ฉันมีพี่ชาย 7 คน - บทที่ 156 หนวนหน่วนปลอมเป็นผู้ปกครอง

บทที่ 156 หนวนหน่วนปลอมเป็นผู้ปกครอง

ในที่สุดกู้หมิงหลี่ก็ได้เห็นภาพที่ไป๋โม่ฮัววาดในวันที่สอง มันเป็นภาพสนามวิ่งแข่งที่มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งวิ่งอยู่โดยมีเสือดำตัวใหญ่มหึมากำลังวิ่งตามหลังมาติด ๆ

แววตาของทั้งเด็กหนุ่มและเสือดำนั้นเฉียบคมประสานเป็นหนึ่งเดียวกัน บ่งบอกถึงความรู้สึกโดดเด่นเหนือธรรมชาติที่เหมือนกันจนแยกไม่ออก นอกจากนี้ในภาพยังสะท้อนความตึงเครียดที่ปกคลุมไปทั่ว เพียงแค่ได้ชำเลืองมองภาพนี้ก็จะรู้สึกถึงความน่าสะพรึงในทันที

กู้หมิงหลี่ยิ้มมุมปาก จากนั้นก็ย้ายภาพวาดออกไป ไป๋โม่ฮัวรีบตามไปเอาภาพคืน แต่ก็ไม่สำเร็จ ชายหนุ่มได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธแค้น

ก็ไม่น่าแปลกนักเพราะเขาได้กลายเป็นคนหัวร้อนไปแล้ว แต่ประเด็นคือกู้หมิงหลี่ทำแบบนี้อุกอาจเกินไป

งานกีฬาสีโรงเรียนดำเนินต่อไปเป็นวันที่สอง วันนี้พวกเขาได้นำสตรอว์เบอร์รีกล่องใหญ่มาโรงเรียนด้วย

ท่ามกลางเสียงเชียร์ของเพื่อนนักเรียนห้อง 4 กู้หมิงหลี่ก็โบกมือพลางพูดว่า “น้องสาวฉันเป็นคนปลูกเอง หัวหน้าห้องให้คนมารับไปแจกที”

“ได้ ๆ น้องสาวนายนี่เป็นเด็กดีจังเลยนะ”

“น้องสาวเป็นคนปลูกเองจริงเหรอ เยี่ยมไปเลยเนอะ”

“ลูกพี่กู้ ฉันรักนายนะ!”

กู้หมิงหลี่ทำหน้าเอือมพร้อมเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

“ฮ่า ๆ ๆ”

นักเรียนทุกคนในห้อง 4 ต่างก็หัวเราะกันยกใหญ่ ส่วนนักเรียนในห้องอื่น ต่างก็พากันอิจฉาเมื่อได้เห็นเหตุการณ์ดังกล่าว

พอได้เห็นว่าทุกคนชอบ หนวนหน่วนก็ยิ่งหัวเราะออกมาด้วยความดีใจ แค่มีคนชอบสตรอว์เบอร์รีที่เธอปลูกด้วยตัวเอง เธอก็ดีใจแล้ว

“มีความสุขขนาดนี้เลยเหรอ?”

กู้หมิงหลี่บีบแก้มนุ่ม ๆ ของเธอ เมื่อได้สัมผัสเนื้อนุ่ม ๆ ก็ยากที่จะปล่อยมือ อีกอย่างก็ถือเป็นการปกป้องเธอด้วย มิฉะนั้นใบหน้าน้อย ๆ นี้ก็จะถูกพวกสาว ๆ จอมวายร้ายในห้องหยิกจนบู้บี้ไปหมดแล้ว

หนวนหน่วนพยักหน้าตอบอย่างเชื่อฟัง เธอยกเท้าขึ้นพลางสะบัดศรีษะ ดวงตาที่มองมาสุกใสเปล่งประกาย

“อื้ม ดีใจค่ะ”

“ชอบปลูกผลไม้ขนาดนี้ ทำไมไม่ให้พี่ชายซื้อคฤหาสน์ให้เธอหลังหนึ่งไปเลยล่ะ”

หนวนหน่วนกะพริบตา เงยหน้าขึ้นมาถาม “คฤหาสน์คืออะไรเหรอคะ?”

จากนั้นกู้หมิงหลี่ก็ใช้โทรศัพท์มือถือค้นหาภาพคฤหาสน์ให้เธอดู โดยทั่วไปแล้วคฤหาสน์จะมีพื้นที่โอบล้อมขนาดค่อนข้างกว้างใหญ่ พื้นที่ดังกล่าวส่วนใหญ่มีไว้เพื่อปลูกพืชไม่ก็เลี้ยงสัตว์

ยิ่งมองไปที่ดวงตาคู่น้อยของหนวนหน่วนมันก็ยิ่งเปล่งประกายมากขึ้นเท่านั้น

“ซื้อ”

“กลับไปบอกพี่ใหญ่เถอะ ที่จริงพี่ก็อยากซื้อให้เธอ แต่ว่าตอนนี้พี่สี่ไม่มีเงินพอซื้อให้ได้หรอกนะ”

