ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 157 เปลี่ยนน้องสาวของเธอให้เป็นน้องสาวคุณพ่อแล้วสินะ?
บทที่ 157 เปลี่ยนน้องสาวของเธอให้เป็นน้องสาวคุณพ่อแล้วสินะ?
แต่เด็กน้อยหนวนหน่วนผู้ไร้เดียงสายังคงหารือกับคุณครูอย่างเอาเป็นเอาตายเกี่ยวกับเรื่องพี่ชายของเธอ
ไม่สิ ตอนนี้เขาเป็นหลานของเธอแล้ว
ว่าแต่พี่กู้อันไปทำเรื่องอะไรไว้กันแน่เนี่ย
คุณครูทำหน้าเหนื่อยใจพลางอธิบายว่า “พี่ชายของเธอพาเพื่อนนักเรียนในชั้นเดียวกันไปมีเรื่องกับหวังป้า นักเรียนห้องถัดไป สุดท้ายเลยถูกอัดเข้าน่ะสิ”
หนวนหน่วนไม่รอช้า รีบสวมบทบาทการแสดงเป็นอาเล็ก แก้ตัวกับคุณครูอย่างจริงจัง
“คุณครูคะ เขาเป็นหลานชายของหนูเอง”
ดวงตาดำกลมโตคู่นั้นจ้องมองไปที่ครูอย่างกระตือรือร้น ราวกับจะบอกว่าคุณครูเชื่อหนูเถอะ
แต่ว่า… เรื่องแบบนี้มันน่าเชื่อซะที่ไหน
ครูประจำชั้นหลี่หลินครุ่นคิดด้วยสีหน้าเอือมระอา หนูน้อยคนนี้ อย่าคิดว่าเกิดมาหน้าตาดีแล้วจะทำอะไรก็ได้นะ
“งั้นครูคะ พี่ชายหนู หมายถึงหลานชายหนูเขาไปตีหวังป้าทำไมคะ?”
เสียงของเด็กน้อยฟังดูอบอุ่นนุ่มนวล แต่ทำไมเวลาเด็กน้อยเอ่ยชื่อ ‘หวังป้า’ สองพยางค์นี้กลับทำให้หลี่หลินไปนึกถึงคำพ้องเสียงที่หมายถึงผู้ชายเลวร้ายกันนะ?
เธอคงคิดไปเองแน่
“พี่ชายของเธอไม่ยอมพูด ส่วนผู้ปกครองของหวังป้าก็สร้างปัญหานิดหน่อย ครูถึงได้อยากให้ผู้ปกครองของพวกเธอมาจัดการแก้ปัญหา เรื่องนี้ไม่ใช่เด็กสองคนอย่างพวกเธอจะมาจัดการได้หรอกนะ”
หนวนหน่วน ‘พี่คะ ทำไมพี่ไม่บอกหนูเรื่องนี้ล่ะ…’
กู้อันทำหน้าภูมิใจ “ฉันแก้ปัญหาเองได้ เกิดมาเป็นลูกผู้ชายก็ต้องแก้ปัญหาด้วยตนเอง”
หลี่หลินมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า “อืม เป็นผู้เป็นคนสุด ๆ”
เด็กประถมสองคนเป็นเด็กที่จัดการได้ยากที่สุด เด็กชั้นนี้ชอบมีความคิดแปลก ๆ ที่คนอื่นเขาไม่เข้าใจกันอยู่เสมอ
“ใครคือกู้อัน!”
ในเวลานี้ก็มีเสียงของผู้ชายดังลั่นออกมาจากห้องพักครู ทันใดนั้นชายรูปร่างสูงใหญ่ดูดุร้ายก็ได้เดินเข้ามาพร้อมกับเด็กท่าทางก้าวร้าวคนหนึ่ง
เด็กคนนั้นอายุไล่เลี่ยกับกู้อัน แต่รูปร่างของเขานั้นใหญ่โตกว่ามาก มองเพียงแวบเดียวก็รู้ได้เลยว่าได้มาจากพ่อของเขา
พ่อของเด็กคนนั้นมีรอยสักหลากสีอยู่บนท่อนแขนหนา ๆ แค่ได้เห็นก็ทำให้นึกถึงพวกสมาคมพิเศษแล้ว
“ใครคือกู้อัน เมื่อวานกล้ามาตีลูกชายของฉัน ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้!”
