ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 163 เจ้าก้อนน้อยหนวนหน่วน

บทที่ 163 เจ้าก้อนน้อยหนวนหน่วน

พวกพี่ก็เหลือเกิน ตลอดช่วงเวลาการพักรักษาตัวในโรงพยาบาลสามวัน พวกเขากลับทำเหมือนที่นี่เป็นบ้านไม่มีผิด พี่ใหญ่กับพี่สามไม่ไปทำงาน พี่สี่กับพี่เล็กก็ไม่ไปโรงเรียนเช่นกัน ส่วนพี่คนที่เป็นหมอ เมื่อหนวนหน่วนมีเหตุการณ์ร้ายแรงเกิดขึ้นเช่นนี้เขาก็รีบแสดงตัวเพื่อมาทำการรักษาให้ที่นี่ทันที

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลเองก็รู้สึกประหลาดใจก่อนที่จะแสดงความชื่นชอบที่มีต่อเขาออกมา แล้วใครมันจะไม่ยอมล่ะ?

สำหรับญาติผู้พี่คนรอง ช่วงนี้เขาไม่มีอารมณ์ที่จะวาดรูปเลย ได้แต่นั่งปอกแอปเปิล กล้วย องุ่นและอื่น ๆ อีกมากมายเพื่อทำให้หนวนหน่วนอิ่มท้องสำราญใจ

แม้ว่าหนวนหน่วนจะรู้สึกล่องลอยกับเหตุการณ์ที่ไม่ต้องทำอะไรเองแบบนี้ แต่สิ่งที่พวกพี่ชายทำให้นั้นก็ทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจมาก

สาวน้อยสวมกอดผ้านวมแล้วถูไถหน้าไปมา

ดีจังเลยที่มีพี่ชายแสนดีแบบนี้

เนื่องจากมีหนุ่มหล่อมาพักอยู่ที่นี่ ทำให้ตอนนี้ที่ชั้นเจ็ดของโรงพยาบาลหลินเฉิงเต็มไปด้วยนางพยาบาลมากมาย ทุกวันพวกเธอจะรีบมาขึ้นวอร์ดเพื่อช่วยไป๋โม่ซูออกตรวจ

ข่าวเรื่องมีหนุ่มหล่อมารวมตัวที่โรงพยาบาลแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว แต่ถึงอย่างนั้นพวกเจ้าหน้าที่ก็ไม่ค่อยได้เห็นรูปร่างหน้าตาของคนอื่นสักเท่าไหร่ นอกจากหมอไป๋โม่ซู จนบางคนถึงกับแอบถ่ายรูปไปโพสต์ลงในกลุ่มเลยทีเดียว

ถึงแม้ว่าหมอไป๋จะชอบสวมแมสก์ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าความหน้าตาดีของเขานั้นแมสก์ก็เอาไม่อยู่!

ร่างกายชายหนุ่มสูงใหญ่กำยำ และตอนที่เขาพูดคุยกับคนอื่น ๆ ก็รู้สึกเข้าถึงได้ง่าย ไม่ได้รับความรู้สึกว่ามีเส้นแบ่งกั้นเลยแม้แต่น้อย

ยิ่งกว่านั้น ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ เขารับเคสผ่าตัดไปถึงห้าเคส ซึ่งแต่ละเคสก็ค่อนข้างยากระดับปราบเซียนเลยทีเดียว แม้แต่แพทย์ผู้เชี่ยวชาญที่มีทักษะการผ่าตัดระดับสูงก็ยังทำได้ไม่เท่าเขาเลย เขากลับทำออกมาอยู่ในเกณฑ์ที่ค่อนข้างดีและไม่เคยผิดพลาดเลยสักครั้ง

เทพบุตรที่สมบูรณ์แบบ เปี่ยมไปด้วยความสามารถและความหล่อเหลาแบบนี้ เป็นใครจะไม่ชอบ?

เมื่อพวกเขารู้ว่าเด็กสาวตัวน้อยในห้องวีไอพีชั้นเจ็ดเป็นน้องสาวของเขา พยาบาลพวกนี้ก็แทบจะดูแลหนวนหน่วนประหนึ่งว่าเธอเป็นน้องสาวของตัวเองไปแล้ว

เพราะทุกคนต่างอยากเป็นพี่สะใภ้เธอกันทั้งนั้น

เมื่อรู้ว่าชายหนุ่มรูปงามในห้องนั้นคือพี่ชายของเธอ พยาบาลทุกคนก็ต่างมาเอาอกเอาใจราวกับว่าเธอหายใจเองไม่ได้อย่างนั้นแหละ

น้องสาว! พวกเราเป็นพี่สะใภ้เธอนะ!

