ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 173 ทำได้ไม่เลว

บทที่ 173 ทำได้ไม่เลว

กู้หนานบุ้ยปากด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย หลัง ‘เดินตรวจตรา’ มาถึงชั้นห้าของบริษัท ก็พบกับหัวหน้าฝ่ายขายที่เดินสวนเข้ามา

“อ้าว! คุณกู้ วันนี้ผ้าพันคอของคุณสวยมากเลยนะคะ ขอละลาบละล้วงถามหน่อยได้ไหมคะว่าซื้อมาจากไหน? ไม่ใช่แค่ลายถักสวย แต่ยังดูอบอุ่นมากเลยนะคะเนี่ย”

สีหน้าของกู้หนานไม่เปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด ท้ายที่สุดการแสดงออกบนใบหน้าของเขาอาจจะเป็นแบบนี้ไปทั้งชีวิตก็ได้ ชายหนุ่มแทบจะเป็นอัมพาตบนใบหน้าไปแล้ว

ทว่าดวงตาเขากลับเป็นประกายเมื่อได้รับคำชื่นชม ความสุขในแววตาเปล่งชัดเจนจนมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

เขาควบคุมไม่ให้วู่วามแล้วยกยิ้มมุมปากเหมือนเป็นบ้า แค่พยักหน้าให้หัวหน้าฝ่ายขายอย่าง ‘ยิ้มแย้มอ่อนโยน’

“หาซื้อไม่ได้หรอก น้องสาวของฉันถักเอง”

สีหน้าของหัวหน้าฝ่ายขายดูตกใจมาก “ว้าย นี่คือผ้าพันคอที่น้องสาวถักให้เองเลยเหรอคะ? มองไม่ออกเลยนะคะ น้องสาวเพิ่ง 6 ขวบใช่ไหมคะ?”

กู้หนานพยักหน้าอย่างสำรวม

“ถ้าฉันมีน้องสาวแบบนี้ก็ดีสิ น่าอิจฉาจังเลยค่ะ”

ประโยคสุดท้ายเป็นจริงอย่างแน่นอน แม้ว่าสิ่งที่เธอพูดจะดูโอเวอร์ไปหน่อย แต่ไม่ว่าจะเป็นสีสันหรือแบบของผ้าพันคอผืนนี้บนตัวประธานกู้ก็เหมาะกับเขาจริง ๆ นอกจากนี้เธอยังตาไว เห็นเอกลักษณ์ที่แตกต่างกันของปลายผ้าพันคอทั้งสองด้านด้วย ช่างเต็มเปี่ยมไปด้วยรายละเอียดจริง ๆ

น้องสาวแบบนี้เธอชอบมาก!

แต่ที่น่าแปลก จู่ ๆ เธอก็พบว่าประธานกู้ในวันนี้น่ารักเป็นพิเศษ นี่มันเกิดอะไรขึ้น!

ขณะที่ปลีกตัวออกไป หนานเฟิงที่อยู่ข้าง ๆ กู้หนานก็ยกนิ้วโป้งให้หัวหน้าฝ่ายขายอย่างเงียบ ๆ

ทำได้ไม่เลว

หัวหน้าฝ่ายขายขยิบตาให้เขา ขอบคุณนะผู้ช่วยหนาน ถ้าไม่อย่างนั้นพวกเธอก็ยังไม่รู้ว่าทำไมวันนี้ประธานกู้ถึงมา ‘เดินตรวจตรา’

ใครจะไปคิดว่า… ประธานผู้นี้ก็แค่อยากอวดน้องสาวของตัวเอง

ต่อมาก็มีคนเข้ามาชมผ้าพันคอของกู้หนานตลอดทาง ความรู้สึกกดดันในตัวประธานผู้นี้ที่มองเห็นด้วยตาเปล่าได้ลดลงไปมาก ในที่สุดหนานเฟิงก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

เมื่อกลับมาถึงห้องทำงาน จู่ ๆ กู้หนานก็พูดกับเขาว่า “ทำได้ไม่เลว”

หนานเฟิง “…”

ถ้าอย่างนั้น… เรื่องที่เขาทำถูกจับได้แล้วใช่ไหม?

