ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 164 (1) หนวนหน่วนกลับบ้านแล้ว

บทที่ 164 (1) หนวนหน่วนกลับบ้านแล้ว

“โอเค วันนี้กลับบ้านได้แล้ว”

หนวนหน่วนมีความสุขขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น เด็กหญิงยิ้มกว้างราวกับทานตะวันน้อย

เธอรีบลุกขึ้นจากเตียงทันที ก่อนจะปีนลงจากเตียงเพื่อไปหยิบรองเท้าแตะคู่เล็กมาอย่างแข็งขัน หลังจากนอนที่โรงพยาบาลมาสองถึงสามวัน ชุดนอนของเธอก็ถูกนำมาเพิ่ม รวมถึงอาหารโปรดและพวกครีมดูแลผิวหน้าต่าง ๆ ด้วย

ทั้งหมดนี้ต้องขนกลับไปด้วย

เด็กสาวตัวน้อยกระโดดโลดเต้นไปมากับพวกพี่ชายอย่างมีความสุข

เมื่อเห็นเช่นนั้น พวกพี่ชายก็ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเทียบกับตอนที่ป่วยแล้ว ตอนนี้หนวนหน่วนดูมีชีวิตชีวาขึ้นเยอะเลย

การนอนโรงพยาบาลในครั้งนี้ไม่เพียงเฝ้าสังเกตอาการป่วยของเธอเท่านั้น แต่สิ่งสำคัญก็คือ การเฝ้าสังเกตอาการทางจิตเวชว่าเธอมีความวิตกกังวลหรือหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหรือเปล่า

จากการเฝ้ามองอย่างพิจารณาก็ดูเหมือนว่าเธอจะมีความสุขมากในตอนกลางวัน แต่เมื่อตกกลางคืนจะฝันร้ายและสะดุ้งตื่นในคืนแรก ๆ

เห็นได้ชัดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นส่งผลกระทบต่อเธออย่างมาก

ทุกคนจึงผลัดกันนอนเฝ้าเธอ จากที่ไป๋โม่ซูบอก ในตอนนี้เหมือนจะไม่มีปัญหาอะไรแล้ว

ไป๋โม่ฮัวมองพี่ชายของตัวเองอย่างชื่นชม “พี่นี่ไม่เสียแรงที่ไปเรียนจิตวิทยามาจากประเทศ M ทำได้ดีมากเลย”

เป็นทั้งหมอ นักจิตวิทยาและนักสะกดจิต มีอะไรอีกไหมที่พี่ชายของเขาทำไม่ได้!

ไป๋โม่ซูจ้องมองเขา “ถ้าอยากเรียน…”

ไป๋โม่ฮัว “ไม่เอาหรอก มีพี่อยู่แล้วนี่”

หนวนหน่วนหอบเสื้อผ้าเดินไปมาราวกับนกเพนกวิน เมื่อได้ยินที่ลูกพี่ลูกน้องคนรองพูดเธอก็พยักหน้าลงอย่างเห็นด้วย

“ใช่ค่ะ แค่มีพี่ก็พอแล้ว!”

เสียงออดอ้อนของเด็กหญิงเต็มไปด้วยพลัง พี่ชายของเธอทรงพลังที่สุด!

คนในวอร์ดมองไปที่เจ้าเกี๊ยวตัวน้อยแล้วหัวเราะออกมา

ในที่สุดก็กลับถึงบ้าน หนวนหน่วนไม่เพียงแค่คิดถึงบ้าน แต่คิดถึงคนและพวกสัตว์ทั้งหลายด้วย

ราวกับว่าพวกมันรู้ว่าหนวนหน่วนจะกลับมาวันนี้ พวกก้อนขนจึงไปนั่งเฝ้าอยู่ตรงประตูกันยกใหญ่

หนวนหน่วนลดกระจกรถลง ก่อนจะโผล่หัวออกมามองหาเหม่ยฉิว พลันดวงตาก็แปรเปลี่ยนเป็นพระจันทร์เสี้ยว

“ต้าหวง เหม่ยฉิว เสี่ยวจู แม่แมว ต้าเหมา เออร์เหมา แล้วก็โต้วโต้ว ฉันกลับมาแล้วนะ～”

เธอตะโกนเรียกชื่อทีละตัว และเมื่อพวกมันได้ยินชื่อของตัวเองก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาไม่แพ้กัน เจ้าพวกก้อนขนวิ่งกระดิกหางเข้ามาหาราวกับได้เจอสหายเก่าที่ไม่ได้พบกันมาหลายปี

คนขับที่กลัวจะเหยียบพวกมันจึงรีบหยุดรถทันที หนวนหน่วนจึงเปิดประตูแล้ววิ่งลงจากรถ เธอตะโกนเรียกชื่อต้าหวงดังลั่นแล้วเดินผ่านประตูรั้วเข้าไป

