ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 171 กู้เป่ยกลับมาแล้ว

บทที่ 171 กู้เป่ยกลับมาแล้ว

กู้หนานนั่งอยู่ในสำนักงาน คอยมองโทรศัพท์มือถือของตัวเองเป็นรอบที่ล้าน ทั้งยังขมวดคิ้วแน่นราวกับประสบปัญหาใหญ่แห่งศตวรรษ

หนานเฟิงปรายตาลง ก่อนจะยื่นเอกสารในมือให้เขาพร้อมกับเตือนสติ

“เจ้านาย บางทีคุณหนูหนวนหน่วนอาจจะกำลังยุ่งเลยไม่มีเวลาส่งข้อความก็ได้”

ใช่แล้ว เวลานี้กู้หนานกำลังรอข้อความจากน้องสาวของตนอยู่

ที่ผ่านมาในเวลานี้เธอจะส่งข้อความมากำชับเขาให้กินข้าวดี ๆ วันนี้พอไม่มีก็รู้สึกว่ากินข้าวไม่อร่อยเลย

ความเป็นมืออาชีพที่แข็งแกร่งของกู้หนานทำให้เขาข่มมุมปากไม่ให้กระตุกได้ ท่าทางเหม่อลอยเช่นนี้ คนที่ไม่รู้จักอาจคิดว่าเขากำลังรอผู้หญิงตอบ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องเกินจริง เพราะตระกูลกู้ทุกคนรักและเอ็นดูคุณหนูหนวนหน่วนมากกว่าใคร

หากคุณหนูหนวนหน่วนโตขึ้นและต้องแต่งงานกับใครสักคนในอนาคต เจ้านายของเขาอาจจะหลุดคาแรคเตอร์แบกดาบยาว 70 เมตรไปฆ่าคนก็ได้

กู้หนานเม้มปากถาม “จะเกิดอะไรขึ้นกับหนวนหน่วนหรือเปล่า”

หนานเฟิงเอ่ยเตือนด้วยคำรื่นหู “อันที่จริงลองโทรไปถามดูก็ได้นี่ครับ”

กู้หนานไตร่ตรองไปหนึ่งวินาทีแล้วพยักหน้า “นายพูดถูก”

แต่มันออกจะตื่นตูมไปสักหน่อยหากโทรไปสอบถามเพียงเพราะน้องสาวไม่ได้ส่งข้อความถึง เกิดไปสร้างภาพจำที่ไม่หนักแน่นให้กับหนวนหน่วนคงจะไม่ดี

ความจริง… เขาคงแค่คิดมากไปเอง

เสียงโทรศัพท์ที่โทรออกไปเพิ่งดังตู๊ดตู๊ดแค่สองครั้ง อีกฝ่ายก็รับสายแล้ว

[ฮัลโหล? พี่ใหญ่เหรอคะ?]

กู้หนานตอบรับ เขาที่พูดไม่เก่งอยู่แล้วตอบอืมคำเดียวก็ไม่พูดอะไรต่อ ทำให้หนานเฟิงร้อนใจ

พูดอะไรสักอย่างสิครับท่าน

กู้หนานกระแอมไอ “ทำอะไรอยู่?”

เสียงนุ่มนวลของหนวนหน่วนดังมาจากโทรศัพท์ [หนูกับแม่กำลังหัดทำกับข้าวอยู่ในครัวน่ะ พี่ใหญ่ไม่ลืมกินข้าวนะ]

“กินแล้ว”

[อ้อ วันนี้พี่ใหญ่ต้องกลับเร็ว ๆ นะ หนวนหน่วนกับแม่รอพี่อยู่ที่บ้าน ตอนนี้หนูกำลังล้างผลไม้อยู่ ยังไม่ได้ส่งข้อความหาพี่เลย พี่ต้องพักผ่อนมาก ๆ อย่าหักโหมเกินไปนะคะ…]

หนวนหน่วนพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด ในขณะที่กู้หนานคอยตอบอืมอยู่เป็นระยะ ชายหนุ่มคอยฟังอย่างอดทน หลังจากวางสายไป ในที่สุดเขาก็คลายคิ้วที่ขมวดลงได้แล้ว

หนานเฟิงถอนหายใจโล่งอกอยู่ข้าง ๆ มีเพียงคุณหนูหนวนหน่วนเท่านั้นที่สามารถทำให้เจ้านายของเขาอารมณ์ดีได้