“ฮัดชิ่ว～”

หนวนหน่วนที่นั่งอยู่บนวีลแชร์จามออกมานิดหน่อย เธอยังรู้สึกอิ่มนมอยู่

ต่อหน้าพี่ชายมากมาย น้องสาวก็จามออกมาอย่างน่ารัก!

แต่…

“หนวนหน่วนเป็นหวัดหรือเปล่า!”

ทันใดนั้น เหล่าชายหนุ่มทั้งหลายก็ถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน โดยที่กู้หนานซึ่งอยู่ใกล้ที่สุดนั้นไวกว่าทุกคน เขาสะบัดเสื้อและคลุมมันลงบนตัวของหนวนหน่วนอย่างช่ำชอง จนเธอโผล่ออกมาแค่ศีรษะน้อย ๆ

พี่น้องคนอื่น ๆ : แม่ง! ไม่ทันอีกแล้ว!

พวกเขาต่างมองไปยังกู้หนานที่มีใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะใส่เสื้อคลุมกลับเข้าไปเหมือนกับไม่รู้สึกอะไร

เย็นชาเกินไปแล้ว!

มือและเท้าของหนวนหน่วนถูกห่อหุ้มเอาไว้ โผล่พ้นออกมาเพียงส่วนที่อยู่เหนือจมูกเพียงเท่านั้น เธอจ้องมองเหล่าพี่ชายพลางส่ายหน้าไปมา

“พี่คะ หนวนหน่วนไม่ได้หนาวเลย”

เด็กสาวตัวน้อยเอ่ยท้วงด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เธอแค่จามนิดหน่อยเท่านั้นเอง แต่กลับถูกห่อตัวหนาเตอะแล้วยังต้องสวมถุงเท้าและถุงมืออีก เหมือนที่นี่หนาวมากอย่างนั้นแหละ

ตอนนี้เธอโดนพี่ใหญ่ห่อตัวเหมือนข้าวเหนียวยัดไส้ไม่มีผิด กลายเป็นสิ่งของไปแล้ว

อีกด้านหนึ่ง

[อ๊ากกกก!!! พี่ชายเทพบุตรพวกนี้]

[ขอฉันสงบสติอารมณ์แป๊บหนึ่งก่อนนะ มา เล่าต่อ วันนี้ฉันไปเปลี่ยนชุดคนไข้และเดินผ่านส่วน XX ของโรงพยาบาล แล้วก็เห็นพี่ชายคนหนึ่ง เขาถอดเสื้อคลุมออกแล้วพันรอบตัวน้องสาวเพราะกลัวว่าเธอจะหนาวด้วยแหละ ถึงจะมีเพียงคนเดียวที่คลุมให้ แต่เหตุการณ์แบบนี้ทำเอาใจสั่นมากเลย ตอนนี้ที่พิมพ์อยู่ก็ยังสั่น!]

[นี่มันอะไรกัน? พี่ชายหกคนเลยเหรอ? ถ้าฉันเป็นน้องคนนั้นคงมีความสุขมากแน่เลย]

[ดูเหมือนว่าพี่ชายพวกนี้จะเอ็นดูน้องสาวมากนะ]

[พี่ชายหกคนเลยเหรอ?]

[ใช่ใช่ใช่… ตื่นเต้นจนลืมบอกเลย หนึ่งในพี่ชายพวกนั้นมีหมอไป๋รวมอยู่ด้วยนะ พวกพี่ชายหล่อมากเลย แล้วน้องชายคนเล็กน่ะโตขึ้นหล่อชัวร์ งานดีกันทั้งบ้านเลยอะ แต่เหมือนฉันจะแอบเห็นกู้หมิงอวี๋ด้วยนะ!!!]

[ตายจริง แต่พวกเธอเชื่อไหมว่าแต่ละคนที่อยู่ในห้องก็หล่อไม่แพ้กู้หมิงอวี๋เลย?]

[อะไรนะ กู้หมิงอวี๋?]

[หล่อเหมือนกู้หมิงอวี๋เนี่ยนะ? จริงหรือเปล่า?]

[ชิ! พยาบาลบนวอร์ดธรรมดาขึ้นไปไม่ได้เนี่ยสิ!]

[พูดก็พูดเถอะ ฉันอยากขึ้นไปชั้นเจ็ด]

[ฉันก็อยาก มีน้องสาวใจงามคนไหนสนใจแลกเวรกันไหมจ๊ะ?]

[คุณพระคุณเจ้า ฉันก็อยาก อยากเห็นพี่ชายที่หวงน้องสาวจัง (ได้โปรด.jpg)]

[กลุ่มนี้มันอะไรกันเนี่ย มีฉันที่เดินผ่านแล้วเห็นแค่คนเดียวเหรอ]

[อยากเป็นน้องสาวที่มีพี่ชายสุดหล่อรุมล้อม]

[อ๊ากกกก อยากเป็นน้องสาว ฉันพูดเป็นพันครั้งแล้วว่าอยากเป็นน้องสาว!]