เสียงของเขาดังสนั่นไปทั่ว ทำเอาห้องพักครูสั่นสะเทือน ผู้ปกครองคนอื่น ๆ ทำตามที่จิตใต้สำนึกสั่งด้วยการรีบเข้าไปกอดปกป้องลูกของพวกเขาให้ไกลจากผู้ชายคนนั้น
กู้อันประเมินสถานการณ์พลาดไป ถ้ารู้แต่แรกว่าพ่อของหวังป้าตัวใหญ่ขนาดนี้เขาคงเรียกพี่ใหญ่มา
ตอนนี้นึกเสียดายก็สายไปแล้ว เขาทำได้แต่เพียงดึงน้องสาวเข้ามาข้างกาย
“ผมคือกู้อัน มีอะไรครับ?”
“เธอเองหรือที่มาตีลูกฉัน?”
ผู้ชายคนนั้นจ้องกู้อันด้วยสายตาแทบจะกินเลือดกินเนื้อ จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกมาหวังจะคว้าตัวกู้อันมา
คุณครูหน้าซีดด้วยความตกใจ “คุณพ่อหวังป้า กู้อันเป็นแค่เด็ก พวกเรามีเรื่องอะไรก็ค่อย ๆ พูดกันดีกว่าค่ะ!”
ณ ตอนนี้ หนวนหน่วนไม่มีความคิดอื่นใดนอกจากจะไม่ยอมให้พี่ชายของเธอโดนตีเด็ดขาด
ไม่ทันได้คิดไตร่ตรองให้ดี ร่างกายของเธอก็ตอบสนองความคิดที่แล่นขึ้นมาด้วยการพุ่งตัวจากข้างหลังพี่ชายไปคว้ากำปั้นของผู้ชายคนนั้นมากัดทันที
“ฮึ่ม!”
ผู้ชายคนนั้นส่งเสียงขู่พร้อมกับจับหนวนหน่วนขึ้นมาเหมือนจับลูกไก่
“ปล่อยน้องสาวผมนะ!”
ตาของกู้อันแดงก่ำ พร้อมจะขึ้นไปปะทะกับชายตรงหน้าเต็มที
“คิดจะทำอะไร” ชายวัยกลางคนเอ่ยก่อนจะตะโกนเสียงดัง “ฉันยังไม่ได้ทำอะไรพวกเธอเลย”
“คุณปล่อยน้องสาวผมนะ!”
“เด็กคนนี้มากัดฉันก่อน ฟันเล็ก ๆ แหลมจริง ๆ นี่ถ้าฉันกำหมัดไว้แน่น ๆ ป่านนี้ฟันของเธอคงหักหมดแน่ เชื่อไหมล่ะ!”
หนวนหน่วนน้ำตารื้นขอบตา “อย่า… อย่ามารังแกพี่หนูนะ ฮึกกกก”
ในขณะที่กำลังปกป้องพี่ชายตนเองอย่างเข้มแข็ง เธอก็ปล่อยโฮออกมา
หวังหลินจงเกาหน้าผากตัวเองก่อนจะแผดเสียงราวกับตะโกน
“อะไรกันเล่า? แล้วจะปล่อยให้พี่ชายเธอมารังแกลูกชายฉันฝ่ายเดียวได้เหรอ ยอมไม่ได้หรอกนะ”
เขาวางร่างเล็ก ๆ ที่อ่อนนุ่มในมือลงบนพื้น สีหน้าของเขามีความกระดากเล็กน้อย เขาคิดไม่ถึงว่าการกระทำของเขาจะทำให้เด็กน้อยตกใจจนร้องไห้ออกมา
“เธอปกป้องพี่ชายของเธอได้ดีมากนะ กัดฉันเสร็จแล้วยังมาทำเป็นร้องไห้อีก บอกไว้ก่อน อย่าคิดจะมาเล่นละครตบตากัน”
หนวนหน่วน “…”
หนวนหน่วนแค่น้ำตารื้นขอบตาแต่ไม่ได้ร้องไห้แล้ว พอเห็นคุณลุงปล่อยเธอแบบนี้ เธอก็คิดว่าหรือตนกำลังเข้าใจผิด
แต่ว่าคุณลุงตัวใหญ่ขนาดนี้แถมยังทำท่าทางแบบนั้นอีก ใครจะไม่เข้าใจผิดกันล่ะ
กู้อันรีบวิ่งเข้าไปปกป้องหนวนหน่วนตัวน้อยไว้ก่อนราวกับเป็นแม่ไก่ พร้อมใช้ดวงตาเล็ก ๆ จ้องมองไปที่ผู้ชายคนนั้นอย่างระแวดระวัง
หวังหลินจงมองกู้อ้นตั้งแต่ศรีษะจรดเท้าด้วยสีหน้ารังเกียจ “เธอน่ะเรอะที่สู้ชนะลูกชายฉัน? เธอตัวกะเปี๊ยกแค่นี้ แค่นิ้วเดียวฉันก็จัดการเธอได้แล้ว”
กู้อัน “…”
หวังป้า “พ่อครับ มันนี่แหละพาพวกมาทำร้ายผม”
“งั้นลูกก็ช่วยพ่ออัดกลับเลย เอาเลย!”