หนานเฟิงรู้สึกว้าวุ่น แต่ก็เหลือบมองเจ้านายอย่างระมัดระวัง พบว่าเขาไม่ได้โกรธเพราะเหตุนี้จึงยิ้มออกมาทันที

ก็ใช่น่ะสิ ท่านกู้ฉลาดขนาดนี้ จะปกปิดเขาได้อย่างไร แต่ขอเพียงทำให้เขามีความสุขได้เท่านั้น ถึงอย่างไรเวลามีความสุขเขาก็จะ…

“โบนัสเดือนนี้สองเท่า”

หนานเฟิง “(OvO)”

ฮิฮิ…

หนวนหน่วนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในบริษัทของพี่ชายใหญ่ วันนี้เด็กน้อยตื่นค่อนข้างสาย พวกพี่ชายกับพ่อไปทำงานกันหมดแล้ว

ถึงอย่างไรเธอก็ไม่ต้องไปวิ่งจ็อกกิงกับพี่ชายในฤดูหนาว สายก็สายไป ไม่เป็นไรหรอก

เธอใส่ชุดนอนขนปุยตัวเล็กเดินเล่นรอบบ้าน เมื่อวานนี้พี่รองกลับมาแล้ว ไม่รู้ว่าพี่รองตื่นแล้วหรือยัง

พอคิดเช่นนี้ หนวนหน่วนก็หอบเจ้าก้อนถ่านวิ่งเหยาะ ๆ ไปที่ประตูห้องของพี่รอง เปิดประตูออกโผล่ศีรษะน้อย ๆ เข้าไป

คนบนเตียงยังไม่ตื่นเลย

หนวนหน่วนกะพริบตาปริบ ๆ แล้วย่องเข้าไปเงียบ ๆ

“พี่รอง?”

หนวนหน่วนวางเจ้าก้อนถ่านลงบนพื้น สอดมือและเท้าเข้าไปในผ้านวมดังสวบ ๆ ก้มหน้าลอดเข้าไปได้ไม่นานหัวก็กระแทกเข้ากับสิ่งกีดขวาง พลิกตัวไปมาสุดท้ายก็กลิ้งเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของพี่ชายคนรองจนได้

หัวทุยของสาวน้อยคลอเคลียอยู่ในอ้อมอกของพี่รอง จากนั้นก็ขดตัวในอ้อมกอดของเขาเหมือนลูกแมว ไม่นานเธอก็ผล็อยหลับไป

เจ้าก้อนถ่านถูกโยนไปทางด้านหนึ่ง “???”

หนวนหน่วนแค่เปลี่ยนมานอนต่อที่อื่นงั้นหรือ?

กู้เป่ยอาจจะเหนื่อยเกินไปหรือไม่ก็ดื่มเหล้ามาเมื่อคืนเลยไม่รู้สึกตัวตื่นสักนิด แต่กลับนอนหลับสนิทมากขึ้นเพราะมีหมอนใบน้อยกลิ่นหอมและเนื้อตัวนุ่มนิ่มอยู่ในอ้อมแขน

หนึ่งชั่วโมงต่อมาเมื่อหนวนหน่วนตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ยังรู้สึกเบื่อที่รอบ ๆ ยังมืดอยู่ ใบหน้าน้อยโผล่ออกมาจากผ้าห่มเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ในที่สุด

เธอไม่ง่วงแล้วจึงนอนเกยอยู่บนแขนของพี่ชายแล้วจ้องมองเขาด้วยแววตาเป็นประกาย

พี่รองที่ยังหลับใหลดูเหมือนพี่ใหญ่มากเลย

จากนั้นกู้เป่ยก็ลืมตาขึ้น ดวงตาเล็กใหญ่ของทั้งสองสบประสานกันทันที

“หนวนหน่วน?”