[เอาเถอะ หยุดฝันกลางวันนะคุณแตงโมปั่นและคุณอินทผลัม ทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกัน พี่ชายเขาก็หล่อมาก ไม่อยากจะคิดเลยว่าหน้าตาของน้องสาวเขาจะขนาดไหน?]

[พยาบาลที่อยู่ชั้นเจ็ดโชคดีมากเลย ได้ไปออกตรวจบนนั้นกับหมอไป๋ แปลว่าต้องได้เห็นน้องสาวเขาด้วยสิ เห็นว่าเธอเหมือนเกี๊ยวขาว แล้วหน้าตาล่ะเป็นยังไง?]

[ถ้าจะให้พูดจริง ๆ ละก็เธอยังเด็กเกินไป แต่ถ้าโตขึ้นคงงดงามกว่ากู้หมิงอวี๋แน่ ตัวเล็ก เชื่อฟังและอ่อนน้อมมาก กิริยาอ่อนโยนเหมือนแมวแร็กดอลล์สีขาวหิมะเลย พอเราเปลี่ยนชุดให้เสร็จเรียบร้อยเธอก็จะบอกขอบคุณอย่างนุ่มนวล เสียงหว๊านหวานเหมือนชานมไข่มุกเลยแหละ]

[ลองถามสามัญสำนึกแล้วตอบกันมาหน่อยว่าพวกเราคู่ควรไหม?]

ใช่แล้ว พวกเธอไม่คู่ควรกับคนตระกูลกู้หรอก

หนวนหน่วนที่ไม่รู้เรื่องราวอะไร เมื่อเธอลงมาอาบแดดก็ตกเป็นประเด็นร้อนแรงที่ถูกพูดถึงในโรงพยาบาลไปเสียแล้ว แม้แต่ป้าแม่บ้าน รวมถึงคุณหมอยันเหล่าพยาบาลต่างก็พูดคุยเรื่องนี้กันทั้งนั้น

หลังจากอยู่โรงพยาบาลมาได้ห้าวัน เด็กน้อยก็รู้สึกได้ว่าตัวเองอ้วนขึ้นเพราะกินอิ่มทุกวัน

ใครที่ได้จับมือนุ่มนิ่มราวกับซาลาเปานั้นต่างรู้สึกดีมาก

หลังจากที่หนวนหน่วนดื่มน้ำซุปปลาแสนอร่อยเสร็จแล้ว คนตัวเล็กก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง เผยให้เห็นหน้าท้องเล็กสีขาวราวกับน้ำนม เธอนำสองมือเล็กวางไว้บนท้องอย่างแผ่วเบา พลางใช้นิ้วเท้าสีชมพูน่ารักถูไถไปกับผ้านวม

มือหนาเอื้อมมือขึ้นไปดึงเสื้อของเธอให้ลงมาปิดหน้าท้องขาวเนียน

“ถึงจะเปิดฮีตเตอร์แล้วก็ไม่ควรเปิดเสื้อแบบนี้นะ เดี๋ยวจะไม่สบายขึ้นมาอีก แล้วก็ห่มผ้าดี ๆ ด้วย” ไป๋โม่ซูจิ้มลงบนท้องนุ่ม ๆ ของคนตัวเล็ก

หนวนหน่วนหายใจเข้าลึก ๆ จนหน้าท้องป่อง ไม่นานนักเธอก็พ่นลมหายใจออกจนท้องน้อย ๆ แบนราบลงไป

ไป๋โม่ซูกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ ดวงตาของเขาเปล่งประกายราวกับดอกบัวหิมะที่ผลิบานหลังจากผ่านช่วงหนาวเย็น มันช่างสง่างามสดใส

แววตาใสซื่อของหนวนหน่วนเสไปเสมา เธอใช้สายตาน่าสงสารจ้องมองไปทางลูกพี่ลูกน้องคนโต

“หนวนหน่วนฟื้นตัวเต็มที่แล้ว ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วค่ะ”

น้ำเสียงของเธอช่างน่าเอ็นดูแต่ก็แฝงไปด้วยความปราถนาอันกล้าแกร่งที่จะกลับบ้าน

ในความเป็นจริงเธอรู้สึกดีขึ้นตั้งแต่วันที่สองแล้ว แต่ทุกคนกังวลจึงอยากให้เธออยู่พักรักษาตัวในโรงพยาบาลอีกสักสองสามวัน

หนวนหน่วนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายพลางลูบแก้มของตัวเอง

เธอพักจนรากจะงอกแล้วนะ