ใหญ่อาบน้ำร้อนมาก่อนไม่มีผิด!

“ไปเถอะ วันนี้วันปีใหม่ หนวนหน่วนไปไหว้ให้คุณปู่อวยพรหน่อยเร็ว กู้อันก็ด้วยนะ”

เด็กน้อยทั้งสองเดินเข้าไปหาผู้เฒ่ากู้

กู้อันนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าชายชรา เด็กหญิงมองพี่ชายของตนก่อนจะทำตามอย่างว่าง่าย

“สวัสดีปีใหม่ค่ะคุณปู่!”

หนวนหน่วนกะพริบตาพริ้มพร้อมเอ่ยขึ้นเสียงดัง

“สวัสดีปีใหม่ครับคุณปู่”

ชายชรามองดูหลานชายและหลานสาวที่อยู่ตรงหน้าตนเองพลางยิ้มขึ้นจนสามารถเห็นริ้วรอยบนใบหน้าได้อย่างชัดเจน เขายัดซองกระดาษสีแดงใส่มือแต่ละคนแล้วอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยขึ้นมา

“ทำไมถึงนอบน้อมขนาดนี้ พื้นมันแข็งมากเลยนะ ให้พวกพี่ของหนูเอาหมอนมารองบนพื้นให้หน่อยดีกว่า เร็วเข้าสิ”

ผู้เฒ่ากู้มองเด็กหญิงตัวน้อยด้วยแววตาเป็นกังวล

กู้อันที่คุกเข่าอยู่บนพื้นเช่นกัน “…”

เด็กหญิงจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว “คุณปู่ หนวนหน่วนไม่เจ็บค่ะ”

คุกเข่าแค่แป๊บเดียวเท่านั้นเอง

หลังจากไหว้คุณปู่ในวันปีใหม่แล้ว กู้อันก็จูงมือน้องสาวไปหาพ่อและแม่ เขาเคยเป็นน้องคนสุดท้อง ทุกวันปีใหม่ เขาจะต้องรวบรวมอั่งเปาให้ได้เยอะ ๆ ปีนี้ก็เช่นกัน ต่างกันตรงที่ว่าเขาต้องให้อั่งเปากับน้องสาวที่มีเงินเยอะอยู่แล้วเนี่ยแหละ

เด็กน้อยสองคนวิ่งวุ่นไปทั่ว ใช้เวลาไม่นานพวกเขาก็ได้อั่งเปาจากทุกคนจนครบ

เมื่อเห็นเด็กน้อยสองคนถืออั่งเปาแล้วหัวเราะอย่างมีความสุขจนแทบมองไม่เห็นฟันแบบนั้น พวกผู้ใหญ่เองก็ดีใจมากเช่นกัน

“มานี่เร็ว งานเลี้ยงฉลองส่งท้ายปีกำลังจะเริ่มแล้ว”

เสียงชายชราตะโกนขึ้นมา ทุกคนจึงพากันเดินไปนั่งลงบนโซฟาและดูทีวีอย่างพร้อมเพรียงกัน อีกทั้งบนโต๊ะก็เต็มไปด้วยขนมมากมาย พวกเขาจึงทานเมล็ดแตงโมและกินขนมพร้อมชมงานเลี้ยงฉลองส่งท้ายปีเก่าไปด้วย ถึงแม้จะเสียดายที่ไม่มีประทัด แต่มันก็เพียงพอสำหรับปีนี้แล้ว

ที่บ้านไม่ได้มีชีวิตชีวาแบบนี้มานานมากแล้ว ผู้อาวุโสกู้มองดูลูกชายของตนและลูกสะใภ้ รวมถึงบรรดาหลาน ๆ อย่างน้อยถ้าบ้านเป็นแบบนี้ทุกปีก็ถือว่าชีวิตถูกเติมเต็มอย่างสมบูรณ์แล้ว

“มา ถ่ายรูปครอบครัวกัน”

กล้องที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้นานแล้ว ตอนนี้ถูกวางอยู่บนขาตั้งกล้องข้างหน้า กู้หลินโม่ปรับโฟกัสกับเคลื่อนย้ายตำแหน่ง ตั้งเวลากดชัตเตอร์เสร็จก็รีบวิ่งไปยืนด้านข้างของภรรยาของตนพลางโอบไหล่เธอแล้วหัวเราะออกมา

หนวนหน่วนนั่งอยู่ด้านหน้าชายชราอย่างว่าง่าย เธอจับมือของเขาไว้ พลันดวงตาเล็กยกหยีพร้อมรอยยิ้ม

รอบข้างตัวเธอเต็มไปด้วยบรรดาพี่ชาย ต้องบอกเลยว่าปีนี้เป็นปีที่เธอมีความสุขที่สุดในชีวิตที่ผ่านมาเลย

“ยิ้ม～แชะ!”

เมื่อเสียงชัตเตอร์เงียบลง ท้องฟ้าก็คำรามขึ้นอย่างกับจะถล่ม ก่อนที่ท้องฟ้าอันมืดมิดจะถูกแทนที่ด้วยไฟแสงสีที่ถูกยิงขึ้นไปข้างบน

เสียงนี้เป็นเหมือนสัญญาณบ่งบอก ทันใดนั้นพลุก็พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วระเบิดกระจายตัวออก ขับให้ท้องฟ้างดงามตระการตา

โคมไฟที่ลานด้านนอกก็จุดสว่างขึ้น เมื่อเริ่มต้นเทศกาลแล้ว ทุกคนในครอบครัวต่างพากันออกไปตรงลานข้างนอกเพื่อรับชมดอกไม้ไฟแสนสวยอย่างตื่นตาตื่นใจ

ดอกไม้ไฟอันใหญ่ขนาดนั้นเล่นเองไม่ได้หรอก แต่ถ้าเป็นไฟเย็นเล่นได้แน่นอน

กู้อันจุดไฟเย็นประหนึ่งไม้กายสิทธิ์นางฟ้าแล้ววิ่งไปหาน้องสาวเพื่อเล่นด้วยกัน

“พี่ ๆ มาทางนี้กันเร็วค่ะ!”