เจ้านายเป็นคนหน้าตาย การแสดงออกทางสีหน้าส่วนใหญ่เย็นชาราวกับหุ่นยนต์ แม้ว่าจะดูหล่อดูเท่มากก็เถอะ

บางครั้งเมื่อเบื่อหน่ายหรืออารมณ์ไม่ดี ถึงการแสดงออกทางสีหน้าของเขาจะไม่เปลี่ยนไป แต่ก็สามารถแผ่กลิ่นอายอันแข็งแกร่งและกดดันออกมาได้ ส่งผลให้คนรอบข้างตัวสั่นไปตาม ๆ กัน ที่น่าหงุดหงิดคือใบหน้าที่ไร้อารมณ์ตลอดเวลาของเขา ไม่มีใครเดาถูกเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่

มีเพียงหนานเฟิงที่ติดตามเขามาหลายปีที่พอจะเดาอารมณ์ของเขาได้บ้างในบางครั้ง

เมื่อวางสาย กู้หนานก็เปิดโหมดคนบ้างานทันที ชายหนุ่มเหมือนหุ่นยนต์ไม่มีผิด นั่งตัวตรงบนเก้าอี้ทำงาน ตรงหน้ามีคอมพิวเตอร์สองเครื่องทำหน้าที่เป็นประธานการประชุมต่างประเทศสองที่ในเวลาเดียวกัน ทั้งยังเป็นการประชุมที่ใช้ภาษาแตกต่างกันไปอีกด้วย

ในขณะเดียวกันเขายังดูเอกสารที่หนานเฟิงเพิ่งมอบให้อย่างรวดเร็ว ชี้ให้เห็นปัญหาหลายแห่งที่มีอยู่แล้วให้หนานเฟิงนำไปให้คนแก้ไข

“รับทราบครับ!”

หนานเฟิงถือเอกสารออกไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มตามปกติ พอเดินไปถึงประตูก็กำหมัดแน่น

ภายในใจกลายเป็นเสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งเหมือนแฟนบอยในทันที

อ๊าก!!! สมกับที่เป็นเจ้านายของเขาจริง ๆ ตอนทำงานหล่อชะมัดเลย!

แต่แค่หนึ่งถึงสองวินาที เขาก็กลายเป็นผู้ช่วยจอมเนี้ยบสมบูรณ์แบบอีกครั้งในชั่วพริบตา

กู้หนานนึกถึงเรื่องที่หนวนหน่วนบอกให้วันนี้กลับบ้านเร็วหน่อยมาตลอด เขาจึงจดจ่อคร่ำเคร่งกับการทำงานเป็นเวลาหลายชั่วโมงโดยไม่ได้เปลี่ยนท่านั่งเลย หลังจัดการกับเอกสารการประชุมทั้งหมดเสร็จสิ้น ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นหยิบเสื้อกันลมพาดหลังพลางสวมให้ตัวเองอย่างสุดเท่

“เจ้านายครับ มีงานเลี้ยง…”

“บอกปัดไป” กู้หนานปฏิเสธโดยไม่ลังเล

จากนั้นเขาก็ตรงไปที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน หนานเฟิงเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่กู้หนานก็ขึ้นรถพร้อมกับปิดประตูรวดเดียวจบไปแล้ว

“เจ้านายครับ แต่ว่างานเลี้ยงนั้น…”

“ไม่ไป”

หนานเฟิง “…”

จะอย่างไรก็ขอผมพูดให้จบก่อนสิท่าน

แต่จากสายตาเย็นชาสะกดใจ หนานเฟิงก็ไม่กล้าพูดอะไรแล้ว ช่างเถอะ อันที่จริงเขาก็ไม่อยากโดนด่าหรอก

หนานเฟิงขับรถมุ่งหน้าไปยังตระกูลกู้

ขณะเดียวกัน เสินอวี้จิ่นที่ถูกไหว้วานให้จัดเตรียมงานเลี้ยงเพื่อฉลองวันเกิดล่วงหน้าหนึ่งวันแต่กลับถูกเบี้ยว “…”