พวกมันส่งเสียงร้องด้วยความอัดอั้นตันใจ ประหนึ่งจะถามหนวนหน่วนว่าเธอหายไปไหนมาถึงไม่กลับบ้านตั้งหลายวัน

หัวใหญ่ ๆ ของมันมุ่งเข้าสู่อ้อมแขนของเธออย่างจัง จากนั้นพวกมันก็นั่งลงแล้วยกอุ้งเท้าข้างหน้าขึ้นวางบนไหล่ของเด็กหญิง

เจ้าตัวกลมเล่นอย่างกับเด็กจนเกือบจะทำหนวนหน่วนล้มได้เลย

เจ้าก้อนขนตัวอื่น ๆ ต่างกรูกันเข้ามาเช่นกัน มันส่งเสียงร้องแล้วกระโดดเข้าใส่เธอ และในไม่ช้า พวกพี่ชายก็มองไม่เห็นน้องสาวของตัวเองอีกต่อไป

พวกพี่ชาย “…”

นี่เป็นครั้งแรกที่ไป๋โม่ซูได้เห็นเจ้าพวกนี้

“นี่เป็นสัตว์เลี้ยงของหนวนหน่วนหมดเลยเหรอ?”

ไป๋โม่ฮัวส่ายหัว “พี่ มีอยู่ตัวหนึ่งของผม เจ้าแมวส้มตัวนั้นน่ะ”

ไป๋โม่ซูชำเลืองมองเจ้าแมวส้มตัวอ้วนอยู่ประมาณสองวินาที ก่อนจะพูดขึ้น “หมูส้ม”

กู้หมิงหลี่ตบลงบนบ่าเขา “ถ้านายกินได้เหมือนเสี่ยวจูสักครึ่งหนึ่งคงไม่อ่อนแอแล้วละ”

ไป๋โม่ฮัว ‘ไม่เคยจะมีคำพูดดี ๆ หลุดออกมาจากปากไอ้น้องนี่เลยนะ’

ในที่สุดหนวนหน่วนก็ถูกพี่ชายคนโตอุ้มขึ้นมา พวกสัตว์เลี้ยงกลัวกู้หนานมากที่สุดแล้ว เมื่อเห็นว่าเขามาฉกเอาตัวเธอไปมันจึงไม่กล้าเอ่ยเสียงร้องคร่ำครวญใด ๆ ทั้งสิ้น

“หนวนหน่วนกลับมาแล้ว มานี่ ๆ มาข้ามเตาอั้งโล่ก่อน จะได้หายจากโรคภัย”

บ้านตระกูลกู้มีเตาอั้งโล่เล็ก ๆ ตั้งวางอยู่ กู้หลินโม่ถือหวายอยู่ด้ามหนึ่ง และทันทีที่เขาเห็นหนวนหน่วนรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้น เขาขอให้เด็กหญิงมาเดินข้ามเตาอั้งโล่ตามความเชื่อ

หนวนหน่วนกะพริบตากลมโตคู่สวยนั้นแล้วเดินไป ก้าวขาสั้นยกข้ามมันอย่างว่าง่าย

“หนวนหน่วนมาหาพ่อนี่มา”

หลังจากที่ข้ามเตาอั้งโล่แล้ว กู้หลินโม่ก็มาพาลูกสาวแสนดีของตนไป ก่อนจะใช้หวายกวาดปัดเป่าไปตามร่างกายของเธอ

“หนวนหน่วนได้รับเคราะห์ไปครั้งนี้ หวังว่าลูกสาวของพ่อจะไม่ต้องเจออะไรแบบนี้อีกนะ”

เด็กหญิงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เธอหมุนตัวเป็นวงกลมเพื่อให้คุณพ่อปัดกวาดสิ่งชั่วร้ายให้ ก่อนจะรับคำพูดของคุณพ่อด้วยเสียงออดอ้อน

“อื้ม จะไม่เจ็บป่วยแล้วค่ะ”

หลังจากทำพิธีเสร็จแล้วเธอก็มองไปที่พวกพี่ชาย

“คุณพ่อทำให้พวกพี่ด้วยสิคะ พวกพี่ ๆ จะได้ไม่ป่วย”

เหล่าพี่ชายที่ดูตื่นตระหนก “…”

นี่เป็นสิ่งที่พวกเขาไม่ทันคาดคิดว่าจะเกิดขึ้นเลย

กู้หมิงหลี่ยกมือขึ้นเกาศีรษะของตน “พวกเรา… ไม่ต้องหรอกมั้ง”

รู้สึกหน่อมแน้มยังไงไม่รู้

“คุณพ่อทำให้หนวนหน่วนแล้ว เดี๋ยวหนวนหน่วนจะทำให้พี่เอง”

หลังจากนั้นเด็กหญิงก็คว้าหวายมาถือแล้วใช้ดวงตาใสซื่อมองไปที่พี่ชายของเธออย่างกระตือรือร้น

ช่างน่ารักอะไรขนาดนี้ ถามหน่อยว่าใครจะกล้าปฏิเสธได้ลง?