กู้หมิงหลี่รู้สึกเสียใจมาก เขาอยากทำงานหาเงินได้เร็ว ๆ แต่ติดที่เขายังเรียนหนังสืออยู่ เลยยังมีหลายเรื่องที่ยังทำไม่ได้

ไม่งั้น… เรียนแค่ปริญญาตรีก็พอแล้ว หรือไม่ก็มุ่งเปิดสโมสรไปเลย ไม่ต้องเรียนต่อปริญญาตรี

เขาอยากก่อตั้งสโมสรแข่งรถมาโดยตลอด แต่ว่าเรื่องแบบนี้ต้องค่อยเป็นค่อยไป ที่สำคัญตัวเขาก็ไม่มีเงินมากนัก

“ไม่ต้องหรอกค่ะ หนูมีเงินค่ะ”

หนวนหน่วนเริ่มนับนิ้วด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้

“คุณพ่อให้ คุณปู่ให้ คุณแม่ให้ ยังมีอีกค่ะ พี่ใหญ่ให้ พี่รองก็ให้เยอะเลยค่ะ นอกจากนี้ ทุกเดือนพวกเขาก็เติมเงินเข้าไปในบัตรหนวนหน่วนเยอะมากเลย หนูไม่ค่อยได้ใช้สักเท่าไหร่”

“คราวก่อนหนูซื้อของขวัญให้พวกพี่ แต่พอส่งของขวัญไปแล้ว พวกพี่ก็ส่งอั่งเปากลับมาให้หนู เงินในบัตรก็เลยเพิ่มขึ้นเยอะมากค่ะ หนูไม่รู้จะใช้เงินพวกนี้ยังไงดี”

เมื่อกู้หมิงหลี่ได้ยินที่หนวนหน่วนกล่าวออกมาตรง ๆ ด้วยความใสซื่อ เขาก็รู้สึกเศร้าจนเจ็บปวดหัวใจ เพราะเกรงว่าเงินที่เขามีอยู่คงไม่มากเท่ากับที่หนวนหน่วนมี

กู้หมิงหลี่ “…”

ถังเล่อและคนอื่นที่กำลังเดินผ่านไป “…”

เครื่องดื่มในมือของถังเล่อกับอู๋คว่างร่วงหล่นพื้นอย่างแรง พวกเขาทั้งสองได้แต่อ้าปากกว้างด้วยความตกตะลึง

“เศรษฐีนี!”

ทันใดนั้นเองเสียงร้องตะโกนกรีดแทงหัวใจก็ดังขึ้น ถังเล่อโผเข้าไปสวมกอดหนวนหน่วน “ได้โปรดช่วยดูแลพี่ด้วย!”

กู้หมิงหลี่ยันพวกเขาออกไป “อยู่ให้ห่างน้องสาวฉันเลย!”

หนวนหน่วนเป็นถึงเศรษฐีนีเลยนะ

งานกีฬาสีโรงเรียนพอเวลาผ่านไปนานเข้าก็มักจะค่อนข้างน่าเบื่อ หนวนหน่วนดูการแข่งกระโดดสูงของกู้หมิงหลี่ในวันที่สองจนจบ เธอตัดสินใจว่าจะไม่ไปในวันที่สาม

แต่ในคืนนั้น พี่ชายคนเล็กก็ได้แอบเข้าไปในห้องนอน

กู้อันได้โผล่ศรีษะออกมาเพื่อสำรวจ พลางกวาดสายตามาเจอหนวนหน่วน จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ ปิดประตู

“หนวนหน่วน เธอต้องช่วยพี่เรื่องหนึ่งนะ!”

กู้อันมีเรื่องกับนักเรียนอันธพาลที่อยู่ห้องถัดไป พอโดนครูประจำชั้นจับได้ คุณครูก็ขอพบผู้ปกครองในวันถัดไป

เมื่อฟังจบหนวนหน่วนก็มีสีหน้างงงวย “แล้วพี่ให้หนูไปทำไมเหรอคะ?”

กู้อันยิ้มให้หนวนหน่วนอย่างประจบประแจง แถมยังนวดบ่าเล็ก ๆ ของเธออีกด้วย

“พรุ่งนี้พี่จะพาเธอไปโรงเรียน พี่จะบอกครูว่าผู้ปกครองไม่ว่างกันเลย เธอช่วยปลอมเป็นผู้ปกครองให้พี่ทีนะ”

ใบหน้าน้อย ๆ ของหนวนหน่วนบ่งบอกถึงความมึนงง “พี่จะให้หนูปลอมเป็นใครเหรอคะ? ”

กู้อันกลอกตาไปมาแล้วโน้มตัวเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของเธอ

หนวนหน่วนส่ายหน้าระรัว “หนูไม่เอาด้วยหรอก ถ้าพ่อรู้เข้า พ่อต้องโกรธแน่ ๆ”

“เรื่องนี้มีแค่ฟ้าดินกับเราสองคนเท่านั้นที่รู้ ยังไงซะพ่อก็ไม่ทางรู้หรอก น้องพี่ หนวนหน่วน ช่วยพี่เถอะนะ ถ้าขืนให้พ่อไปพบครู พ่อได้ตีพี่แน่ ๆ”