เขาดูเวลาในขณะที่สีหน้าเริ่มเผยออกมาเรื่อย ๆ

และในเวลานี้กู้หนานได้กลับมาถึงบ้านแล้ว แต่ภายในบ้านเงียบสงัด ชายหนุ่มจึงสับสนเล็กน้อย

เมื่อผลักประตูเปิดออก เสียงดังปังและริบบิ้นหลากสีก็ปลิวร่วงจากด้านบนลงมายังศีรษะของเขา เส้นผมสีดำเป็นประกายเงางามในทันใด

กู้หนานจับจ้องริบบิ้นที่ห้อยลงมาจากศีรษะตรงหน้า หน้าตาเหม่อลอยในแบบที่ไม่ค่อยได้เห็นเท่าไร

“สุขสันต์วันเกิดพี่ใหญ่!”

“สุขสันต์วันเกิดพี่ใหญ่!”

ทันใดนั้นเสียงที่มีชีวิตชีวาพลันดังขึ้นมา เขาหันหน้าไป เห็นสมาชิกในครอบครัวทุกคนยกเว้นน้องชายคนรองกำลังรายล้อมเขาอยู่

ส่วนน้องสาวสุดที่รักและแม่ของเขายังถือพลุแท่งไว้ในมือ อีกทั้งยังยิ้มอย่างมีความสุข

กู้หนาน “…”

พอโตขึ้นมาก็ไม่ได้ฉลองวันเกิดในบ้านแล้ว ประการหนึ่งคือยุ่งมาก อีกประการคือรู้สึกว่าการฉลองเป็นเรื่องของเด็ก

ไม่คิดว่าวันนี้ครอบครัวจะทำเซอร์ไพรส์ให้เขา

ชายหนุ่มดึงริบบิ้นหลากสีบนศีรษะออกแล้วถามอย่างใจเย็น “ทำไมถึงมาฉลองวันเกิดให้พี่ล่ะ”

หนวนหน่วนมองเขาตาปริบ ๆ “หนวนหน่วนอยากลองฉลองวันเกิดให้พี่ใหญ่ค่ะ”

ว่าแล้วเธอก็กางแขนเล็ก ๆ แล้วออกจากอ้อมกอดของพ่อมาหาเขา กู้หนานจับสาวน้อยรับไว้อย่างง่ายดาย

“พี่ใหญ่สุขสันต์วันเกิดค่ะ! พวกเรายังเตรียมของขวัญไว้ให้พี่ด้วยนะ”

กู้หนานตอบรับแล้วอุ้มหนวนหน่วนเดินเข้าไป จากนั้นก็เห็นเค้กวันเกิดบนโต๊ะ อาจเป็นเพราะรู้ว่าเขาไม่ชอบขนมหวาน ๆ เลี่ยน ๆ แบบนี้ บนหน้าเค้กจึงตกแต่งด้วยผลไม้หลากชนิด

“พี่ใหญ่ อันนี้หนูกับแม่ทำให้พี่เองกับมือเลยนะคะ”

กู้หนานมองเค้กแล้วเลื่อนสายตาไปมองเด็กน้อยในอ้อมแขน มุมปากวาดโค้งขึ้นตามมาด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ

“อืม ขอบใจนะ”

“ไม่ต้องเกรงใจจ้ะ รีบมากินเถอะ น่าเสียดายที่วันนี้พี่รองไม่กลับมา”

ทันทีที่พูดจบ เสียงอ่อนโยนเคล้าเสียงหัวเราะก็ดังมาจากประตู

“ใครบอกว่าพี่จะไม่กลับมาล่ะ?”

เด็กหญิงตัวน้อยในอ้อมแขนของกู้หนานเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เธอเอี้ยวคอมองออกไปข้างนอก ขณะเดียวกันกู้หนานก็หันไปมองด้วย

ชายหนุ่มร่างเพรียวยืนอยู่ที่ประตู ผมสั้นสีดำถูกลมพัดปลิวไสว ภายใต้แสงไฟได้เผยใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงกู้หนาน ต่างกันแค่รอยยิ้มละมุนละไม

“พี่รอง!”