กู้อันม้วนแขนเสื้อขึ้น “ก็เข้ามาสิ ใครกลัวคนนั้นเป็นหมา!”
หลี่หลิน “คุณพ่อ แบบนี้มันไม่ดีนะ สอนเด็กแบบนี้ไม่ได้นะคะ!”
หวังหลินจง “วันนี้ถ้าแกไม่เอาชื่อเสียงกลับมาให้พ่อ กลับบ้านไปพ่อจะตีแกให้ตาย โดนไอ้เด็กตัวเปี๊ยกนี่ตี ยังกล้ากลับไปฟ้องพ่ออีกเหรอ?”
หวังป้าเอ่ยอย่างก้าวร้าว “ใครบอกล่ะว่าผมสู้มันไม่ได้”
กู้อัน “มาสิมา!”
หนวนหน่วนดึงตัวกู้อันเอาไว้ “ไม่ได้นะ อย่าไปต่อสู้กับเขา”
เกิดพี่แพ้ขึ้นมาจะทำยังไง? หนวนหน่วนชกต่อยไม่เป็นนะ
“พวกคุณช่วยเงียบหน่อย!!!”
หลี่หลินโมโหมาก หลังเธอตะโกน ในที่สุดห้องพักครูก็เงียบลง ทุกคนต่างมองมาที่เธอเป็นตาเดียว
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูได้ทำลายความเงียบลง ทุกคนจึงหันไปมองตามเสียงเคาะ แล้วก็ได้เห็นผู้ชายใส่สูทยืนสง่างามอยู่นอกประตู
เขามีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า แค่ได้เห็นก็รู้สึกถึงความไม่ธรรมดา แม้ว่ารูปร่างเขาจะไม่ได้ดูน่ากลัวเหมือนหวังหลินจง แต่เพียงแค่เขายืนอยู่ตรงนั้นก็สามารถทำให้ผู้อื่นยอมสยบได้อย่างอธิบายไม่ถูก พูดให้ถูกก็คือเขาสง่างามมาก
กู้อันพอเห็นคนที่มาเยือนก็หดตัวทันที
หนวนหน่วนรู้สึกผิดมากจนทนไม่ไหว เด็กทั้งสองเบียดตัวติดกันไม่มีใครกล้ามองไปที่ประตู
กู้หลินโม่เหมือนจะยิ้มตอนมองไปที่เด็กทั้งสองคน แต่ก็จ้องมองไปที่กู้อันด้วยสายตาทิ่มแทง
เจ้าเด็กแสบ รอพ่อเสร็จธุระก่อนเถอะ!
“คุณพ่อกู้อัน ในที่สุดคุณก็มา”
หลี่หลินเมื่อได้เห็นคนที่มาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เจ้าเด็กแสบพวกนี้กำลังทำให้เธอเหนื่อยแทบขาดใจเลยเชียว
“ครูหลี่ครับ รบกวนคุณแล้ว”
พอพูดจบเขาก็หันไปทางหวังหลินจง ครั้นเห็นชายร่างใหญ่โตขนาดนั้น เขาก็นึกหวาดหวั่น
“คุณคิดจะทำอะไร?”
แต่กู้หลินโม่ก็จ้องหวังหลินจงเขม็งด้วยสายตาแข็งกร้าว
“สวัสดีครับ ผมเป็นพ่อของกู้อัน เรามานั่งคุยกันดี ๆ เถอะ ที่ผ่านมามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้างครับ?”
ในขณะที่เขากำลังพูดอยู่ เขาก็ปรายตามองไปที่ลูกชายของตัวเองพร้อมกับเอ่ยขึ้นมาเบา ๆ “กู้อัน”
กู้อันตัวสั่นเทา ได้ยินน้ำเสียงของพ่อก็รู้เลยว่าพ่อต้องโกรธเขาแน่ ๆ
“เขามาถกกระโปรงนักเรียนหญิงในห้องเราก่อน!”