กู้เป่ยมองเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนอย่างงุนงง เขาปวดหัวนิด ๆ ไม่รู้ว่านี่เป็นภาพหลอนหรือเปล่า

หนวนหน่วนเท้าคางตัวเองด้วยมืออวบอ้วนพลางพยักหน้าหงึก ๆ

“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่รอง”

เมื่อได้ยินเสียงเด็กน้อยละมุนละไมของเธอ กู้เป่ยก็แน่ใจว่าเป็นน้องสาวสุดที่รักของเขา

ชายหนุ่มโน้มตัวเข้าไปหอมแก้มยุ้ย ๆ ตรงหน้า

“อรุณสวัสดิ์หนวนหน่วน เมื่อวานเธอมานอนกับพี่เหรอ?”

ทำไมเขาถึงไม่รู้อะไรเลย?

รู้สึกปวดหัวหน่วง ๆ เมื่อวานเกิดอะไรขึ้น? เขากลับมานอนได้อย่างไร?

หนวนหน่วนเห็นเขาขมวดคิ้วเหมือนไม่สบายมากก็เอามือน้อยอังหน้าผากของเขาด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะเอามาแตะหน้าผากตัวเองเทียบดู

เหมือนจะร้อนไปหน่อยแฮะ

“พี่รองอยากดื่มน้ำไหมคะ? ไม่สบายหรือเปล่า?”

เธอไม่รอฟังคำตอบ แต่คลานออกจากผ้าห่มรีบปีนลงจากเตียงไปเอาน้ำร้อนให้เขา

การเคลื่อนไหวรวดเดียวนั้นเป็นไปอย่างไหลลื่น กู้เป่ยเรียกเธอไว้ไม่ทัน

เด็กหญิงวิ่งมาถึงห้องโถงแล้วหยิบแก้วมารองน้ำอุ่น

“หนวนหน่วน เกิดอะไรขึ้น?”

เมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กท่าทางรีบร้อน ผู้เฒ่ากู้จึงรีบถามขึ้น

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณปู่ ลุงฝูมียาแก้หวัดไหม? พี่รองตัวร้อนนิดหน่อยค่ะ”

ลุงฝูรีบไปหยิบยา

“ผมจะไปหยิบยา”

จากนั้นเธอก็นำน้ำดื่มและยาไปหาพี่ชายคนรองพร้อมลุงฝูที่เดินตามมาด้วย

กู้เป่ยลุกขึ้นจากเตียงแล้ว เขาขมวดคิ้วอย่างไม่สบายตัว ในที่สุดก็จำได้ว่าเมื่อวานตนเองเมา แต่เขาจำเรื่องราวหลังจากนั้นไม่ได้จริง ๆ

“พี่คะ ดื่มน้ำ กินยาด้วยค่ะ”

“ต้องการให้เรียกหมอมาตรวจไหมครับ?”

กู้เป่ยโบกมือ “น่าจะเป็นผลมาจากไวน์น่ะครับ”

ลุงฝูนึกถึงสภาพที่เขาดื่มไวน์เมื่อวานนี้ทันทีพลางกล่าวว่า “นายน้อย วันหลังห้ามดื่มไวน์แบบเมื่อวานอีก แม้ว่าปริมาณแอลกอฮอล์จะไม่สูง แต่ก็ดื่มรวดเดียวหมดไม่ได้”

กู้เป่ยหน้าเหยเก “ไม่เคยดื่มมาก่อนเลย”

เขารับน้ำอุ่นและยาแก้หวัดจากมือหนวนหน่วนมากิน

“พี่คะกินลูกอมค่ะ”

เมื่อเห็นกู้เป่ยกินยาแล้ว เจ้าตัวเล็กก็ยัดลูกอมใส่มือเขาเป็นรางวัล

ชั่วพริบตาลุงฝูรู้สึกพูดไม่ออกบอกไม่ถูก คุณหนูหนวนหน่วนกำลังเกลี้ยกล่อมเด็กน้อยอยู่หรือ