หนวนหน่วนร้องเรียกด้วยความดีใจ

กู้หนานวางเธอลง หนวนหน่วนวิ่งไปที่ประตูด้วยขาสั้น ๆ แต่ก็วิ่งได้เร็วมาก เธอโผเข้ากอดคนที่ประตูในทันที

“พี่รอง”

อาจเป็นเพราะเพิ่งกลับมาจากข้างนอก ร่างกายของกู้เป่ยจึงค่อนข้างเย็น แต่หนวนหน่วนไม่สนใจเรื่องพวกนี้ เด็กหญิงเอาท่อนแขนเล็ก ๆ โอบรอบคอของเขาไว้แน่น จากนั้นก็ฝังใบหน้าน้อยลงในซอกคอของเขาแล้วคลอเคลียเหมือนลูกแมว

ไม่ได้พบพี่รองมาตั้งนาน ดวงตาของเด็กหญิงตัวน้อยจึงเริ่มแดงเรื่อเหมือนกระต่ายน้อยน่าสงสารขึ้นมาทันที

กู้เป่ยอุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน เขาก็คิดถึงน้องสาวมากเช่นกัน

การวิจัยที่ต้องการเวลาระยะหนึ่งจึงจะเสร็จสมบูรณ์ แต่เขาฝืนอดหลับอดนอนทำงานล่วงเวลาจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว แน่นอนโชคอาจมีส่วนช่วยอยู่บ้าง แต่ก็ไม่กระทบถึงผลลัพธ์ที่สมบูรณ์แบบ

“ศะ… ศาสตราจารย์!”

ในช่วงเวลาอันอบอุ่นนี้ บอดีการ์ดสองคนที่เกือบถูกกระเป๋าเดินทางถล่มทับก็ตะโกนเรียกศาสตราจารย์ด้วยความยากลำบาก

กู้เป่ยลูบศีรษะน้อย ๆ ของหนวนหน่วน หัวเราะบอดีการ์ดหนุ่มร่างกำยำสองคนที่เคยทำหน้าที่ดูแลเขา

“อ้าวขอโทษที พวกคุณเอาของมาวางไว้ข้างในเถอะ”

ทั้งสองรีบหอบกระเป๋าใบใหญ่ใบเล็กมาวางไว้ข้างใน จากนั้นจึงทำความเคารพแบบสากล

“รบกวนพวกคุณรับไว้ด้วย”

เมื่อเห็นกระเป๋าใบใหญ่ใบเล็กบนพื้น สมาชิกตระกูลกู้ก็พูดไม่ออก

เปลือกตาของคุณหญิงกู้กระตุก “ทั้งหมดนี้เป็นของเจ้ารองบ้านเราเหรอ?”

ชายหนุ่มคนหนึ่งหัวเราะขึ้นมา “ใช่แล้ว ทั้งหมดเป็นของศาสตราจารย์กู้ครับ แต่ว่า…ไม่ได้มีแค่นี้”

พูดจบทั้งสองก็วิ่งออกไปอีกครั้ง ตามด้วยสหายมู่ชิงที่กำลังขนกระเป๋าเดินทางมาพลางหอบแฮ่ก ๆ

“ศาสตราจารย์ ของคุณยังมีอีกหนึ่งรถบรรทุกนะครับ!”

ทุกคน “…”

นี่แกซื้อของอะไรมากันแน่!

กู้เป่ยยิ้มเขิน “ทั้งหมดนี้เป็นของขวัญที่ผมซื้อให้ทุกคนจากเมือง A แต่ก็รวมอุปกรณ์ในห้องทดลองของผมด้วยน่ะ”

ชายหนุ่มหลายคนต้องวิ่งหลายรอบกว่าจะขนย้ายของทั้งหมดที่กู้เป่ยนำกลับมาได้หมด เมื่อเห็นสิ่งของกองเกือบเป็นภูเขาย่อม ๆ แล้ว พวกเขาก็คิดว่า กู้เป่ยนี่ก็ช่างทำไปได้!

ทุกคนช่วยกันจัดระเบียบแยกประเภทสิ่งของเหล่านี้อยู่เป็นเวลานาน ของขวัญที่เขาซื้อให้หนวนหน่วนรวม ๆ แล้วกินพื้นที่กระเป๋าเดินทางใหญ่สี่ใบ

ดวงตาน้อย ๆ ของหนวนหน่วนตะลึงงัน

กู้หลินโม่ตบไหล่บรรดาบอดีการ์ดแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ลำบากพวกคุณแย่เลยนะ”

“ไม่ลำบากเลยครับ” ಥ_ಥ