เด็กหญิงกระโดดโลดเต้นไปมาราวกับกระต่ายน้อยสีขาวหิมะ เธอยัดไม้กายสิทธิ์นางฟ้าใส่ในมือพี่ชายทุกคน ก่อนที่พวกเขาจะถูกลากให้เข้ามาในลานสนาม

“มีอะไรน่าตื่นเต้นกับไอ้นี่งั้นเหรอ?”

กู้หมิงหลี่ดูเบื่อหน่ายมากที่โดนหนวนหน่วนลากมา

“หน่อมแน้ม!”

ไป๋โม่ฮัวกำลังกระโดดโลดเต้นไปมาอย่างสนุกสนาน พอได้ยินคำพูดที่ไม่ค่อยเข้าหูก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

“ทำไมจะไม่สนุก ดูสิว่ามันสวยขนาดไหน!”

กู้หมิงหลี่ “ประกายไฟเล็ก ๆ แค่นี้นะสวย? มีแต่เด็กผู้หญิงเท่านั้นแหละที่ชอบอะไรแบบนี้”

กู้หมิงหลี่กัดฟันอดทน เขาเอามือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงพลางทำหน้าทำตาคิ้วขมวด

“เฮ้อ.. แก่กว่าตั้งหลายปี ทำตัวเหมือนเด็กอยู่ได้”

ไป๋โม่ฮัว “อย่าให้ฉันต้องใช้กำลังนะ!”

กู้หมิงหลี่ยักคิ้วขึ้นอย่างท้าทาย “จะดวลเหรอ? มาสิ”

ไป๋โม่ฮัวสะบัดหน้าก่อนจะเดินหนีไป

กู้หมิงหลี่ “???”

“พี่! กู้หมิงหลี่บอกว่าพี่เจ้าเล่ห์ แล้วยังมาว่าผมเป็นเด็กอีก!”

กู้หมิงหลี่ “…”

แม่ง ขี้ฟ้อง! แล้วใครพูดว่าไป๋โม่ซูเจ้าเล่ห์กัน! โกหกชัด ๆ ไอ้หมอนี่เจ้าเล่ห์จริง!

ไป๋โม่ซูถือไฟเย็นโบกไปมาอยู่อย่างช้า ๆ แววตาแสนเย็นชาของเขาพาดผ่านคนจำนวนหนึ่งก่อนจะไปหยุดเข้าที่กู้หมิงหลี่ ชายหนุ่มค่อย ๆ หัวเราะออกมา ทำเอาสมองของกู้หมิงหลี่ขาวโพลนขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะนั้น

“กู้หมิงหลี่ ได้ยินว่าสาว ๆ ที่โรงเรียนทะเลาะกันรุมแย่งนายเหรอ?”

ไม่นานนัก ทุกสายตาก็จับจ้องมาที่เด็กหนุ่มด้วยความอยากรู้อยากเห็นแล้วซุบซิบกัน

หลิวซีเหยียน “จริงเหรอ? ลูกชายของฉันทำตัวไม่ค่อยสบอารมณ์แบบนี้ยังมีผู้หญิงมารุมแย่งอีกเหรอเนี่ย!”

หลังจากนั้นเธอก็หันไปมองลูกชายตัวเองด้วยแววตาเป็นประกายใคร่รู้

“บอกแม่นายสิ สาว ๆ สวยไหม? ทำไมพวกเธอถึงตบตีแย่งกันล่ะ?”

น้ำเสียงนั้นฟังดูอยากสร้างข่าวลือมากกว่าแฮะ

กู้หมิงหลี่ “…”

“ไม่มีใครทั้งนั้นแหละ!” เขาตะโกนแย้งดังลั่น

ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามีผู้หญิงรุมแย่งตัวเอง

เด็กหนุ่มกัดฟัน จ้องไป๋โม่ซูอย่างเอาเป็นเอาตาย ไอ้พี่คนนี้นี่หน้าไม่อายจริง ๆ!

ไป๋โม่ฮัวรู้สึกพึงพอใจขึ้นมาทันที ถ้ามีหางโผล่ออกมามันคงสะบัดไปมาให้รู้ไปแล้ว รู้สึกดีสุด ๆ ไปเลยที่มีพี่ชายแท้ ๆ คอยปกป้อง คิกคิก

“นี่ลูก ไม่ต้องอายหรอกนะ ถ้าเป็นพ่อแม่คนอื่นคงห้ามลูกมีความรัก แต่พ่อแม่ของลูกเนี่ยเปิดกว้างมากเลย ไหนบอกเกี่ยวกับผู้หญิงที่ลูกชอบให้ฟังหน่อยสิ ถ้าไม่ใช่ผู้หญิง ผู้ชายก็ได้นะลูก พวกเราเองก็…”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นกู้หมิงหลี่ก็แทบล้มทั้งยืน

เขาโกรธหนักมาก “ผมไม่มีใครทั้งนั้นแหละ! ตอนนี้รักไม่ยุ่ง!”

ไป๋โม่ซู พี่มันร้ายกาจจริงเชียว!