กู้เป่ยมองลูกอมในมือ จากนั้นก็ฉีกซองเริ่มกิน

“ขอบใจนะหนวนหน่วน”

“ด้วยความยินดีค่ะ”

คิ้วและตาสาวน้อยยกยิบหยี เด็กหญิงกำลังมีความสุขเหลือล้น เพราะครั้งนี้กู้เป่ยจะออกเดินทางหลังจากฉลองปีใหม่แล้ว หมายความว่าเขาสามารถอยู่บ้านได้สักระยะหนึ่ง

หลังกินข้าวเสร็จ กู้เป่ยก็พาหนวนหน่วนไปที่โกดังใต้ดินอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ

“หนวนหน่วนชอบปลูกต้นไม้ไม่ใช่เหรอ? พี่จะสร้างโลกพฤกษศาสตร์เล็ก ๆ ให้ที่นี่นะ พี่เอาเมล็ดพันธุ์มาให้เยอะแยะเลย อุปกรณ์เหล่านี้สามารถจำลองสภาพแวดล้อมในการเจริญเติบโตของพืชทุกชนิด ปุ๋ยอินทรีย์เคมีและสารอาหารที่พัฒนาขึ้นใหม่จากสถาบันวิจัยการเกษตร สามารถเสริมโภชนาการที่จำเป็นต่อพืชทุกชนิดเลยนะ”

ว่าแล้วเขาก็เริ่มลงมือติดตั้งอุปกรณ์หลากหลายชนิด

หนวนหน่วนวิ่งตามหลังเขาเป็นเงาตามตัวพลางถามขึ้น

“พี่รอง พี่รอง ทำได้จริงเหรอคะ? ที่นี่ใหญ่มาก จะทำเป็นสวนพฤกษศาสตร์หมดเลยเหรอคะ? งั้นก็ต้องปลูกพืชหลายอย่างที่หนูไม่เคยเห็นมาก่อนใช่ไหม?”

ห้องใต้ดินของตระกูลกู้ใหญ่มาก ครอบคลุมพื้นที่กว่าห้าร้อยตารางเมตร เสมือนเป็นโลกใต้ดิน

ที่จริงเมื่อก่อนไม่ใหญ่ขนาดนี้ ที่นี่เริ่มก่อสร้างขยายเมื่อเดือนที่แล้ว หนวนหน่วนไม่ชอบไปที่ห้องใต้ดินก็เลยไม่ได้สนใจมากนัก นึกไม่ถึงเลยว่าพี่ชายคนรองได้เตรียมทำสวนพฤกษศาสตร์ไว้ให้เธอ

กู้เป่ยตอบรับแล้วโยนไอแพดให้ “นี่คือเมล็ดพันธุ์พืชทั้งหมดที่พี่ซื้อมาตอนนี้ พี่ได้เตรียมดินที่เข้ากับพวกมันไว้เรียบร้อยแล้ว”

สาวน้อยพลิกดูทีละหน้า มีดอกไม้หลากชนิดและพืชวิเศษ รวมถึงเห็ดด้วย!

“ที่นี่ยังสามารถขุดทะเลสาบเล็ก ๆ ทำเป็นระบบหมุนเวียนน้ำได้ด้วย ในน้ำสามารถเลี้ยงปลาได้ เธอพาหมาแมวมาเล่นที่นี่ก็ได้ ปลูกไม้ผลไว้บ้าง พอสุกก็กินได้ หนวนหน่วนอยากปลูกอะไรมากที่สุด?”

กู้เป่ยวางแผนไปพลาง ซักถามหนวนหน่วนไปพลาง

เด็กหญิงสวมกอดเขาแน่นเป็นคำตอบ “พี่รองใจดีจังเลยค่ะ!”