ก่อนหน้านี้กู้อันให้ตายยังไงก็ไม่ยอมเล่าว่าเกิดอะไรขึ้น มาตอนนี้ถึงได้ยอมเล่าจนหมดเปลือก
“ในฐานะที่เป็นหัวหน้าห้อง ผมไม่ยอมทนดูเขารังแกเพื่อนนักเรียนห้องเดียวกันหรอก”
หวังป้า “ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่ถกกระโปรงผู้หญิง ทำไมมาตีแต่ฉันล่ะ”
กู้อัน “ก็ฉันเห็นนายทำพอดีนี่นา”
ในขณะที่หวังป้ากำลังจะพูดอะไรต่อ จู่ ๆ เขาก็รู้สึกเย็นวาบที่หลัง จากนั้นเด็กชายก็ถูกฝ่ามือหนึ่งฟาดมาที่หลังของเขาแทบจะแบนแต๊ดแต๋
“ไอ้เด็กเวร แกถกกระโปรงผู้หญิงงั้นเหรอ? แกมันตัวซวย นี่ใช่สิ่งที่พ่อสอนเหรอ? หรือแกจะตัดขาดจากฉัน!”
เขายกหวังป้าวางบนตัก ดึงกางเกงลงจากนั้นก็เริ่มตีก้นเขา
หนวนหน่วนยังไม่ทันได้เห็นภาพดังกล่าว มือของคุณพ่อก็มาปิดตาเธอไว้ได้ทัน ตามมาด้วยเสียงอ่อนโยนของเขาที่กระซิบข้างหูของเธอ
“อย่ามอง”
สีหน้าของกู้หลินโม่ครึ้มทะมึน “ผู้ปกครองท่านนี้ ลูกสาวของผมยังอยู่ที่นี่ ช่วยรักษามารยาทหน่อย”
เป็นอันธพาลหรือไง!
หวังหลินจงตบบั้นท้ายลูกชายไปสองที จากนั้นก็บีบแขนลูกชาย แล้วก็กล่าวขอโทษด้วยความกล้าหาญ
“ขอโทษด้วยครับพี่ชาย ฉันก็ไม่รู้ว่าพวกเขาทะเลาะกันเพราะเหตุนี้ ไม่งั้นไม่จำเป็นต้องถึงมือลูกชายคุณหรอก ฉันจะเป็นคนจัดการเอง!”
สีหน้าของกู้หลินโม่ดีขึ้น แม้ว่าผู้ปกครองท่านนี้จะค่อนข้างหยาบคายและไร้ความคิด แต่เป็นคนที่มีเหตุผล
หลังจากเข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้นแล้วก็จัดการได้ง่ายขึ้น แต่อย่างไรคุณครูก็ยังมองพ่อของหวังป้าด้วยสีหน้ายากจะบรรยาย
ผู้ปกครองท่านนี้ประหลาดเกินไปแล้ว
ทั้งสองฝ่ายต่างก็ขอโทษซึ่งกันและกัน ตอนแรกกู้หลินโม่ไม่ได้คิดที่จะสืบสวนหาความอะไร แต่เมื่อเขารู้ว่าหวังหลินจงไปทำให้หนวนหน่วนกลัว เขาก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจกันแล้ว
สุดท้ายหวังหลินจงก็พาลูกชายของเขาออกไปอย่างสิ้นหวัง เรียกได้ว่าเดินไปก็ตีลูกไป
หลังจากที่หวังหลินจงและคนอื่น ๆ ได้กลับไปแล้ว กู้หลินโม่ก็กล่าวคำอำลาเพื่อจะขอตัวกลับเหมือนกัน แต่คุณครูหลี่รั้งเขาเอาไว้
“คุณพ่อกู้อันโปรดรอสักครู่ค่ะ…”
หลี่หลินพูดถึงเรื่องที่หนวนหน่วนแสร้งเป็นผู้ปกครองด้วยความรู้สึกลำบากใจ สีหน้าของกู้หลินโม่จึงเริ่มตึงเครียด จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นครึ้มเข้ม
“กู้! อัน!”
กู้อันขนหัวลุก รีบหันหลังกลับและเริ่มวิ่งหนี แต่พ่อของเขาคว้าตัวเอาไว้ทัน
“แกนี่ก็ช่างทำได้ เปลี่ยนน้องสาวตัวเองให้เป็นน้องสาวพ่องั้นเหรอ?” พูดไปกู้หลินโม่ก็กัดฟันด้วยความโกรธไปด้วย
กู้อัน “พ่อ ผมผิดไปแล้ว ผมจะไม่ทำอีกแล้ว!”
หนวนหน่วนเอามือเล็ก ๆ ขึ้นมาปิดหน้า พลางเว้นช่องว่างใหญ่ ๆ ให้ดวงตาคู่โตของเธอได้มองเห็น พี่คนเล็กของเธอเหมือนจะไม่ได้รับความเมตตาเลยแฮะ
คนอื่นมารังแกพี่เล็กเธอจะเข้าไปช่วย แต่ถ้าเป็นคุณพ่อ อืม… คุณพ่อทำไปก็เพื่อให้พี่เล็กได้ดีนี่นา
YOU MAY ALSO LIKE