หนวนหน่วน “คุณพ่อไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกค่ะ พี่ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา พี่ไม่โดนตีหรอก”

“แต่ว่า… พี่เป็นคนที่ไปตีเขาก่อนน่ะ”

หนวนหน่วน “…”

ในที่สุดเด็กหญิงตัวน้อยก็ใจอ่อนยอมตกลงกับกู้อัน จากนั้นในวันต่อมา เมื่อเธอขึ้นรถออกไปกับคนขับ คนในบ้านจึงไม่มีใครสงสัยอะไรเลย เพราะเข้าใจผิดว่าหนวนหน่วนคงจะแค่ตามกู้อันไปโรงเรียนก็เท่านั้น

นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เข้ามาที่โรงเรียนของพี่เล็ก ทันทีที่มาถึงเธอก็ถูกพาตัวไปที่ห้องพักครูประจำชั้นทันที

ภายในห้องพัก ได้มีนักเรียนและผู้ปกครองคนอื่น ๆ มาถึงก่อนแล้ว ครูประจำชั้นเห็นกู้อันก็หรี่ตาพลางถามว่า

“กู้อัน แล้วผู้ปกครองของเธอล่ะ”

กู้อันรวบรวมความมั่นใจได้ระดับหนึ่งก่อนจะดึงหนวนหน่วนออกมาจากด้านหลัง

ทุกสายตาจับจ้องมาที่หนวนหน่วน เด็กหญิงกลัวจนมือไม้สั่น

“ส… สวัสดีค่ะคุณครู”

จู่ ๆ ก็เสียใจที่พลาดไปรับปากช่วยพี่ชายคนเล็กขึ้นมาเลย T_T

คุณครู “…”

ผู้ปกครองนักเรียนคนอื่น ๆ “…”

“กู้! อัน!”

ครูประจำชั้นตวาดดังลั่นห้อง “ครูบอกให้เธอกลับไปพาผู้ปกครองมาพบ แต่นี่เธอกลับพาผู้ปกครองที่อายุน้อยกว่าเธอมาแทนงั้นเหรอ?”

กู้อันหดหัวลง แต่ก็เพียงแค่สักพักเท่านั้น

“แค่อายุน้อยกว่าผมทำไมถึงเป็นผู้ปกครองของผมไม่ได้ล่ะครับ? ครูจะมาเลือกปฏิบัติคนที่อายุน้อยไม่ได้นะครับ พ่อแม่ของผมยุ่งมากจนไม่สามารถมาได้ นี่ผมก็พาคุณป้าเล็กมานี่แล้วไง”

“ป้าเล็กของเธอเหรอ?”

กู้อันรู้สึกชักจะไม่ค่อยมั่นใจ “หรืออาเล็กไหมนะ?”

“เชื่อกะผีน่ะสิ คุณพ่อของเธออายุปาเข้าไปเท่าไหร่แล้ว จะมีอาที่อายุน้อยขนาดนี้ได้ยังไง? กู้อันเธอนี่ช่างกล้า นับวันชักจะเอาใหญ่แล้วนะ ที่จริงเธอไม่ได้กลับไปบอกที่บ้านสินะ ครูให้โอกาสพวกเธอถึงได้ยอมให้พวกเธอกลับไปเชิญผู้ปกครองมาด้วยตัวเอง ตอนนี้เธอบีบบังคับครูให้ต้องทำเป็นเรื่องใหญ่เสียแล้ว”

หนวนหน่วนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพี่ชายคนเล็กได้แต่กลืนน้ำลาย เห็นพี่ชายคนเล็กถูกตำหนิอย่างหนักเธอเองก็รู้สึกปวดใจ จึงรวบรวมความกล้าแล้วเอ่ยออกมา

“ค… คุณครูคะ”

เสียงเด็กน้อยดั่งลูกแมวร้องออดอ้อนทำให้สติของคุณครูกลับมา

“หนูจ๊ะ แล้วผู้ปกครองของหนูล่ะ?”

หนวนหน่วนยืดอกรับ “หนู… หนูเป็นผู้ปกครองค่ะ!”

เด็กน้อยพูดเสียงดังเพราะเธอรู้สึกไม่มั่นใจ

ครูประจำชั้น “…”

เด็กดื้อกู้อันได้ปลูกฝังเรื่องผิด ๆ ให้กับเด็กน้อยแสนสวยคนนี้ซะแล้ว

“ครูคะ พี่ชายของหนู ไม่ใช่สิหลานชายของหนู พี่ก็คือหลานชายของหนูใช่ไหมคะ?”

ด้วยความที่ไม่แน่ใจเธอจึงแอบหันไปถามด้วยเสียงกระซิบที่คิดว่าเบาที่สุดแล้ว แต่หลานชายคนนี้กลับรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ แม้ว่าคิดอยากจะตะโกนกลับไปมากเพียงใด แต่เขากลับตะโกนไม่ออก

กู้อันพยักหน้ารับ “ถูกต้อง”

คุณครู “พวกเธอสองคนคิดว่าครูหูหนวกงั้นเหรอ?”