พวกผู้ใหญ่ต่างพากันยืนมองอย่างสนุกสนาน โดยที่ไม่ได้คิดจะช่วยพวกเขาเลยแม้แต่น้อย

กู้หมิงหลี่ถอยหลังไปสองก้าว ก่อนจะส่งสายตาหาพวกพ้องด้วยกัน ‘ใครจะไปก่อน?’

ทันใดนั้นทุกคนก็จ้องมองไปที่กู้หนาน ทุกคำพูดแสดงออกผ่านทางสายตาของพวกเขาหมดแล้ว

‘พี่โตสุดก็ไปก่อนสิ’

หนวนหน่วนเองก็มองมาที่เขาเช่นกัน

กู้หนาน “…”

เขาเงียบไปครู่เดียว ก่อนจะก้าวขายาว ๆ ก้าวข้ามเตาอั้งโล่ไปอย่างง่ายดายด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เด็กหญิงวิ่งวนรอบตัวเขาด้วยความตื่นเต้น พลางใช้ไม้หวายกวาดปัดตัวเขาไปด้วย ก่อนจะพูดขึ้นเสียงดังฟังชัด

“ขอให้พี่ใหญ่ไม่เจ็บป่วย รักษาสุขภาพด้วยนะคะ”

กู้หนานก้มมองเด็กหญิงที่กำลังทำงานอย่างแข็งขันราวกับผีเสื้อตัวน้อย ก่อนจะยกยิ้มขึ้นมุมปาก

ถัดมาก็เป็นกู้หมิงอวี๋

“ขอให้พี่สามไม่เจ็บป่วย รักษาสุขภาพด้วยนะคะ”

กู้หมิงอวี๋ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะจิ้มนิ้วลงบนตัวเด็กหญิงที่วิ่งวนรอบตัวเขาอยู่ จากนั้นเขาก็ยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ขึ้น

“ทำไมพูดเหมือนเดิมเลยล่ะ? พูดให้ต่างกันหน่อยได้ไหม?”

หนวนหน่วนใบหน้ายับยู่ด้วยความครุ่นคิดทันที ก่อนจะนิ่งคิดไปห้าวินาที

“ถ้าอย่างนั้น… ขอให้ปลอดภัยดีไหมคะ?”

“ก็ได้”

กู้หมิงอวี๋บีบจมูกอันบอบบางของเด็กหญิงก่อนจะปล่อยเธอไป

จากนั้นก็เป็นไป๋โม่ซู หลังจากที่ก้าวข้ามเตาอั้งโล่ไปเขาก็พูดขึ้นมา “ไม่ต้องมากพิธีหรอก เอาเหมือนพี่ใหญ่นั่นแหละ”

หนวนหน่วนร้องหงิงในลำคอ

“ขอให้พี่โม่ซูไม่เจ็บป่วย แล้วก็แคล้วคลาดปลอดภัยค่ะ”

หลังจากที่เด็กหญิงปัดเป่าให้เขาเรียบร้อยแล้ว เธอก็รู้สึกว่าควรพูดอะไรบางอย่างให้พี่ใหญ่ด้วย เธอจึงเดินไปหาเขาอีกรอบ

“ขอให้พี่ใหญ่แคล้วคลาดปลอดภัยค่ะ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า”

พวกผู้ใหญ่ที่กำลังดูการแสดงต่างหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู

เมื่อเหลือเพียงไม่กี่คน พี่สี่ก็เดินมาจับแก้มของเธอ ก่อนที่เธอจะถูกพี่ชายคนเล็กจับให้หันกลับไป

กู้อันก็อยากให้เธอพูดให้เขาต่างจากคนอื่น

ในที่สุดก็ได้กลับบ้านสักที ทุกคนต่างมีความสุข และเพื่อเป็นการฉลองการออกจากโรงพยาบาลของเด็กหญิง อาหารเย็นที่เตรียมไว้ในวันนี้จึงมีเยอะเป็นพิเศษ

พวกผู้ใหญ่ที่โต๊ะอาหารยกไวน์ขึ้นดื่ม ดวงตากลมโตของหนวนหน่วนจ้องไปที่ไวน์ราวกับกำลังคิดว่ามันดูน่าอร่อย

กู้หมิงอวี๋แกล้งแซวเมื่อเห็นแววตาของเธอ “อยากกินเหรอ?”

หนวนหน่วนพยักหน้าแล้วหยุดแกว่งขา

“ไม่ได้หรอก”

เด็กหญิงทำหน้าสลดพลางเบะปาก

กู้หมิงอวี๋ยกฝ่ามือลูบลงบนศีรษะของหนวนหน่วนอยู่สองครั้ง

“กินอันนี้แทน”

กู้หนานวางนมร้อนลงตรงหน้าของเธอ